සිත්තමක ලියැවුණු කවිය..... 05 වන කොටස

මුතූගෙ පපුව මොහොතකට නැවතුණා!!

ඊලඟ තත්පරේදි මොකක්දෝ නන්නාඳුනන රිද්මයකට ගැහෙන්ඩ ගත්ත...

හිනා වෙවී වැටේ කණුවකට අත තියන් තමා දිහා බලන් ඉන්න වික්‍රමගෙ ඇස් ඉර එළියට දිලිසුනා....

ඒ ඇස් දිහා මුතූ බලන් හිටියෙ හරියට වශී ගුරුකමක් කරල වගේ...!!

ඒත් එක්කම කලබල වෙලා මේ ලෝකෙට ආව මුතූ වටපිට බලල උගුර පෑදුව...

මහ දවාලෙත් අමුතු අමුතු හීන ඇස් ඉදිරියෙ පෙනෙද්දිත් මුතූ හිතට බොරු කළා...

ඇයි මොකෝ??

හා... පෝ..... ඔහොම මිනිස්සුන්ට ඇඟට කඩා පයින්ඩ එපා නගා... හැන්දෑවක එහෙම වුණා නං මං බය වෙලා මට නූල් හිට බඳින්ඩ වෙයි!!

ආ.. ඒ පාර විජේ අයිය වගේ මෙයත් පටං ගත්තද?? අනේ හැබෑට මං මොකට බාල්දු වෙනවද මේ පිටගංකාරයොන්ට....??  

මුතූගෙ තරහ නහය දෙපැත්ත රතු කරගෙන එළියට පයින්ඩයි ලෑස්ති වුණේ....

තරහ ගන්ඩ එපා නගා!! මං නගා මුණ ගැහෙන්ඩ බොහොම උවමනාවෙන් හිටියෙ.....ඔච්චර කියලත් ඇයි පන්සල පැත්තෙ නිකමටවත් නාවෙ??

ඒ මොකටද මං කවුරුවත් කියනවට පන්සල් එන්නෙ??

මුතූට හොරා වික්‍රම එක්ක තරහෙන් හිටපු හිත පැන පැන කතා කරන්ඩ ගත්ත....

නවත්තපු තැනින් ඉඳල උස්සපු මුතූ අතුගාගෙන අතුගාගෙන ගියා!! හරියට වික්‍රමත් එක්ක තරහ මිදුලෙන් පිරිමහන්ඩ වගේ...

ඇයි නගා.. මතක නැද්ද?? මට පොරොන්දු වුණා... අර ගෑණු ළමයට හොයා ගන්ඩ මට උදව් කරනවයි කියල??

මේ මොන කෝලමක්ද?? මං එහෙම පොරොන්දුවක් දුන්නෙ කවද්දද??

ඇයි නගා අද මාත් එක්ක අමනාපෙන් වගේ කතා කරන්නෙ.... මං හිතුවෙ අපි දැන් යාලුවො කියල... යාලුවෙක් විදියට මට ඒ වැඩේට උදව් කරන්ඩ නංගි කැමති වුණා කියලයි මං හිතුවෙ... මං ඊයෙ පෙරේද දෙකේම බලන් හිටිය නගා නිකමටවත් පන්සල පැත්තෙ ආවෙත් නෑ... හවස් අතේ මං ඇහැළ ගහ හරියෙත් බැලුව නගා ඉන්නවද කියල....

වික්‍රම කියාගෙන කියාගෙන ගියේ හිතේ දුකට...

දවස් දෙකකට කලින් හොඳට කතා කරපු මේ කෙල්ලට මක් වෙලාද මේ උදේ පාන්දර??

මේ මට ඕවට උදව් කරන්ඩ වෙලාවක් නෑ....ඇයි දැන් පන්සලේදි පෝය දවසෙ දැක්ක කිව්වනෙ... ඉතිං පන්සලේම රාජකාරි කරන එකේ ආවාම තමන්ටම කතා කරගන්ඩ බැරියැ?? ආයෙ මොකටෙයි තෝල්කයො??

මුතූ වික්‍රම දිහා බලන්නෙවත් නැතුව කියාගෙන කියාගෙන ගියා... ඒ වචන වික්‍රමට දැණුනෙ හරියට පිහි තුඩු වගේ.. තමන්ගෙ හිත පසාරු කරගෙන කිඳා බහින...

මං යන්නං නගා!!! කරබාගෙන අතු ගාන මුතූ දිහා හිස් හැඟීමෙන් බලන් හිටිය වික්‍රම පරාජිත හඬකින් කිව්ව...

මුතූ නෙවෙයි පැත්තවත් බැලුවෙ...

