සරණ බන්ධන........ පසු වදන

සිය දියණිය හා කුඩා මුණුපුරා නිදනා දෙස මොහොතක් බලා සිටි හෙලේනා නිහඬ පියවර තබමින් තම කාමරය වෙත ඇවිද ගියාය. ගුවන් තොටුපොළේදී සමන්තාව මුණ ගැසීමට පැමිණි අමුත්තන් පිළිබඳව ඇය ගුවන් ගමන අතරතුරේදී සිය මවට හෙළි කොට තිබුණි. පෙර දිනයේ පටන් සිදු වූ සියල්ලට හෙලේනා කන් දී සිටියේ ඇදහිය නොහැකි දෙසවනින් යුතුවය.

පෙර දින සවස් යාමයේ ඔවුන් නතර වී සිටි හෝටලයේ පහත මාලයේ වූ විවාහ උත්සවය නිමා වන මොහොතේ අහම්බයකින් මෙන් ඒ අසළින් ඇවිද ගිය මොහොතේ සිත සසල කරවන රුවක ඡායාවක් ඇගේ නෙත ගැටුණි. එම රුව බොහෝ සෙයින්... ඔහුට... සමානය. ඇගේ සිත විසි හත් වසරකට එපිට අතීතයකට ගෙන යාමට එම රුව එම මොහොතේදී සමත් විය. මැදි වියද සමග උරුම වූ දුර්වල පෙනුම හේතුවෙන් ඒ ඔහුමදැයි සැක හැර දැනගැනීමට නොහැකි වුවද ඒ ගැන වැඩි වේලාවක් සිත නොයොදවා ගිය කාරියද පසෙක දමා ඇය නැවත උඩු මහළ වෙත ගියාය. ගුවන් තොටුපොළේදී සමන්තාව හමු වීමට පැමිණ තිබුණේ එම විවාහ උත්සවයේ මනාළ යුවලයි. එම මනාළයා සමන්තාගේ පැරණි පෙම්වතායි.

තම දෛවයට තම දියණියටද එලෙසින්ම මුහුණ දෙන්නට සිදු වූයේ මන්දැයි ඇයට සිතාගත නොහැක.

කාමරයට ඇතුළු වූ ඇය අබලන් වූ මේස ලාච්චුවක් විවර කර එහි පතුලේම තැන්පත්ව තිබූ ලියුම් කවරයක් අතට ගත්තාය. එහි සඳහන්ව තිබුණේ ඇය ශ්‍රී ලංකාවේ අවසන් වරට පදිංචිව සිටි නවාතැනේ ලිපිනයයි. ඇය ඒ තුළ වූ ලිපිය දිග හැරියාය. තමා යළි කිසිදා ඔහුව හමු නොවන බව පවසා ඔහුගෙන් සමුගෙන ඇගේ මාතෘ භූමිය වූ නෙදර්ලන්තය බලා පැමිණීමෙන් පසු ඔහු එවා තිබූ ලිපිය එයයි. එය ඈ අතට පත් වූයේ ඔහු එය එවා සත් මසක් පමණ ගත වීමෙන් පසුවය.

 My Dearest Heli,

I don't know why you left me. I looked for you everywhere but you were gone. Please forgive me for my ignorance. But as I told you again and again, my parents were and are bothering me with all those proposals. I only needed time my dear. I only wanted you to give me a little more time to convince them. But you didn't have the patience. I.........
 
හෙලේනා ලිපිය කියවීම නතර කර දැමුවාය. ඇය සිවු වසරකට අධික කාලයක පටන් ඔහු ඉල්ලනා කාලය ලබා දුන්නා නොවේද? එපමණ කල් බලා හිඳීමෙන් අනතුරුවද ඔහු පවසන්නේ ඇයට ඉවසීම නොමැති බවයි. ඇය තනිවම සිනාසුණාය. ඒ සියල්ල ඇයට දරාගත හැකිය. තවත් ඕනෑ තරම් කල් වුවද ඇයට බලා සිටිය හැකිය. නමුත්, නමුත් ඔහු ඔහුගේ ජීවිතය විනාශ කරගන්නා අන්දම ඇයට බලාසිටිය නොහැකිය. ඇය ඔහුගෙන් සමුගන්නට තීරණය කළේ එබැවිනි.

එම ලිපිය ඇගේ අතට පත් වූයේ ඔහුගේ දියණිය ඇගේ කුසින් එළිය දුටු දිනයේය. එම ලිපිය රැගෙන ආ ඇගේ ශ්‍රී ලංකික ඥාතිවරියට සැල වී තිබුණු අන්දමට ඔහුගේ විවාහ දිනයේය.

එනමුදු, ඇය ඔහුට ආදරය කළාය. ඔහු එවා තිබූ එම ලිපියට ආදරය කළාය.

එනමුදු, එය තව දුරටත් තමා සන්තකයේ තබාගත නොයුතු බව ඇය තීරණය කළාය. එය අයිති අතීතයටය. කෙතරම් අමතක කර දැමීමට සිතා සිටියද එම අතීතය ඇගේ දියණිය පසුපසද හඹා විත් ඇති අන්දම සිතාගැනීමටවත් නොහැක. ලිපියද රැගෙන කාමරයේ වූ ගිනි උදුන වෙත ගිය ඇය එය දල්වා ලිපිය දිග හැර රඟ දෙන ගිනි දළු වලට හසු වන සේ එය අල්ලාගෙන සිටියාය. මදින් මද දැවී කළු වී අවසානයේ ඇගේ අතැඟිලි ආසනයේ වූ කොටස පමණක් ඉතිරි වී ඉතිරිය අළු ලෙසින් වා තලයට මුසුව ගියේය. එහි ඉතිරි වී තිබුණේ ඔහුගේ නමයි. 

Saman Deraniyagala

සුසුමක් හෙලූ ඇය එයද ගිනි උඳුන තුළට අත හැර දෑත් පිස දමාගත්තාය. ඇගේ සිත තුළ වෛරයක් නොමැත. කෝපයක්ද නොමැත. තමාද, තම දියණිය ගැනද සිතේ ඉතිරිව තිබූ සන්තාපය ඇය එම ලිපියත් සමගම දවා හළු කොට දැම්මාය. ඇය තම දියණියද සුරතල් මුණුපුරාද සමග ජීවිතයට අලුතෙන් මුහුණ දෙන්නට ඉටා ගත්තාය.

~ සමාප්තයි ~

සරණ බන්ධන........12 - හදේ දොරටු විවර කළෙමි සොඳුර ඔබෙ නමින්

හැමදේම හොඳින් විසඳුන හින්දා හතර දෙනාම හිටියේ හරිම සතුටෙන්, සැහැල්ලුවෙන්. තමන්ටත් මේ තරම් සතුටක් දැනෙනවනම් අවන්ති අක්කටයි සුපුන් අයියටයි කොහොම දැනෙනවා ඇත්ද කියලා දසුනිට හිතාගන්නවත් බෑ. හතර දෙනාම සෑහෙන බඩගින්නක හිටපු නිසා ආපහු එන අතරමග නතර වෙලා කඩේකින් කෑවා. කෑම කන අතරෙදි කවුරුවත් සිද්ද වෙච්ච දේ ගැන කතා කළේ නෑ. වෙන වෙන වල්පල් තමයි කතා කළේ. සුපුන් අයියයි අරවින්ද අයියයි තරගෙට දෙන්නා ඉස්කෝලෙ යන කාලේ වෙච්ච දේවල් මතක් කර කර මඩ ගහගත්තා. අවන්ති අක්කයි දසුනියි හිනා වෙවී ඒවා අහගෙන හිටියා.

කාලා ඉවර වෙලා කට්ටියම ආපහු වාහනේ ලඟට ආවා. දසුනි පිටිපස්සේ පුරුදු ආසනේ වාඩි වෙන්න දොර ඇරගත්තා. ඒත් ඒ වෙලාවේ අරවින්ද අයියා කියනවා ඇහුණ කතාව හින්දා එයා නතර වුනා. "ඒයි මේ සුපුන්, මං මුළු රෑ දෙකක් උඹ හින්දා නිදි මැරුවා. දැන් මට පොඩි ඇලට් එකක් දාගන්න ඕනේ. උඹ එළවපං වාහනේ." එයා වාහනේ වටෙන් ඇවිත් පිටිපස්සේ අනිත් දොර ඇරගෙන වාඩි වෙලා හරිබරි ගැහිලා හේත්තු වෙලා අත් දෙකත් බැඳගෙන ඇස් දෙකත් පියාගත්තා. දසුනි වාහනේට නගින්නෙත් නැතුව අවන්ති අක්කා දිහා බැලුවා. අවන්ති අක්කා සුපුන් අයියා දිහා බැලුවා. සුපුන් අයියා කාර් එක ඇතුළට එබිලා නිදිකුම්බරයා දිහා බැලුවා. "මං කාවවත් ගිලින්නෙ නෑ. මෙතන යන්න බැරි කෙනෙක් ඉන්නවනං ඩිකියට බැහැලා යන එකයි ඇත්තේ." කුම්භකරණයා ඇස් දෙක පියාගෙනම කිව්වා. අවන්ති අක්කා හිනාවෙලා දසුනිට ඉඳගන්න කියලා කිව්වා. සුපුන් අයියත් එහෙමම කිව්වා. දසුනි හෙමින් සැරේ වාඩි වෙලා දොර වහගත්තා. අවන්ති අක්කයි සුපුන් අයියයිත් ඉස්සරහා සීට් වලින් ඉඳගත්තා. 

"නංගි දැං කැම්පස් එකටද යන්නෙ?" සුපුන් අයියා ඇහැව්වා.

"ඔව් අයියේ, හවස් වෙනකල් යාළුවෝ ටික ඉන්නවා කිව්වා."

සුපුන් අයියා වාහනේ ස්ටාර්ට් කළා. ටික දුරක් කිසිම කතාබහක් නැතුව ගියාට පස්සේ සුපුන් අයියා රේඩියෝ එක දැම්මා. දසුනි ආසම ලස්සන සිංදුවක්. 'සිනා පිපෙනා මේ වසන්තය...' දසුනි හෙමීට ඇඟිලි වලින් කකුලට තට්ටු කර කර තාලෙ ඇල්ලුවා. එකපාරටම දැනුණ වෙනසක් නිසා දසුනි දකුණු පැත්ත බැලුවා. එච්චර වෙලා බැඳගෙන හිටපු අත් දෙක සීට් එක උඩ. වම් අත ටිකෙන් ටික දසුනි ඉන්න පැත්තට ඇවිත් සීට් එක මැද නතර වුනා. ඒත් ඇස් දෙකනම් පියවිලා. දසුනි දැක්කෙ නෑ වගේ අහක බලාගත්තා. එයාගෙ පපුව ගැහෙන වේගේ එයාටම දරාගන්න බෑ. මූණ රතු වෙලා කියලා ආයෙ කණ්ණාඩියකින් බලන්න දෙයක් නෑ, එයාටම හොඳටම දැනෙනවා.

විනාඩියක් ගෙවුනා. දෙකක් ගෙවුනා. සිංදුවත් ඉවරයි. දසුනි නිතර අහන රේඩියෝ චැනල් එකක්. ඊලඟට පටන්ගත්තේ දසුනි ආසම තවත් සින්දුවක්. 'අහස් ගැබේ තරු කැට ගානේ...' ඇයි අද මේ ඔක්කොම සින්දු එයාටම කියන ඒවා වගේ දැනෙන්නේ. දසුනි ආයෙමත් සීට් එක දිහා බැලුවා. ඒ අත එතනමයි. අඟලක්වත් මෙහාට ඇවිල්ලත් නෑ, එහාට ගිහිල්ලත් නෑ. '...නිල් සයුරේ රළ පෙළ ගානේ - ආදරෙයි මං ආදරෙයි...' දසුනිත් ඇස් දෙක පියාගත්තා. අඩු ගානේ අවන්ති අක්කයි සුපුන් අයියයිවත් මුකුත් කතා කරන්නේ නෑ. මොනවා කතා කරන්නද කියලා දසුනිට හිතාගන්නත් බෑ. 

'මී ලඟට ගී පැදුරෙන් ඔබ වෙත ගෙන එන්නේ එඩ්වඩ් ජයකොඩි ප්‍රවීණ ගායන ශිල්පියාගේ ඉතාමත් මියුරු ගීතයක්. පද රචනය අමරසේන කංකානම්ගේ. සංගීතය රෝහණ වීරසිංහයන්ගෙන්.' 

සංගීත නාද රටාව ඇහෙද්දිම ඒ මොන සින්දුවද කියලා දසුනි අඳුරගත්තා. තවත්නම් මේ අත මෙතන තියෙද්දි, ඒ අතේ අයිතිකාරයා මේ එහාපැත්තේ ඉඳගෙන ඉන්දැද්දි දසුනිට මේ සින්දු වලට කන් දීගෙන ඉන්න පුළුවන් කමක් නෑ.

දසුනි ආදරේ කරන්න පටන් අරගෙන.

දසුනි අරවින්ද අයියට ආදරෙයි.

'නිල් නුවන් පෙඟෙන අඳුර ගලා නුරාවෙන් වෙළී...' දසුනි ආයෙත් සීට් එක උඩ තිබුණ අත දිහා බැලුවා. ලස්සන දිග ඇඟිලි. ඒ අත එහෙම තියාගෙන ඉන්නෙ ඇයි කියලා දසුනි හොඳටම දන්නවා. අවන්ති අක්කයි සුපුන් අයියයි සමන්තා එක්ක කතා කරන්න ගිය වෙලාවේ කතා කරපු ගොඩක් දේවල් වලින් අරවින්ද අයියා කියන්න හැදුවේ මොකද්ද කියලා දසුනි හොඳටම දන්නවා. ඒත් ඒක එකපාරටම පිළිගන්න දසුනිට බයයි. මේ වගේ හැඟීමක් දසුනිට ජීවිතේටම ඇති වුනේ මේ පළවෙනි පාරට. ඒ ආදරේ වෙන්න ඕනෙ කියලා දසුනි දන්නවා. ඒත් ඒ ගැන හොඳටම දන්න කෙනෙක් එක්ක කතා කරන්නේ නැතුව ඒ ආදරේ පිළිගන්න දසුනිට බය හිතුණා. එයාට ආයෙ දකුණු පැත්ත බැලුණේ ආයෙමත් වෙනසක් ඒ පැත්තේ දැනුණ නිසා.

තරු කැට දෙකක් අතරමං වෙච්ච දසුනිගෙ හිතට පාර පෙන්නන්න වගේ එයා දිහා බලාගෙන හිටියා. වාහනේ දකුණු පැත්තේ දොරට හේත්තු වෙලා අරවින්ද අයියා එයා දිහා බලාගෙන හිටියා. 

'සඳ හොරෙන් සිනා වී නිල් දිය මතට පා වෙමින් - හදේ දොරටු විවර කළෙමි සොඳුර ඔබෙ නමින්...'

