05. තමරුගෙ කතාව - සය වන කොටස

ගෙදර යා යුතු බව පවසමින් උපමාලි දිගින් දිගටම රථය තුළ අරගල කරද්දී අකලංක රෝහල වෙත රථය ධාවනය කළේය. ඇය සන්සුන් වූයේ වෛද්‍යවරයා ලබාදුන් එන්නතෙන් පසුවය. උදෑසන පටන් සිදු වූ සෑම දෙයක්ම තමරුත් අකලංකත් අකුරක් නෑර වෛද්‍යවරයාට හෙළි කළෝය. මෙතරම් ඉක්මණින් තත්පර කිහිපයකට වුවද උපමාලිට යළි මතකය ලැබීම සුභ ලකුණක් බව ඒ සියල්ල පුදුමයෙන් අසා සිටි වෛද්‍යවරයා පැවසුවේය. බෙහෙත් මාත්‍රාව මඳක් වෙනස් කළ ඔහු තවත් උපදෙස් කිහිපයක් ලබා දී ඔවුන්ව පිටත් කර හැරියේය.

නිදා සිටින උපමාලිව දෑතින් ඔසවාගෙන පැමිණ ඇඳෙන් තැබූ අකලංක ඇගේ හිස අතගා මඳ වේලාවක් එලෙසම හිඳ නිහඬවම කාමරයෙන් පිටව ගියේය. ඔහු සිටින්නේ කෙතරම් සිත් වේදනාවකින්ද යන බව තමරුට හොඳින් වැටහුණි. එදින රාත්‍රී ආහාර ගන්නා වෙලාවේදී අවදි වූ පසුවද උපමාලි සිටියේ අකලංකව නුරුස්නා ස්වභාවයෙනි. අවම වශයෙන් සමාව ගැනීමට හෝ ඇය ඔහුට ඉඩක් ලබා දුන්නේ නැත.

නමුත් පසුවදා වන විට සියල්ල යථා තත්ත්වයට පත්ව තිබිණ. උපමාලි වෙනසක් නොමැතිව අකලංක හා තමරු සමග එක්ව හිඳ උදෑසන ආහාරය ගත්තාය. "ඊයෙ වෙච්ච දේට ඔයා මා එක්ක තරහා නෑ නේද උපා?" අකලංක විමසා සිටි මොහොතේදී උපමාලි ඔහු දෙස බැලුවේ පුදුමයෙනි. "ඇයි? ඊයෙ මොකද උනේ?"
අකලංකත් තමරුත් මුහුණින් මුහුණ බලාගත්තා මිස කිසිවක් නොකීවෝය.

මෙලෙසින් සති කිහිපයක් ගෙවී ගියේය. තමරුද රැකියාවට යාමට පටන් ගත් අතර දිවාකාලයේ උපමාලිව බලාගැනීම පිණිස කරුණාවතී එහි පැමිණියාය. ඒ අතර කිහිප වරක් උපමාලිගේ මතකයද යළිත් ලැබී නැවත නැති වී ගියේය. දෙවැනි වරට එය සිදු වූයේ ඔවුන් තිදෙනා දළදා මාළිගාවට ගොස් පැමිණි දිනයේදීය. එදින ඇගේ මතකය පැය භාගයක් පමණ යහපත් මට්ටමේ පැවතුණි. එදින ඇගේ මතකය යළි ගිලිහී ගිය මොහොතේ අකලංක එය දරාගැනීමට සමත් විය. ඔවුන් මේ වන විට තේරුම් ගෙන තිබූ ආකාරයට, එසේම වෛද්‍යවරයාද උපදෙස් දී තිබූ ලෙසට, උපමාලිගේ මතකය යළි ලබාගැනීමට සුදුසුම ක්‍රමය වර්තමානය ඔස්සේ ඇයට ඉබේම අතීතය මතක් වීමට ඉඩ සැලැස්වීම මිස අතීතය බලෙන් ඇයට සිහිපත් කරවීමට උත්සාහ කිරීම නොවීය. කිහිප විටෙක අකලංක උපමාලිගේ දෙමව්පියන්ව එහි කැඳවාගෙන ආ අතර ඇතැම් දිනෙක ඔවුන් තිදෙනාම එක්ව ඇගේ දෙමව්පියන් බැලීමට ගියෝය. එසේ ගිය එක් දිනකදී උපමාලිගේ මතකය පැය දෙකක් පුරා යහපත් මට්ටමේ පැවතුණි. කෙමෙන් කෙමෙන් ඇගේ මතකය රඳා පවතින කාලය වැඩි වීම සැම දෙනාගේම සැනසීමට හේතුවක් විය. වෛද්‍යවරයා වරින් වර ලබාගත් උපමාලිගේ මොළයේ ස්කෑන් වර්තා නැවත නැවතත් එකිනෙක පිරික්සුවේ ඉතාමත් විශ්මයෙනි. ඔහු ඒවා කොළඹ සිටිනා වෛද්‍යවරයෙකුටද පෙන්වා සාකච්ඡා කළ යුතු බව පවසා සිටියේය. ඔහුගේ අදහසට අනුව උපමාලිගේ රෝගී තත්ත්වය සුව අතට හැරෙමින් ඇත.

