තමරු හා අකලංක විහාර මහා දේවී උද්‍යානයේ හමුව කතාබස් කළ දින සිට මේ දක්වා සිදු වූ සිද්ධි දාමය දෙස බලන්නෙකුට එය අනුපමේය මිත්‍රත්වයක් උදෙසා සැපයිය හැකි කදිම පූර්වාදර්ශයකැයි සිතිය හැකිය. අසනීපයෙන් පසු වූ සිය මිතුරියව මුල් වරට දුටු දිනයේ තමරු සිය කඳුළු වළක්වාගෙන සිටියේ ඉමහත් අපහසුවෙනි. ඒ උපමාලිත්, ඇගේ අසරණ මව්පියනුත් වෙනුවෙනි. සිය එකම දියණිය තමාව නොහඳුනන බව දැනගත් මුල්ම දිනයේ හෘදයාබාධයකට ලක් වූ උපමාලිගේ පියාද ඒ වන විට සිටියේ බෙහෙවින් දුර්වලවය. උපමාලිගේ මවගේ සිතේ දිරිය නිසාම නොවන්නට මෙය කිසිසේත් තනිවම කරගෙන යා හැකි අරගලයක් නොවීය. මෙම අසරණ පවුලට ඇති එකම පිහිට අකලංක බව තමරු වටහාගත්තාය. තමා මෙයට මැදිහත් විය යුතුදැයි අමුතුවෙන් සිතන්නට දෙයක් ඇයට තිබුණේ නැත, තමරු ඒ වන විටත් එය තීරණය කොට හමාරය. මේ සිටින්නේ සරසවි දිවියේ සය වසරක් පුරා සිය ප්‍රාණ සම මිතුරිය වී කඳුළත් සිනහවත් එක්ව බෙදාගත් තැනැත්තියයි. එම මිතුදම කෙමෙන් දුරස් වී ගියේ කාගේ අතපසු වීමෙන්දැයි නොදත්තද එය එසේ සිදුවීමට ඉඩ දීම ගැන තමරු සිය දහස් වැනි වතාවටද පසුතැවිලි වූවාය. මේ එළැඹ තිබෙන්නේ එය නිවැරදි කරගැනීමට අවස්ථාවයි.
එම තීරණය සිතෙහි දරාගෙන එදින එම නිවසින් පිටත් වූ තමරු නැවතත් ඉන් දෙමසකට පසු අකලංක සමග එහි පැමිණියේ උපමාලිව කැටුව යාමටය. අකලංක ඒ වන විට කිහිප විටක්ම පැමිණ උපමාලිගේ මව සමග කතාබස් කොට මේ සඳහා ඇගේත්, පියාගේත් අනුමැතිය ලබාගෙන තිබුණි. තමරු සිය රාජකාරි ස්ථානයෙන් නුවරට මාරුවක් ලබාගත්තේද, අකලංක නුවරින් නිවසක් කුලියට ගත්තේද ඉන් පසුවය.
"අම්මා පොඩ්ඩක්වත් බය වෙන්න එපා, අපිට මෙහෙම කරන්න වෙන්නේ උපාගෙම හොඳට, අම්මා දන්නවනේ?" අකලංක කඳුළු සලමින් සිටිනා මව අස්වසන්නට නැවත නැවතත් උත්සාහ කළේය.
"මාත් ඉන්නවනේ නැන්දේ. මාමවයි උපාවයි දෙන්නවම බලාගන්න නැන්දට තනියම බෑනේ. අනික අපි දැන් යන තැන ටවුමෙන් ටිකක් ඇතුළට වෙන්න තියෙන හරි නිස්කලංක තැනක්. උපාට හොඳයි එහෙම තැනක ඉන්න එක. හොස්පිට්ල් එකටත් ලඟයිනේ," තමරුද එකතු කළාය.
"නුවරට මෙහෙ ඉඳන් ඒ හැටි දුරකුත් නෑනේ. ඕන වෙලාවක අම්මට ඇවිල්ලා උපාව බලලා යන්න බැරියැ. එන්න ඕන උනාම කියන්නකො, මං ඇවිත් අම්මවයි අප්පච්චිවයි එක්ක යන්නම්. කොහොමත් අපි උපාව මාසෙකට සැරයක්වත් ගෙදර එක්කං එන්නං."