ඒ ඇස් දෙකෙන් ගලාගෙන ආවෙත් ඒ වචන. දසුනි ආයෙම සීට් එක උඩ තිබුණ අත දිහා බැලුවා. ඊලඟට එයාගෙ දකුණු අතත් ඒ ගාවින්ම තිබ්බා, සුළැඟිල්ල යාන්තමින් ගෑවෙන්න. අරවින්ද අයියගේ අත හෙමීට ඉස්සිලා දසුනිගේ අත උඩින් තියාගන්න දිහා බලාගෙන හිටපු දසුනිගේ මූණේ තිබ්බ රතු පාට පපුවට බැහැලා පපුව පුරාම සමනල්ලු පියාඹන්න පටන්ගත්තා. ආයෙ ඔළුව උස්සපු දසුනි දැක්කේ ආපහු ඇස් පියාගෙන ඔළුව සීට් එකට හේත්තු කරගෙන නිදා ඉන්න එයාගෙ ආදරවන්තයාව. ඒ මූණේ ලස්සන හීන් හිනාවක් ඇඳිලා තිබ්බා.

වාහනේ කැම්පස් එක ලඟ නතර වෙද්දි දසුනි හිටියේ රත්තරන් පාට වළාකුළක නැගලා අහසේ පා වෙවී. එයා ආදරේ කරන එයාගෙ දිව්‍ය කුමාරයා එයාගෙ අතින් අල්ලගෙන ඒ වළාකුළේම නැගලා හිටියා. දසුනි ඇස් ඇරියේ අවන්ති අක්කා කකුලට දාපු තට්ටුව නිසා. "ඒයි මැඩම්, ක්ලාස් යනවා කියලා නේද කිව්වෙ? නැගිටින්න නැගිටින්න." අවන්ති අක්කයි, සුපුන් අයියයි දෙන්නම පිටිපස්ස හැරිලා හිනා වේගෙන බලන් ඉන්නවා. දසුනිට ලැජ්ජාවේ බෑ. එයාගෙ අත තාමත් අරවින්ද අයියගේ අතේ. එයාට හොඳටම නින්ද ගිහිල්ලා. පව්. "අයියෙ මං බහිනවා," දසුනි හෙමීට ඒ අත තද කළා. අරවින්ද අයියා හෙමීට ඇස් ඇරියා. ඊලඟට නෝන්ඩි හිනාවක් දාගෙන බලං හිටපු සුපුන් අයියට එරෙව්වා. ඊලඟට දසුනි දිහාට හැරුණා. "බහිනවද?"

"ඔව්. අපේ කැම්පස් එක ලඟ ඉන්නෙ දැන්."

නැමිලා දසුනිගේ පැත්තේ ජනේලෙන් එළිය බලපු අරවින්ද දසුනිගේ අත අත ඇරියා.

"අක්කී, මං යනවා එහෙනං. හෝම් කමිං එකේදි ලස්සනට ඉන්න හොඳේ." දසුනි අවන්ති අක්කා දික් කරපු අත අල්ලගෙන කිව්වා.

"තැන්ක් යූ වෙරි මච් නංගි. සොරි අපි හින්දා ඔයාට කරදර වෙන්න වුනාට. හොඳට පාඩම් කරන්න."

"හරි." ඊලඟට දසුනි සුපුන් අයියා දිහා බැලුවා. "මං යනවා අයියෙ එහෙනං."

"හරි නංගි. තෑන්ක්ස්. තාත්තට කෝල් එකක් දීලා කියන්න ආපහු කැම්පස් එකට ආවා කියලා."

"ඔව්, කියන්න ඕනේ." දසුනි අන්තිමටම අරවින්ද අයියා දිහා බැලුවා. "බායි!"

අරවින්ද අයියා අර හීන් හිනාවත් එක්කම අත වනලා බායි කිව්වා. 'හදේ දොරටු විවර කළෙමි සොඳුර ඔබෙ නමින්...' දසුනිට ඒ පේළි ටික ආයෙ ආයෙත් ඇහෙනවා වගේ. එයා දොර ඇරගෙන එළියට බැස්සා. ඒත් ඒ එක්කම අරවින්ද අයියත් වාහනෙන් එළියට බැස්සා. "උඹ ඔය කොහෙද දුවන්නෙ?" සුපුන් අයියා අහනවා ඇහුණා. "පොඩ්ඩක් හිටපන්," කියාගෙන අරවින්ද අයියා වාහනේ වටෙන් දසුනි ලඟට ආවා. කතාවක් නැතුවම ඇවිදගෙන ගිය දසුනි පස්සෙන් එයත් ගේට්ටුව ලඟටම ආවා. ගේට්ටුව ලඟදි දසුනි නතර වෙලා අරවින්ද අයියා දිහා බැලුවා. එයා අත් දෙක කලිසම් සාක්කු වල දාගෙන දසුනි දිහා බලං හිටියා.

"මම එන්නද හවසට ගෙදර එක්ක යන්න?" එයා ඇහැව්වා.

දසුනි බිම බලාගෙන එපා කියන්න ඔළුව වැනුවා.

අරවින්ද අයියා ටිකක් වෙලා තොල් හපාගෙන කල්පනා කළා. "එහෙනං රෑට කෝල් එකක් දුන්නට කමක් නැද්ද?"

ඒකටනම් දසුනි හා කියන්න ඔළුව වැනුවා.

"හෙට කොහොමද හම්බ වෙන්නෙ?" 

දසුනි හිනා වුනා. "අනිද්දා හෝම් කමිං එකේදි අපි හම්බවෙනවනේ."

"හෙට බැරිද?" 

දසුනි සද්ද නැතුව බිම බලාගෙන හිටියා. උත්තරයක් දෙන්න එයාට බය හිතුණා. හා කියන්නත් බයයි, බෑ කියන්න ඊටත් වඩා බයයි.

අරවින්ද ඔළුව වැනුවා. "හරි කමක් නෑ. පරිස්සමෙන් ඉන්න. හොඳට පාඩම් කරන්න. හවසට ගෙදර ගිහින් මට කියන්න."

දසුනි හිනා වෙලා ඔළුව වැනුවා. අරවින්ද එයාගෙ ඔළුව අතගෑවා. දසුනිව ආයෙමත් හීතල වෙලා ගියා. "යන්න ඇතුළට," අරවින්ද අයියා කිව්වා.

ආයෙමත් අත වනපු දසුනි ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වෙලා හෙමීට ඇවිදගෙන ගියා.

සරණ බන්ධන.......11 නැවුම් ඇරඹුමක්

අවන්ති හිටියේ පා වෙවී. එයාගේ හිතට දැනුණෙ පුදුම සැහැල්ලුවක්. එදා මගුල් දවසේ හදිසියේ සමන්තාගෙන් ආපු ඇමතුම ට පස්සේ අතරමග නැවතුනු හුස්ම ආයෙත් වැටෙන්ට අරං...

ගොඩාක් වෙලා කතා කර කර හිටියට පස්සේ සමන්තා අම්මායි බබායි එක්ක චෙක්-ඉන් කවුන්ටර් එක ලඟට යන්න පිටත් වෙන්න කළින් අවන්ති සමන්තාව වැළඳගෙන සමු දුන්නේ කියන්න බැරි තරම් ස්තූති පූර්වක හැඟීමකින්. ඒ ගැන කියන්න ඇත්තටම එයා ලඟ වචන තිබ්බෙ නෑ. මේ හැමදේම විසඳලා දුන්නට, සුපුන්ව අවන්තිටම සින්නක්කරේටම තියාගන්න දුන්නට, ඒ දෙන්නට හදවතින්ම අවංකවම සුබ පැතුවට, පුංචි පුතා නිසා එයාගේ ජීවිතේ සම්පූර්ණ වෙලා තියෙන බව ආයෙ ආයෙත් සුපුන්ටයි අවන්තිටයි කිව්වට - ඒ හැම දේකටම අවන්ති සමන්තාව වැළඳගෙන ස්තූති කළා.

සමන්තාගේ ජීවිතේ සම්පූර්ණ කරපු පුංචි පුතා සුපුන්ගේ නෙවෙයි...

සමන්තාගෙත් නෙවෙයි.

එයා එයාව හදාගන්න අරගෙන තියෙන්නේ අනාථ නිවාසෙකින්. ඒ මීට අවුරුදු දෙකකට උඩදි. ඒ හුරතල් පුංචි පැටියා අත්තම්මාගේ උකුළේ නිදා ඉන්න දිහා බලාගෙන හිටපු අවන්තිට එයා ඇත්තටම සුපුන්ට වඩා කොච්චර වෙනස්ද කියලා ඒ වෙලාවෙදී තේරුම් ගියා. කොණ්ඩේ, මූණෙ හැඩේ ඒ හැම දේම වෙනස්. එදා හිතේ තිබුණ කළබලෙත් එක්ක අවන්තිට පෙනුණේ ඒ තද අළු පාට ලස්සන ඇස් දෙක විතරයි. තමුන්ගේ මෝඩකම ගැන අවන්ති පසුතැවුනා. ඒ වෙලාවෙම ඒ ගැන සමන්තාගෙන් හරි හැටි අහගන්නේ නැතුව තමුන් කලබල වෙලා කරපු පටලැවිල්ල ගැන එයා ඇත්තටම දුක් වුනා. ඒ ඇරෙන්න, සුපුනුයි සමන්තායි අතරේ සිද්ද වුන දේ ගැන එදා නොකියා හිටියේ අවන්තීගෙම හොඳට බව සමන්තා කිව්වා. ඒක ඇත්තක් බව අවන්තිට පිළිගන්න සිද්ද වුනා.

ඒ අතරෙදි සුපුන්? මුළදිම පුතා ගැන අහපු ප්‍රශ්නෙ ඇරෙන්න සුපුන් එක වචනයක්වත් කතා කළේ නෑ. එයාට දැනෙන්නේ මොනවගේ හැඟීමක්ද කියලා ඇත්තටම අවන්තිට හිතාගන්න පුළුවන් කමක් තිබ්බෙ නෑ. මේ කරපු කලබගෑනියට සුපුන් අවන්තිට සමාවක් දෙයිද? අවන්තිටයි සමන්තාටයි ඇති තරම් කතා කරගන්න ඉඩ දීලා එයා පැත්තකට වෙලා දෙන්නා දිහාම බලං හිටියා. ඇත්තටම සමන්තාගෙන් සමුගන්නකල්ම සුපුන් එක වචනයක්වත් කතා කළේ නෑ. 

ආදරේ... කොච්චර පුදුමද...
පුංචි ගිනි පුලිඟු ආදරේ නිසා ගිනි ජාලා වෙනවා... හරියට එදා සුපුන්ට තියෙන ආදරේ නිසා අවන්ති ගේ පපුව ගිනි ගත්තා වගේ....

සමන්තා අම්මායි බබායි එක්ක දොර පිටිපස්සෙන් නොපෙනී ගියාට පස්සේ අවන්ති සුපුන් දිහාට හැරුණා. "සොරි සුපුන්." එයාට ඊට වඩා දෙයක් කියාගන්න පුළුවන්කමක් තිබ්බෙ නෑ. එයාගෙ ඇස් දෙකේ ආපහු කඳුළු පිරීගෙන එන්න පටන්ගත්තා. කිසිම කතාවක් නැතුව එයාගෙ ඇස් දෙකෙන් ගලාගෙන ආපු කඳුළු පිහදැම්ම සුපුන් එයාගෙ අත් දෙකෙන් අල්ලගත්තා. 

ගිනි ඇවිලුණු අවන්තිගේ හිතට සීතල වතුර බින්දු එක දෙක වැටෙමින් තිබුනේ... 
මහා ගිනි ජාලාත් ආදර බින්දු එක දෙක වැටෙද්දී නිවිලා සැනෙහිලා යනවාලු...

"දැන් ඔක්කොම හරි. ඔයාට ඒ හැමදේම දැන් අමතක කරලා දාන්න පුළුවන්."

"මේ හැමදේම අවුල් කළාට ඔයා මට සමාව දෙනවද සුපුන්?"

"ඔයා මට සමාව දෙනවා වගේම මමත් ඔයාට සමාව දෙනවා."

එදා මගුල් දවසත් මෙදා මේ මොහොතත් අතරමැද සිද්ද උණු දුක්බර හැම දෙයක්ම බොඳ වෙලා යනවා අවන්තිට දැනුණා.  
ඒත් එක්කම අවන්ති ට මතක් උනේ මගුල් දවසට කලින් දවසේ සවස...


**********************************************
එදා අවන්තිලාගේ ගෙදර කඩි ගුලක් ඇවිස්සුනා වාගේ කලබල...
පේරාදෙණියේ ඉඳන් ආපු අප්පච්චිගේ නෑදෑයෝ කට්ටිය එදා දවල් කෑමට අවන්තිලාගේ කොළඹ ගෙදරට සැපත් වෙලා තිබුණා. පස්සෙන්දා උදෙන්ම මගුල් ගෙදර යන්ට තියෙන නිසා එයාල එදා රාත්‍රියේ එහෙ නවතින්ට ඇවිත් තිබුනේ. 
අවන්තිගේ අම්මාගේත් ගම් පළාත් උඩරට උනාට ළඟ නෑයෝ ඒ වෙන විට කොළඹ අවට පදිංචි වෙලා හිටියේ. ඒ උනත් උදව්වට ඒ පිරිසෙනුත් කීප දෙනෙක් ඒ  වෙන විටත් ඇවිත් සිටියේ...
මේ මහ පිරිසක් මැද්දේ උනත් එදා සවස අවන්ති ගේ හිතට දැනුනේ හරිම පාළු තනිකමක්. සුපුන්ටවත් කතා කරන්ට තිබුණා නම්...ඒත් සුපුන් ෆෝන් එක ආන්සර් කරන්නේ නැහැ... කොහොමත් ඒ වෙලේ කැමරාමන්ව හමුවෙන්න සුපුන් යන බව අවන්තිට කියා තිබුනා. 
අවුරුදු විසි පහක් හැදුණු වැඩුණු නිවස හැර දාලා හෙට අවන්තිට යන්ට වෙනවා... ඒ යන්නේ අවන්තිගේ කුළුදුල් ආදරේ සුපුන් එක්කල බව ඇත්ත. ඒ උනාට ගෙදරින් පිට අම්මා අප්පච්චි නැතුව අවන්ති මේ යන්ට ඉන්නේ ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට...අවන්තිගේ අම්මයි අප්පච්චියි අවන්තිව හැදුවේ මලක් හදනවා වගේ. පාසැල් කාලෙදිවත් යෙහෙළියන් එක්ක වැඩිපුර විනෝද ගමන් යන්ට අවන්තිට අවසර තිබුනේ නැහැ. ගෙදරින් පිට ඉන්ට නම් කොහොමත් තහනම්. 
දැන් එක පාරටම ජීවිතේ උඩු යටිකුරු වෙන්ට යනවා... අවන්ති මේසේ උඩ තිබුණු මංගල ඇරයුම් පත පෙරළුවා.
Dr. Saman Deraniyagala and Mrs. Malinie Deraniyagala cordially invite you to the wedding of their beloved daughter Avanthi Deraniyagala - 
"දුව..."
අවන්ති එක පාරටම ගැස්සිලා බැලුවා. අප්පච්චි කාමරේ දොර ළඟ හිටගෙන එයා දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.
"මොකද දුව කල්පනාව?"
අප්පච්චිගේ ඇස් වල තිබුනේ අමුතු දිස්නයක්. 
"නැහැ අප්පච්චි...කම්මැලියි..."
අවන්ති හිමින් කිව්වා.
අප්පච්චි කාමරේ ඇතුලට ඇවිත් ඇඳ උඩින් වාඩි උනා.
"මගේ දූත් එන්න අප්පච්චි ගාවින් වාඩි වෙන්ට..." 
අවන්ති පුටුවෙන් නැගිටලා ගිහින් අප්පච්චි ළඟින්ම වාඩි උනා.
"මයේ පුංචි දෝණි හෙට ලස්සන මනමාලියක් වෙලා යන්ට යනවා..." අප්පච්චිගේ හඬ අමුතු උනු නිසා අවන්ති ඔලුව උස්සලා බැලුවා. අප්පච්චිගේ ඇස් වලින් කඳුළු ගලනවා!
"අනේ අප්පච්චි..."අවන්ති ටත් හැඬුම් ආවා.
"දුවේ...මම ඔයාව හැදුවේ ගොඩක් නීති දාලා... ඒත් මම එහෙම කලේ දූට තියෙන ආදරේ නිසා... දූ මේ ලෝකෙට අහිංසක වැඩියි... පොඩි දේකින් උනත් මයේ දෝණිගේ හිත රිදෙනවා...ඒ හන්දයි මායි දූගේ අම්මයි පුළුවන් තරම් දූව ආරක්ෂා කළේ..." 

