සිත්තමක ලියැවුණු කවිය... 01

"එහෙනං මුතූ මං මෙතනිං හැරෙනවා," සඳමාලිලාගෙ ගෙවල් පැත්තට වැටිච්ච දෙවැට ලඟටත් අපි ඇවිල්ලා කියලා මං දැක්කෙ සඳා එහෙම කිව්වාම. එතකල්ම අපි දෙන්නා එදා හැන්දෑවෙ දහම් පාසලේ උත්සවේ ගැනයි, ඒකට අපි සති ගාණක් තිස්සෙ ලෑස්ති වෙච්ච හැටි ගැනයි තව රටේම තියෙන ඕපදූපයි කියව කියව ආවේ.

"හරි සඳා, එහෙනං ආයෙ හවසට හම්බවෙමුකො. මං අම්මත් එක්ක එනවා."

සඳමාලි දෙවැටෙන් හැරිලා ගියාට පස්සෙ මං ඉතිරි ටික ගුරුපාර දිගේ තනියම එන්න ගත්තා. ප්‍රධාන සාලාවෙ සැරසිලි වැඩ ඉවර වෙලා අපෙ අක්කයි විජේ අයියයි භක්ති ගීත කණ්ඩායම පුරුදු කරන හැටිත් ටිකක් වෙලා බලං ඉඳලා අපි ආපහු ගෙදර එන්න පිටත් වුනේ ඉර මුදුන් ජාමෙ. පාරෙ කවුරුවත් පේන්නත් නෑ. මං අඩිය තව ටිකක් ඉක්මන් කළේ ගෙදර ගියහම අම්මගෙන් අහගන්න වෙන බැණුං කන්දරාවත් මතක් කරගෙන.

අක්කයි විජේ අයියයි හැන්දෑ වෙනකල්ම පන්සලේම ඉඳීවි. ඒ දෙන්නගෙ මංගල්ලෙ තිවුනෙ ගිය පොසොන් මාසෙ. ගමේ කොවුලයි කෙවිලියි කියලා තමයි ගමේ උදවිය ඒ දෙන්නට කියන්නේ. කොහොමදෝ මන්දා දෙන්නටම හරි අපූරුවට ගයන්ට වයන්ට පුළුවනි. විජේ අයියා ඉස්කෝලේ මහත්තැන් කෙනෙක්. අල්ලපු ගමේ ඉස්කෝලේ තමයි උගන්නන්නේ. ඒ දෙන්නගේ පයිරුපාසානම මුළිංම දැනගත්තෙත් මං තමා. වතාවක් විජේ අයියගේ මොකද්දෝ කොළොප්පමකට තරහා වෙලා අපෙ අක්කා උන්දැත් එක්කලා හොඳටෝම තරහා වෙලා. බැරිම තැන අන්තිමේදී විජේ අයියා මයෙ අතේ අක්කට කවි යවලායි ආයෙ යාළු කරගත්තෙ. ඔය සිද්දියෙන් තමයි මං දෙන්නගෙ ඇයි හොඳයිය දැනගත්තෙ. එදා ඉඳං ඉතිං මට රජ සැප. ටොපිද, ලොසිංජරද, විස්කෝතුද මං ඉල්ලන පරක්කුව විතරයි. ඒ ඔක්කොම නතර වුනේ ඒ දෙන්නා ගැන දැනගන්ඩත් කළියෙංම විජේ අයියලාගෙ අම්මා ඇවිදිං ඒ දෙන්නව ජෝඩු කරන්ඩ අපෙ අම්මත් එක්කලා කතා කරපු දවසේ ඉඳං. ආයෙ ඉතිං කාට බයේ මට කප්පං දෙන්ඩද. එදා අක්කගෙ මගුල් දා මං අක්කව බදාගෙන අක්කටත් වැඩියෙ හයියෙං අඬද්දි විජේ අයියා ලඟට ඇවිදිං, "මේ, මං උඹෙ අක්කව කැන්දං යන්නෙ ආයෙ අඟහරු ලෝකෙට නෙවෙයි, අල්ලපු ගෙදරට - අල්ලපු ගෙදරට," කියලා කියද්දි අපි දෙන්නම ඇඬිල්ල අස්සෙන් හිනා වෙච්ච හැටි මට තාම මතකයි.

දන්නෙම නැතුව මයෙ කටට හිනාවක් ඇවිල්ලා. මට තියෙන සනීප කරගන්ඩම බැරි ලෙඩ වලින් එකක් තමා ඔය තනියම හිනා වෙන එක. මහ දවාලෙ තනියම හිනා වෙවී පාර දිගේ යනවා කවුරුවත් දැක්කනං තමා වැඩේ. මං ඩිංගක් ඔළුව උස්සලා වටපිට බැලුවා. ඔය ඉහත්තාවෙන් ගුරුපාරට සේන්දු වෙලා කවුදෝ මං ඉන්න දිහාවට ඇවිදං එනවා. විනාසයි! හොඳ වෙලාවට දන්න කියන කෙනෙක් නෙවෙයි. බරට බරේ මල්ලකුත් කරේ එල්ලගෙන - පිට ගමකිං වගේ.

දන්න අඳුනන ඈයොත් එක්ක කතා කරන්ඩ ගත්තහම මට වෙලාවකට කට වහගන්ඩ බැරි උනාට අඳුනන්නෙ නැති උදවිය එක්කලා මං එහෙම කතාවට යන්නෙ නෑ. ඒ හන්දා මයෙ පාඩුවේ බිම බලාගෙන එන්න හිතාගෙන මං අඩිය ඉක්මන් කළා. අමුත්තගේ කකුල් දෙක ලඟ ලඟම එනවා මට ඇස් කොණෙං පෙනුනා. "මේ..... නගා..." හරියට මං ලඟදිම නතර වෙලා එයා කතා කළා. නතර වෙනවද නැද්ද කියලා හිත හිත තව අඩි දෙකක් විතර ගිහිල්ලා නතර වෙච්ච මං ආපහු හැරුණා. ඒ මූණුවර මං හරියටම දැක්කෙ එතකොටයි. මයෙ පපුව එක තත්පර කාලකට විතර නතර උනා වගේ දැනුණා. ඊට පස්සෙ කවදාවත් ගැහිච්ච නැති තරමේ වේගෙකින් ගැහෙන්න ගත්තා. ඒ තරං හැඩකාරයෙක් මේ මුළු ගමේම නෑ කියලා මට දිවුරලා කීව හැකි. "පන්සලට යන්නෙ මේ පාරෙන්ද?" 

මයෙ කල්පනාව බිඳුනා. "ඔව්, ඔහොම ගිහිං වමට හැරිලා යන්ඩ - අර කන්ද උඩහට තියෙන පාරෙ," පන්සල දිහාට අත දික් කරලා පෙන්නලා එහෙම කියපු මං තවත් මොහොතක්වත් එතන නො ඉඳ එන්ඩ හැරුණා. 

"මොකද ඔය හැටි කලබලේ?" ඒ කටහඬේ හැටියට මූණෙ පිරිලා තිබ්බ හිනාව මට හිතාගත්ත හැකි. මට කේන්තියෙ බෑ. පාර අහගත්තනං යන ගමන යන් නැතුව තවත් දොඩවනවා. ඇහුන් නෑ වාගෙ යනවයි කියලා හිතාගත්තත් පිටගං කාරයන්ට මොකට දෙවෙනි වෙනවද කියලා හිතාගෙන මං ආපහු හැරිලා ඔරෝලා බැලුවා.

"පාර කිව්වට පිං ඈ." ඒ මූණෙ හිනාව දෙගොඩ තලාගෙන යනවා. මං එතනිං එන්ඩ ආවෙ දත් මිටි කකා. ඉඳහල්ලකො, මං අපෙ අප්පච්චිටයි විජේ අයියටයි කියලා හොඳ වැඩක් කරනවා... හුහ්! පිට ගං වලිං ඇවිල්ලා අපිට කොළොප්පං කරන්ඩ... එව්වා හරි යන් නෑ අපේ ගමේදි......  

මං ගුරු පාරෙන් මහ පාරට ගොඩ උනා. ඔය ඉහත්තාව දිගට වැවිලා තිබ්බ කුඹුක් ගස් වලින් පාරත් හෙවණ වෙලා. ගිනි මද්දහනේ ඇවිදිං ඒ හෙවණ යටට ආවහම පුදුම සනීපයක් දැනුණේ. එතනිං වමට හැරිලා ඔය ඉහත්තාව දිගේ තව බඹ පණහක් විතර ගියහම දකුණට හැරෙන පාරෙන් තමයි අපෙ ගෙදරට යන්නේ. ඒත් ඊට තව බඹ දෙකක් විතර එහා තියෙන ඇහැළ ගහ ලඟට නොගිහිං මට අපේ පාරට හැරෙන්ඩ හිත් දෙන්නෙම නෑ. කොහේ ගියත් මං ඇහැළ ගහ ලඟින් ඩිංගක් ඔයට බැහැලා මූණ හෙම ඩිංගක් තෙමාගෙන තමයි යන්නේ. වතුරට වැටිච්ච ඇහැළ මල් කැරකි කැරකි පාවෙලා යන හැටි කොච්චර බලා හිටියත් මට ඇති නොවෙන්නෙ මොකද මන්දා. ඉතිං එතනත් මිනිත්තු දෙක තුනක් හෙම ගත කරලා මං ගෙදර එන්ඩ ආවා.

ආයෙම හැන්දෑවෙ අපෙ අම්මයි විජේ අයියලගෙ අම්මයි එක්කලා පන්සලට යද්දි පහමාරට විතර ඇති. සඳාලා එතකොටත් ඇවිල්ලා. අම්මලාට සාලාවෙන් වාඩි වෙන්න ඇරලා මායි සඳායි වේදිකාව පිටිපස්සට ගියෙ ඒ පැත්තෙ තව මොනවද කෙරෙන්න තියෙන්නෙ බලන්න.

"මේ, ඔයා දැක්කද සැරසිලි වලට වෙලා තියෙන දේ?" ඒ යන අතරෙ සඳා මගෙන් ඇහුවා.

"නෑ? ඇයි මොකෝ වෙලා තියෙන්නෙ?" මං ඩිංගක් කලබල උනා. ඔක්කොම හරියට හදලනෙ ගියෙ දවල්.

"නෑ නෑ, බය වෙන්න මුකුත් වෙලා නෑ. අපි හදලා ගියාටත් වඩා ලස්සනට හදලා දැං."

"ඒ කවුද?"

"දන් නෑ."

"කමක් නෑ, ලස්සනට තියෙනවනං එච්චරයි."

අපි දෙන්නව දැක්ක හැටියෙම අපෙ අක්කා කතා කළා. "හොඳ වෙලාවට ඔය දෙන්නා මේ පැත්තට ආවෙ. නගේ හත වසරෙයි, අට වසරෙයි සහතික ටික මෙතන නෑ. පොඩි හාමුදුරුවන්ගෙන් පොඩ්ඩක් අහලා බලන්න ගිහිං."