"අර අත් උදව්වට එනවයි කිව්ව ගෑණු එක්කෙනා විශ්වාසද?" අවසානයේදී මව කඳුළු පිසගෙන ඇසුවාය.
"ඔව් අම්මේ. අපෙ කැම්පස් එකේම ප්‍රොෆෙසර් කෙනෙක් තමයි හොයලා දුන්නේ. එයාගෙ බබා පුංචි කාලෙදි බලාගත්තු ආයම්මා. ඒ පැත්තෙමයි ඉන්නේ. දවල් වරුවට ඇවිත් යන්න එනවා, රෑට අපි දෙන්නම ඉන්නවනේ." අකලංක කීවේය.
"මං උපා ලෑස්තිද බලලා එන්නං," තමරු නැගිට උපමාලිගේ කාමරය වෙත ගියාය.
"පුතේ," උපමාලිගේ මව අකලංකව ඇමතුවාය. "මං දන්නවා පුතා මගෙ දරුවට හුඟක් ආදරේ බව. තමරු දූත් එහෙමයි. පුතාල මේ හැමදේම කරන්නේ මගෙ දූට තියෙන ආදරේට බවත් මං දන්නවා. ඒත් පුතේ..." ඇය නැවතත් කඳුළු සලන්නට වූවාය, "මගෙ කෙල්ල මට බරක් නෙමෙයි..." අකලංක මෙම සැලැස්ම පිළිබඳව මුල් වරට හෙළි කළ දිනයේද ඈ පැවසූවේ මෙම වදන් ය.
"අපි දන්නවා අම්මේ. අපි උපාව එක්ක යන්න හදන්නේ එහෙම දෙයක් නිසා නෙවෙයිනේ ඉතිං. දොස්තරලා කිව්වා මතකද එයාට පහුගිය සිද්ධි ගැන ආයෙ ආයෙත් මතක් කරලා දෙන කොට මේක සමහරවිට හොඳ අතට හැරෙන්නත් පුළුවන් කියලා? මායි තමරුයි කරන්න හදන්නෙ ඒක. තමරු උදව්වට ආවෙ නැත්තං මට මේක කරගන්න වෙන්නෙ නෑ අම්මෙ."
උපමාලිගේ අතින් අල්ලාගෙන ඇගේ ගමන් මල්ලද අනෙක් අතින් ඔසවාගෙන තමරු කාමරයෙන් එළියට ආවාය.
"අපි කොහෙද යන්නෙ?" කිසිවෙකු දෙස හෝ නොබලා එසේ විමසූ උපමාලි අනතුරුව ඔවුන් එකිනෙකාගේ මුහුණු දෙස හොඳින් බැලුවාය.
"අපි යන්නෙ ඔයාගෙ අළුත් ගෙදරට." අකලංක තමරු අතින් බරැති ගමන් මල්ල අරගන්නා අතර පැවසුවේය.
"කවුද අපි?"
"ඔයයි, මමයි, තමරුයි..."
"කවුද තමරු?" උපමාලි හිස පසෙකට ඇල කරමින් ඇසුවාය.
"මමනෙ," තමරු පිළිතුරු දුන්නාය.
"එතකොට ඔයා කවුද?" උපමාලි එක එල්ලේ අකලංකගෙන් ඇසුවාය. ඔහුට පිළිතුරු දීගත නොහැකිව හදවත සිර වන පැනය එයයි. එම වදන් සැබැවින්ම ඔහුට දරාගත නොහැක.
"මේ දෙන්නම මගෙ පුතාගෙ හොඳම යාළුවො. ගිහිං ටික දවසක් ඒගොල්ලොත් එක්ක ඉඳලා එන්නකෝ..." ඇගේ මව ඇගේ හිස අතගාමින් පවසා යළිත් වරක් කඳුළු පිසදාගත්තාය.
"මං - මං අප්පච්චිට කියලා එන්නං," බෑගය අසළ පුටුව මතින් තැබූ අකලංක වහා ඇතුළු කාමරය වෙත ඇවිද ගියේය.