නිතරම මහා තේජසින් ඉන්න අප්පච්චි - හැමදෙනාම ගරු කරන කීර්තිමත් දොස්තර දැරණියගල - කවදාවත් නැතිව අද පොඩි ළමයෙක් වගේ අඬනවා. 

අප්පච්චිගේ කඳුළු හරි බරයි. ඒ බර අවන්තිට ඉවසන්ට බැහැ.

"මම දන්නවා අප්පච්චි..." අවන්ති අප්පච්චිගේ කඳුළු පිහින ගමන් කිව්වා.

අප්පච්චිට තුරුළු වෙලා අවන්ති ටික වෙලාවක් එහෙම්මම හිටියා. පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම අප්පච්චිගේ තුරුලේ තියෙන උණුහුමට අවන්ති හරි ලෝබයි.

"දුව..." අප්පච්චි ආයෙමත් කතා කරන්ට ගත්තා.

"හෙට දූ ගේ අලුත් ජීවිතේ පටන් ගන්නවා... සුපුන් දූ ව ආදරෙන් බලාගනී වි කියන එක තමයි මගෙයි අම්මගෙයි පැතුම... දූගේ අප්පච්චියි අම්මයි කසාද බඳින කොට අපි දෙන්නට දෙන්න තනිවම කතා කරලා වත් තිබුනේ නැහැ. ඒ උනත් අපි දෙන්නා හෙමිහිට දෙන්නගේ සිතුම් පැතුම් තේරුම් ගත්තා...ඒක ලේසි නෑ දුව..."

අප්පච්චි ඈත බලාගෙන සුසුමක් හෙළුවා.

"මට දූට කියන්ට ඕනි උනේ... කසාදයක් බඳින එකට වඩා අමාරුයි ඒ කසාදෙ  සාර්ථක කර ගන්ට එක... අපේ අතින් වැරදි වෙනවා...වැදගත් වෙන්නේ ආයෙත් අලුතින් පටන් ගන්න එක..."
**********************************************

ඔව් වැදගත් වෙන්නේ ආයෙත් අලුතින් පටන් ගන්න එක...


අවන්ති බිම බලාගෙන හිනාවුනා. "අපි දැන් යමු සුපුන්..."

සුභ මොහොතින් මනාලයා එක්ක නැවුම් මනාලියක් විදිහට මංගල ගමනට පිටත් වෙන්නේ දැන් කියලා එයාට හිතෙන්ට ගත්තා.

පලි: මේ කොටස මුලින්ම ලිව්වේ සිත්තමි. මම ඒකට එහෙන් මෙහෙන් සුට්ටි කෑලි ටිකක් එකතු කළා... මේ කතාව මේ තරම් දුර ඇදගෙන ආ සිත්තමී ට ගොඩක් ස්තුති!

පපලි: හෝව් හෝව් ! කතාව ඉවරයි කියල හිතුවට ඉවර නෑ...තව කොටස් කීපයක් තියෙනවා හොඳේ...

සරණ බන්ධන........10 - A Battle of Wits

සුපුනුයි අවන්තියි සමන්තා ලඟට යනකල් සාක්කු දෙකේ අත් දෙකත් දාගෙන බලං හිටපු අරවින්ද හුස්මක් හෙලලා දසුනි දිහා බැලුවා. දසුනි ඒ ලඟ කෙටි බැම්මකට හේත්තු වෙලා අත් දෙකේ නියපොතු දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.

"දසූ."

සද්දයක් නෑ.

"නංගි."

"ඇයි?" දසුනි ඔළුව ඉස්සුවෙවත් නෑ.

"මා එක්ක තරහද?"

"නෑ."

"මගෙ විහිළු ගණන්ං ගන්න එපා. අර දෙන්නගෙ මූඩ් අප් කරන්නයි මම පොඩ්ඩක් විහිළු කළේ. අන්තිමට ඒකෙන් වුනේ ඔයාගෙ මූඩ් එකත් ඩවුන් වෙච්ච එකයි."

දසුනි කතා නෑ.

"ඔයා අවන්ති එක්ක ඉන්න ඩිසයිඩ් කරපු එක ලොකු දෙයක්. මම එවෙලෙ තැන්ක් යූ කිව්වෙ ඇත්තටමයි." ඔළුව හොල්ලන්නෙවත් නැතුව ඇස් දෙකෙන් විතරක් අරවින්ද දිහා බලපු දසුනි ආයෙ නියපොතු අතින් හැඩ කරන්න ගත්තා. "ඔයා හිතුවෙ ඒකත් විහිළුවට කිව්වා කියලා නේද?"

"කියන ඒවයෙ හැටියට ඇත්තට කියන්නෙ මොනවද විහිළුවට කියන්නෙ මොනවද කියලා හිතාගන්නෙ කොහොමද?"

ටික වෙලාවක් නිහඬවම ගෙවිලා ගියා. අරවින්ද ආයෙ වතාවක් සුපුන්ලා දිහා බැලුවා. තුන් දෙනා බර කතාවක. මූණු පේන්නෙ නෑ කාගෙවත්. ඉන් එහා තිබ්බ පුටු පේළියෙ ඉන්නේ සමන්තාගේ අම්මයි බබායි වෙන්න ඇති. අරවින්ද ආයෙ දසුනි දිහා බැලුවා. ඒ ගමන ෆෝන් එක අතට අරගෙන වැඩ.

"ඔයා ඊයෙ හරිම ලස්සනයි," අරවින්ද එකපාරටම කිව්වා. දසුනි ගැස්සිලා උඩ බැලුවත් අරවින්ද අහක බැලුවෙ නෑ. දසුනිගෙ ඇස් දෙක දිහාම බලාගෙන හිටියා. ඒ බලා ඉන්දැද්දිම දසුනිගෙ ලස්සන රත්තරන් පාට මූණ ටිකෙන් ටික රෝස පාට වෙලා ඊලඟට ජම්බු ගෙඩියක් වගේ රතු වුනා. අරවින්දගේ කට කොණේ හිනාවක් නළියන්න ගත්තා. අන්තිමේදි දසුනි අහක බලාගත්ත වෙලාවේ අරවින්දත් එයා ලඟට ඇවිත් කෙටි බැම්මට හේත්තු වුනා. "අන්න ඒකනම් මම කිව්වෙ විහිළුවට තමයි." එයා දසුනිගෙ ෆෝන් එකට එබෙන ගමන් හෙමීට කිව්වා.

ගස්සලා ෆෝන් එක අහකට අරගත්තත් දසුනිගේ කටෙන් පැනපු හිනාව එයාට නවත්තගනන් බැරි වුනා. හරියටම ඊයෙ ලිෆ්ට් එක කෙළවරේ ඉන්දැද්දි ආපු හිනාව වගේ. දසුනි ටිකක් එහාට වෙන්න ඉඳගෙන ආපහු ෆෝන් එක ඔබන්න ගත්තා. "දන්නවද," අරවින්ද ආයෙම කතා කළා. "මල්ලිත් එක්ක ෆෝන් එක මාරු කරගත්තෙ ඇයි කියලා ඔයා ඇහැව්වම මම දුන්නෙ එක හේතුවක් විතරයි." අරවින්ද දසුනිගේ පැත්තෙන් පේන මූණ දිහාම බලං හිටියා. ඒ මූණෙන් කිසි දෙයක් එළි වුනේ නෑ. "ඇත්ත හේතුව තමයි ඒ වෙලාවෙදි සුපුන් කියපු එක."

"මං දන්නවා," දසුනි උත්තර දුන්නේ කිසි ගාණක් නැතුව.

ඒ වෙලාවෙදි එහෙම උත්තරයක් දෙයි කියලා අරවින්ද කොහෙත්ම බලාපොරොත්තු වුනේ නෑ. එයාගෙ මූණෙ ලොකු හිනාවක් ඇඳුනා. "එහෙනං දන්නෙ නෑ වගේ ඇහැව්වෙ?"

"හරියටම දැනගන්න."

අරවින්ද ආයෙමත් දසුනි ලඟට ලං වුනා. "ඔයාට තව මොනවද හරියටම දැනගන්න ඕනේ? ඕනෙ දෙයක් අහන්න."

දසුනි ෆෝන් එක පහළ දැම්මා. "ම්..." එයා කල්පනා කළා. "අහසෙ තරු කීයක් තියෙනවද?"

අරවින්ද හිනාවුණා. "IQ ටෙස්ට් එකට මං වෙන දවසක උත්තර ලියන්නං. මං ඇහැව්වෙ ඔයාට මං ගැන දැනගන්න ඕනෙ මොනවද කියලයි."

"මං මොකටද ඔයා ගැන දැනගන්නෙ?"

අරවින්දගේ හිනාව ටිකක් විතර අඩු වුනා. "ඇයි? ඕනෙ නැද්ද?"

"නෑ." දසුනි ආයෙම ෆෝන් එක අතට ගත්තා.

ටිකක් වෙලා දසුනි දිහා බලන් හිටපු අරවින්ද ආපහු නැගිටලා සුපුන්ලා දිහා බැලුවා. දැන්මම කතාව ඉවර වෙන පාටක් නෑ. මේ ආඩම්බරකාරිගෙ ආඩම්බර බල බල තව කොච්චර වෙලා ඉන්න වෙයිද දන්නෙ නෑ. මෙච්චර හොඳින් කතා කරලත් බලන්ඩ එපායැ ගණන්!

අරවින්ද ඒ ගමන වාඩි වුනේ ටිකක් ඈතින්. ෆෝන් එක අතට අරගත්ත අරවින්දත් එයාගෙ පාඩුවේ ඒකෙ ගේම් එකක් ගහන්න පටන්ගත්තා. අමාරු ගේම් එකක්. පොඩි එකාගෙ ෆෝන් එකත් මරුනෙ. දෙතුන් සැරයක්ම ගේම් ඕවර් වුනත් අරවින්ද වැඩේ අත ඇරියෙ නෑ. තව හොඳට හරි බරි ගැහිලා ඉඳගෙන ආයෙත් පටන්ගත්තා. එකපාරටම ෆෝන් එක එක සැරයක් දෙදරලා නතර වුනා. එස් එම් එස් එකක්. සුපුන්ද දන් නෑ. ගේම් එක නතර කරපු අරවින්ද අළුතෙන් ආපු පණිවිඩේ ඕපන් කළා.

"YOU STUPID SILLY IDIOT!"

මේ බඩ්ඩනෙ මේ. කැපිටල් අකුරෙන්ම ලියලා. අඩි දෙක තුනක් එහායින් ඉඳගෙන හිටපු දසුනි දිහා අරවින්ද ඇස් කොනෙන් බැලුවා. වගේ වගක් නැතුව ෆෝන් එක ඔබ ඔබ ඉන්නවා. ඉඳපං උඹට.

"YES, MY GORGEOUS LITTLE PRINCESS?"

අරවින්ද ආපහු ගේම් එක ගහන්න පටන්ගත්තා. දිනාගන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි ආපහු ෆෝන් එක දෙදරුවා. වීරයා යකාට අහු වුනා. චැහ්! ඒ ගමන මොකද්ද එවලා තියෙන්නෙ? "How did you know about my last week trip to the film hall with my friends?"

"Why do you want to know?" අරවින්ද අහලා යැව්වා.

හැරෙන තැපෑලෙන්ම උත්තර ආවා. "Because, the question is about ME, not about YOU."

"Oh yes! I forgot that. Sorry! Well, I met your cousin sister and my friend on that day and got to know that they had to postpone a trip to the dress maker because you were having classes. And on my way to home, I saw you coming out of Savoy with a bunch of nutty friends. Happy?"

ටික වෙලාවක් යනකල් අරවින්දට පාඩුවේ ගේම් එක ගහගෙන යන්න පුළුවන් වුනා.

"How did you know my age?"

දැන් දැන් අරවින්දට ඉවසීමේ සීමාව පැනගෙන එනවා. අහන්ඩ ඕනෙ එකක් මේ අඩි දෙකක් එහා පැත්තේ ඉඳගෙන අහන්නෙ නැතුව මළ සමයං කරනවා. "I asked from Avanthi. You want to know why? Because I was curious about you and I didn't want to play the damn nonsense of pride and prejudice!"

එක පාරට එහා පැත්තෙන් ඇහුණේ හුස්ම හිර වෙන සද්දයක්. අරවින්ද ඒ දිහා බැලුවා. යවපු වචන සැර වැඩියිද මන්දා. ඒත් ඒ මූණේ තිබ්බේ හිනාවක්. ආඩම්බරකාරි අරවින්ද දිහා බැලුවා. "අයියා ඒ පොත කියවලා තියෙනවද? මමනං ආසම පොතක් ඒක. ඩාර්සියි එලිසබතුයි නියමයි නේද? ඒ ජාතියෙ ක්ලැසික් නවල්ස් වලට මම හරිම ආසයි. අයියගෙ ආසම පොත මොකද්ද?" දසුනි කියවගෙන කියවගෙන ගියා.

අරවින්ද ඒ දිහා බලන් හිටියා. ඊලඟට දෙසැරයක් ඇස් පිල්ලම් ගැහැව්වා. "මොකද්ද ඇහැව්වේ? මම මේ ගෑණු ළමයෙක් එක්ක පොඩි චැට් එකක් දාගෙන හිටියේ."

දසුනි ලස්සනට හිනා වුනා. හරියට ඊයෙ වගේම. "මං දන්නවා ඒ බව. කියන්නකො අයියගෙ ආසම පොත මොකද්ද කියලා."