"ඇයි අපි ඒ ඔක්කොම ලිව්වනෙ." 

"ඔව්, කාර්යාල කාමරේ යතුර ඉල්ලගෙන පොඩ්ඩක් බලන්න. එහෙ ඇති."

මායි සඳායි ආවාස ගෙයි පැත්තට යන්න ගියේ පොඩි හාමුදුරුවෝ හොයාගෙන. ලොකු හාමුදුරුවො එක්ක මේ වෙලාවෙ කතා කරන්ඩ බෑ. ඒත් අතරමගදි බීම හද හද හිටපු කට්ටිය සඳාව නතර කරගත්තා උදව්වට. මං ආවාසෙ ලඟට ගියේ චූටි මල්ලියෙක් එක්ක.

"පොඩි හාමුදුරුවනේ! පොඩි හාමුදුරුවනේ!" දෙන්නත් එක්කම කතා කළා, සද්දයක් නෑ. 

"මුතූ අක්කේ, ආං ඉන්නව පොඩි හාමුදුරුවො බුදු ගේ ලඟ." මල්ලි පෙන්නුවා. අපි ගියා එතනට. 

"උත්සවේ පටංගත්තැයි?" අපිව දැක්ක පොඩි හාමුදුරුවෝ බුදු ගෙයි දොරකඩ ලඟ ඉඳං ඇහුවා.

"තව නෑ පොඩි හාම්දුරුවනේ. අපි මේ ආවෙ - " මයෙ කතාව හිටි හැටියෙම නතර උනේ පොඩි හාමුදුරුවන්ට පිටිපස්සෙන් බුදු ගේ ඇතුළෙන් මතු වෙච්ච මූණ දැකලා. 

"පොඩි හාමුදුරුවනෙ, මෙන්න මේ ළමයා තමයි මට පාර වැරැද්දුවෙ." මයෙ කතාව නතර වෙච්ච ගමං ඒ මූණෙ අයිතිකාරයා කතා කළා.

හෑ?! පාර වැරැද්දුවා?! මයෙ කටත් ඇරුණා. "ඇයි බොලේ, මං හරි පාරනෙ කිව්වෙ!"

"කන්ද උඩහට පාරෙ වමට ගිහිල්ලා මං ගියෙ කනත්තට."

"කවුද ඉතිං කන්ද උඩහට ගිහිං වමට හැරෙන්ඩ කිව්වෙ? මං කිව්වෙ වමට හැරිලා කන්ද උඩහට පාරෙ යන්ඩ කියලා." දවල් ආපු කේන්තිය මට ආයෙත් එනවා. පොඩි හාමුදුරුවො ලඟ හිටියෙ නැත්තං මං ආයෙ පන්සලේ කියලා බලන් නෑ, කියනව උන්දැට කනේ ඇඟිලි ගහගන්ඩ. කෝලං නටන්ඩ ඇවිල්ලා මෙතන පාර වරද්දගෙන ඒකටත් මාව අල්ලනවා!

"හරි හරි, වික්‍රම අයියා කොහොම හරි පන්සල හොයාගත්තනෙ," පොඩි හාමුදුරුවන්ට හිනා. 

මං ආයෙම පොඩි හාමුදුරුවො දිහාවට හැරුනා. "පොඩි හාමුදුරුවනේ, අපි මේ ආවෙ සාලාවට අරං ගිහින් තියෙන සහතික ගොඩේ පන්ති දෙකක ඒවා මග ඇරිලා. අපෙ අක්කා කිව්වා කාර්යාල කාමරේ ආයෙ බලන්න කියලා. යතුර ඉල්ලගන්න ආවෙ."

"හැබෑද. යමු එහෙනං. වික්‍රම අයියෙ, ලොකු හාමුදුරුවො කිව්වෙ බුදු ගෙයි ඔන්න ඔය රූප ටික ආයෙ ඇඳගන්න ඕනෙ කියලා. ආයෙ තව බෝධිය ලඟත් ඇතුල් පියස්සෙ නෙළුම් මල් ටිකක් ඇඳගන්න ඕනෙ කියලා කිව්වා. ඉන්ඩකො, මං මේ යතුර දීලා ආයෙ විගහට එන්නං." පොඩි හාමුදුරුවො ඉස්සර උනා. මල්ලිත් ඒ පස්සෙ ගියා. මාත් පඩියක් බැස්සා. එතකොට මේ ඇවිත් ඉන්නෙ සිත්තරෙක්. ඉස්සෙල්ලා පොඩි හාමුදුරුවො හිටිය හන්දා මයෙ හිතට ආපු කේන්තිය පිටකරගන්ඩ හැටියක් තිබ්බෙ නෑනෙ. ඔරවලා බලන්නවත් හිතාගෙන මං ආපහු හැරුණා. ඔන්න ඒ ගමන ආපහු අර දවල් වගේ මූණ උතුරන්න හිනා වෙනවා. ඒ දිහා බලාගෙන ඔරවත හැකියැ. මං ආපහු හැරිලා මයෙ ගමන යන්න හිතාගෙන අඩිය ඉස්සුවා. එතනම තිබ්බ පලංචි ගහන්න ගෙනැල්ලා තිබ්බ උණ බම්බු ගොඩෙන් එළියට පැනපු බම්බුවක මගෙ කකුල පැටලිලා මාව ඇදගෙන වැටුනා. දනිපනි ගාලා නැගිටගෙන මං ඉස්සරහා බැලුවා. පොඩි හාමුදුරුවොයි මල්ලියි ඈත යනවා. ඒ දෙන්නා දැකලා නෑ මට වෙච්ච දේ. හොඳ වෙලාවට. ඒත් ඉතිං දකින්න හොඳම නැති එක්කෙනානං ඒක දකින්න ඇති. ලඟට එන අඩි සද්දෙ ඇහුනා පිටිපස්සෙන්.

"මොකද උනේ?"

"මුකුත් නෑ," මං අහක බලාගෙනම එන්න ලෑස්ති උනා. 

"නගේ මේ, කකුල තුවාල වෙලා..." ලඟටම ඇවිල්ලා.

මමත් මයෙ කකුල දිහා බැලුවා. දකුණු කකුලේ පොඩි ඇඟිල්ල ලඟින් ලේ එනවා. බම්බුව කෙළවරේ වැදුන පාරට හීරෙන්න ඇති. "කමක් නෑ. මට පරක්කු වෙනවා." මම එයා දිහා නොබලම හෙමීට අඩිය තිය තිය එන්න ආවා. "ඔය තුවාලෙට වැලි යවාගන්න එපා." හහ්, එයා කවුද මට ඒවා කියන්න එන්න! මං ඇහුන් නෑ වගේ දිගටම ආවා. ඊලඟට ආයෙ කතා කරනවා ඇහුණේ මහ සද්දෙන්.

"එක එක්කෙනාට ඔරව ඔරව යන්නෙ නැතුව පාර දිහා බලාගෙන යන්න හොඳද!" 

ආයෙත් ඒ කටහඬට අර හිනාව එකතු වෙලා. මට දත්මිටි කැවෙනවා මදිවට ඇහෙන් කඳුළුත් පනින්න එනවා. හොඳ වෙලාවට ඒ හරියෙ වෙන කවුරුවත් හිටියෙ නෑ ඒ වෙලාවෙ. හැමෝම සාලාවෙ. ඔය කියපු කතාව ගමේ කාටවත් ඇහුණනං එහෙම! මං තුවාලෙ අමතක කරලා අඩිය ඉක්මන් කළා. මේ මනුස්සයා පන්සලේ ඉන්නකල් මමනං ආයෙ පන්සල පළාතෙවත් එන්නෙ නෑ, නෑ, නෑමයි!!!

~ මතු සම්බන්ධයි ~

පින්තූර හම්බුණේ මෙතනින්:  
http://www.shutterstock.com/pic-20322760/stock-photo-trees-by-the-river.html
http://www.wunderground.com/wximage/LalithAtugoda/30

හාදු කුමාරයා... අවසන් කොටස

වීණාට මුළු ලෝකෙම කැරකෙනවා වගේ දැනුණා. නුරාධ. ගිහින්. මට එයා එක්ක කතා කරන්නවත් බැරි උනා. බැරි උනා? බැරි උනා නෙවෙයි, මම කතා කළේ නෑ. එයා ඇවිල්ලත්. එයා මාව බලන්න ඇවිල්ලත්. එයා මා එක්ක කේන්තියෙන් ගියෙ. ආයෙ කවදාවත් මා එක්ක කතා කරන එකක් නෑ. වීණාට පපුව පැලෙන්න එන තරමේ වේදනාවක් දැනුනා. මෙච්චර දවස් දරාගෙන හිටපු වේදනාව තවත් උහුලගන්න බැරි තරමට හදවත තෙරපගෙන මතු වෙනවා. ඇස් දෙකෙන් ගලන කඳුළු නවත්තගන්න බෑ. වීණාට මහා හයියෙන් ඇඬුනා. ටිකකින් කාමරේ දොරට ගහන සද්දයක් ඇහුණා.

"පොඩි දූ?" අම්මගෙ කටහඬ.

ඉකි ගැහිල්ල නවත්තගන්න හැදුවත් වීණාට තවත් හයියෙන් ඇඬුනා. අම්මා දොරේ අගුල කරකවලා හෙමීට දොර ඇරලා කාමරේ ඇතුලට එබුණා. වීණා පොඩි කාලෙදි එයා වැඩියෙන්ම ආදරේ කරපු බෝනික්කා නැති වෙච්ච දවසෙදිත් වීණා ඇඬුවේ මෙහෙමමයි, ඇඳ පල්ලෙහා වාඩි වෙලා දණිස් දෙකේ ඔළුව ඔබාගෙන, අම්මට මතක් උනා. පොඩි කාලෙදි මගේ නැති වෙච්ච බෝනික්කව ආපහු හොයලා දුන්නෙ අම්මා, අම්මව දැක්ක වෙලාවේ වීණාටත් මතක් උනා. අම්මා කිසිම කතාවක් නැතුව ඇවිල්ලා වීණා ලඟින්ම වාඩි වෙලා එයාව තුරුළු කරගත්තා. එයාගේ ඉකි ගැහිල්ල අඩු වෙනකල්ම ඔළුව අතගෑවා.

"අම්මේ." පැය බාගෙකට විතර පස්සේ කතා කරගන්න පුළුවන් උනාම වීණා අම්මාගෙ උරිස්සේ මූණ ඔබාගෙනම කෙඳිරුවා.

"ඇයි මගෙ පැටියෝ?"

"නුරාධ - " වීණාට එච්චරයි කියාගන්න පුළුවන් උනේ ආපහු ඇස් දෙකෙන් කඳුළු ගලන්න පටන්ගත්තා.

"කවුද නුරාධ?"

"වික්-ක්‍රම අංකල්-ල්ගෙ පුතා - " වීණා ඉකි ගගහා කිව්වා.

"ආ, ඔව්, ඊයෙ මෙහෙ ආවෙ."