"අප්පච්චියි අම්මයි එන්නෙ නෑ?" උපමාලි ඇසුවාය. ඈ ඒ විමසා සිටියේ ඈ එදින උදයේ හඳුනාගත් මවත් පියාත් පිළිබඳවය. සෑම උදෑසනකම තමාට බෙහෙත් දෙන්නට පැමිණෙන්නේ තමාගේ මව බව ඇය ඉගෙනගන්නීය. ඒ සෑම විටෙකම ඇගේ පියා ගැනද ඇයට සිහිපත් කරන්නට මව අමතක කරන්නේ නැත. අකලංකගේ වදනින් ඇයට නැවතත් ඔවුන් දෙදෙනාව සිහිපත් විය.
"අපි එන්නංකෝ දෝණිව බලලා යන්න."
සිය මිතුරියගේ මව පසුවන්නේ කෙතරම් වේදනාවකින්දැයි වටහාගැනීමට තමරුට අපහසු වූයේ නැත. ඇය සෙමින් කතා කළාය. "නැන්දේ, මට එක පුංචි උදව්වක් ඕනේ."
"කියන්න පුතේ. ඔය දරුවො මේ කරන උදව් වලට..." ඇයට ඉන් එහා කතා කරගත නොහැකි විය.
තමරු එක් අතකින් උපමාලිගේ අතින් අල්ලාගෙන සිටින අතරේ අනෙක් අතින් ඇගේ මවගේ අත අල්ලාගත්තාය. "නැන්දේ, මං අපේ අම්මලාට කියලා තියෙන්නේ මං නුවරට මාරුව හදාගෙන ඇවිත් උපාලගෙ දිහා නවතිනවා කියලා, ඒ කියන්නේ මෙහෙ. අම්මලා මෙහෙට කතා කළොත් එහෙම ඔන්න මාව බේරගන්න පුළුවන් නේද?"
"අනේ ඇයි දරුවෝ ඉතිං එහෙම බොරු කරන්නේ? හැබෑවටම මෙහෙ නතර වෙලා මේ වැඩේ කරන්න බැරිද?"
"ඒක අමාරුයි නැන්දේ. අනික නැන්දට තවත් වැඩ වැඩි වෙනවා එතකොට. ඉස්පිරිතාලෙට එක්ක යන්න එන්න උනත් ලේසියිනෙ අපි දැං යන තැනට ගියාම."
අකලංක ඒ මොහොතේ ආපසු ආවේය. "අපි යමුද එහෙනං? බෙහෙත් ටිකත් ඔක්කොම ගත්තා නේද තමරු?"
"ඔව්. නැන්දේ අපි ගිහිං එන්නං එහෙනං." තමරු දණ නමා ඇයට වැන්දාය.
"තුණුරුවන්ගෙ පිහිටයි පුතේ. අනේ මේ දරුවගෙ අප්පච්චි අසනීප ගානෙ නැත්තං අපි දෙන්නත් අද එනවා එහෙ ඇවිත් යන්න."
"ඒකට කමක් නෑ අම්මේ. අප්පච්චිට ඔය මේ අවුරුද්දට දෙවෙනි වතාව සෙම ඇවිස්සුනු. පරිස්සං වෙන එක හොඳයි. අප්පච්චි සනීප උනාම මං ඇවිත් අම්මවයි අප්පච්චිවයි එක්ක යන්නංකෝ එහෙ," අකලංකද ඇයට වැන්දේය. ඒ දෙස බලා සිටි උපමාලිද ඈ පාමුල දනින් වැටුණු මොහොතේ ඇගේ මව හඬ නගා ඉකිබිඳින්නට පටන්ගත්තාය. "තුණුරුවන්ගේ පිහිටයි මගෙ දරුවන්ට. මේ වගේ යාළුවො ලබන්න පිං කරලා තියෙන මගෙ දෝණිට ඇයි මෙහෙම උනේ?" උපමාලිගේ හිස සිපගනිමින් ඇය කඳුළු සැලුවාය.
පෙර පටන්ම අනෙකෙකුගේ කඳුළු දෙස බලා සිටිය නොහැකි වූ උපමාලිද කඳුළු සලන්නට පටන්ගත්තාය. "අම්මා අඬන්න එපා. මං ට්‍රිප් එක ගිහිං ඉක්මණට එන්නං."