"ඇයි ඔයාට මං ගැන දැනගන්න ඕනෙ?" අරවින්ද බැට් කරන්න පටන් ගත්තා.

"අයියා ගැන නෙවෙයි මං මේ පොත් ගැන අහන්නේ." හිට් විකට් අවුට්.

"මේ, මම පොත් කියවන්න ආස නෑ. මං ඔය කියපු පොත කියවලවත් නෑ. මං දන්න ඩාර්සියෙකුත් නෑ, එළිසබතෙකුත් නෑ!"

"ඈ?"

"ඇයි මොකද?"

දසුනි ආයෙමත් අර ලස්සන හිනාව දැම්මා. "පොත් කියවන්න ආස නැත්තම් අයියගෙ හොබීස් මොනවද?" තීරණය තෙවැනි විනිසුරු අතේ.

අරවින්ද ආයෙත් ෆෝන් එක දිහා බලාගත්තා. "දැන් ඔය අහන්නෙත් මං ගැන නෙවෙයිද?"

"දැන්නං අහන්නේ ඔය stupid silly idiot ගැන තමයි."

"Well, I gave you the chance and you missed it."

"A second chance please?"

"No second chances."

දසුනි දිව දික් කරලා විරිත්තපු හැටි අරවින්ද ඇස් කොණෙන් දැක්කා. හිනාවෙන්න ඕනෙ වුනත් එයා හිනාව තද කරගෙන හිටියා. සද්දයක් නැතුව ගෙවුණ ටික වෙලාවකට පස්සේ කෙටි බැම්මෙන් නැගිට්ට දසුනි සුපුන්ලා හිටිය පැත්ත බැලුවා. "තාම කතාව ඉවරයක් නෑ වගේ."

අරවින්දත් ඒ පැත්ත බැලුවා. "හ්ම්."

"අයියත් සුපුන් අයියගේ වයසෙමද?"

ඔය එන්නෙ ආයෙමත් පොල් පැලේ දිහාවට. "හ්ම්," අරවින්ද කෙටියෙන් උත්තර දුන්නා.

"එක ඉස්කෝලෙද?"

"හ්ම්."

"ඒයි බකමූණෝ," දසුනි ඇවිත් අරවින්ද අතේ තිබ්බ ෆෝන් එකට එබුණා.

අරවින්ද සුටුස් ගාලා ඒක හංගගත්තා. "ඇයි මොකද?"

දසුනි අරවින්ද ළඟින් ඉඳගත්තා. "අයියා මීට කළින් වෙන ගෑණු ළමයි එක්ක යාළු වෙලා ඉඳලා තියෙනවද?"

අරවින්ද දසුනි දිහා බැලුවේ ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන. "මොකක්?" දසුනි මේ වෙලාවේ එහෙම දෙයක් අහයි කියලා අරවින්ද කීයටවත් හිතුවෙ නෑ.

"නෑ මං ඇහැව්වේ, දැන් බලන්න සුපුන් අයියට වෙලා තියෙන දේ. ඒ වගේ මොනවාහරි අයියටත් කළින් තිබ්බද? මං ඇත්තට අහන්නේ."

අරවින්ද ටිකක් වෙලා දසුනි දිහා බලං හිටියා. "ඇයි ඔයාට දැනගන්න ඕනෙ කියලා මං අහන්න එපාද?"

"එපා."

"හරි එහෙනං." අරවින්ද ලොකු හුස්මක් ගත්තා. "කීප දෙනෙක්ම ඉඳලා තියෙනවා."

දසුනිගෙ මූණ කළු වෙච්ච හැටි අරවින්ද දැක්කා. "කීප දෙනෙක්ම කිව්වෙ? දහයක් පහළවක්?"

අරවින්ද හිනා වුනා. "අපොයි නෑ, එච්චර නෑ. දෙතුන් දෙනෙක් මං කිව්වෙ." දසුනි කල්පනා කරන්න පටන්ගත්තා. "හැබැයි බය වෙන්න එපා, ඔය සුපුන් කරගෙන තියෙන ඒවනං මං මුකුත් කරලා නෑ."

"හ්ම්..." දසුනි ආයෙත් කල්පනා කළා. "ඇයි ඒවා බ්‍රේක් වුනේ?"

අරවින්ද ආයෙමත් ලොකූ හුස්මක් ගත්තා. හිතේ උඩ පැන පැන නළියන හිනාව එළියට පිට නොවී තියාගන්න එයාට සෑහෙන්න මහන්සි වෙන්න වුනා. "පළවෙනියා නිෂාදි. එයාට මාව එපා කියලා මාව අත ඇරලා දැම්මා. මට මේ ලඟදිත් හම්බ වුනා. එයත් ඉන්නෙ ඔසී වල. එහෙ මගෙ යාළුවෙක්වම තමයි බැඳලා ඉන්නේ. සුද්දෙක්ව."

"කොයි කාලෙදිද එයත් එක්ක යාළු වෙලා හිටියේ?" දසුනිගෙ කටහඬ ඇහෙන නෑහෙන ගානයි.

"ගොඩාක් ඉස්සර."

"එතකොට අනිත් දෙන්නා?"

"දෙවෙනියා අනුරාධා. එයාවනං මමමයි එපා කියලා අත ඇරලා දැම්මේ. කච කචේ ඉවරයක් නෑ. අනිත් එක්කෙනා අනුෂ්කා, මේ ලඟක් වෙනකල්ම මට එයාවනං හිතෙන් අහක් කරගන්න බැරුව හිටියේ. හරිම හොඳ ළමයෙක්. ඒත් එයා ඒ දවස් වලම පවුල පිටින්ම රට ගියා. ඊට පස්සෙ අපිට හම්බවෙන්නවත් කතා කරන්නවත් විදිහක් තිබ්බෙ නෑ." අරවින්ද කතා කළේ අහසෙ පාවෙන වළාකුළු දිහා බලාගෙන.

දසුනි ගොඩක් වෙලා යනකල් සද්දයක් නැතුව හිටියා. ඊට පස්සෙ හෙමින් සැරේ කතා කළා. "අයියා මේ කියන්නේ ඇත්තම ඇත්ත නේද? මට බොරු කියනවා නෙවෙයි නේද?"

අරවින්ද දසුනි දිහා බැලුවා. "නෑ නංගි. මං ඒ කියපු හැම වචනයක්ම ඇත්ත."

"අයියට තාමත් ඒගොල්ලන්ව මතක් වෙනවද?"

"නෑ. මං තවත් ඒගොල්ලො ගැන හිතන්නෙ නෑ. මේ ලඟකදි ඉඳං මට හීනෙනුත් පේන වෙන එක්කෙනෙක් ඉන්නවා." අරවින්ද ඒ කිව්වේ දසුනි දිහාම බලාගෙන. ඒ කිව්වෙ කා ගැනද කියලා දසුනි දන්න බව අරවින්ද දන්නවා.

ඉස්සෙල්ලා තරමටම රතු නොවුණත් ලා රෝස පාටක් දසුනිගේ කම්මුල් වලට එකතු වුණා. "ඒත් අයියට එයාවත් එපා වුණොත්?"

අරවින්දට දසුනිගේ අතින් අල්ලගන්න හිතුණා. ඒත් බොහොම අමාරුවෙන් හිත පාලනය කරගෙන අරවින්ද ඔළුව වැනුවා. "එහෙම වෙන්නෙ නෑ දසූ. එයාට මාව එපා වුණොත් මිසක් මට එයාව එපා වෙන්නෙ නෑ." ලා රෝස පාට ආයෙමත් තද රතු ජම්බු ගෙඩියක පාටට හැරුණා. "මට මේ ටික ඔයාට කියන්න බැරි වුනානේ. නිෂාදි එක්ක මම යාළු වුනේ ඉස්කෝලේ තුන වසරෙදී." දසුනිගේ ඇස් දෙක ලොකු වෙන හැටි අරවින්ද දැක්කා. "අපේ ප්‍රයිමරි එක මික්ස්ඩ් එකක්. අනුරාධා එක්ක පහ වසරෙදි. අනුෂ්කාව හම්බ වුනේ අට වසරෙදි මැත්ස් ක්ලාස් යද්දි. සුපුනුත් දන්නවා ඒ තුන් දෙනාවම." දසුනි ඔළුවෙ අත ගහගත්තා. අරවින්ද හිනාවෙන්න පටන්ගත්තා. "ඒ ඇරෙන්න වෙන කවුරුවත්ම හිටියෙ නෑ. ප්‍රොමිස්."

"මෙයත් එක්ක කතා කරන්නනං වෙනම කෝස් එකක් කරලා එන්න වෙයි මට." දසුනිත් හිනා වෙවීම කිව්වා.

"වෙන කෝස් ඕනෙ නෑ, මමම උගන්නන්නං. කැමතිද?"

උත්තරයක් නොදීපු දසුනි කෙටි බැම්මෙන් බැහැලා සුපුන්ලා හිටපු පැත්ත බැලුවා. "අරවින්ද අයියේ! අන්න අරගොල්ලෝ එනවා!"

බැම්මෙන් නැගිට්ට අරවින්ද දසුනි ලඟට ආවා. "කැමතිද?" එයා නැවිලා කනට ලං වෙලා ආයෙමත් ඇහැව්වා.

දසුනි උත්තරයක් නොදීම හෙමීට ඇවිදගෙන අවන්තිලාව හම්බවෙන්න ඉස්සරහට ගියා.

සරණ බන්ධන.....9 - හමුව

වාහනේ කටුනායක ගුවන් තොටුපොළ රථ ගාලේ නතර වුනා. යතුර කරකවලා අරවින්ද වාහනේ එන්ජිම නතර කරන දිහා සුපුන් බලාගෙන හිටියා. සමන්තාව හම්බ වෙලා ඇත්ත දැනගන්න කොයිතරම් උවමනාව තිබ්බත් සුපුන්ට වාහනෙන් බහින්න හිතක් නෑ. එයාගෙ කකුල් හිරි වැටිලා වාගේ. එයා ඇස් දෙක පියාගෙන සීට් එකට ඔළුව හේත්තු කරගත්තා. අරවින්ද උරිස්සට තට්ටුවක් දානවා සුපුන්ට දැනුණා. "බහිමු මචං."

"සුපුන්," ඒ වෙලාවෙදි අවන්ති කතා කළා.

මුළු ගමන පුරාම එක වචනයක්වත් කතා නොකරපු අවන්ති මේ වෙලාවේ කියන්න හදන්නේ දරාගන්න අමාරු තරම් බරපතල දෙයක් බව සුපුන්ට තේරුණා. අවන්තිට කැමති තීරණයක් ගන්න ඉඩ දෙනවා කියලා සුපුන් කියලා තිබ්බත් ඒක කරන්න කොච්චර අමාරුද කියලා සුපුන්ගේ යටි හිත දන්නවා. සුපුන් අවන්තිට ආදරෙයි. ඇත්තටම ආදරෙයි. තමුන් නිසා ඒ අහිංසක කෙල්ලට මේ තරං අඬන්න වෙච්ච එක ගැන සුපුන් හිටියෙ ලොකු දුකකින්. ඒත් සුපුන්ට දැන් රැවුලයි කැඳයි දෙකම ඕනෙ වෙලා ඉන්නේ. අවන්තිත් ඕනේ, තමුන්ගේ දරුවා ගැන දැනගන්නත් ඕනේ. ඒත් ඒ දෙකටම තමන්ගේ ජීවිතේ එක වෙලාවේ ඉඩක් නොලැබෙන බව සුපුන් දන්නවා. ඒ තමුන්ගේ දරුවා වුනත් අවන්තිගෙ දරුවෙක් නෙවෙයිනේ. සුපුන් අමාරුවෙන් හිත හදාගෙන පිටිපස්ස හැරිලා අවන්ති දිහා බැලුවා. ඒ ඇස් වල අළුත් කඳුළු. දසුනි නංගි අවන්තිගේ අත් දෙකෙන්ම අල්ලගෙන. පොඩි කෙල්ල හොඳ වෙලාවට හිටියෙ. නැත්තං මේ වෙලාවේ අවන්තිගේ හිත හදන්න සුපුන්ටවත් බෑ.

"සුපුන්, බහින්න කළින් මං මේක කියන්න ඕනේ." අවන්ති කතා කළේ අමාරුවෙන්. "සමන්තාගේ පුතා ඔයාගෙ බව සමන්තා පිළිගත්තොතින් මම ආයෙ ඔයත් එක්ක එන්නෙ නෑ. ඔයා සමන්තාවයි පුතාවයි බාරගත්තත් නැතත් මට කරන්න දෙයක් නෑ. ඒත් ඇත්ත ඒකනම් මට ඔයත් එක්ක ඉන්න බෑ. මම ආපහු ගෙදර යනවා."

අරවින්දත් හැරිලා අවන්ති දිහා බැලුවා. "ඔයාට සුපුන්ට සමාව දෙන්නම අමාරුද?" එයා ඇහැව්වෙ බොහොම හෙමීට.

අවන්ති ඔළුව දෙපැත්තට වැනුවා. "මේක සමාව දෙන එක ගැන ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි අරවින්ද. සුපුන්ගේ දරුවෙක් එයාගෙ අම්මත් එක්ක තනි වෙලා ඉන්දැද්දි මට හිත හදාගෙන සුපුන් එක්ක ඉන්න බෑ. ඒකයි. ප්ලීස්."

ඔළුව වනපු අරවින්ද අවන්ති කියපු දේ පිළිගත්තා. ගමන අතරමගදි තිබ්බ සැහැල්ලු බව අරවින්ද ලඟත් දැන් නෑ.

"අක්කි," ඒ වෙලාවෙදි දසුනි කතා කළා. "අපි හිතමු හැමදේම හොඳට විසඳුනා කියලා. අපි හිතමු ඒ බබා සුපුන් අයියගෙ නෙවෙයි කියලා. අක්කි එතකොට මොකද කරන්නේ?"

සුපුනුයි අරවින්දයි දෙන්නම ආපහු අවන්ති දිහා බැලුවා. සුපුන් අත දික් කරලා අවන්තිගේ අතක් අල්ලගත්තා. ඒත් අවන්ති හෙමීට ඒ අත අත ඇරියා. ලොකු හුස්මක් අරන් පිට කරපු අවන්ති කතා කළේ ටික වෙලාවක් ගියාට පස්සෙ. "එහෙම වෙන්න තියෙන ඉඩ ගොඩක් අඩුයි. මං බොරු බලාපොරොත්තු තියාගන්න කැමති නෑ."

"නෑ අවන්ති, අපි හිතමු එහෙම වුනොත් කියලා?" අරවින්දත් ආයෙම කතා කළා.

සුපුන්ටනම් මුකුත්ම කතා කරගන්න බෑ. අවන්තිගේ තීරණය ගැන කතා කරන මේ මොහොත, තමුන්ගේ අනාගතය තීරණය වෙන සමන්තාව මුණ ගැහෙන ඊලඟ මොහොත - සුපුන්ගේ හිතේ තිබුණේ ලොකු පීඩනයක්, තිගැස්මක්, බයක්.