"එයා අද ආපහු - ආප-හු යනව-ද?"

"ඊයෙ එහෙම තමයි කිව්වෙනං. දූට නින්ද ගිහින් තිබ්බනෙ ඒගොල්ලො ආව වෙලාවේ."

වීණාගේ ඇඬිල්ල වැඩි උනා. අම්මා ආපහු එයාව තුරුළු කරගත්තා. "මට දැනුණා දූ ඉන්නෙ හිතේ කරදරේකින් බව. මට කියනවද ඒ ගැන?"

"මං නුරා-ධ-ට ආ-දරෙයි අම්-ම්මෙ."

"හ්ම්." අම්මා හැමදේම තේරුම් ගත්තා වාගේ ඔළුව වැනුවා. "ඒ පුතා දන්නවද මේ ගැන."

"ඔව්." වීණා කිව්වා. ඒත් ඊලඟට ආයෙම ඔළුව දෙපැත්තට වැනුවා. "නෑ."

"ඒ කියන්නෙ?"

"දැං නුරා-ධ හිතං ඉන්-නේ මට එයා-ව එපා කියලා." වීණාගේ ඇඬිල්ල ආපහු වැඩි උනා.

ගේ ඉස්සරහා පාර දිගේ ආපු වාහනයක් ගේට්ටුව ලඟ නතර වෙන සද්දේ ඇහුණා. "සුජාතා, කවුද බලන්න පොඩ්ඩක්." අප්පච්චි කන්තෝරු කාමරේ ඉඳං කියනවා ඇහුණා.

අම්මා නැගිටින්න හැදුවත් වීණා අම්මව හයියෙන් අල්ලගත්තා. එයාට අම්මා එක්ක තව ගොඩක් දේවල් කියන්න ඕනෙ උනා. එයාට අම්මගෙ තුරුලේ තව ගොඩක් වෙලා ඉන්න ඕනෙ උනා. "අනේ පොඩ්ඩක් බලන්න පුළුවන්ද. මං මේ පොඩි වැඩක ඉන්නෙ. දාලා එන්න විදිහක් නෑනේ." අම්මාත් අප්පච්චිට ඇහෙන්න උත්තර දුන්නා.

වීණා අම්මගේ උරිස්සේ මූණ ඔබාගෙනම කල්පනා කළා. නුරාධ දැන් එයා පෝට් එකේ ඇති. එයාටත් මාව මතක් වෙනවා ඇති. එයා ගිහින් මට ඊමේල් එකක්වත් එවයිද. නෑ, මම එයාට යවන්න ඕනෙ එකක්. ඒත් අනේ එයා උත්තරයක් එව්වෙ නැති උනොත්. දිව්‍යාට දුන්නා වගේ දෙවෙනි අවස්ථාවක් මට නුදුන්නොත්. අප්පච්චි දොර අරින සද්දෙ ඇහුණා. "වික්‍රම!"

"මේ අපේ කොල්ලගෙ පිස්සු වැඩ බලන්න ජයේ - "

එතකොටම ඇහුණේ වීණාගෙ පපුව නතර වෙන කටහඬක්. "අංකල් ප්ලීස් වීණාට කියන්න එකම එක පාරක් මා එක්ක කතා කරන්න කියලා."

වීණාගෙ ඇස් දෙකෙන් හෝ ගාලා කඳුළු ගලාගෙන එන්න පටන්ගත්තා. අම්මාගෙ මූණෙ හිනාවක් ඇඳිලා. වික්‍රම අංකල්ගේ කටහඬ සාලෙන් ඇහෙනවා. "අනේ සොරි ජයේ, අපි දන් නෑ මේ ළමයි මොන මොනවා කතා කරගෙන තියනවද කියලා. මේ හෙට එළි වෙන පාන්දර ෆ්ලයිට් එක තියෙද්දි මේකා කාමරේට වෙලා බිබී ඉන්නවා එයාපෝට් යන්න ලෑස්ති වෙන් නැතුව. මායි සන්ධ්‍යායි කොච්චර අමාරුවෙන්ද මේකගෙං මොකද වෙලා තියෙන්නෙ කියලා අහගත්තේ."

"වීණට යනවා කියන් නැතුව මට යන්න බෑ අංකල්." නුරාධ ඔය ටික කියලා ඉවර වෙද්දි වීණා අම්මත් එක්ක කාමරේ දොර ගාවට ඇවිල්ලා. හැමෝම ඒ පැත්ත බැලුවා. වීණා නුරාධ දිහා බැලුවා. කොණ්ඩෙත් අවුල් වෙලා, දවස් ගාණකින් රැවුල කපලත් නෑ. ඇස් දෙක වටේ කළු වෙලා. නුරාධ හෙමින් වීණා ලඟට ආවා. වීණාගෙ අම්මා අනිත් වැඩිහිටියන් හිටපු පැත්තට ගියා.

"වීණු..." නුරාධ කතා කළේ හුඟක් හෙමින්. වැඩිහිටියො හතරදෙනාගෙම ඇස් ඒ දෙන්නා ලඟ නතර වෙලා තිබ්බා කියලා ඒ දෙන්නම දැනගෙන හිටියා.

"පරිස්-සමෙන් ගිහින් එන්-න නුරාධ." වීණාගෙ ඇස් දෙකෙන් තාමත් කඳුළු කඩා හැලෙනවා.

"ඔයාට එච්චරද මට කියන්න තියෙන්නෙ?" නුරාධ කළින්ටත් වඩා හෙමින් ඇහුවා.

වීණා බිම බලාගත්තා. "සොරි."

නුරාධ ඇස් දෙක වහගෙන ඔළුව උඩට හැරෙව්වා. එයාට මේ කිසිම දෙයක් තේරුම් ගන්න බෑ. ඇයි මෙහෙම උනේ. නුරාධත් වීණාට ආදරෙයි. වීණාත් නුරාධට ආදරෙයි. ඒත් ඇයි ඒ ආදරේට මෙහෙම උනේ. වීණා ආයෙත් කතා කරනවා ඇහිලා නුරාධ ආපහු පහළ බැලුවා.

"මට ඔයාව නැති කරගන්න බෑ. ඔයා මට ආදරේ තරමටම, ඊටත් වඩා, මං ඔයාට ආදරෙයි." වීණා කඳුළු පිරිච්ච ඇස් දෙකෙන් නුරාධ දිහාම බලාගෙන කිව්වා.

නුරාධත් වීණා දිහාම බලාගෙන හිටියා. එච්චර වෙලා අඬ අඬ හිටපු හදවත සන්තෝසෙන් කෑ ගහලා උඩ පනින අතරේ නුරාධගේ ඇස් දෙක යාන්තමට බොඳ උනා. "ආයෙත් කියන්න මගෙ මැණිකේ."

වීණාගේ මූණේ කඳුළු අතරින් හිනාවක් මතු උනා.

-------------------------------------------------------------------------

"ඉතිං එච්චරද?" නුරාධ පොත වහලා ඇහුවා.

"එච්චරයි. මේ, කවරෙ පිටිපස්සෙ තියෙන්නේ 'ඇන්ඩ් දේ ලිව්ඩ් හැපිලි එවර් ආෆ්ටර්' කියලා."

වීණායි නුරාධයි හිටියේ වීණාලාගෙ ගෙදර මිදුලේ ලොකූ ගහක් යට තණකොළ බිස්සේ වාඩි වෙලා. ඒ ඒ දෙන්නගෙ පළවෙනි විවාහ සංවත්සරය. විවාහයෙන් පස්සේ දෙන්නම රට ගිහින් මේ ආපහු ලංකාවට ඇවිත් ඉන්නේ අවුරුද්දකට විතර පස්සේ. ටික දවසක් නුරාධගේ අම්මයි අප්පච්චියි එක්ක ඉඳලා ඒ දෙන්නා වීණලාගෙ ගෙදර ආවේ දැන් දවස් දෙකකට උඩදි. ඒත් හදිසියෙම අම්මටයි අප්පච්චිටයි එදා උදේ වීණාගෙ අක්කලාගෙ ගෙදර යන්න උනේ අක්කට බබා ලැබෙන්න අමාරු උන නිසා. මුළු ගේම ඒ දෙන්නටම ඇරිලා තිබ්බත් වීණා ලන්තෑරුමත් අතින් අරන් නුරාධවත් ඇදගෙන මෙතනට ආවේ මාස ගාණක් තිස්සේ එයා නුරාධ වෙනුවෙන් ලෑස්ති කරපු තෑග්ග දෙන්නයි. නුරාධ එයාට විවාහ සංවත්සරය වෙනුවෙන් එදා උදේම දීපු මාලේ වීණා ඒ වෙද්දිත් කරේ දාගෙනයි හිටියේ.

"මේ කතාවේ මං හිටියට කතාවේ බාගයයිනෙ මං දැනං හිටියේ. සචියවත් මට කිව්වෙ නෑ දිව්‍යාගෙ ලියුම ගැන."

"මං කිව්වා සචිත්ට ඔයාට කියන්න එපා, මමම හෙමින් සැරේ කියන්නම් කියලා."

නුරාධ ආපහු පොතේ පිටු එකින් එක පෙරළ පෙරළ වීණාගේ මුතු කැට අකුරින් හැඩ වෙච්ච පිටු අතගෑවා. "ඔයාට කොහෙන්ද වීණු මේවා ලියන්න වෙලාවක් හම්බුණේ?"

"ඕනෙකම තියෙනවනං ඕන දේකට වෙලාව හොයාගන්න පුළුවන් කියලා ඔයාමනේ කියන්නේ."

"ඒකත් හරි." නුරාධ ආපහු පොතේ කවරේ දිහා බැලුවා. ඒ දෙන්නා එකට ඉඳලා ගත්තු මුල්ම ෆොටෝ එක කවරේ අලවලා තිබුණා. ඊට උඩින් ලියලා තිබ්බ නම කියවලා නුරාධට දහ වෙනි පාරටත් හිනා ගියා.

"මොකද අනේ ඔයා ඔය නම බල බල හිනා වෙන්නෙ?"

"ඔයත් මට මාර නමක්නේ දාලා තියෙන්නෙ. 'හාදු කුමාරයා'" නුරාධට තාම හිනා.

"ඉතිං ඇයි වැරදිද?" වීණා ඔළුව හැඩ කරලා ඇස් කොණෙන් නුරාධ දිහා බැලුවා.

"නෑ නෑ, වැරදි නෑ. මං ඒත් හිතුවේ අපරාදෙ එදා ඔයාගෙ අප්පච්චි ඒ වෙලාවෙ උගුර පෑදුවෙ නැත්තං ඔයාට මේ පොතේ අගිස්සටත් මේ පටංගත්තා වගේම හාද්දක් එකතු කරන්න තිබ්බා."

වීණාට හිනාවක් ගියා. "හොඳට හිටියි එහෙම උනානං. ඉතිං ඒක නෙවෙයි, මට කියන්නකො ඔයා මේ තෑග්ගට කැමතිද?"