සරාස්!!

මුතූලගෙ අම්ම  කුස්සියෙ ඉඳල රම්පෙ ගාල ලඟ කුණු වතුර කොරහක් විසි කළා...

දෙයියනේ අම්ම!!

මුතූට කියවුණා!!

බලද්දි කවුරුත් හිටියෙ නෑ වැට ලඟ....

යන්ඩ ගිය අත අමතක වෙලා විජේ අයියලෑ එලිපත්තට ගොඩ වෙච්ච වික්‍රම අයුරුවක් නැතුව ඔහේ බලන් හිටිය හැටි වතුර සද්දෙටට කළබල වෙච්ච මුතූ දැක්ක!!

උඹ හැසිරිච්ච හැටි නං බොහොම වැරදියි මුතූ.... මුතූගෙම හිත  හැම තිස්සෙම මුතූට කිව්ව...

ඇත්තටම හිතේ තියෙන දේවල් හංගාන මං ඒ මනුස්සයගෙ හිත රිදවන එකේ තේරුම මොකද්ද??

මුතූ තමාගෙන්ම ඇහුව.....

ඇත්තමට ඒ මනුස්සය ඉල්ලන්නෙ උදව්වක් වෙන්ඩ ඇතිනෙ... හිතේ ඇඳිල තිබුණ රූපෙ කිව්වට ඒ රූපෙ හිමි කෙනාට තමාගෙ ආදරෙත් හිමියි කිව්වෙ නෑනෙ... අනික මේ අඳුනගෙන දවස් ගාණට උඹ දන්නෙ කොහොමද මේ මනුස්සය කවුද කින්ද මන්ද කියල... දන්නෙ ගමට ආවෙ පන්සලේ චිත්‍ර අඳින්ඩ කියල විතරයි නෙ....

කවුද අප්පේ ඔය හිතේ ඇඳිච්ච රූපෙ කියල අහල එයාව හොයාගන්ඩ උදව් කළානං උඹේ පැත්තක් යනවද??

උද්දච්ච මෝඩි!!!

ඔය රතුලූණු ටික ඉස්මණට සුද්දකරල ගන්නෙ නැතුව මක්කරනවද මේ කෙල්ල?? මොනවද ඔය හැටි කල්පනා කොරන්නෙ....?

අම්මගෙ හඬට ගැස්සුණ මුතූ ආයෙමත්  මඩක්කුවෙ තිබුණු ලූනු ගෙඩියක් අතට අරන් සුද්ද කරන්ඩ ගත්ත...

අද අක්ක විජේ අයියලෑ ගෙදර අත්තමට ගෙහුං.......දවල්ට උයන්ඩ එන්ඩ වෙන්නෙ නෑයි කිව්ව... අර  එහෙ නතර වෙලා ඉන්න මනුස්සයට කෑම ටිකක් දෙන්ඩ කිව්ව නෙව... ඩිංගක් අත ඉක්මං කරල ඔය වැඩේ අහවරයක් කරල මට මේ පොල් අඩලෙ ගාල දෙන්ඩ ළමයො...

කන්ඩ තමයි දෙන්ඩ ඕනෙ උන්දැට.... මුතූ මිමිණුවෙ තරහින්...

උන්දැට කන්ඩ දෙන්ඩ අපි නැහෙන්ඩ....

මොකෝ දුවේ....අසනීපයක්වත්ද??

එහෙම කියන ගමන් සද්දයක් බද්දයක්  නැතුව ලූණු සුද්ද කරන මුතූ දිහා බලන් හිටිය අම්ම ඇහුව.. වෙනදට මෙහෙම උදව් කරන්ඩ කියල ආවාම කට කමසිරියාවක් නැතුව කතා කරන එකයි හිනාවෙන එකයිනෙ මුතූගෙ වැඩේ....

මගෙ හිස ඩිංගක් කකියනව අම්මෙ....

කෝ බලන්ඩ.... අම්ම ලං වෙලා මුතූගෙ නළලට  පිටි අල්ල තියල බැලුව...

ඒ හැටි රස්නයක් නං නෑ.....ඕක නෙව කියන්නෙ... කවදාවත් නැතුව ඉර අව්ව වැටිච්ච වෙලාවෙ ගියානෙ මිදුල අතුගාන්ඩ....  පැය දෙහෙකටත් වැඩිය අව්වෙ හිටිය... හිසේ ඇම්ම නැහැදුනොත් නෙ පුදුමෙ.... ආං අර කෑම කාමරේ රාක්කෙ ඇති තැඹිලි තෙල් බෝතලේ... ඔය තෙල් ඩිංගිත්තක් දාගෙන  පොඩ්ඩක් ඇලවෙලා ඉන්ඩ...මං මේ ටික ඉක්මණිං අහවරයක් කරල අර මනුස්සයට කන්ඩ ටිකක් දීල එන්නං.....