"එහෙම වුනොත් - එහෙම වුනොත් - මේ හැම ප්‍රශ්නයක්ම අමතක කරලා දාන්න මං ලෑස්තියි."

සුපුන්ගේ හිතට මහා සැහැල්ලුවක් දැනුණා. හැම දේම හොඳින් විසඳෙන්න පොඩි ඉඩක් තියෙනවා එහෙනං? තමන් අතින් සිද්ද වුන ඒ වැරැද්දට සමාව දෙන්න අවන්ති ලෑස්තියි. අවන්ති පිළිගත්ත සදාචාරයට අනුව ඒක මහා බරපතල වැරැද්දක් වුණත්, ඒ වැරැද්දේ අතුරු ප්‍රතිඵල නැත්තම් ඒ වැරැද්දට සමාව දෙන්න අවන්ති ලෑස්තියි. ඉස්සරහට හැරුණ සුපුන් ආයෙමත් ඇස් පියාගත්තා. වැරැද්දක්? අතුරු ප්‍රතිඵලයක්? දරුවෙක් ගැන එහෙම හිතන්නෙ කොහොමද. බෑ... නෑ... මේ හැමදේම ඇයි හීනයක් වෙන්නෙ නැත්තේ? ඇයි මං? ඇයි මටම මෙහෙම වෙන්නේ? සුපුන් ඉස්සරහා ඩෑෂ් බෝඩ් එකේ ඔළුව ගහගත්තා. මට බෑ... සමන්තාව හම්බ වෙන්න යන්න බෑ මට... ඇයි මං එයාට කතා කළේ? ඇයි අවන්ති ඊයෙ එයාව හම්බ වෙන්න ගියේ? ඇයි එයා අවන්තිට කතා කළේ? ඇයි මං හිතාගෙන හිටියා වාගෙම තනියම ඉන්නෙ නැතුව අවන්තිව බඳින්න කැමති වුනෙ? ඇයි මං සමන්තාට යන්න ඉඩ දුන්නේ? ඇයි මං - ඇයි මං අම්මලාගේ අකමැත්ත ගැන හිතන්නෙ නැතුව සමන්තාව බැන්දෙ නැත්තේ? ඇයි මං සමන්තා එක්ක යාළු වුනේ? ඇයි මං ඉපදුණේ? මොන එහෙකටද මං ඉපදුණේ?

"මචං! ඒයි සුපුන්!" සුපුන්ට අරවින්ද තමුන්ගේ උරිස්සෙන් අල්ලලා හොළවනවා දැනුණා. "ඕක නවත්තපං බං. අර අවන්තිත් ආයෙ අඬනවා." සුපුන් හිතට ගලාගෙන ආපු සිතුවිලි නතර කරගත්තා. ඒ වෙනකල් කොයිම වෙලාවකවත් හයියෙන් අඬපු නැති අවන්ති ඉකි ගගහා අඬන සද්දෙ සුපුන්ට ඇහුණා. සුපුන් ආපහු කෙළින් වුනා. ඉස්සරහා මුකුත් පේන්නෙ නෑ. එයා ඇස් දෙක පිහදැම්මා. තෙතයි. කඳුළු? සුපුන්ට මතක ඇති කාලෙදි මීට කළින් කඳුළු පනිනකල් අඬලා තියෙන්නේ ජීවිතේ එකම එක පාරයි. එදා තමයි එයා ජීවිතේ වැඩියෙන්ම බීපු දවස. සමන්තා ගැන ආපහු සැරයක් අම්මලත් එක්ක රණ්ඩු වෙලා ගෙදරින් තරහා වෙලා ඇවිත් බාර් එකට වෙලා හිටියේ. සමන්තා ඇවිත් එයාව හොයාගන්නකොටත් සුපුන් හිටියේ බාර් එකේ. එදා රෑ සුපුන් ගෙදර ගියෙ නෑ. මේ හැම දේටම මුල් වෙච්ච දේ සිද්ද වුනේ එදා.

අරවින්ද දික් කරපු ටිෂූ එක අතට ගත්ත සුපුන් මූණ පිහිදගත්තා. එයාට අවන්ති දිහා බලන්න හිත හදාගන්න බෑ, එයා තාමත් අඬනවා. දසුනි එයාගේ ඇඬිල්ල නවත්තන්න මොන මොනවදෝ කියනවා.

"බැහැපං." සුපුන්ගේ පිටට තට්ටුවක් දාපු අරවින්ද දොර ඇරගෙන එළියට බැස්සා. ඒ එක්කම සුපුනුත් බැස්සා. ටික වෙලාවකින් අවන්තියි දසුනියිත් බැස්සා. සුපුන් ඒ වෙලාවෙදි අවන්ති දිහා බැලුවා. කඳුළු පිහදාගෙන. ඒත් ඇස් දෙකයි නහයයි හොඳටම රතු වෙලා. සුපුන්ට අවන්ති ගැන කියාගන්න බැරි තරම් දුකයි.

"සමන්තා කොතනද ඉන්නවා කිව්වෙ?" අරවින්ද ඇහැව්වා.

"එළියෙ ඇති. අපි එනකල් චෙක්-ඉන් නොකර ඉන්නම් කිව්වා වෙලාව තියෙන හින්දා."

සුපුනුයි අරවින්දයි ඉස්සරහිනුත් අවන්තියි දසුනියි ඒ පිටිපස්සෙනුත් ඇවිදගෙන ගියා.

"සමන්තා එක්ක තව කවුද ඉන්නේ?" ආයෙමත් අරවින්ද.

සුපුන් දන්නෙ නැති බව කියන්න උරිස් ඇකිළුවා.

අරවින්ද ආපහු හැරිලා අවන්ති දිහා බැලුවා. "ඊයෙ එහෙදිනම් මම දැක්කේ එයාවයි, බබාවයි, අම්මවයි විතරයි. තව කවුරුත් ඒගොල්ලො එක්ක ඉන්නවද කියලා මං දන්නෙ නෑ."

ටික වෙලාවක් එහෙ මෙහෙ ඇවිද්දට පස්සේ සුපුන් ඒගොල්ලන්ව දැක්කා. සමන්තා. ඉස්සර හිටියා වගේමයි. එතන පහුකරගෙන යන්න ගිය අරවින්දව සුපුන් නතර කරගත්තා. අවන්තියි දසුනියිත් ඒ එක්කම නැවතුණා. සමන්තා ඒ වෙනකොටත් ඒගොල්ලෝ දිහා බලාගෙන හිටියේ. ඒ මූණෙ පිරිලා තිබ්බේ මොන වගේ හැඟීම්ද කියලා අඳුරගන්න සුපුන්ට හරියට පෙනුණෙ නෑ, දුර වැඩියි. සමන්තාගෙන් මොහොතකට ඇස් දෙක මුදවගත්ත සුපුන් අවන්ති දිහා බැලුවා. අවන්ති බලාගෙන හිටියේ සමන්තා හිටපු තැනින් පොඩ්ඩක් එහාට වෙන්න සමන්තාගේ අම්මාගේ උකුලේ නිදාගෙන හිටපු පොඩි එකා දිහා. සුපුන්ගේ පපුව නතර වුනා. ඒ මගේ පුතාද? අවන්ති කිව්වා හරි. අවුරුදු හතරක විතර පැටියෙක්. සමන්තා හෙමීට සුපුන්ලා ඉන්න පැත්තට ඇවිදගෙන එන්න පටන්ගත්තා. සුපුන් ආයෙමත් අවන්ති දිහා බැලුවා. කඳුළු හිර කරගෙන තොල් හපාගත්ත අවන්තිත් සුපුන් දිහා බැලුවා. ඒ ඇස් වල තිබුණේ මහා දුකක්. ඒ ඇරෙන්න කිසිම තරහක්, වෛරයක් ඒ ඇස් වල තිබ්බෙ නෑ. "සොරි අවන්ති," සුපුන් අමාරුවෙන් කියාගත්තා. ඊයෙ රෑ එයා ඒ වචන දෙක දහස් වතාවකට වඩා කියන්න ඇති. ඔළුව වනපු අවන්ති ඒ වෙනකොටත් එයාගෙ අත අල්ලගෙනම හිටපු දසුනි නංගි දිහා බැලුවා. "නංගි, ඔයා ඉන්න," එයා කිව්වා.

"අක්කිට ෂුවර්ද?"

යාන්තමට හිනාවෙච්ච අවන්ති ඔළුව වැනුවට පස්සේ දසුනි එයාගෙ අත අත ඇරියා.

අරවින්දගේ සොහෝදරත්වයෙන් පිරිච්ච බර අත ආයෙමත් වතාවක් සුපුන්ට උරිස්ස මතින් දැනුණා.

ලොකු හුස්මක් ගත්ත සුපුන් අවන්ති එක්ක සමන්තා ලඟට යන්න පිටත් වුනා.

සරණ බන්ධන.....8 - ගමන

සමන්තාට කෝල් එක ගත්තෙ සුපුන්, අරවින්දගේ ෆෝන් එකෙන්. එයාම කෝල් එක ගන්න එක හොඳ බව තීරණය කළේ හතර දෙනාම එකතු වෙලා. වෙන කෙනෙක් කතා කළානම් සමන්තා මග අරින්න තියෙන ඉඩ වැඩියි. ෆෝන් එක රිං වෙන සද්දෙට සුපුන් ඇහුම්කන් දීගෙන හිටියේ ඇස් දෙක පියාගෙන. තොල් දෙක හපාගෙන කඳුළු හිර කරගෙන හිටිය අවන්ති අක්කාගේ අතින් අල්ලගෙන දසුනි අරවින්ද අයියා දිහා බැලුවා. එයා කකුලෙන් වැලි පොළොවේ රවුම් අඳිනවා. පොඩි එකෙක් වගේ. දසුනිට හිනා යන්න ආව හින්දා අතින් කට වහගත්තා.

"හෙලෝ! සමන්තා?"
..........
"සුපුන්."
..........
"කොහොමද ඔයාට?" සුපුන් අයියාගේ කටහඬේ වෙනස දසුනිටත් තේරුණා. එයා අවන්ති අක්කා දිහා බැලුවා. එයා මේ මොහොත දරාගෙන ඉන්නේ කොච්චර අමාරුවෙන්ද කියලා දසුනිට තේරුණා.
............
"ඔයා තාමත් ලංකාවේ නේද?"
............
"සමන්තා, මට ඔයාව හම්බවෙන්න ඕනේ."
.............
"No, no, මමයි අවන්තියි දෙන්නම. I know that you met her yesterday."
............
"ප්ලීස් සමන්තා. අපි දෙන්නටම ඔයත් එක්ක කතා කරන්න දෙයක් තියෙනවා."
.............
"Please give us a chance."
.............
"I know how you feel. I understand that very well. I'm really sorry about that. But this is really important Samantha. Please."
............
"Yes, she's here." සුපුන් අයියා අවන්ති අක්කා දිහාවට හැරුණා. ඊලඟට ෆෝන් එක එයාට දුන්නා. අවන්ති අක්කා ෆෝන් එක ගත්තේ වෙව්ලන අතෙන්.

"හෙලෝ!"
..................
"සොරි සමන්තා, මට කියන්න වුනා එයාට."
.................
"ඔයා ඊයෙ මගෙන් හංගපු දෙයක් තිබ්බා නේද? ඔයා මට ඔක්කොම කිව්වයි කිව්වට නොකියපු දෙයක් තිබුණා. සුපුන්ගෙන් ඒ ගැන දැනගත්තා මං." අවන්ති අක්කා ආයෙමත් අඬන්න පටන්ගත්තා.
.................
"Supun wants to meet you. He has something to ask from you. ඔයා හම්බවෙන්න ඉඩ දෙනවනං මමත් එන්නම් එයත් එක්ක. මට ඒ ගැන මුකුත් අහන්න ඕනෙ නෑ. ඒත් ඒකෙන් අපේ අනාගතේ මොන විදියට වෙනස් වෙයිද කියන්න බෑ. So I'm glad if you can give a chance to Supun."
..................
"I know, I know." අවන්ති අක්කා සුපුන් අයියා දිහා බැලුවා. "ඒක මෙහෙම කියන්න බෑ සමන්තා..."
.................
"Thank you so much." අවන්ති අක්කා ෆෝන් එක ආපහු සුපුන් අයියා අතට දුන්නා.

"සමන්තා?"
...............
"අපි දැන්මම එන්නං. Thank you very very much." ෆෝන් එක කට් කරපු සුපුන් අයියා අරවින්ද අයියා දිහාට හැරුණා.

"ඒගොල්ලෝ කටුනායක යන ගමන්. ෆ්ලයිට් එක හවස හතරටලු. හම්බවෙන්න වෙලා තියෙනවා."

අරවින්ද අයියා ඔළුව වැනුවා. ඊලඟට දසුනි දිහා බැලුවා. "දසුනි මොකද කරන්නේ? ඔයාව කැම්පස් එකෙන් බස්සගෙන යන්නද අපි?"

දසුනි අවන්ති අක්කා දිහා බැලුවා. එයාව මෙහෙම ඉන්න කොට තනි කරලා යන්න හිතක් ඇත්තෙම නෑ දසුනිට. පව්. ගිහිල්ලා සමන්තාව හම්බ වෙලා කතා කරලා ඊට පස්සෙ ඒ සුපුන් අයියගේ බබෙක් කියලා ඔප්පු වුනොත්? අවන්ති අක්කා මේ ඉන්න හැටියට ඒක එයාට තනියම දරාගන්න කොහෙත්ම අමාරු වෙයි. දසුනි අවන්ති අක්කා දිහා බැලුවා. "අක්කි, මං ඔයත් එක්ක එන්නද? හැබැයි අපෙ තාත්තට කියන්න වෙනවා ඔයාලත් එක්ක යන්නේ කියලා."

අවන්ති අක්කා කල්පනා කළා. "මාමට කිව්වටනං කමක් නෑ නංගි. මාමා තේරුම් ගනියි. ඒත් අපේ අම්මලාටනං දැනගන්න දෙන්න එපා කියන්න. ඒ නැතත්, ඔයා ක්ලාස් යන්න නංගි. ඒකට කමක් නෑ."

දසුනි ආයෙමත් අවන්ති අක්කාගේ අතින් අල්ල ගත්තා. "මං ඔයා එක්ක හිටියොත් හොඳයි කියලා හිතෙනවා අක්කි. අනික අපිට ක්ලාසුත් නෑ. ස්ටඩී ලීව්. යාළුවො ටික කැම්පස් එකේ ඉඳන් පාඩම් කරනවා."

"ඔයාට ෂුවර්ද?"

"ඔව් අක්කි, මං එන්නං."

"තැන්ක් යූ නංගි."

"තැන්ක් යූ නංගි," සුපුන් අයියත් කිව්වා.