"ගොඩාක් කැමතියි වීණු. මං ඔයාට දීපු මාලෙ වගේ නෙවෙයි, මේ වගේ තෑග්ගක වටිනකම කියන්න බෑ. මේකෙ පිරිලා තියෙන්නෙ ඔයාගෙ ආදරේ." නුරාධ වීණාගෙ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙනම කිව්වා.

"අපි දෙන්නගෙම ආදරේ." වීණාත් නුරාධ දිහා බලාගෙනම කිව්වා.

නුරාධ වීණාට ලං උනා. "මේ, අර දර මඩුව එහෙම තාම තියෙනවද?"

පළවෙනි හාදුවේ මිහිරි මතකයෙන් වීණාව රතු වෙලා ගියා. ඊට පස්සෙ තව කොයි තරම් හාදු මේ හාදු කුමාරයාගෙන් ලැබුණත් ඒ පළමු හාදුවේ තිබුණ මිහිරියාව තාමත් එහෙමමයි. "මගෙ මැණිකෙට ගොඩාක් ආදරෙයි. හැපි ඇනිවසරි!" වීණාට මුකුත් කියාගන්න ඉඩක් ලැබුණේ නෑ, ඒ මතකයත් එක්ක නුරාධගේ උණුසුම් සුසුම් රැල් මූණේ වැදෙන්න ගත්තාම වීණාගේ ඇස් දෙක නොදැනීම පියවුණා.

~සමාප්තයි~

හාදු කුමාරයා ...05

දවසෙන් දවස ගත වෙලා සතියකුත් ගෙවුනා. වීණා දැන් පොතක් දිහා බලන්නෙවත් නෑ. චිත්‍රපටියක්, ටෙලි නාට්‍යයක් බලන්නෙත් නෑ. මූණු පොත වහලා දැම්මේ වැව රවුමෙදී දිව්‍යාව මුණගැහිලා ආපු දවසෙමයි. එදා ඉඳං කම්පියුටරේ පැත්තවත් බැලුවේ නෑ. පොතක් ගත්තොත් අකුරු බොඳ වෙලා කලවම් වෙලා නුරාධගේ නම මැවිලා පේනවා. රූපවාහිනිය දිහා බලං හිටියොත් ඒ චරිත අතරෙන් නුරාධව පේනවා. වීණටම වෙලාවකට හිතුණා එයාට පිස්සු හැදීගෙන එනවද කියලත්. හිත ඇතුලේ කලබලය දරාගන්නම බැරි උනාම වීණා මිදුලට බැස්සා. අම්මා ලස්සනට වවලා තියෙන මල් පාත්ති දිහා වීණා ඔහේ බලාගෙන හිටියා. ආදරයත් විශ්වාසයත් යහමින් දාලා කුළුඳුලේම තමන්ගේ හදවත ඇතුලේ වවපු රෝස මල් පාත්තියට මොකද උනේ, වීණා හිතුවා. එයා වතුර දාන බාල්දිය අරගෙන මල් වලට වතුර වත් කරන්න පටන්ගත්තා. අම්මටත් පුදුමයි. මීට කළින් වීණාගෙන් කියලාවත් කරගන්න බැරි වැඩක්.

"මොකෝ මේ කවදාවත් නැතුව?" අම්මා ආදරෙන් ඇහුවා.

"හරි කම්මැලියි අම්මා."

"ම්.."

අම්මා එතනින් එහාට මුකුත් ඇහුවේ නෑ. කොහොමත් වීණාගෙ අම්මා වැඩිපුර කතා කරන කෙනෙක් නෙවෙයි. ඒත් දෝණිගේ වෙනසනම් අම්මාට හොඳට තේරුණා. ඒ ගැන වීණාම කියනකල් අම්මා මුකුත් නාහා ඉන්න තීරණය කරගෙන හිටියේ.

වීණා හිටියේ වෙනම ලෝකෙක. ඊයේ දවසේ. නුරාධ ආපහු ලංකාවෙන් යන්න කළින් එයාගෙ අම්මයි අප්පච්චියි එක්ක ආවේ වීණාගෙ අම්මටයි අප්පච්චිටයි කතා කරලා යන්න ආවේ. වීණාටත්. ඒත් වීණා නෙවෙයි කාමරෙන් එළියට ආවේ. තවත් එක සැරයක්වත් නුරාධගේ මූණ බලන්න හයියක් එයාට තිබ්බෙ නෑ. නුරාධ මේ ගමන එන්න ඇත්තේ තව පුංචි හරි බලාපොරොත්තුවක් හිතේ තියාගෙන බව වීණා දන්නවා. ඒ නිසාමයි එයාට නුරාධ ඉස්සරහට යන්න හිත හයිය කරගන්න බැරි උනේ. ඒගොල්ලන්ගෙ වාහනේ ගේ ඉස්සරහා නතර වෙච්ච බව දැක්ක වෙලාවේ ඉඳං වීණා කාමරේ දොරත් වහගෙන නිදි වගේ හිටියා. අම්මා ඇවිත් කතා කළත් ඇරියේ නෑ. "දූ නිදි වෙන්න ඇති. උදේ හිටං ඔළුව කැක්කුමයි කිය කිය හිටියේ," අම්මා එහෙම කියාගෙන ආපහු සාලෙට යනවා වීණාට ඇහුණා. වාහනේ ආපහු යන සද්දේ ඇහුණ වෙලාවේ ඒ තරම් වෙලා හිර කරගෙන හිටපු කඳුළු කැට එක පේළියට වීණාගේ ඇස් දෙකෙන් ගලාගෙන එන්න පටන් ගත්තා. 'මට ගිහින් නුරාධ එක්ක කතා කරන්නයි තිබුණේ. පරිස්සමෙන් ගිහින් එන්න කියලා කියන්න බැරි කමක් නෑනේ අපි අතර මොන දේ සිද්ද උනත්.' කතාබහේ ඇහුණ විදිහට නුරාධ පහුවදා රෑ පිටත් වෙනවලු.

"ඔය මොකද ඔය එකම පාත්තියට වතුර දාන්නේ? ඔතන මඩ වෙනවනේ දැං..." අම්මාගේ කතාවෙන් වීණා ආපහු මේ ලෝකෙට ආවා. ඒ කියන්නේ අද රෑ. වීණා බාල්දිය එහෙමම අත ඇරලා ගෙට දිව්වා. මේසේ ලාච්චුවෙන් පරණ පැන්සල් පෙට්ටිය ඇදලා අරං ඒ ඇතුලේ තිබ්බ ලියුම අතට ගත්තා. ලියුමේ තියෙන අකුරු බොඳ වෙලා යන්න කළින් ඒකේ ලියලා තියෙන ටෙලිෆෝන් නොම්බරේ ඩයල් කරලා ඇස් දෙක වහගෙන ෆෝන් එක කනේ තියාගත්තා.

ඔබ ඇමතූ දුරකථන අංකය භාවිතයේ නොමැත...

අනේ දෙයියනේ! වීණා තව සැරයක් උත්සාහා කළා. තවත් සැරයක්. ඒත් කළින් ප්‍රතිචාරයමයි. එයාට ඇඳ උඩ ඉන්දවුනා. එයාට ඕන උනේ ඊයේ කතා කරන්න නාව එකට සමාව ඉල්ලලා නුරාධට පරිස්සමෙන් ගිහින් එන්න කියන්න විතරයි. සචිත් ගාව ඇතිද වැඩ කරන නොම්බරයක්? වීණා සචිත්ගේ නොම්බරේ හෙව්වා. 'එක්කොත් ඕනෙ නෑ. කතා කරන්න බැරි වෙච්ච එකත් හොඳයි. මං දැං තීරණයක් අරංනේ ඉන්නේ.' එදා නුරාධව අන්තිම වතාවට මුණ ගැහෙන්න ගඟ ලඟට යන්න හිත හදාගත්ත අමාරුව දන්නෙ වීණා විතරයි. ඒ ආදරේ ඉස්සරහා තමන්ගේ තීරණය එළි කරන්න දිව නමාගත්ත අමාරුව දන්නෙ වීණා විතරයි. ආපහු ගෙදර ඇවිල්ලා නාන කාමරේට වෙලා අඬපු දරම දන්නෙත් වීණා විතරමයි. නුරාධගේ කටහඬ තව එක වතාවක් හරි ඇහුණොත් ඒ සීමා මායිම් වැටකඩුළු කැඩිලා බිඳිලා නොයයිද කියලා කියන්න පුළුවන් තරමේ විශ්වාසයක් වීණාට තමන් ගැනම තිබ්බෙ නෑ.

හිටි හැටියේ වීණාගේ අතේ තුබුණු දුරකථනය නාද වෙන්න ගත්තා. වීණා තිගැස්සුණා. ඇමතුම සචිත්ගෙන්. වීණා කොළ පාට බොත්තම එබුවා.

"හෙලෝ?"

"හෙලෝ වීණා. මේ ඔයාට ලියුමක් තියෙනවා." සචිත්ගේ කටහඬ වෙනදා තරම් සැහැල්ලු නෑ.

"කාගෙන්ද?"

"ඔයා දන්න කෙනෙක්ගෙන්."

"නුරාධගෙ ලියුං මට එපා." වීණාට නොහිතාම කියවුනා.

"නුරාධගෙන් නෙවෙයි." සචිත්ගේ කටහඬ ඇත්තටම වෙනදාට වඩා සැරයි. "අනේ ඇත්තට මාවත් මේවට ගෑවෙනවනෙ කොහෙං හරි. ලියුම දුන්නෙ දිව්‍යා. ඔයාට දෙන්න කිව්වා."

දිව්‍යා? දිව්‍යට මොනවද තවත් මට කියන්න තියෙන්නෙ? "ඇයි ඔයා කේන්තියෙන් සචී?"

"කේන්ති යන් නැද්ද හලෝ?" ඔන්න ඊට පස්සෙ යන්තම් කටහඬ ටිකක් විතර අඩු උනා. "ඇයි ඔයා නුරාධට අර වගේ දෙයක් කළේ?"

"නුරාධ ඔයා එක්ක මොනවද කිව්වෙ?" ඒ ප්‍රශ්නෙ අහපු එක ගැන ඒ වචන කටින් පිට උනාට පස්සෙ වීණට පසුතැවීමක් ඇති උනා.

ඒත් හොඳ වෙලාවට සචිත් ඒ ප්‍රශ්නෙට උත්තර දුන් නෑ. "කිව්වා හැම දෙයක්ම. මේ, ඔයා මේ ලියුම ගන්න එනවද, නැත්තං මං ගෙනත් දෙන්නද?"

"මට ඕවා කියවන්න ඕනෙ නෑ සචිත්." වීණාගෙ කටහඬ ඈත ලෝකෙක ඉඳන් කතා කරනවා වාගෙයි.

"මේ අනුන්ගෙ ලියුං තියං ඉඳලා මට මක් කරන්නද? අර ඔයාගෙ පොත් වගේකුත් තියෙනවා මෙහෙ, මං ඒවත් ඒක ගෙනත් දෙන්නං." සචිත් ෆෝන් එක තියන්න ලෑස්ති උනා.