ගෙදරම හිඳල රතුලූණු, කීකිරිඳිය, අරූද කොළ දාල කකාරවපු තැඹිලි තෙල් බෝතලේට නාහෙ ලං කරල සුවද බලපු මුතූ ඉන් අල්ලක් අරන් හිස් මුදුනට දාගත්ත...

සීතල තෙල් වැටෙද්දි හිස්මුදුනෙන් පටන් අරගත්ත සනීපෙ ටිකෙන් ටික තමන්ගෙ හිතත් සිසිල් කරන බව මුතූට දැණුන...

එක තෙල් අල්ලක්  හිසේ දාන්ඩ හොඳ නෑ කියල අම්ම හැම තිස්සෙකම කියනව මතක් වෙච්ච මුතූ තව තෙල් අල්ලක් හිසේ දාගත්ත...වෙනද නං මේ වගෙ වෙලාවට තෙල් ටික හිසට වදින්ඩ මුතූ අම්මට කියල හොඳට අතගාවගන්නව... අද උයමන හදිස්සි වෙලා නෙ උන්දැටත්!!

මුතූ හෙමින් සැරේ කාමරේට ගිහින් ඇඳේ වැතිරුණා...

කාමරේ ජනේලෙ අස්සෙන් පේන  පැති මිදුලෙ දෙලුම් ගහේ උන්න පැණි කුරුල්ලෙක් දෙලුම් මල් කිනිත්තක එල්ලිලා!!  වෙනදා වගේ ඒ දිහාව බලන් ඉන්ඩ හිතක් මුතූට තිබුණෙ නෑ... අනික් පැත්තට හිස හරවන්ඩ යද්දි මුතූ දැක්කෙ  අර චිත්‍රෙ....

වික්‍රම දීපු!!

කුඹුක් ගස් මණ්ඩියට එපිටින් පේන වේරගල කඳු වලල්ල බොඳ වෙලා යනකල් ඒ දිහා බලන් හිටිය මුතූ දිග හුස්මක් හෙලල බිත්තිය පැත්තට හැරිල ඇස්පියාගනිද්දි  ඇස් බොඳවෙන්ඩ හේතු වෙච්ච කඳු බින්දු දෙක තරගෙට කොට්ටෙ උඩට වැටුණ......

ආ ඔයා ආවද?? 

කුස්සිය පැත්තෙන් ඇහිච්ච අඩි සද්දෙට සම්බෝලෙ අඹරන එක නවත්තල කන්දීපු කුසුම්ලතා මල්ලකුත් අතින් අරන් උලුවස්ස ලඟ හිටගෙන උන්න විජේගෙන් ඇහුව

හරි කෙඩෙත්තුයි කුසුමෙ....  කහට එකක් ඕනෙ

මං කේතලේ ලිප තිබ්බ.... එහෙං එන ගමං මං අපේ ගෙදරටත් ගොඩවුණා... නංගි හිස කැක්කුමක් අල්ලල දවසම ඇඳේ වැටිල හිටිය යි කිව්ව හන්ද එයාගෙ ඔලුව ටිකක් අතගගා හිටිය නින්ද යනකල්!! රෑ වෙනව දැනුණෙ නෑ....ඔයා  පන්සල පැත්තට ගියේ නෑ...??

හවස පන්ති ඉවර වෙලා එන ගමන පන්සල පැත්තටත් ගොඩ වැදුණ .. ලොකු හාමුදුරුවොත් නුවර වැඩල... පොඩි හිමුදුරුවොත් පහුගිය දොහේ පාඩං වැඩ එහෙම අතපසු වුණාය කියල ඒ පොත්පත් ඉල්ලාන එන්ඩ පිරිවෙන් වැඩල... ඇබිත්ත මලය විතරයි හිටියෙ...

වික්‍රම මල්ලිත් උදේ ගිහින් ආවට පස්සෙ ආයෙ පන්සලට ගියේ නෑ කියල ඌ කිව්වෙ... කෝ වික්‍රම??

මං ඇවිල්ලත් දැන් පැය බාගෙකට වැඩියි විජේ.... තේ එකක්වත් ඕනැද අහන්ඩ බලද්දි කාමරේ දොරත් වහලයි තිබුණෙ.....මං හිතුවෙ තාම ඇවිල්ල නැතුව ඇති කියල...

කොහෙ ගියාද මේ ළමය?? මං බලල එන්නං කාමරේ!!