"තැන්ක් යූ නංගි," අරවින්ද අයියත් කියනවා ඇහුණා. දසුනි එයා දිහා හැරිලා බැලුවේ ඔරෝගෙන. එයා එහෙම කිව්වේ ඔලොක්කුවට කියලා දසුනි දන්නවා. තාත්තාගේ මොබයිල් එකට කෝල් එකක් අරන් නොකියාම බැරි විස්තර ටික විතරක් කියලා දසුනි අවසර ගත්තා. එයාගෙ තාත්තා සාමාන්‍යයෙන් ඕනෙම කාරණාවක් ගැන විවෘතව හිතන කෙනෙක්. දසුනිට වගේම අවන්තිටත් ඒ ගැන විශ්වාසයි.

අරවින්ද ඩ්‍රයිවිං සීට් එකෙත්, සුපුන් එහාපැත්තෙත්, අවන්තියි දසුනියි පිටිපස්සෙත් වාඩි වුනා. ටික දුරක් යනකල් කවුරුවත් කතා කළේ නෑ. කටුනායකට යනකල් මෙහෙම යන්නෙ කොහොමද? දසුනි කතා කරන්න හිතුවා. මේ තියෙන ප්‍රශ්න කටුනායකට යනකල්වත් අමතක වෙන විදිහට මොනවද කතා කරන්න පුළුවන්.

"අරවින්ද අයියා මොකද අපේ මල්ලිත් එක්ක ෆෝන් මාරු කරගත්තේ?"

අරවින්ද ඉස්සරහා කණ්ණාඩියෙන් එයා දිහා බලනවා දසුනි දැක්කා. "ඇයි මොකද හොඳ නැද්ද?"

"නෑ මං ඇහැව්වේ ඇයි කියලා."

"එහෙම මාරු කරගත්තෙ නැත්තං මං කොහොමද ඔයාගෙ නම්බර් එක හොයාගන්නෙ? එහෙම හොයාගන්න බැරි වුනානං මං කොහොමද ඔයාව අද ගෙන්න ගන්නෙ? එහෙම ගෙන්නගන්න බැරි වුනානං කවුද අද අවන්තිගෙ තනියට ඉන්නෙ?"

"ඔය නංගි මේකා ඔයාගෙ නම්බර් එක ගන්න ඕනවටම කරපු වැඩක්," සුපුන් අයියාත් කතාවට එකතු වුනා. දසුනිව රතු වෙලා ගියා.

"ආන්න හරි. ඔය කිව්වෙ. හරිනෙ දැං, උත්තරේ හම්බ වුනානේ?" තාලෙට ඇදලා පැදලා එහෙම කියපු අරවින්ද අයියා ආයෙම කණ්ණාඩියෙන් පිටිපස්ස බැලුවා. "අනේ මේ, මට මොකටද මෙයාගෙ නොම්බර?"

"එහෙනම් මොකටද ෆෝන් මාරු කරගත්තේ?" දසුනි ඇහැව්වෙ කේන්තියෙන්.

"පොඩි එකා ආසාවෙන් මගෙ ෆෝන් එක බල බල හිටියා. මට ඉතිං අළුත් එකක් ගන්න බැරියැ. මගෙ එක එයාට දීලා එයාගෙ එක මං ඉල්ලගත්තා."

දසුනි කට පියාගත්තා. අපරාදෙ, ඒ ගැන අහන් නැතුව ඉන්න තිබ්බේ. එහෙනං මේ ඇත්ත දැනගත්තම හිතට දැනෙන දුක දැනෙන්නෙ නෑනේ. අරවින්ද අයියා ආපහු සැරයක් කණ්ණාඩියෙන් එයා දිහා බලාගෙන ඉන්නවා දැකපු දසුනි ඉක්මණට අහක බලාගත්තා. ඒ මෝඩයත් එක්ක කතා කරන එක නවත්තලා අවන්ති අක්කා එක්ක කතා කරන්න ඕනේ. ඒත් මොනවද කතා කරන්නේ? දසුනිට හිතාගන්න බෑ. වෙඩින් එක ගැන, හෝම් කමින් එක ගැන මුකුත් කතා කරන්න බෑ. වෙන මොනවද? පොතක් ගැන? ෆිල්ම් එකක් ගැන? අවන්ති අක්කා ඒවා ගැන කතා කරන්න පුළුවන් මූඩ් එකකද ඉන්නේ?

"ඇයි අර අනිත් එක මං දැනගත්තෙ කොහොමද කියලා අහන්නෙ නැද්ද?" ඒ ගමන ආයෙමත් අරවින්ද අයියා. එයා ආපහු කණ්ණාඩියෙන් පිටිපස්ස බලාගෙන.

"මේ, පාර දිහා බලාගෙන වාහනේ එළවනවද?" දසුනි කෑ ගැහැව්වා.

"ඇයි මං ඔයා දිහා බලං හිටියා කියලද හිතුවේ. මං අර පිටිපස්සෙන් එන වාහනේ ඕවර් ටේක් කරන්න හදනවද කියලයි බැලුවේ."

දසුනි දත්මිටි කාගෙන ආයෙමත් අහක බලාගත්තා.

"අවන්ති, ඔයාගෙ මේ නංගි පොඩ්ඩ ගිය සතියේ ක්ලාස් කැන්සල් වෙච්ච දවසක ගෙදර නොගිහින් යාළුවොත් එක්ක හොරෙන්ම ෆිල්ම් බලන්න ගිහිල්ලනේ. ඉන්නෙනං දෙකට ගණින්න බෑ වගේ."

දසුනි කණ්ණාඩියට එරෙව්වා. ඒ වුනාට අරවින්ද අයියා ඒකෙන් බලං හිටියේ අවන්ති අක්කා දිහා. අවන්ති අක්කට දසුනිලාගෙ කතා මුකුත් ඇහිලා නෑ. වෙන කොහෙද ලෝකෙක අතරමං වෙලා ජනේලෙන් එළිය බලාගෙන ඉන්නවා. දසුනි එයාගේ අතින් අල්ලගත්තා. "අක්කී..." අවන්ති ගැස්සිලා දසුනි දිහා බැලුවා. "වැඩිය හිතන්න එපා. හැමදේම හොඳින් විසඳෙයි."

යාන්තමට හිනාවුණ අවන්ති ආයෙමත් ජනේලෙන් එළිය බලාගත්තා.

සුපුන් අයියත් පිටිපස්ස හැරිලා අවන්ති අක්කා දිහා බැලුවා. "අවන්ති ඔයාට බඩගිනිද?" අවන්ති අක්කා නෑ කියන්න ඔළුව වැනුවා. "ඊයෙ රෑ කෑවෙත් නෑ, අද උදෙත් හරියට කෑවෙ නෑනේ?" අවන්ති අක්කා සද්ද නැතුව හිටියා.

දසුනි එයාගෙ බෑග් එක අවුස්සන්න ගත්තා. "ඉන්න, මගෙ ගාව බිස්කට් ඇති."

"ඔය ළමයා දවල්ට කන්නෙ බිස්කට්ද?" ආයෙමත් අර මෝඩයා.

"ඔව්! ඇයි මොකද?" දසුනි බෑග් එකට ඔළුව ඔබාගෙනම ඇහැව්වා.

"අනෙ අම්මේ, ඔය බිස්කට් එකක් හොයාගන්න ඔච්චර අමාරුද ඔය මල්ලෙන්? ඕක අස්සෙ ගැරඬි පොළොංගු එහෙමත් ඉන්නවද දන් නෑ?"

වැඩේ නතර කරපු දසුනි හොඳට කෙළින් වෙලා කෙළින්ම අරවින්ද දිහා බැලුවා. වාහනේ එළෝ එළෝ හිටියෙ නැත්තං දනී බෙල්ල මිරිකන හැටි! සුපුන් අයියාගෙ පිටිපස්සෙන් වාඩි වෙලා හිටපු දසුනිගේ ඒ ගිනි පිටවෙන රැවිල්ලට ඒ මෝඩ කටකාරයාව අළු වෙලා යනවනං කියලා දසුනිට හිතුණා. "හාපෝ!" මෝඩයා වම් අතෙන් මූණෙ වම් පැත්ත වහගත්තා. "දවල්ට බිස්කට් කන නෝනා උදේට කාලා ඇවිත් තියෙන්නේ කොච්චි මිරිස්ද කොහෙද? ඒ මචං, ඒ සී එක පොඩ්ඩක් වැඩි කරන්නද?"

සුපුන් අයියටනං ඒ වෙලාවෙදි පොඩි හිනාවක් ගියා. "පව් බං පොඩි කෙල්ල. ඕක නවත්තලා දාපං."

ඒත් අවන්ති අක්කගේ මූණටනං හිනා රැල්ලක්වත් ආවෙ නෑ. එයා තාමත් ලොකු කල්පනාවක. බිස්කට් පැකට් එක එළියට ගත්ත දසුනි බිස්කට් දෙකක් එළියට අරගෙන බලෙන්ම අවන්ති අක්කගෙ අතේ තිබ්බා. ඊලඟට සුපුන් අයියටත් ඇල්ලුවා. "සුපුන් අයියෙ ආ." මෝඩයාගෙ පැත්තටවත් අල්ලන්නෙ නැතුව බිස්කට් පැකට් එක ආපහු ගත්ත දසුනි එයාගෙ අතටත් බිස්කට් දෙකක් ගත්තා.

"කෝ මට නෑ?"

දසුනි ඒත් උත්තරයක් දුන්නෙ නෑ. බයිට් වෙනවයි කියලා ඔහොමත් බයිට් වෙන්න පුළුවනැයි. ඕනෙම දේක සීමාවක් තියෙන්න එපැයි. එයාගෙ විහිළු ඕනෙවට වැඩියි. සද්ද නැතුව තව බිස්කට් තුනක් අතට ගත්ත දසුනි පැකට් එක පිටින්ම ඉතිරි ටික ඉස්සරහා සීට් දෙක අතරින් තිබ්බා. අවන්ති අක්කා ජනේලෙන් එළිය බලාගෙනම බිස්කට් එක හෙමින් හෙමින් කන හැටි බලන් හිටපු දසුනි ආයෙමත් ඔළුව ඉස්සරහට හරවපු වෙලාවේ නොහිතාම ඉස්සරහා කණ්ණාඩිය දිහා බැලුවා. ආයෙමත් එයා දිහා බලාගෙන. දසුනිගෙ ඇස් ඒ ඇස් වල ගැටුණ ගමන්ම ඒ එක ඇහැක් ඉඟි මැරුවා. දසුනි අහක බලාගත්තා. අවන්ති අක්කා අහන් හිටියත් නැතත් කමක් නෑ කියලා හිතලා එයා ගිය සතියේ යාළුවොත් එක්ක බලපු ෆිල්ම් එක ගැන එයාට හෙමින් සැරේ කියන්න පටන්ගත්තා.

සරණ බන්ධන.........7 - මෙහෙයුම

දසුනි උදේ පාන්දර දනිපනි ගාලා ලෑස්ති වුනේ යාළුවො එක්ක පාඩම් කරන්න කැම්පස් එකට යන්න. විභාගෙ ලබන මාසේ. කොණ්ඩෙ පීරන අතරෙදි රිංග් වෙච්ච ෆෝන් එක එයා ආන්සර් කළේ කෝල් එක කාගෙන්ද කියලවත් බලන්නෙ නැතුව. තමාලි වෙන්න ඇති නොවැරදීම. "හෙලෝ තමාලි! අනේ මං එනවා හොඳේ. ඔහොම ඉන්න. ඊයෙ අපෙ අක්කිගෙ වෙඩිං එකට ගිහින් ඇවිත් මහන්සියට නින්ද ගියා අනේ..." දසුනි කියාගෙන ගියේ තමාලි බණින්න පටන්ගන්න කළිං. ඒත් ඒ පැත්තෙන් සද්දයක් නෑ. "හෙලෝ! තමාලි!" දසුනි ෆෝන් එක කනෙන් ඈත් කරගත්තේ වොලියුම් වැඩි කරගන්න. එතකොට තමයි එයා ඩිස්ප්ලේ එක දිහා බැලුවේ. මළ කෙළියයි! මේ තමාලි නෙවෙයිනේ. වෙන මොකද්ද දන්නෙ නැති නම්බර් එකක්! දසුනිගෙ කටේ කෙළත් හිඳුනා. දසුනි පාට් ටයිම් ජොබ් එකකට ඇප්ලයි කළේ මේ ගිය සතියෙ. එතනින්ද දන්නෙත් නෑ. හාපෝ! විනාසයි! ෆෝන් එක ආපහු කනේ තියාගත්ත දසුනි සාන්ත දාන්ත විනීත කටහඬකින් කතා කළා. "හෙලෝ!"

"දසුනි?"

"යස්, ස්පීකිං?"

"නංගි, මම අරවින්ද." දසුනිගෙ හුස්ම හිර වුනා. එයා දන්න එකම එක අරවින්ද කෙනයි ඉන්නේ. කටහඬත් ඒ කටහඬම තමයි. ඒත් ඒ අරවින්දට දසුනිගේ නම්බර් එක ලැබුණේ කොහොමද? අවන්ති අක්කගෙන් ඉල්ලගත්තද දන්නෙ නෑ. හිත යටින් කැමැත්තක් තියෙන කෙනෙක්ගෙන් නොහිතපු වෙලාවක කෝල් එකක් ආවාම දැනෙන විදිහටම දසුනිගේ මූණ රතු වෙලා බෙල්ල දිගට සීතලක් ඇදිලා ගියා. පපුව ගැහෙන සද්දෙ එළියටත් ඇහෙන තරං.

"අරවින්ද අයියා?" දසුනි අමාරුවෙන් කටට පණ දුන්නා. ඒත් කෙළ හිඳිච්ච කටෙන් කතා කරගන්නත් අමාරුයි.

"නංගි ලොකු උදව්වක් ඕනේ."

මෙයාට මොකද්ද මගෙන් ඕන උදව්ව. අනික එයාට කොහෙන්ද මගෙ නම්බර් එක? මම දුන්නෙ නෑනේ. ඒක කොහෙන්ද ලැබුණෙ කියලවත් කියන්නෙ නැතුව මේ මොනවද කියන්නේ? මම ඇහුවොත් මොකද.

"මට නෙවෙයි, සුපුන්ටයි අවන්තිටයි." අරවින්ද ආයෙමත් කතා කළා.

"මගෙ නම්බර් එක අයියට දුන්නේ අවන්ති අක්කද?" දසුනිට එහෙම නාහා ඉන්න බැරි වුනා. ඒත් ඉන් පස්සේ ගෙවුණ නිහඬ තත්පර ගාණ ඇතුළතදි දසුනිට හිතුණේ එහෙම ඇහැව්වේ අපරාදේ කියලයි. ඒක නපුරු ප්‍රශ්නයක් වාගෙ දැනුණද දන්නෙ නෑ.

"ඔයාගෙ මල්ලිගෙ ෆෝන් එක මං ගාව. ඒකෙ තිබ්බේ." දසුනි හිතුවා හරි. කටහඬ පොඩ්ඩක් වෙනස් වෙලා. එයා කියපු දේ ගැන දසුනිගේ හිත යොමු වුනේ ඊට පස්සෙ. මල්ලිගෙ ෆෝන් එක? එහෙනං ඒක තමයි මේ. ඊයෙ රෑ තිස්සේ හංගගෙන ඔබ ඔබ ඉන්නේ මොකද්ද කියලා දසුනි කොච්චර හොයාගන්න හැදුවත් මල්ලිගෙන් ඒකට ඉඩක් ලැබුණෙ නෑ.