"සචිත් මේ..." වීණා කතා කළා. "නුරාධ ඇත්තටම අද යනවද?"

"ඇයි මොකටද අහන්නෙ?"

"නැහැ නිකං ඇහුවෙ.."

"මේ, මං තියනවා. මට තව වැඩ තියනවා."

දඩස්.

'සචිත් මං එක්ක කේන්තියෙන්. නුරාධ එයාගෙ යාළුවනේ.' වීණා තනියම හිතුවා.

එවෙලෙ ඉඳං සචිත්ගෙ බයික් එකේ සද්දෙ ඇහෙනකල් වෙලාව ගත උනේ කොහොමද කියලා වීණාට මතක නෑ.

"ඔව් නැන්දේ, මේ වීණාගෙ පොත් වගයක් තිබ්බා මං ගාව, ඒ ටික ගෙනත් දෙන්න ආවා..." වීණා මිදුලට යද්දි සචිත් වීණාගෙ අම්මා එක්ක කතාවක.

"ඉතිං එන්න පුතා ගෙට, තේකක් බීලා එහෙම යමුකෝ."

"අනේ බෑ නැන්දේ, මට තව යාළුවෙක්ගෙ ගෙදරත් යන්න තියෙනවා, දැනටමත් පරක්කුයි, හතරට එන්නං කියලා කිව්වෙ." සචිත් බෑග් එකෙන් ගත්තු පොත් මිටියක් එවෙලේ එතනට ආපු වීණාගේ අතේ තිබ්බා. "මං වෙන දවසක එන්නංකො නැන්දෙ ආයෙ." සචිත් වීණාගෙ අම්මාට වැඳලා ආපහු බයිසිකලේ නැගලා ඉගිල්ලුනා. වීණාට යනවා කියලවත් කිව්වෙ නෑ.

"දූ අදත් ඔළුව රිදෙනවද?" අම්මා වීණා දිහා ටිකක් වෙලා බලං ඉඳලා ඇහුවා.

"ඔව් අම්මා, ටිකක් විතර."

"අපි ඩොක්ටර් කෙනෙක් ලඟට යමුද?"

"ඕන නෑ අම්මා. අපි බලමුකො, හෙටත් තිබ්බොත් යං." වීණා පොත් මිටියත් උස්සගෙන ආපහු කාමරේට ආවා.
දිව්‍යාගෙ ලියුම කියවන්න වීණාට ඕනකමක් තිබ්බෙ නැතත්, එයාට තවත් මොනවද කියන්න ඉතුරු වෙලා තිබ්බේ කියලා කුතුහලයක් හිතේ ඇති උනා. ඒ නිසාම පොත් මිටිය අවුස්සලා දෙවෙනි පොතේ මැද තිබුණ ලියුම හොයාගෙන, කාමරේ දොරත් වහගෙන ඇඳට ගොඩ වෙලා ලියුම දිග ඇරියා. දිග ලියුමක්. උඩින්ම තිබ්බෙ දිනේ. ගිය සුමානෙ දවසක්.

------------------------------------------------------------------

හිතවත් වීණා,

එදා වැව රවුමෙදි හම්බ වෙලා ඔයා එක්ක කතා කරන්න කළින් මම ඔයා ගැන අහලා විතරයි තිබුණේ. මූණු පොතෙන්වත් ඔයාගෙ පින්තූරයක් මම දැකලා නෑ. නුරාධ කැමති නෑ නේද ඒකට? ගෑණු ළමයින්ගේ පින්තූර නෙට් එකේ දානවට එයා කැමති නෑ. මටත් අනන්තවත් කියලා තියෙනවා. ඒත් වීණා මං කැමති උනේ නෑ එයා මට නීති දාන්න එනවට. මගේ හොඳට කියන ඒවා උනත් මට හිතුණේ එයා මගේ නිදහස නැති කරන්න හදනවා කියලයි. මං සෑහෙන්න එයා එපා කියන දේවල් කළා. ඒ නිසයි එයාට මාව එපා උනේ. මමමයි මාව එපා කරගත්තේ.

වීණා, මම මේ විස්තර ඔයාට කියන්න ඕනෙ කියලා හිතාගත්තේ ඔයාගෙ එස් එම් එස් එක හම්බ උනාට පස්සෙ. ඔයා එදා කොච්චර කියලා ගියත් මම හිතුවෙම නෑ ඔයා නුරාධව අත් අරියි කියලා. මෙ දේවල් එදාම කිව්වෙ නැති උනාට මට සමා වෙන්න වීණා. මට ඒකට හිත හදාගන්න බැරි උනා.

එස් එම් එස් එක දැකපු දවසේ මං ඔයාට මේ දේවල් කියන්න මූණු පොතේ ඔයාව හෙව්වා. ඒත් ඔයාගෙ ප්‍රොෆයිල් එක පෙන්නුවෙ නෑ. ඒ ගමන තමයි ලියුමක් ලියන්න හිතුවේ. මේක ඔයාට දෙන්න සචිත්ව පොරොන්දු කරවගන්න මට සෑහෙන්න අමාරු උනා. මේක මං අද ලිව්වට මේක එයාගෙ අතට දෙන්න මට කවදා එයාව මුණ ගැහෙයිද මන්දා.

වීණා, නුරාධයි මමයි අඳුනගත්තෙ යුනිවසිටි එකේදි. එයා පොඩි කාලේ ඉඳන් එහෙ හිටපු කෙනෙක්. මම ඒ රටට ගියේ යුනිවසිටි යන්නමයි. මම ඒකට ඇතුල් වෙද්දි එයා තුන් වෙනි අවුරුද්දෙ. මට අමුතු ලෝකයක් උනා ඒක. ලංකාවේ ඉන්දැද්දිත් නිදහසට ආසා කරපු මම ඒ රටේදී නිදහස උපරිමයෙන්ම වින්දා. යාළුවොත් එක්ක හොඳට විනෝද උනා. ඔය අතරෙදි නුරාධව මම දැක්කෙ අනිත් පිරිමි ළමයින්ට වඩා ගොඩක් වෙනස් කෙනෙක් විදිහට. ඒ වෙනසට මම ආස කළා. ආදරේ කළා. නුරාධත් මට ආදරේ කළා. ඒ ඇයි කියලා මං දන් නෑ. එයාවත් දන්නවද දන්නෙ නෑ. ඒත් අපි දෙන්නා ආදරේ කළා. ඒක හරිම ලස්සන කාළයක්. මම දෙවෙනි අවුරුද්දෙ ඉන්න කොට එයා ෆයිනල්ස් කරලා යුනිවසිටි එකෙන් අවුට් උනා. ඒ කාලෙ ඉඳන් තමයි අපි දෙන්නා අතර ටිකෙන් ටික ප්‍රශ්න ඇති වෙන්න ගත්තේ. කළින් වගේ එයාට හැම වෙලාවෙම මා එක්ක ඉන්න ලැබුනෙ නැති නිසා එයා සෑහෙන්න මං ගැන කරදර උනා. අපේ බැච් එකේ සමහර කොල්ලෝ ගැන කිසිම විශ්වාසයක් තියන්න බැරි බව එයා වගේම මමත් දැනගෙන හිටියා.

ඒත් මට හිතුණ දේ කරන්න ඕනෙ කෙනෙක්. කවුරු හරි ඒකට එපා කියනවනම් මට ඒකම කරන්න ඕනෙ උනා. ඒ පාර්ටි එක දවසෙත් ඒකයි උනේ. නුරාධ ජොබ් එකට ගිය අළුත. එයාට කළින් වගේ හිතුණ වෙලාවට මාත් එක්ක හැම තැනම යන්න එන්න විදිහක් නෑ. ඒත් මට අපේ බැච් එකේ එවුන්ගෙ ඒ පාටියට යන්නම ඕන උනා. නුරාධ කිව්වා එයා නැතුව ඒකට යන්න එපා කියලා. මට තරහා ගියා. මම එයාට කෑ ගැහුවා ඔයා ආවත් නාවත් මම ඒකට යනවා කියලා. ඒ ගමන නුරාධ කිව්වා එයා පරක්කු වෙලා හරි එන්නං, එතකල්වත් නොයා ඉන්න කියලා. මට ඒත් විශ්වාසයක් තිබුණෙ නෑ. මම හිතුවෙ එයා එන එකක් නෑ කියලා. ඒ හින්දා මම තනියම ගියා. ජීවිතේ මුල්ම වතාවට මං එදා බිව්වා. නුරාධ එන පාටක් තිබ්බෙ නෑ. කේන්තියට මම වැඩියෙනුත් බිව්වා. කෙළින් ඉන්න බැරි වෙනකල්ම. වටේ ඉන්න එකා දෙන්නා මං දිහා අමුතු විදිහට බලනවා දකිද්දි තමයි මට හිතුණෙ එතන හිටියා ඇති කියලා. මං එතනිං එළියට එන්න නැගිට්ටා. මාව ඇදගෙන වැටුනා, හරියටම එවෙලෙ එතනට ආපු නුරාධගෙ කකුල් දෙක ලඟට. මට සිහිය නැති උනා.

මට සිහිය එද්දි මං හිටියෙ නුරාධගෙ අපාර්ට්මන්ට් එකේ, එයාගෙ ඇඳ උඩ.

----------------------------------------------------------------

වීණා ලියුම කියවන එක නතර කළා. ඇස් දෙක වහගෙන කීප වතාවක් හුස්ම ගත්තා. එයාගෙ උගුරේ මොකද්ද හිර වෙලා වගේ දැනුනා. ඒත් දිව්‍යා කියන්න හදන්නේ මේ දැන් තමන්ට හිතිච්ච දේ නෙවෙයි කියලා වීණාට යාන්තමට වාගේ හිතුණා. එහෙම දෙයක් කියන්නනං මෙච්චර අමාරුවෙං වීණාට ලියුමක් එවන්න ඕනෙ නෑනේ. වීණා නවත්තපු තැන ඉඳන් ආයෙත් කියවන්න පටන් ගත්තා.