***
කාමර දෙකකින් යුත් කුඩා නිවසේ එක් කාමරයක් උපමාලිට හා තමරුටත්, අනෙක් කාමරය අකලංකටත් වෙන් විය. ඔවුන් එන තෙක් එහි බලා සිටි කරුණාවතී අම්මා නිවසේ මුළුතැන්ගෙයි කළමනා ඇති තැන් තමරුට පෙන්වා නැවත පසුවදා උදෑසනින්ම පැමිණෙන බව පවසා නික්ම ගියාය. ඇය සැබැවින්ම කරුණාවන්ත තැනැත්තියක වීම තමරුගේ සැනසීමට හේතු විය. අකලංක සොයාගත් තැනැත්තිය සැබැවින්ම තමා හා ඔහු රැකියාව සඳහා පිටත්ව ගොස් නැවත එන තෙක් උපමාලිගේ සම්පූර්ණ වගකීම බාර කළ හැකි තැනැත්තියකදැයි ඇගේ සිතේ එතෙක් තිබූ සැකය පහව ගියේය.
රාත්‍රී ආහාරයෙන් පසුව උපමාලිගේ බෙහෙත් සියල්ල පරීක්ෂා කර බලා නියමිත බෙහෙත් ලබා දුන් තමරු කාමරයේ වූ ඇඳන් දෙකම සකසා මදුරු දැල් දැමුවාය. උපමාලිගේ දෑස් ඒ වනවිටත් නිදි බරව තිබුණි. බෙහෙත් සැර හේතුවෙන් ඇයට බොහෝ සෙයින් නිදි මත දැනෙන බව තමරු දැන සිටියාය.
"උපා, ඔයාට මහන්සිත් ඇතිනේ. නිදාගන්න. අපිට හෙට කතා කරන්න ගොඩාක් දේවල් තියෙනවා." මාරුව ලබා ආ නව ශාඛාවේ වැඩ බාර ගැනීමට නියමිතව ඇත්තේ එලැඹෙන සඳුදාය. එබැවින් තවත් තෙදිනක්ම ඇයට නිදහසේ කල් ගෙවිය හැකිය.
එහෙත් උපමාලිගේ නිදිබර දෑස් තුල කල්පනාකාරී බවක් ගැබ්ව තිබුණි. "කෝ, ට්‍රිප් එකක් කියලා අපි ආවේ නිකම්ම ගේකටනේ? මං හිතුවේ කඳු නගින්න, ගඟේ පීනන්න එහෙම ඇති කියලා."
තමරු සිනාසුණාය. "අපි හෙට යංකෝ හොඳ ට්‍රිප් එකක්."
"කොහෙද?"
"ලස්සන තැනකට. ඔයා ගොඩාක් ආදරේ කරපු තැනකට," තමරු සිනහවෙන්ම කීවාය.
"කොහෙද කියන්නකො."
"ගියාම බලමුකො."
උපමාලි අලි ඈනුමක් ඇරියාය.
"දැන් නිදාගන්න උපා. මං ලයිට් ඕෆ් කරන්නං. ගුඩ් නයිට්."
කාමරයේ විදුලි පහන් නිවා දැමූ තමරු සාලයේ විදුලි පහන්ද නිවා දැමීමට සිතා පිටතට පැමිණියද ඒ වන විටත් ආලින්දයට යොමු වූ ඉදිරිපස දොරටුව විවර වී ඇති අන්දම ඇය දුටුවාය. ආලින්දයේ ඇඳි පුටුවට බර දී අකලංක ගැඹුරු කල්පනාවක නිරතව සිටියි.
"අකලංකට තේකක් හදලා ගේන්නද? දුර ඩ්‍රයිව් කරලා මහන්සිත් ඇති නේද?" ඇය එදෙසට යමින් ඇසුවාය.
"ඕන නෑ තමරු. ඔයා නිදාගන්න." ඔහු නොසෙල්වීම පිළිතුරු දුන්නේය.
"ඇයි මේ හැටි කල්පනාව? අපි මේ කරන දේ ගැන සැකයක් දැනෙනවද?" ඇය උළුවස්සට හේත්තු වූවාය.