"අයියගෙ ෆෝන් එක මල්ලිට දුන්නද?"

"ඔව්."

"ඇයි ඒ?"

"දසුනි, අවන්තියි සුපුනුයි ලොකු අවුලක ඉන්නේ. ඒ දෙන්නට උදව් කරන්න මට ඔයාගෙ උදව් ඕනේ."

දසුනි අහපු ප්‍රශ්නෙට උත්තරයක් ලැබුණෙ නැතත් අරවින්ද අයියා කතා කරන්නේ බරපතල දෙයක් ගැන කියන එක දසුනිට තේරුණා. ඊයේ වෙඩින් එක වෙලාවේ වෙච්ච කලබලේ ඉවරයි කියලා දසුනි හිතං හිටියට එහෙමම වෙලා නැති පාටයි. "ඇයි අයියේ, මොකද වෙලා තියෙන්නේ?"

"ඒක මෙහෙම කියන්න බෑ. මට ඔයාව හම්බවෙන්න පුළුවන්ද?"

ටික ටික සැහැල්ලු වේගෙන එමින් තිබ්බ දසුනිගේ පපුව ආයෙම කෝච්චි එන්ජිමක් වගේ දුවන්න පටන් ගත්තා. අරවින්ද අයියගේ හිතේ තමුන් ගැන මොනවා හරි දෙයක් තියෙන බව දසුනිට ඊයේ පැහැදිලිවම තේරුණා. දසුනිගේ හිතේ තියෙන දේත් එයාට ඒ වගේ තේරිලා ඇත්ද? මේ හදන්නේ බොරුවක් කියලා ඇවිදින්න එක්ක යන්නද? එයාගෙන් යාළු වෙන්න අහන්නද? නැත්තං ඇයි මේ දසුනිටම අඬගහන්නේ? රතු වෙලා තිබ්බ මූණ තවත් රතු වෙනවා දසුනිට කණ්ණාඩියෙන් පෙනුණා.

"ඊයෙ වෙච්ච දේ ඒ දෙන්නා ඇරුණාම දන්නෙ ඔයයි මමයි විතරයි. ඒකයි මට ඔයාගෙ උදව් ඕනේ. ඒ ගැන තවත් කාටවත් කියන්න බෑ."

දසුනි පා වෙවී හිටිය වළාකුළෙන් බිමට ඇදගෙන වැටුණා. ඔව්නේ. මේ ඇත්තටම අවන්ති අක්කලාගේ වැඩකටම වෙන්න ඇති. ඊයෙ වෙච්ච දේ ගැන වෙන කාටවත් කියන්න බෑනේ. මටත් හිතෙන ඒවා. හිතට දැනුණ සැහැල්ලුවත් එක්ක මූණේ තිබ්බ රතු පාට ටික ටික අඩු වේගෙන යද්දි දසුනිට පොඩි දුකකුත් නොදැනුණාම නෙවෙයි. එයා මොකටද මගෙන් යාළු වෙන්න අහන්නේ. එයාට ඔසී වලදි හම්බවෙන්න ඇති ඕන තරං ලස්සන කෙල්ලෝ.

"ඔයාට උදේ වැඩද?" අරවින්දගේ වෙනස් වෙලා තිබ්බ කටහඬට තවත් මොකද්දෝ පසුබාපු ගතියකුත් එකතු වෙලා.

"යාළුවොත් එක්ක පාඩම් කරන්න යන්න කියලා හැදුවේ අයියේ."

"එහෙමද." සද්දයක් නැතුව තව ටික වෙලාවක් ගෙවුණා. "සුපුන්ගේ පරණ අෆෙයාර් එකක් ගැන අවන්ති ඊයෙ දැනගෙන. ඊයෙ අවන්ති හදිසියෙම ගිහින් තියෙන්නේ ඒ ගර්ල්ව හම්බවෙන්න. එයා හොඳටම අවුලෙන් ඉන්නේ. ඊයෙ මහ රෑ සුපුන් මට කතා කළා. පාන්දර දෙකහමාරට තුනට විතර. මට ඔයාට මෙහෙම කියන්න බැරි ප්‍රශ්නෙකුත් එතන තියෙනවා. මම සුපුන්ට ඊයෙ කිව්වා අද උදේ එන්නං කියලා. ඒත් මට සුපුන් එක්ක තනියම කතා කරන්න ඕනේ. ඒ වෙලාවෙදි අවන්ති එක්ක ඔයාට පොඩ්ඩක් ඉන්න පුළුවන්ද කියලා අහන්නයි මම කතා කළේ." නංගි, දසුනි, ආමන්ත්‍රණ මුකුත් නෑ. තරහෙන් කතා කරනවා වාගේ කතා කරන්නේ මෙයා. මම මොන වැරැද්දක් කළාටද? "කමක් නෑ, ඔයා පාඩම් කරන්න යන්න." උත්තරයක් නොදී දසුනි කල්පනා කරන අතරෙදි අරවින්ද ආපහු කිව්වා.

"අවන්ති අක්කලා කොහෙද ඉන්නේ?"

"මං ඊයෙ කිව්වේ මං ඒගොල්ලෝ නතර වෙලා ඉන්න ගෙස්ට් හවුස් එකට එන්නං කියලා. ඒත් ඔයා එනවනං මං කියන්නං ඒ දෙන්නට බෝධිරාජ පන්සලට එන්න කියලා. ඔයාටත් එන්න ලේසියිනේ එතනට?" ඒ ගමනනං යාන්තං පණක් ඇවිල්ලා කටහඬට.

දසුනි තොල් දෙක මාරුවෙන් මාරුවට හප හප කල්පනා කළා. "මට ගෙදරට බොරු කියලා එන්න වෙන්නෙ අයියේ..."

ඒ ගමන ඇහුණේ සමච්චල් හිනාවක්. "අනේ බබා! මීට කළින් බොරුවක් කියලම නැතුව ඇති ගෙදරට!"

දසුනිට ඒ වතාවෙදිනං හොඳටම තරහා ගියා. මෙයා මං කවුරු කියලද හිතාගෙන ඉන්නේ? "නෑ තමයි!!!"

"හා! එතකොට අර ගිය සුමානේ ක්ලාස් කැන්සල් වෙච්ච වෙලාවේ යාළුවොත් එක්ක ෆිල්ම් බලන්න ගියේ ගෙදරට කියලද?" දසුනිගෙ ඇස් දෙක පීරිසි දෙකක් වගේ ලොකු වුනා. මෙයා කොහොමද ඒ ගැන දන්නේ? "අපිට ඕවා ආරංචි වෙනවා නංගි, හරි???"

"මං ගිහින් ඇවිත් අම්මලාට කිව්වනේ..."

"හරි හරි, ඒවයෙන් වැඩක් නෑ. දැන් ඔයා එනවද?" ආපහු සීරියස් කටහඬ.

බෝධිරාජ පන්සලට යන එකනම් මහ දෙයක් නෙවෙයි. තමාලිනං පොඩ්ඩක් බණියි. ඒකට මොකද. ඒ වුනාට මෙයාගෙ ආඩම්බර බලාපල්ලකෝ. එන්න බෑ කියලා කියන්න ඕනේ. ඒත් පව් අවන්ති අක්කා. ඊයෙත් එයා හොඳටම අප්සෙට් එකෙන් හිටියේ. සුපුන් අයියගෙ පරණ අෆෙයාර් එකක්? හ්ම්... මේ යාළුවටත් පරණ අෆෙයාර් තිබ්බද දන්නෙ නෑ. මොකද්ද මේ මෙහෙම කියන්න බැරි ප්‍රශ්නෙ?

"දසූ..." තව ටිකෙන් දසුනිගෙ අතෙන් ෆෝන් එකත් අත ඇරෙනවා. දසූ? "ප්ලීස්. ඔයාගෙ අක්කටයි, මගේ යාළුවටයි මේ වෙලාවේ අපේ උදව් ඕනේ. අපි දෙන්නා ඇර වෙන කවුරුවත් ඊයෙ වෙච්ච දේ දන්නෙ නෑ, එහෙම දැනගත්තොත් ඒක ඒ දෙන්නට හොඳ නෑ. ප්ලීස් නංගි?"

අන්න එහෙම එන්නකො අයියා. දසුනිට හිනාවක් ගියා. "හරි මං එන්නං පන්සලට. කීයටද?"

"නවයට?"

"අක්කලාව හම්බ වෙලා කතා කළාට පස්සෙ මට ආපහු කැම්පස් එකට යන්න පුළුවන් නේද?"

"ඔව්, බලමු."

"හරි එහෙනං. මම යාළුවට කතා කරලා කියන්න ඕනේ උදේ එන්නෙ නෑ කියලා. නවයට එන්නං පන්සලට. බායි." දසුනිත් ආමන්ත්‍රණ මුකුත් නැතුව කතා කළා. එයාට විතරයැ එහෙම පුළුවන්?

"ඕකේ දසූ. සී යූ."

ඒ කෝල් එක ඉවර වෙලා අනිත් අතට තමාලිට කෝල් එකක් ගත්ත දසුනි පාඩම් කරන්න එන්න පරක්කු වෙන බව කියලා, බැණුමකුත් අහලා, කැම්පස් යන විදිහටම අම්මටයි තාත්තටයි කියලා පාරට බැස්සා. වෙනදා යන බස් හෝල්ට් එකටම ගිහින් කැම්පස් යන බස් එක මග ඇරලා බෝධිරාජ පන්සල පැත්තට යන බස් එකේ නැග්ගා. කවුරුත් දකියිද? කමක් නෑ, මං වැරදි වැඩකට යන්නෙ නෑනේ. අක්කලාගෙ ප්‍රශ්නෙ විසඳගත්තට පස්සේ ඕනනං හෙමින්සැරේ අම්මලාට කියන්න බැරියැ.

විනාඩි විස්සක විතර ගමනකින් පස්සේ දසුනි බස් එකෙන් බැස්සා. අක්කලා ඇවිත් ඇත්ද දන්නෙ නෑ. මේ වෙලාවේ අක්කට කෝල් එකක් දුන්නොත් මොකද? එක්කො ඕන නෑ. එයාලා එනකල් මං පන්සල ඇතුළට වෙලා ඉන්නවා. පන්සලට යන්න පාර මාරු වෙන්න ඕනේ. හෝල්ට් එක ලඟින් ආපස්සට ටිකක් දුර ඇවිදගෙන ගිය දසුනි කහ ඉර ලඟට ඇවිත් පාරෙන් අනිත් පැත්ත බැලුවා. ආපහු සැරයක් උදේ වගේ මූණ රතු වෙනවා දසුනිට දැනුණා. මෙච්චර කාලෙකට තිබ්බෙ නැති ලෙඩක්. ඊයෙන් පස්සෙ තමයි මේ ඔක්කොම. ඒ ලෙඩේට හේතු වෙච්ච කෙනා අර ඉන්නේ පාරෙන් අනිත් පැත්තේ විරිත්තගෙන. ඒ මූණ දැකපු දසුනිටත් හිනා නොවී ඉන්න බැරි වුනා. වාහනයක් යනකල් බලා හිටපු දසුනි අනිත් වාහනේ එන්න කළින් අත දික් කරලා කහ ඉර උඩින් දුවගෙන ගියා. පාර දෙකට මැදින් වෙන් වෙච්ච පටු තීරුව උඩට ගොඩ වෙලා ආපහු ඉස්සරහා බලපු දසුනි දැක්කේ හිනාව අතුරුදහන් වෙලා ඔරෝගෙන ඉන්න මූණක්. අත් දෙකත් ඉණේ. ඒ මොකද කියලා දසුනිට තේරුණා. පාරේ ඉතුරු ටික එයා පැන්නේ බොහොම පරිස්සමෙන්, ඔක්කොම වාහන ටික යනකල් විනාඩි දෙකක් විතර බලා ඉඳලා. පොඩි ඉඩක් හම්බ වුණත් පැන්නෙ නෑ. අන්තිමේදී පාරෙන් අනිත් පැත්තට පැනපු වෙලාවෙත් අර මූණේ වෙනසක් නෑ.

"කෝ අක්කලා ආවද?" දසුනි දැක්කේ නෑ වගේ ඇහැව්වා.

"ඔහොමද පාර පනින්නේ?" එයත් ඒක ඇහුන් නෑ වගේ ඇහැව්වා.

"නැත්තං වෙන කොහොමද?" 

"ඇති අවුරුදු විසි දෙකක් පණ රැකගෙන හිටියා."

හහ්, වයසත් හොයාගෙන. "ඉතිං මං මේ ඉතුරු ටික පරිස්සමෙන් පැන්නේ?"

"ඒ ටික පනින්න මොකටද එච්චර වෙලාව ගත්තේ?"

ඒ ගමන දසුනිත් අත් දෙක ඉනේ තියාගත්තා. "දැන් මට එන්න කිව්වෙ මෙතන ඉඳං රණ්ඩු වෙන්නද?"

තව තත්පර දෙකක් ඔරෝගෙනම හිටපු අරවින්ද ආපහු හැරිලා පන්සල පැත්තට යන්න පිටත් වුනා.

දසුනිත් අඩි දෙකක් විතර පිටිපස්සෙන් ඇවිදගෙන ගියා. මහා ආඩම්බරකාරයෙක්, හුහ්! පන්සල ඇතුළට යනකල් දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්වත් කතා කළේ නෑ. එක අයිනක සුපුන් අයියගේ වාහනේ නවත්තලා තියෙනවා දසුනි දැක්කා. "අක්කලා ආවද," අන්තිමේදි දසුනි ඇහැව්වා.

"ඔව්. මං ගිහින් එක්කං ආවා. බෝධිය ලඟ ඇති. මං වාහනේ හෙවණෙන් දාලා එන්නං. අතන අව්වයි. බෑග් එක වාහනෙන් දාන්න ඕනෙනං දෙන්න." දසුනි දීපු බෑග් එකත් අරගෙන අරවින්ද වාහනේ දිහාවට ඇවිදගෙන ගියා. දසුනි හෙමින් හෙමින් බෝධිය පැත්තට ගියා. සමහර දවස් වලට සෙනග පිරිලා ඉන්න පන්සලක් වුනත් ඒ වෙලාවේ එච්චර සෙනග හිටියෙ නෑ. අවන්ති අක්කා බෝධිය ලඟ බිම ඉඳගෙන ඇස් පියාගෙන වැඳගෙන ඉන්නවා දසුනි ඈතදිම දැක්කා. ඊට එහා පැත්තෙ සුපුන් අයියා පහන් වැට ගාව හිටියේ පහන් පත්තු කර කර. දසුනිව දැකලා ඔළුව උස්සලා බලපු සුපුන් අයියා ආයෙ බිම බලාගත්තා. එයාගෙ මූණෙ තිබ්බේ ලොකූ වැරැද්දක් කරපු කෙනෙකුගේ පෙනුමක්. දසුනිට එයා එක්ක කේන්ති ගියා. එයාට බැරි වුනාද වෙඩිං එකට කළින් අවන්ති අක්කට මේ දේවල් ගැන කියලා තියන්න. එහෙම වුනානං මේ කිසි ප්‍රශ්නයක් නෑනේ. පව් අවන්ති අක්කා, එයා කොච්චර අහිංසකයිද.
 