---------------------------------------------------------------

ඒත් නුරාධ පේන්න නෑ. කාමරේ කොහෙවත් නෑ. මට මොනවද වෙලා තියෙන්නෙ, මොනවද වෙලා නැත්තෙ කියලා මුකුත් හිතාගන්න බැරි තරමට ඔළුව පැලෙන්න රිදුණා. මම හෙමීට ඇඳෙන් බැස්සා. මම පාර්ටියට යන්න කළින් හිටපු විදිහටම ඉන්න බව මට තේරුණා. ඒත් නුරාධ ඒ වෙලාවේ එතනට නාවානම් තත්වෙ ඊට වඩා වෙනස් වෙන්න තිබුණා කියලත් මට තේරුණා. මම සාලෙට ගියා. නුරාධට සාලේ පුටුවක් උඩ හොඳටම නින්ද ගිහින්. මම එයාට කතා කළා. එයා ගැස්සිලා ඇහැරිලා ඊට පස්සෙ මගෙ දිහා ඔරවගෙන බලං හිටියා. මං එයාගෙන් සමාව ඉල්ලුවා. සෑහෙන වෙලාවක් යනකල් එයා මා එක්ක කතා කළේ නෑ. මට උදේට කන්න කෑමත් හදලා දීලා දැං අමාරුවක් නැත්තං එහෙන් යන්න කියලා විතරයි එයා මට කිව්වෙ. ඒ වෙලාවේ මම එයා කියන දේ අහලා එහෙන් ගියා ආපහු මගේ නවාතැනට. මම දවස ගානේ එයාට කෝල් කළා. මට තව අවස්ථාවක් දෙන්න කියලා මං පිංසෙන්ඩු උනා. මට එයාව කොච්චර වටිනවද කියලා මට ඒ ටික දවසට හොඳටම තේරුණා. එයා නැතුව මගෙ ජීවිතේ කොහොම ගෙවෙයිද කියලා මට හිතාගන්න බැරි උනා. මම හොඳ ළමයෙක් විදිහට හිටියා. මං කොච්චර කරදරයක් උනත් මම කෝල් කරන හැම සැරේම එයා ෆෝන් එක ආන්සර් කළා. අන්තිමේදි එයා මට සමාව දුන්නා. නුරාධගේ හිත ඒ තරමට හොඳයි.

මම මටම කියාගත්තා මං ආයෙ නුරාධව නැති කරගන්නෙ නෑ කියලා.

ඒත් නිදසම හොයාගෙන යන මගේ සෙල්ලක්කාර හිත මට ඒ විදිහට ඉන්න දුන්නෙ මාසයයි. එදා වෙඩිං එකක්. නුරාධගෙ බැච් එකේ හිටපු කපල් එකක්. අපි දෙන්නම ගියා ඒකට. එදා මගෙ හිතේ සෑහෙන ලොකු ප්‍රශ්නයක් තිබ්බා නුරාධගෙන් අහන්න. ෆේස් බුක් එකේ එයාගෙ ෆ්‍රෙන්ඩ්ස් ලිස්ට් එකට ලඟදි එකතු වෙච්ච මූණ පෙන්නන්නෙ නැති ගෑණු ළමයා කවුද අහන්න. එයා දාන අමුතු ස්ටේටස් මැසේජ් වලට - ඒවා ඇත්තටම හරිම ලස්සනයි - නුරාධ ඒ වගේම අමුතු කමෙන්ට්ස් දාන්නෙ ඇයි අහන්න. මම නුරාධගෙත්, නුරාධ මගෙත් පාස්වර්ඩ් දැනගෙන හිටියේ. ඒත් ඒ වෙනකල් අපි අනිත් එක්කෙනාගෙ එකට ලොග් වෙලා බලලා තිබ්බෙ නෑ. ඒත් මේ ගෑණු ළමයා ගැන හොයන්න හිතුණ හින්දම මම එදා උදේ නුරාධගේ අකවුන්ට් එකට ලොග් උනා. එතකොට තමයි මම මේ මැසේජ්, කමෙන්ට් ඔක්කොම දැක්කේ. ඒ ගැන මට නුරාධගෙන් අහන්න ඉඩක් ලැබුණේ මේ වෙඩින් එක වෙලාවෙදියි. එයාට තරහා ගියා මං එයාගෙ අකවුන්ට් එකට ලොග් වුනාට. ඉතිං මං මතක් කළා එයාටත් ඕන වෙලාවක මගේ එකට ලොග් වෙන්න පුළුවන් කියලා. අපි දෙන්නා ආයෙමත් රණ්ඩුවක් පටන් ගත්තා. එයා දහ අතේ දිවුරුවා ඒ එයාගෙ යාළුවෙක් විතරයි කියලා. ඒත් මට විශ්වාස කරන්න බැරි උනා. මොකද මටත් තරහා ගිහිං තිබුණ නිසා.

ඩිනර් එකෙන් පස්සෙ කට්ටිය ඩාන්ස් කරන්න පටන් ගත්තා. අපි දෙන්නා ඔහේ මේසෙට වෙලා බුම්මගෙන හිටියා. ඒ අතරේ කෙනෙක් ඇවිල්ලා මගෙන් ඩාන්ස් කරන්න ඇහුවා. නුරාධ එපා කිව්වෙ නෑ. ඉතින් මමත් ගියා. ටික වෙලාවක් සාමාන්‍ය විදිහට නටලා ඊලඟට ඒ මනුස්සයා මාව බදාගෙන නටන්න ගත්තා. නුරාධගේ මූණ මං දැක්කා. මට හිතුණා එයාටත් ඉරිසියාව කියන්නෙ මොකද්ද කියලා දැනෙන්න ඉඩ අරින්න ඕනෙ කියලා. මං එහෙමම හිටියා. ටික වෙලාවකින් අර මිනිහා මගේ මූණත් ඉම්බා. එතකොටනං මට ඒ නැටුම ඇතියි කියලා හෙමින් සැරේ ඒ මනුස්සයගෙන් ගැලවෙන්න හදද්දි මාව එක පාරටම විසි වෙලා ගියා. නුරාධ එතනට ඇවිත් අර මිනිහට ගහනවා. අච්චර සෙනගක් ඉන්න උත්සවයක් මැද්දෙදි එහෙම දෙයක් උනාම හිතන්න. මම නුරාධව තල්ලු කරලා දාලා හෝල් එකෙන් එළියට දුවලා ගියා. මට හොඳටම ලැජ්ජයි. නුරාධත් මගෙ පස්සෙන් ආවා.

මොකද්ද ඔයා ඒ කරපු කැත වැඩේ? මං ඇහුවා.
මමද කැත වැඩේ කළේ? ඔයා නෙවෙයිද ඒ මිනිහට ඕන ඕන විදිහට නටන්න දුන්නේ?
ඉතිං ඔයා එපා කිව්වෙත් නෑනේ.
මං එපා කියන්න ඕනෙද. ඒ වගේ බීගත්තු මිනිහෙක් කතා කළාම බැහැයි කියන්න දන්නෙ නැද්ද?

ඔන්න ඔහොමයි අපි දෙන්නා එදා රණ්ඩු උනේ.
අපි දෙන්නම නැවතිලා හිටියේ එතන ඉඳන් පයින් යන දුර. මගේ නවාතැනට එනකල් අපි දෙන්නම වචනයක්වත් කතා කළේ නෑ. මං දොරෙන් ඇතුල් වෙනකල් එතන පොඩ්ඩක් නතර උනත් නුරාධ හිටියෙ අහක බලාගෙනම. ඊට පස්සෙ එයා යන්න ගියා. ආයෙ මං එක්ක කතා කළේම නෑ. මගේ කෝල්ස් වලට ආන්සර් කළෙත් නෑ. බැරිම තැන දවසක් මං එයාගෙ ඔෆිස් එකට ගියා එයාව හම්බ වෙන්න. එදා එයාට මාව මග අරින්න බැරි උනා. එයා එදා කිව්වා ඒක ඉවරයි කියලා. අපි අතර තිබ්බ දේ ඉවරයි කියලා. මට දීපු දෙවෙනි අවස්ථාවත් මං නැති කරගත්තා කියලා එයා කිව්වා. මං දන් නෑ ඒ දෙවෙනි අවස්ථාව නැති උනේ මගේම වරදින්ද කියලා. ඒත් කොහොම හරි ඒක එහෙම උනා.

මට ඒක දරාගන්න බැරි උනා. නුරාධට මං ආදරේ කරපු තරම මං විතරයි දන්නේ. ඒ සෙමිස්ටර් එකේදි මගේ විභාග ලකුණුත් හොඳටම මදි. මං ඔක්කොම අත ඇරලා දාලා ආපහු ලංකාවට ආවා. එතකොටයි මට ආරංචි උනේ නුරාධත් ඇවිල්ලා කියලා සචිත්ගෙන්. සචිත් නුරාධ එක බැච් එකේ යාළුවෝ. ඔක්කොම අතරමග දාලා මං ආපහු හදිසියෙම ලංකාවට එන්න හේතුවක් අම්මලාට කියන්න ඕන උනා. ඒගොල්ලෝ ගැන මට හරි දුකයි. ඒත් මට මගෙ හිත හදාගන්න විදිහක් තිබ්බෙ නෑ. මං එයාලට නුරාධ ගැන කිව්වා. ඒත් ඒක අම්මලා තේරුම් ගත්තෙ වැරදි විදිහට කියලා මට තේරුණා. එයාලා හිතුවේ මට එයාගෙන් ඈත් වෙන්න බැරි විදිහේ මොනවා හරි දෙයක් වෙලා කියලා. මට කොහොම හරි ආපහු නුරාධව ලැබෙනවනම් කවුරු කොහොම මොනවා හිතුවත් කමක් නෑ කියලා මට හිතුණා. ඒත් මං හිතුවෙ නෑ තාත්තලා නුරාධලාගෙ ගෙදරට ගිහින් කලබල කරයි කියලා.
ඔය අතරෙදි තමයි වීණා ඔයා මට කෝල් කළේ. ඇත්තටම නුරාධගේ ෆ්‍රෙන්ඩ්ස් ලිස්ට් එකේ හිටපු මූණ පෙන්නන්නෙ නැති ගෑණු ළමයව මං දැක්කේ එදා වැව රවුම ලඟදි. මට ඔයා දැක්ක වෙලාවෙම හිතුණේ ඔය දෙන්නා ලස්සන කපල් එකක් කියලා. ඒත් මට නුරාධව නැති වෙන විදිහේ කිසිම දෙයක් ඔයාට එදා කියන්න හිතුණෙ නෑ.

ඒත් මං දැං ඔයාට කිව්වා. මේ ලියුමේ තියෙන හැම අකුරක්ම සම්පූර්ණ ඇත්ත.

වීණා, ඔයා නුරාධගෙන් ඈත් වෙන්න එපා. මට දැන් තේරෙනවා නුරාධට මට වඩා ගැලපෙන්නේ ඔයාව. මං නුරාධට ආදරේ කරනවටත් වඩා ඔයා එයාට ආදරෙයි. එයා ආදරේ කරන්නේ මට නෙවෙයි ඔයාටයි. එදා මම නුරාධ එක්ක රණ්ඩු වෙන වෙලාවෙදි ඔය දෙන්නා යාළුවෝ විතරක් වෙන්න ඇති. ඒත් දැන් නුරාධ ඔයාට ආදරේ කරන බව මම දන්නවා.

ඒ නිසා වීණා මම ඔය දෙන්නට සුභ පතනවා. මං ආපහු මගේ ස්ටඩීස් වලට යනවා. නවත්තපු තැන ඉඳන් ආපහු පටන් ගන්නවා. මට වැරදුණු තැන් හැම දේම හදාගන්නවා. මට ඔයාලා දෙන්නගෙන්ම ඉල්ලන්න තියෙන්නේ එක දෙයයි. මං ගැන දුක් වෙන්න එපා. මං සතුටින් ඉන්න පොරොන්දු වෙන්නම්. ඔයාලා දෙන්නත් සතුටින් ඉන්න. ඔයා ගොඩාක් වාසනාවන්තයි වීණා.