දිනක් අකලංකත් තමරුත් නිවසේ නොවූ උදෑසනක උපමාලි සාලයට වී රූපවාහිනිය නරඹමින් සිටියාය. කරුණාවතී ඈ දෙස වරින් වර බලමින් මුළුතැන් ගෙයි කටයුතු වල නිරතව සිටියාය. ඇය මෙම තිදෙනාගේ කතාන්දරය අකුරක් නෑර හොඳින් දැන සිටියාය. තමරු ඒ ගැන ඇයට පවසා සිටියේ මුල් දින වලදීමය. එක්වරම උපමාලි මහ හඬින් හඬනු ඇසී කරුණාවතී වහා සාලයට දිව ආවාය. ඇය සිටියේ මැද සාලයේ කැලැන්ඩරය අසළ බිත්තියට හිස තබා හේත්තු කරගෙන හඬමිනි. ඇගේ අතේ කහ අරලිය මල් දෙකක් විය.

"අනේ ඇයි උපමාලි නෝනා, මොකද උනේ?"

"මට අද දවස කවදද කියන්න..." උපමාලි ඉල්ලා සිටියාය. මතක අමතක අතර දෝලනය වෙමින් දින ගෙවන ඇයට දින වකවානු පිළිබඳව නිනව්වක් නොවීම පුදුමයක් නැත. 

"අද ඔක්තොම්බර් දොළහ නෝනේ..." උපමාලිගේ හැඬීම වැඩි විය. "අනේ, ඇයි මේ? මොකද උනේ?"

"අද අකලංකගෙ උපන් දිනේ...... කෝ එයා?"

කරුණාවතීගේ මුහුණට සිනහවක් නැගුණි. "අනේ නෝනට ඒක මතක තිබ්බද? අකලංක මහත්තයයි තමරු නෝනයි දෙන්නම වැඩට ගිහින්නේ. මං කතා කරලා කියන්නං."

ඇය දුරකථනය වෙත යාමට පා එසවූවාය. උපමාලි ඇගේ අතින් අල්ලා නවත්වාගත්තාය. "මේවා කොහෙන්ද?" ඇය අරලිය මල් දෙක පෙන්වමින් ඇසුවාය. එම වත්තෙහි අරලිය මල් ගසක් නොවූ බව ඇය දනියි.

"අද උදේ අපේ දිහෑ ගහේ ලොකු පොකුරු දෙකක් පිපිලා තියෙනවා දැකලා මං එකක් මෙහෙ අරං ආවා නෝනේ. ඔය තමරු නෝනා ඒක තමයි අද සාලේ මේසෙ වාස් එකට දාලා තිබ්බේ."

"එයාගෙ එක උපන්දිනේකදි මට මතකයි එයා අපේ ගෙදර ආවා. අපේ ගෙදරත් ඒ කාලේ තිබ්බා කහ අරලිය ගහක්. අපි ඒ මල් කඩාගෙන එදා පන්සල් ගියා. එදා අපි අපි දෙන්නා ගැන ගොඩාක් දේවල් ප්‍රාර්ථනා කළා."

"ඉන්නකො නෝනා, මං අකලංක මහත්තයට පණිවිඩේ දෙන්නං. මහත්තයා ඉක්මණට එයි," කරුණාවතී උපමාලිගේ හිස අතගා දුරකථනය වෙත ගියාය.

අකලංක පණිවිඩය ලැබුණු විගසින් එදිනට ඉතිරිව තිබූ සියලුම දේශන නවත්වා දමා ගෙදර ආවේය. උපමාලි සිනාසෙමින් ඉදිරියට පැමිණ ඔහුව පිළිගෙන සුභ උපන් දිනයක් පැතුවාය.

"මගෙ වස්තුවේ, මේක තමයි ඔයා මට දීපු හොඳම උපන් දින තෑග්ග," අකලංක ඇයව වැළඳගෙන කීවේය.

"අපි තමරුටත් කියමුද?" උපමාලි ඇසුවාය.

"ඔව්, එයාටත් හරිම සතුටු හිතෙයි." අකලංක වහා ඇයට ඇමතුමක් ගත්තේය.