දසුනි හෙමින් හෙමින් අවන්ති ලඟට ගියා. අවන්ති ඇස් ඇරියා. දසුනිව දැක්ක වෙලාවේ එයාගේ ඉදිමිලා තිබ්බ ඇස් දෙකේ ආයෙමත් කඳුළු පිරෙන්න පටන්ගත්තා. ඉක්මණටම අවන්ති අක්කා ලඟින් බිම වාඩි වෙච්ච දසුනි එයාගෙ අත් දෙකෙන් අල්ලගත්තා. "අනේ ඔහොම අඬන්න එපා අක්කි."

අවන්ති තොල් දෙක තද කරගෙන ඇස් පියාගෙන ඇඬිල්ල නවත්තගන්න හැදුවත් ඒක කරගන්න බැරි වුනා. දසුනිගේ උගුරෙත් මොනවදෝ හිර වෙලා වගේ එයාට දැනුණා. "සුපුන් මාව රැවැට්ටුවා නංගි... එයා මට බොරු කළා..."

"අක්කි අඬන්නෙ නැතුව ඉන්නකෝ. මම හරියටම ඔක්කොම විස්තර දන්නෙ නෑ. උදේ අරවින්ද අයියා කෝල් කරලා කිව්වා ඔය දෙන්නාට ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා කියලා, එයා සුපුන් අයියා එක්ක කතා කරනකල් ඔයත් එක්ක ටිකක් වෙලා ඉන්න මට එන්න කියලා... මොකද්ද අක්කි වුනේ?"

"සුපුන්ගෙ පරණ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්ව මට ඊයෙ හම්බ වුනා නංගි. ඒ අෆෙයාර් එක අවුරුදු හතරකට විතර කළින් බ්‍රේක් වෙච්ච එකක්. සුපුන් මට කළින් ඒ ගැන කියලා තිබ්බෙ. ඒකෙ ප්‍රශ්නයක් නෑ, එයා ඒ ගැන අමතක කරලා හිටියෙ. මට එහෙම කිව්වා. සුපුන්ගේ ගෙදරින් කැමති වෙලා නෑ එයාට. ඒකයි. ඒ ගර්ල් රට ඉඳලා නිවාඩුවකට ඇවිත් ඊයේ අපේ වෙඩිං එක තිබ්බ හොටේල් එකේ නතර වෙලා ඉඳලා තියෙන්නේ. ඒ සුපුන්ගේ වෙඩිං එක කියලා එයා අහම්බෙන් දැකලා මට කතා කළා විශ් කරන්න. මම දවල් හදිසියෙම ගියෙ එයාව හම්බවෙන්න. මට ඕනෙ වුනා හැම දේම දැනගන්න. එයාට පුතෙක් ඉන්නවා නංගි." අන්තිම ටික කියද්දී අවන්තිගේ ඇඬිල්ල ආයෙමත් වැඩි වුනා.

ඊයේ හදිසියේම එහෙම එළියට ගිහින් ආවට පස්සේ අවන්ති අක්කා හිටපු විදිහ දසුනිට මතක් වුනා. ඇත්ත, ඔහොම දෙයක් දැනගත්තට පස්සේ කාටද අඬන්නෙ නැතුව ඉන්න පුළුවන්. එයා පහන් වැට දිහාව හැරිලා බැලුවා. සුපුන් අයියා එතන නෑ. ඉන් ටිකක් එහා ඝණ්ඨාර කුළුණ ලඟ පඩියක් උඩ එයයි අරවින්ද අයියයි ඉඳගෙන හිටියා. දෙන්නගෙම මූණු කළු වෙලා. එකපාරටම අරවින්ද ඔළුව උස්සලා බලපු වෙලාවේ දසුනි ඒ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා දැක්කා. දසුනි ඉක්මණටම ආපහු අවන්ති අක්කා දිහාවට හැරුණා.

"සුපුන් අයියා මොකද කියන්නේ ඉතින්?"

"ඒ බබා සුපුන් වාගෙමයි නංගි. එයාගෙ ඇස් දෙකමයි තියෙන්නේ. ඒකයි මට ඉවසගන්න බැරි වුනේ. ඒත් මගේ හිතේ පොඩි බලාපොරොත්තුවක් තිබ්බා සුපුන් වැරැද්දක් කරලා නැතුව ඇති කියලා. ඒ වෙන බබෙක් වෙන්න ඇති කියලා. මං ඊයෙ රෑ එයත් එක්ක කතා කළා මේ ගැන. මං සමන්තාව හම්බ වෙච්ච බවයි, අපි කතා කරපු දේවලුයි, පුතා ගැනයි ඒ ඔක්කොම කිව්වා. ඊට පස්සෙ එයාගෙන් මං ඇහැව්වා මොකද්ද ඇත්ත කියලා. එයා වැරැද්ද පිළිගත්තා නංගි. එයා... සමන්තා එක්ක..." ඊලඟට අවන්ති ඔළුව හයියෙන් දෙපැත්තට වැනුවා. "ඔයා තාම පොඩියි නංගි, ඔයාට මේවා තේරෙන්නෙ නෑ."

දසුනි මොනවා කියන්නද කියලා හිතාගන්න බැරුව බලාගෙන හිටියා. ඒත් එයාට අවන්ති අක්කා කියපු දේවල් තේරුණේ නැත්තෙ නෑ. "ඒ කියන්නේ ඒ බබා සුපුන් අයියගෙද?"

අවන්ති ආයෙමත් ඔළුව දෙපැත්තට වැනුවා. "දන්නෙ නෑ. සුපුන් දන්නෙත් නෑ. ඒ ගැන සමන්තා මුකුත් කිව්වෙත් නෑ. මම ඇහැව්වෙත් නෑ. සුපුන් දැනගෙන ඉඳලත් නෑ සමන්තාට බබෙක් ඉන්න බව. ඒත් නංගි-" අවන්ති ලොකු හුස්මක් ගත්තා. "ඒ බබා සුපුන් වාගේ. වයස අවුරුදු හතරක් විතර වගේ. ඉතිං එතකොට? ඒක වෙන්න බැරි නෑනේ?"

ලොකු හුස්මක් හෙලපු දසුනි ටිකක් වෙලා කල්පනා කළා. "ඉතින් අක්කි මොකද කරන්න හිතුවේ දැන්?"

"මං දන් නෑ නංගි. මට මුකුත් හිතෙන්නෙ නෑ. මට හැමදේම එපා වුනා. පව් මගෙ අම්මයි තාත්තයි."

දසුනි අවන්ති අක්කාගේ අත මිරිකුවා. එයාගෙ හිත හැදෙන විදිහට කියන්න පුළුවන් මොනවගේ දෙයක්ද කියලා දසුනිට හිතාගන්න බෑ. "අක්කිට මොනවද කරන්න ඕනේ?"

"මං දන් නෑ."

"සුපුන් අයියට සමාව දෙන්න අක්කිට බැරි වෙයිද?"

අවන්ති ඔළුව උස්සලා දසුනි දිහා බැලුවා. ඊලඟට ආයෙත් බිම බලාගත්තා. "පුළුවන්නම් මම එහෙම කරනවා. ඒත් සුපුන් හින්දා ඉපදිච්ච දරුවෙක් මේ ලෝකෙ ඉන්දැද්දි, ඒ දරුවා එක්ක ඒ අම්මා තනියම ඉන්දැද්දි මම කොහොමද නංගි සුපුන් එක්ක සතුටෙන් ඉන්නෙ?"

"ඉතින් අපි හරියටම දන්නෙ නෑනේ ඒ බබා සුපුන් අයියගෙමද කියලා?"

"එහෙම නොවෙන්න හේතුවක් නෑ. සමන්තා තාමත් ආදරේ සුපුන්ට. අනික ඒ අවුරුදු හතරකට කළින් ඉපදිච්ච බබෙක්. ඒ වෙන කාගෙවත් බබෙක් වෙන්න බෑ. අනික ඒ දෙන්නා අතර එහෙම දෙයක් වෙච්ච බව සුපුන්ම පිළිගත්තනේ." අවන්ති අක්කා කතා කළෙත් ඔළුව දෙපැත්තට වන වන.

දසුනි ආයෙමත් කතා කරන්න කට ඇරියත් ඒ වෙලාවේදී එතනට සුපුනුයි අරවින්දයි ආවා. "අවන්ති," අරවින්ද අයියා කතා කළා.

අවන්ති අක්කා ඒ දෙන්නා දිහා බැලුවෙවත් නෑ. "යාළුවාගෙ වැඩ ගැන ඔයාවත් දැනගෙන හිටියෙ නැද්ද අරවින්ද? ඇයි එයාට මේ විදිහට මාව රවට්ටන්න දුන්නෙ?"

අරවින්ද අයියා ඒ ගැන මුකුත් දැනගෙන හිටියෙ නෑනේ, දසුනි හිතුවේ එයා ඒ ගැන කියයි කියලා. ඒත් ඒ වෙනුවට එයා දුන්නේ දසුනිට කේන්ති යන විදිහේ උත්තරයක්: "සුපුන් හිතා මතා ඔයාව රැවැට්ටුවේ නෑනේ අවන්ති. එයා ඒ ගැන සම්පූර්ණයෙන්ම අමතක කරලා දාලා හිටියේ. ඔයානෙ ඊයෙ ගිහින් සමන්තාව හම්බ වෙලා මේ ඔක්කොම අළුත් කරගත්තේ."

දසුනි අරවින්ද දිහා බැලුවේ ඔරවලා. මෙච්චර දුකෙන් ඉන්න අවන්ති අක්කට එයා කොහොමද එහෙම කතා කරන්නේ? "මචං, අවන්තිට සමන්තානේ මුළින් කතා කළේ," සුපුන් අයියත් කතා කළා. "ඒකනේ එයා හම්බවෙන්න ගියේ. ඔහොම කතා කරන්න එපා."

"එයා මට කතා කළත් නැතත්, මං එයාව හම්බවෙන්න ගියත් නැතත් සුපුන් හින්දා එයාට ඉපදිච්ච ළමයෙක් ඉන්නවා කියන එක වෙනසක් වෙන්නෙ නෑනේ?" අවන්ති අක්කා කතා කළේ බිම බලාගෙනම. ඒත් එයාගේ හිතේ තිබ්බ දුකයි කේන්තියයි ඔක්කොම ඒ වචන වල තිබුණා.

"කොහොමද දන්නේ ඒ සුපුන්ගෙම පුතා කියලා? සමන්තා එහෙම කිව්වද?" අරවින්ද අයියා ආයෙමත් ඇහැව්වා.

"නෑ," අවන්ති අක්කා ඔළුව වැනුවා. "ඒත් මේ ඇස් දෙක එහෙමම එයාට තිබ්බා." අවන්ති අක්කා පළවෙනි වතාවට ඔළුව උස්සලා සුපුන් අයියා දිහා බලලා ඇඟිල්ලත් එයාගෙ පැත්තට දික් කරලා කිව්වා.

"අවන්ති, ඔයාට බැරිද සුපුන්ට සමාව දෙන්න?" දසුනි අහපු එකම අරවින්ද අයියත් ඇහැව්වා.

"අරවින්ද හිතනවද මට සුපුන් එක්ක සතුටෙන් ඉන්න පුළුවන් වෙයි කියලා? මේ ඔක්කොම ඇත්ත හිතේ තියෙද්දි?"

"අවන්ති, ඔයාට කැමති තීරණයක් ගන්න. මං විරුද්ධ වෙන්නෙ නෑ." සුපුන් අයියා කිව්වා. දසුනිට නැගිටලා එයාගෙ හොම්බට දෙකක් අනින්න හිතුණා.

"මේ ඕයි," අරවින්ද අයියා කතා කළා. "මං හදන්නේ උඹලා දෙන්නව සමාදාන කරන්න. සමන්තාට ආයෙ උඹලා මැද්දට එන්න දෙන්න එපා. එයාගෙත් එහෙම බලාපොරොත්තුවක් නෑ මට තේරෙන විදිහට. එහෙම නේද අවන්ති? සමන්තාට එහෙම ඕන කමක් තිබ්බෙ නෑනේ?"

අවන්ති අක්කා ඔළුව දෙපැත්තට වැනුවා. "මං කතා කරන්න එනවටවත් එයා මුලදි කැමති වුනේ නෑ."

අරවින්ද අයියා ආපහු සුපුන් අයියා දිහාවට හැරුණා. "ඒකනෙ බං. ඒ මිනිස්සුන්ට පාඩුවෙ ඉන්න දීලා උඹලා දෙන්නා හොඳින් ඉඳපං."

සුපුන් අයියා ඇස් දෙකත් තද කරලා පියාගෙන එක අතකින් නළල අල්ලගෙන කල්පනා කළා. "මට ආයෙ සමන්තා ගැන හිතන්න ඕන කමක් නෑ. ඒත් මට දැනගන්න ඕනේ ඒ මගේ පුතාද කියලා. මං උඹට ඊයෙ කිව්වේ. එහෙම කෙනෙක් මේ ලෝකේ ඉන්නවානං ඒ බව අවන්තිට වගේම මටත් අමතක කරලා දාලා ඉන්න බෑ."

අවන්ති අක්කා ආයෙමත් අඬන්න ගත්තා. දසුනි හිටගෙන එයාවත් නැගිට්ටවගත්තා. ආදරේ කරන එක මෙච්චර අමාරුද? කසාද බඳිද්දි මේ තරං ප්‍රශ්න වලට මූණ දෙන්න වෙනවද? එහෙනං මේ ඉන්න විදිහටම ඉන්න එක හොඳයි.

"ඉතිං උඹ මෙච්චර කල් හිටියේ?" අරවින්ද අයියා ආපහු ඇහැව්වා.

"ඒ එහෙම දෙයක් මම දැනගෙන හිටපු නැති නිසා."

අරවින්ද අයියා ඔළුව දෙපැත්තට වන වන කල්පනා කළා. "ඒත් දැන් කොහොමද ඒක හරියට දැනගන්නේ?" ඊලඟට එයා අවන්තියි දසුනියි දිහාවට හැරුණා. "අපි දෙන්නා කතා කළා හොටේල් එකට. ඒගොල්ලෝ ඊයෙ රෑ එහෙන් පිටත් වෙලා. එයාගෙ කන්ටැක්ට් නම්බර් එකක්වත් හොටේල් එකෙන් දුන්නෙ නෑ."

අවන්ති අක්කා ලොකූ හුස්මක් හෙලුවා. "මං ගාව තියෙනවා," එයා බොහොම උදාසීන කටහඬකින් අහක බලාගෙන කිව්වා.

අරවින්දයි සුපුනුයි මූණට මූණ බලාගත්තා.