මේ,
දිව්‍යා

------------------------------------------------------------------

වීණා ලොකූ හුස්මක් ගත්තා. එයාගෙ ඇස් දෙකේ කඳුළු. ඒ කා නිසා උනපු කඳුළුද කියලා එයාම දන්නෙ නෑ. එයාගෙ මුළු ඇඟම හිතත් එක්කම හිරි වැටිලා. ටික වෙලාවක් යනකල් එයාගෙ හිතට මුකුත්ම ඇතුල් වුනේ නෑ. මොහොතක්, තත්පරයක්, දෙකක්, විනාඩියක් ගත උනා. මැද සාලේ ඔරලෝසුවේ හත වදිනවා ඇහුණා. එක පාරටම වීණාගේ හිත ඇතුලේ විදුලියක් කෙටුවා.

නුරාධ!
එයා යනවා!
නුරාධ ලංකාවෙන් යනවා!
දැන්!
අද රෑ!

වීණා වෙව්ලන ඇඟිලි වලින් සචිත්ගේ නොම්බරේ හෙව්වා.

"ඒ ගමන මොකද?" එහා පැත්තෙන් ආපහු නොරුස්සනා හඬ ආවා.

"අනේ සචිත්..." වීණාට කතා කරගන්න බෑ.

"ඔව්, මං තමයි."

"මට නුරාධට කතා කරන්න ඕනේ."

"ඇයි මොකද දැං ඕන උනේ?"

"ඔයාට දිව්‍යගෙ ලියුම හම්බුනේ කවදද?"

"අද. ඇයි?"

"අපරාදෙ."

"මොකද වීණා උනේ?"

"ඒක තව ටිකක් කළින් හම්බුණානං."

"එයා දැං සතියක ඉඳලා මාව හම්බ වෙන්න ඕනේ කියලානං කිව්වා ඕක දෙන්න. මං ඒත් කැමති උනේ නෑ එයාව හම්බ වෙන්න. අන්තිමට කාගෙදෝ අතේ එවලා තිබ්බෙ මට. එයා ආපහු ගිහින් මං හිතන්නේ."

"ඔව්. අනේ සචිත් ප්ලීස්, මට නුරාධව කන්ටැක්ට් කරලා දෙන්න. එයා මට දීලා ගිය නම්බර් එක වැඩ කළේ නෑ."

"ඔව්, මට ඔයා ගැන කියලා කියලා අතේ තිබ්බ මොබයිල් එක පොළොවෙ ගැහුවේ මගෙ ඉස්සරහමයි."

"අනේ ගෙදර ඉන්නවද බලලා මට පොඩ්ඩක් කතා කරන කියන්න ප්ලීස්."

"නුරාධ අද රෑට යනවා."

"මං දන්නවා. ඒ නිසා ඉක්මණ් කරන්නකො. ප්ලීස්."

"හරි, ඔහොම ඉන්න එහෙනං."

ෆෝන් එක කට් උනා. වීණා ෆෝන් එක අත් දෙකෙන්ම මිට මොළවගෙන බලං හිටියා. විනාඩියක් ගෙවුනා. දෙකක් ගෙවුණා. තුන් වෙනි විනාඩිය ගෙවෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි ෆෝන් එක රිං උනා.

"හෙලෝ!" වීණා හුස්ම අල්ලගෙන කතා කළා.

"වීණා, ඒගොල්ලො එයාපොර්ට් යන්න පිටත් වෙලා. ගෙදර කවුරුත් නෑ වගේ. ලෑන්ඩ් ෆෝන් එක ආන්සර් කළේ නෑ."

~ මතු සම්බන්ධයි ~

හාදු කුමාරයා ...04

හවස් කරේ ගෙදර පාලුවට ගිහිල්ල තිබුණ..

අම්මටයි මැණිකටයි එකතු වෙලා පිරිතෙ වැඩවලට එළියට වැඩපු පිඟන් කෝප්ප පලඟාන් ආපහු පෙට්ටගංවල අහුරන්ඩ උදව්වෙච්ච වීණා ඉස්තෝප්පුවට ඇවිත් උලුවස්සට හේත්තු වෙලා පහල පාර දිහා බලන් හිටියෙ හිස් බැල්මෙන්.

මල පාලුයි!!

වෙනද මිදුලෙ අඹ ගස් පුරා කටකමසෙයියාවක් නැතුව නාද කරන කුරුලු රෑනත් කොහෙදෝ ගිහින්!!

පිරිත ඉවර වෙලා නෑදෑයො හැමෝම විසිරුණා!! අන්තිමට ශානියි නැන්දයිත් ගියා

ගෙදර පිරිල සෙනග හිටපු සතියකට පස්සෙ ආයෙමත් සුපුරුදු ජීවිතේ!! වීණට හිතුණ

ඒත් ඒ ජීවිතේ සුපුරුදු විදියටම ගෙවෙන එකක් නෑ කියලත් ඈට ඒ මොහොතෙම හිතුණෙ නුරාධ මතක් වෙලා.

ඒ පාර ඉස්තෝප්පුව පුරාම තැන් තැන්වල නුරාධගේ රුව හොල්මන් කරන්ඩ පටන් ගත්ත!!

කොණේ ඇඳි පුටුවෙ ඉඳගෙන නුරාධ වීණ දිහා හොරෙන් බලල හිනා වුණා

නුරාධ ඉස්තෝප්පු කාමරේ දොර රෙද්ද මෑත් කරන් ඇවිත් ඈ ලඟින් ගෑවී නොගෑවී යන කොට දැනෙන සිහින් සුළං රැල්ලත් ඈට දැණුන!!!

ඒ පාර ඇස්වලට කඳුලු ගුලි දෙකක් පිරුව!! ඒ අතරින් නුරාධගෙ රූපෙ බොඳ වෙලා හේදිලා ගියා....

වීණා... තවත් නුරාධ ගැන හිත හිත  අඬන්ඩ උඹට පිස්සුද?? උඹ ඊයෙ දිව්‍යාට කියල ආවෙ මොකක්ද??

ඇගෙ හිතට අරක් ගත්ත කවුදෝ ඇගෙන් ඇහුව...

වාන් දාන්ඩ ඔන්න මෙන්න තිබුණු කඳුලු පොකුණු දෙක නවත්තන්ඩ ඈ වේගෙන් ඇසි පිය හෙලුව...

මට පිස්සු!!!!

හිතට එන දාහක් දුක් අමතක කරන්ඩත් එක්ක ඈ මිදුලට බැස්ස..

දවල් කාලෙ ඉර අවුවට රත් වෙලා තිබුණ මිදුලෙ සුදු වැල්ලෙ රස්නෙ යාන්තමට දෙපයට දැණුනම ඈට සනීපයක් දැණුන...

පොඩ්ඩියෙ මේ මොකෝ මේ  තනියම..?? කෝ අම්ම??

කොහේදෝ ගිහින් ආව අප්පච්චි ගෙට ගොඩවෙනකල්ම වීණ හිටියෙ කල්පනාවෙ....

අම්ම මැණිකත් එක්ක පිඟන් බඩු අහුරණ ගමන් හිටියෙ.....  යං අප්පච්චි ගෙට...

ටිකකට කලින් කඳුලු පිරුණු ඇස් දෙක අප්පච්චි අඳුනගනියිද කියල බයේ ඈ තොල්වලට හිනාවක් ඇඳගත්ත....

ඒ ඇස් පුංචි වෙලා වැහිල යන්ඩ....

යමු ....!!!

සුජාතා......දැන් ටවුමෙදි මට වික්‍රමයි පුතයි හම්බ වුණා...!!

අප්පච්චිට තේ එකක් අරන් බරාඳෙ දිගේ එමින් හිටිය වීණා එක තැන ගල් වුණා!!!!

හැබෑට... ඉතිං මොකද කීවෙ.....??

ඔය දෙන්නව මතක් කරන්ඩ කිව්ව......පුතණ්ඩිය ආපහු යන්ඩ කලිං ආයෙ මේ පැත්තෙ ඇවිල්ල යන්ඩ එනව කිව්වෙ

අප්පච්චි තේ එක.....!!

වීණා හිටියෙ සිහියෙන් නං නෙවෙයි!!!

කතාවට සම්බන්ධ වෙලා තව තොරතුරු දැනගන්ඩ හිතක් නොතිබ්බ ඈ අප්පච්චිට තේ කෝප්පෙ දුන්න පමාවෙන් ඈ කාමරේට වැදුණ..

හිතේ තරහක්ද දුකක්ද කියල අඳුනගන්ඩ බැරි තරං හැඟීම් පොදියක් ඇගේ හිතේ පිරිල!!!

ඒ නුරාධ ගැනද තමන් ගැනද කියලවත් දන්නෙ නෑ!!!

මොකට ආයෙ මෙහෙ එන්ඩ හදනවද මන්ද??

නොසන්දුන් හිත සන්සුන් කරගන්ඩ හිතල ඈ ලියන මේසෙ ලඟ ඉඳගත්ත...

කවියක් ලියාගන්ඩවත් බැරි තරමට හිත ඔද්දල් වෙලා තිබුණ!!

අහම්බෙන් වගේ දිනපොතට අත ගියා...

වෙනදට දවස ගානෙ දුක සැප බෙදාගන්න දිනපොත දවස් තුනහතරකින් අතටවත් ගත්තෙ නෑ නේද කියල ඈට මතක් වුණේ එතකොටයි

තටස්!!!

දිනපොත ඇතුළෙ තිබුණු හතරට නවාපු කොළයක් මේසෙ උඩට වැටුණ...

වීණාගෙ හිත අස්සෙ කොහෙදෝ නොදන්නා කොණක විදුලියක් කෙටුව....!!!

බඩේ ඉදල පපුව  දිහාට සීතල යකඩයක් ඇදගෙන යනව දැණුන

ඈ ගැහෙන දෑතින් කොළය අතට ගත්ත

ආදර වීණු...

අපි තව ටිකකින් යනවා!!! ඔයාව හැම තැනම හොයලා නැති තැනයි මේක ලියල යන්නෙ....

ඔයා කොහෙද?? ඇයි මග අරින්නෙ මාව??  මූණ බලලවත් යන්ඩ බැරි වෙයිද මට??

මට ඔයාව මුණගැහෙන්ඩ ඕනෙ වීණා... ඉක්මණින්ම. ප්ලීස්

මට කතා කරන්ඩ!!!

071*******

ආදරෙයි!! ගොඩාක් ආදරෙයි!!!

නුරාධ

ඈ කලබලෙන් වට පිට බැලුවෙ අම්මවත් කාමරේට එබෙයිද කියල....

කුරුමිණි අඬුවගේ අකුරෙන් ලියපු ලියුමෙ අන්තිම පේලියෙ දුරකථන අංකය දැක්කම වීණට හිතුණෙ කතා කරන්ඩම!!