උදේ මුතූ නංගි කවදාක්කත් නැතුව වැට ලඟ අතු ගෑවෙ නිකම්ම වෙන්ඩ බෑ... ලිඳ ලඟ ඉඳල එනකොට වික්‍රම වැට ගාව හොරගල් අහුලනව දැකල හිනා කටක් ආවත් තමනුත් ඔහොම වැඩ කළා නේද කියල මතක් වෙලා විජේ ගෙට ගියා.... දෙන්නගෙ කතා බහ ඉවර වෙලා බිම බලාන වික්‍රම ගෙදර දිහාවට ඇදෙනවත් විජේ බලාගෙන...

මුන් දෙන්න මොහොකට හරි රණ්ඩු වුණාවත්ද??

අපේ නගාටත් ආයෙ හොස්ස ලඟින් මැස්ස යන්ඩ බෑනෙ...

වික්‍රම ඉස්තෝප්පුව පැත්තට ඇදුනෙ හිතිවිල්ලෙන්

මොකෝ මලේ මේ දාහට දීල සීයට අරන් වගේ.....??

ඇඳ විට්ටමට කොට්ටෙ හේත්තු කරන් පරාල ගණං කරන්නා වාගේ උන්න වික්‍රම විජේගෙ සද්දෙට ගැස්සිලා කෙලින් වුණා...

ආ.. අයිය ආවෙ කොයි වෙලේද?? මං දන්නෙත් නෑ...

දැන් ආවෙ....මං පන්සල පැත්තෙත් ගියා....මලය අද වැඩට ගියෙ නැතෙයි??

හිස කැක්කුමක් හැදිල හිටියෙ අයියෙ.... ගිහිල්ලත් මං ආපහු ආව.....උදේ පාන්දර පන්සල් යද්දි පිණි බෑවනෙ....ඒ හන්ද වෙන්ඩ ඕනෙ...

බොලේ මුන් දෙන්නටම ඉස කැක්කුං!! මේකෙ මොකක් හරි තියෙනව කොස්සක්!!!

විජේගෙ හිත කිව්ව

මෙන්න මේ ඉස්තෝප්පුවට ඇවිල්ල ඈඳිගනිං මලයො හුලං ටිකක්වත් වදින්ඩ... මං අක්කට කියන්නං ඉඟුරු එහෙම යහමිං දාල කහට කෝප්ප දෙකක් අරන් එන්ඩ කියල... කිතුල් හකුරු කෑල්ලකුත් එක්ක ඒක ගහල දැම්මම ඔය ලෙඩ ටික සේරෝම අකා මකා යයි...

කුසුමේ..... මේං මල්ලිත් ඉන්නෝ!! හොඳ ඉඟුරු කහට කෝප්ප දෙකක්ම ඕනේ!!! කිතුල් හකුරුත් එක්ක..

විජේ ගේ පැත්තට කෑ ගැහුව...

හරියට කියනකල් බලන් හිටිය වගේ කුසුම්ලතා තේ කෝප්ප දෙක අරන් එද්දි වික්‍රමත් ඇවිත් ඉස්තෝප්පුවෙ ඇඳි පුටුවන වාඩිවුණා!!

ඒ වෙද්දිත් හාන්සිපුටුවෙ කැරකෙන ඇඳි දෙකත් දිගෑරගෙන කකුල් ඇඳි උඩ තියාන හිටිය විජේ කකුල් බිම තියල කහට කෝප්පෙ අතට අරන් හකුරු කෑල්ලකුත් අරගත්ත...

ආ මල්ලි... ගන්ඩ තේ එක...

මල්ලි දැන්ය ආවෙ?? මං හැන්දෑවෙත් බැලුව ඉන්නවද කියල... අර අම්ම අරන් ආපු දවල් කෑම පිඟානත් එහෙමම වහල සාලෙ...මල්ලි කන්ඩ ඇවිදිනුත් නෑ වගේ....

මං නිදාගෙන හිටියෙ අක්කෙ දවසම.. හිසේ කැක්කුමක් අල්ලල....

ආ..... කුසුම්ලතාට විජේ දිහා බැලුණ...

හිනාව තදකරගත්තු මූණෙන් විජේ කුසුම්ට ඉඟි කළා...

එහෙනං මං ඉක්මණට  රෑට කන්ඩ ලෑස්ති කරන්නං...මල්ලි උදේ කෑවට පස්සෙ මොනවත් නැතුව ඇති නෙ බඩේ....

අමුත්තක් නොපෙන්නපු කුසුම් විජේ දිහා හොර බැල්මක් හෙලල ආපහු ඇදුණ...

මතු සම්බන්ධයි...

පින්තූරෙ ලැබුණෙ මෙතනින්