"එහෙම දෙයක් නෑ තමරු. මේක තමයි කරන්න තියෙන හොඳම දේ. ඒකෙ සැකයක් නෑ."
තමරු කිසිවක් පැවසුවේ හෝ ඇසුවේ හෝ නැත. අකලංකගේ සිතට වද දෙන කුමන හෝ කරුණක් ඇති බව පමණක් ඇයට වැටහුණි.
අවසානයේදී සුසුමක් හෙලූ අකලංක කතා කළේය. "මං උපා ගැන ඇත්තම කිව්වා අපෙ අම්මලට."
"අම්මලා දැනගෙනනේ හිටියේ උපාට අසනීපයි කියලා."
"මං එයාව දැනටම බැඳලා බවත් කිව්වා."
එය මුළින්ම ඇසූ මොහොතේදී තමා තුළද ඇති වූ විශ්මය මුසු කම්පනය ඇයට සිහිපත් විය. "ඉතිං?"
"නැත්තං ඔය කොච්චර කිව්වත් අම්මලා මට මනමාලියො හොයන එක නතර කරන්නෙ නෑ."
"ඉතිං මොකද අම්මලා කිව්වෙ?"
"බැන්නා."
"ඒවා හරි යයි අකලංක. අම්මලාට ඔය තරහා අමතක වෙනවා."
"දැං සුමාන දෙකක ඉඳං මා එක්ක කතා කරන්නෙ නෑ අම්මයි, අප්පච්චියි, අක්කයි ඔක්කොම. අක්කගෙ මහත්තයා - සමන්ත අයියා විතරයි මාව තේරුං ගත්තේ. ඕන උදව්වක් තිබුණොත් කියන්න මල්ලි, පුළුවං දෙයක් කරන්නං කියලා කිව්වෙ එයා විතරයි."
තමරුට මේ ආදරණීය ආදරවන්තයා ගැන සැබැවින්ම පුදුම සිතුණි. "ඒ ගැන වැඩිය හිතන්න එපා අකලංක, ඒ හැම දේම හරි යයි. ඔයා දන්නවනේ ඔයා කරන්නෙ හරි දෙයක් කියලා."
"ඔයගොල්ලන්ගෙ ගෙදරින් මොකද කියන්නෙ ඔයාගෙ කසාදෙ ගැන?"
"ආයෙනං මට මනමාලයො හොයන්න එපා කියලා තමයි මං නුවරට මාරුව හදාගෙන ආවෙ," තමරු සිනාසුණාය.
අකලංක ඈ දෙස බැලුවේය. "ඔයා ලොකු කැපකිරීමක් මේ කරන්නේ තමරු. මං එදත් කිව්වා වගේ ඔයාට පින් දෙන්න වචන මගෙ ලඟ නෑ."
"ඒක මගේ සතුට අකලංක. උපා ඔයා එක්ක යාළුවෙන්න කළින් මගේ යාළුවා උනේ."
"අම්මලාට මාව තේරුං ගන්න බැරි උන එක ගැන මට දුකයි. ඒත් කරන්න දෙයක් නෑ. මේ වෙලාවෙදි මාව වැඩියෙන්ම ඕන කරන්නේ උපාට. එයාටයි, එයාගෙ අම්මලටයි මේ වෙලාවෙදි උදව් කරන්න වෙන කවුරුත් නෑ. ඒ නැතත් එයා මගෙ බිරිඳ. එයාට මාව මතක නැති උනත් මට එයාව හොඳට මතකයි."
සිය මිතුරිය සැබැවින්ම පින්වන්තියක බව තමරු වටහාගත්තාය. ඇය උළුවස්ස වෙතින් මෑත් වී නැවතත් ගෙතුළට හැරුණාය. "නිදාගන්න අකලංක. හෙට උදේ ලේක්චර්ස් නේද?"
"ඔව්, හෙට උදේ වරුව විතරයි. හෙට කැම්පස් එකට යනවා කියලා උපාට කිව්වද?"
"තැන කිව්වෙ නෑ. එයා ගොඩක් ආදරේ කරපු තැනකට යනවා කියලා විතරයි කිව්වේ."
"ඒක හොඳයි."
"ගුඩ් නයිට් අකලංක."
"ගුඩ් නයිට්."
No comments:
Post a Comment