ඒත්!!!!

දිව්‍යාට වෙච්ච පොරොන්දුව!!!!

එපා!!! ඕනෙ නෑ!! ඕනෙම නෑ!!!

බොරු කාරයො!! සැරෙන් සැරේ හිත්  වෙනස් කරන!

පාඩුවෙ ඉන්ඩ දෙන්නෙ නැතුව ආව මගෙ හිතට අරක් ගන්ඩ!!!

වීණා තරහෙන් දිනපොත වහල ලියමන ලාච්චුවෙ පරණ පැන්සල් පෙට්ටිය ඇතුළට දැම්ම...

දුව මෙන්න සචිත් කතා කරනව!!

සචිත්!! මේ වෙලාවෙ... පුටුවෙන් නැගිට්ට වීණා දුරකථනය වෙත ආවෙ පුදුමෙන්!!

හෙලො සචිත්!!

හෙලෝ වීණු... මං සචිත් නෙවෙයි... නුරාධ

ආයෙමත් පාරක් සීතල ඉරක් ඇඳුණ හිත මත්තෙ!!

හ්ම්... කියන්ඩ.... කවුරුත් ඉන්නවද ලඟපාත කියල  කලබල හොර බැල්මක් දාල හුස්මක් අරන් පාතට හෙලපු ඈට කියවුණා..

අම්මා මැහුමත් අරන් ඉස්තෝප්පුවෙ පුටුවක

මෙසේ ඇමතුවේ දින පුස්තකාභ්‍යන්තරයේ මා  තැබූ හසුන්පත කුමරියගේ හස්තප්‍රාප්ත වුණාදැයි දැනගනු පිණිසයි..!!

......................................

වීණු... ඔයා ඉන්නවද??

වෙනද නං වීණ නුරාධගෙ මේ පණ්ඩිත කතාවලට පුදුම තරම් හිනා වෙනව... මේ අමුත්ත දරාගන්ඩ බැරි වුණු නුරාධ ඇහුව

........................................

ඔවු ඉන්නව....ඒක ලැබුණ

ප්ලීස් කතා කරන්ඩ... අපි හම්බවෙන්ඩ ඕනෙ..ඇයි මට කතා නොකළෙ...??

ඒක කරන්ඩ විදියක් තිබුණෙ නෑ

ඇයි මේ ඔයාගෙ වෙනස??  මගෙන් වැරැද්දක් වත් වුණාද?? ඇයි එදා අපි එන දවසෙ පේන්ඩවත් හිටියෙ නැත්තෙ.??  මං හැම තැනම හෙව්ව...

නුරාධගෙ කට හඬින් දැනුණෙ නොයිවසිල්ලක්!! කාලයන් නොදුටු පෙම්වතී දකිනතුරු හිතේ සැනසිල්ලක් නැති පෙම්වතෙක්ගෙ පරාජිත හඩ!!

අයි ඈම් වෙරි සොරි...ඔයාගෙ ඉල්ලීම ඉෂ්ට කරන්ඩ විදියක් මට නෑ.....

මොනවද මේ කියන්නෙ ඔයා?? ඔතන කවුරු හරි ඉන්නවද?? ආ හරි හරි .අම්ම ඉන්නව නේද??

වීණු ..... හෙට හවස හතරට මං ගඟ ලඟ ඉන්නව..ප්ලීස් එන්ඩ.... .මං දන්නව ඔයා එනව!!

ඔයාගෙ හිතේ මං ගැන ආදරයක් තියෙනව නං....මගෙ ආදරේ ඔයාට දැනෙනව නං ඔයා එනව!!

මං තියනව එහෙනං....  ඔයා එනකල් මං මග බලන් ඉන්නව.... බායි....!! බුදු සරණයි!!

කිසිම දෙයක් නොකියා රීසිවරය තියපු වීණා හීනෙන් ඇවිදිනව වගේ කාමරේට ඇදිල ගියා!!!

වීණු මං දැනගත්ත ඔයා එනවයි කියල....

වීණව දැක්ක ගමන් ගඟට පාත් වෙච්ච කුඹුක් ගස් හෙවණෙ ගල් තලාවෙ ඉඳන් හිටිය  නුරාධ කෑ ගහගෙන දුවගෙන ආවෙ වීණාව බදාගන්ඩ....

ඒත් වීණගෙ වෙනසක් දැක්ක නුරාධ  ඇගෙ අත අල්ලගෙන ඉද්ද ගැහුව වගේ නතර වුණා!!

වීණු... ඔයා හොඳින් නේද?? නුරාධ වීණගෙ නිකටෙන් අල්ලල ඔසවද්දි වීණා තමන්ගෙ අතින් ඊට විරෝධය පෑව...

නුරාධ, කරහ වෙන්ඩ එපා මාත් එක්ක.........මං ආවෙ අපි මේක නවත්තමු කියන්ඩයි නුරාධ...

මොනව?? නවත්තන්ඩ?? මොකක්ද ඔයාට මේ වෙලා තියෙන්නෙ??  වීණු, මොනවද අපි මේ කතා කරන්නෙ?? ඔයා විහිලු කරනව නේද මේ??

නුරාධ වීණගෙ අතැඟිලි හෙව්වත් ඈ ඊට ඉඩ නොතියා අඩියක් පස්සට තිබ්බ....

මට දිව්‍යා මුණ ගැහුණ නුරාධ... මං හැම දේම දැනගත්ත...

නුරාධගෙ මූණ මැලවුණා!! ලෝකෙම හිස මත කඩාගෙන වැටුණ වගේ දැණුන

අතරින් පතර රැහැයි හඬක් විතරක් නැගුණු පරිසරයට නුරාධ හඬ අවදි කලේ සැහෙන වෙලාවකට පස්සෙ....

වීණු ඔයා මාත් එක්ක තරහින් නේද??

මට සමා වෙන්න.. මං දිව්‍යා ගැන හැම දේම ඔයාට කිව්වෙ  නැති වුණාට සමා වෙන්ඩ....

දිව්‍යා ඔයාට කිව්වෙ මං නිසා එයාට දරුවෙක් ලැබෙන්ඩ ඉන්නව කියන එකද?? ඒක එයාගෙ බොරුවක් වීණු!!

අපි අතරෙ දැන් කිසිම සම්බන්ධයක් නෑ ..

නුරාධ... ඒක ඇත්තක් වුණත් ඒකෙන් මට වැඩක් නෑ... ඒත් තාමත් ඒ ළමය ඔයාට පණටත් වැඩිය ආදරෙයි!!!

එහෙම කෙනෙක්ගෙ ආදරේට පිටුපාට ඔයා මගෙ ලඟට එන්ඩ හදන්නෙ ඇයි නුරාධ?? ඒ ළමයට දුක් දීල මාවත් දුකට ඇදල දාන්ඩ හදන්නෙ ඇයි??

මං කොහොමද කෙල්ලෙක් වෙලා මං වගේම හිතේ ආදරේ පුරවගෙන ඉන්න කෙල්ලෙක්ට ද්‍රෝහී වෙන්නෙ??

වීණා.... ඔයා කතාව දන්නෙ දිව්‍යාගෙ පැත්තෙන් විතරයි.. දිව්‍යට මං ආදරේ කළා කියල මං ඔයාට කිව්වනෙ.. .ඒත් ඒ සම්බන්ධෙ නතර වෙන්ඩ මගේ පැත්තෙනුත් සාධාරණ හේතු කියෙනව කියල ඔයා අමතක කරන්ඩ එපා...

අපි අතරෙ ගොඩක් නොගැලපීම් තිබුණ වීණා.... අදහස් අතින් අපි දෙන්න අහස පොළව වගේ කියල දැනෙන්ඩ ගන්න කොට අපි ආදරේ කියල හිතාගත්ත මායාවක පැටලිලා සෑහෙන දුර ඇවිල්ල...!!!

සෑහෙන කාලයක් ඒක තිබුණ.. ඔහේ ඇදි ඇදී..  අන්තිමට අපි කතා කරල සම්බන්දෙ නැවැත්තුව වුණත් දිව්‍යට ඕනෙ වුණා මාව රිද්දන්ඩ..ඔය කතාව ගොතාගෙන ලංකාවට ආවෙත් මම ආව කියල දැනගෙන.... සැක හිතෙන්ඩ ඇති මං ප්‍රොපෝසල් එකක් බලන්ඩ ආව කියල....

නුරාධ... මං තීරණයක් අරන් ඉවරයි!!! මං දිව්‍යාට පොරොන්දුවක් වුණා!! ඔයාල මැද්දට එන්නෙ නෑ කියල..

මට ඒක වෙනස් කරන්ඩ බල කරන්ඩ එපා නුරාධ... අපි ආයෙ මුණ ගැහෙන්නෙ නෑ....

එතකොට මෙච්චර කාලයක් පණ වගේ ආදරේකරල... ඕකද අපි දෙන්න ගැන ඔයාගෙ තීරණය??

අතරමං වෙලා හිටපු මට ආයෙමත් ආදරේ හරි පාර පෙන්නල අතර මගදි මාව දාල යන්ඩ එපා වීණා

මට සමා වෙන්ඩ නුරාධ!! හිතට එකඟ නැති දෙයක් කරන්ඩ මට බෑ!! බල කරන්ඩත් එපා!!

මං ගිහින් එන්නං... දැන් අම්මල මා ව හොයනවත් ඇති.....සමාවෙන්ඩ ආයෙ කවදාවත් මට කතා කරන්ඩ එපා නුරාධ.....කවදාවත්ම...

වීණා!! ... වීණා!!!

නුරාධ නැවත නැවතත් කතා කළාට වීණ නෙවෙයි හැරුණෙ ආපහු...

සිවිලිමේ හිටිය මීයෙක් හිටි අඩියෙම කළබලෙන් දිව්ව!!

වීණා ගැස්සුණා.......ඇඳේ වැතිරිලා හිටියට නින්ද අහලකවත් නෑ!!

හැන්දෑවෙ ගඟ ලඟදි නුරාධ හමුවුන වෙලාවෙ ජවනිකා ඇගේ හිතේ ඇඳුණෙ හරියට චිත්‍රපටයක වගේ!!

මුහුණුපොතේ කතාබහ... නොහිතුව විදියට හිත්වල උපන්න ආදරේ, නුරා වෑහුණ හාදුවල මතක අමතක කරන්ඩ ඈ දඟලන්ඩ දඟලන්ඩ නුරාධ ගැන මතක අලුත් වුණා!!

දුකම හොයාගෙන යන කීව නාහන දඩබ්බර හිත ට දඬුවමක් දෙන්ඩ හිතපු වීණ ජංගමයව අතට අරන් දිව්‍යාට කෙටි පණිවිඩයක් යැව්වා....

නුරාධ එක්ක මගේ සියලු බැඳීම් අවසානයි!! ඔයාගෙ හිත රිදෙව්ව නං මට සමා වෙන්ඩ....

ඔයාල දෙන්නට සුබ අනාගතයක් - වීණා!!