ආරංචියෙන් බෙහෙවින් සතුටට පත් තමරු පෙම්වතුන් යුවළට මොහොතක් තනි වීමට ඉඩ දිය යුතු යැයි කල්පනා කරමින් තමාට එදින වැඩ රාශියක් නිම කිරීමට ඇති බවත් හැකි වුවහොත් කෙටි නිවාඩුවක් දමා සවස හතරට පමණ පැමිණෙන්නට උත්සාහ කරන බවත් පැවසීය. අකලංකගෙන් දුරකථනය අතට ගත් උපමාලිද ඈ හා කථා කළාය. "ඔන්න තමරු, පුළුවන් ඉක්මණට එන්න ඕනේ. අපි අද සෙලිබ්‍රේට් කරන්න ඕනේ, අකලංකගේ බර්ත්ඩේ එකනේ."

"ඒකනෙ, මේ කියනකල් මං දන්නෙත් නෑ." තමරු පිළිතුරු දුන්නාය. "ඇයි ඒක විතරක්යැ. ඔයා ගැනත් සෙලිබ්‍රේට් කරන්න එපැයි."

"හරි හරි, ඔන්න ඉක්මණට එන්න හොඳේ."

"හරි උපා. මං එන්නංකෝ."

උපමාලි දුරකථනය යළි අකලංක අතට දෙමින් කතා කළාය. "පව් තමරු. එයා ලොකු කැපවීමක් කරන්නේ මං හින්දා."

"ඔව් උපා. අපි දෙන්නම හින්දා. මටත් දුකයි එයා ගැන. මං තමයි මේකට එයාව පටලවගත්තෙ නිකං අපරාදෙ."

"කොහොමද අකලංක ඇත්තට මෙච්චර කාලෙකට පස්සෙ එයාව හම්බුණේ. ඔය දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්වත් මට තාම හරියට ඒ ගැන කිව්වෙ නෑ."

"දවසක් ටවුමෙදි හම්බුනා උපා. එතකොට එයා ඔයා ගැන ඇහැව්වා. මං ඉතිං ඇත්තම කිව්වා. ඒ ගමන එයාට ඔයාව බලන්න එන්න ඕන උනා. ඉතිං එහෙම තමයි එයා අපිට උදව් කරන්න ආවේ."

"අපි එයාටත් හොඳ කෙනෙක් හොයලා දෙමු අකලංක."

"මටත් ඕක හිතේ තියෙනවා. ඒත් තමරු මොනා කියයිද දන් නෑනේ."

"ඔයා දන්න හොඳ කෙනෙක් ඉන්නවද?"

"ඔව්, මගෙ ඉස්කෝලෙ කාලෙ ඉඳං යාළුවෙක්. මිනිහා ඒ ලෙවල් ඉවර කරලා රට ගියා. දැං ඩිග්‍රී මාස්ටර්ස් ඔක්කොම කරලා ඇවිත් ඉන්නවා. කොළඹ ඉන්නෙ. මේ දවස් වල රිසර්ච් එකකට අපේ කැම්පස් එකට ඇවිත් ඉන්නවා මාසෙකට."

"හොඳ කෙනෙක් කියලා විශ්වාසද?"

"ඔව් උපා. මගෙ ඒ කාලෙ ඉඳලම යාළුවා. තාමත් එහෙමමයි. ලොකුකං මුකුත් හිතේ නෑ."

"මං ගැනත් දන්නවද?"

"ඔව්, මං කියලා තියෙන්නේ. තමරු ගැනත් ටිකක් දන්නවා, එයා අපිට කරන උදව් ගැන."

"අපි මුණගස්සලා බලමු."

"කොහොමද?"

"අද අපි රෑට එළියට යනවා නේද?"

"යමු."

"එයාටත් එන්න කියන්න."

"එහෙම කමක් නැද්ද?"

"කමක් නෑ."

ඉන් පසුව එළැඹුණු හෝරා කිහිපය තුළ ඔවුනට කතා බස් කරන්නට බොහෝ දේ තිබිණ. ඔවුන්ගේ අතීතය ගැන, අනාගතය ගැන, බලාපොරොත්තු සහ සිහින ගැන.

"උපා."

"ම්?"

"ඔයාට මෙහෙම වෙලාවට ඔයාට මතකය නැති වෙලාවට වෙච්ච දේවලුත් මතකද?"

"ඔව් අකලංක. මට හැමදේම මතකයි. මං හින්දා ඔයාට දුක හිතුණු වෙලාවල් ගැනත් මට මතකයි. එදා ඔයාව බංකුවෙන් තල්ලු කරලා මං බැණපු හැටි..."

අකලංක මඳ සිනහවක් පා සුරතින් අල්වාගෙන සිටි ඇගේ අත තද කළේය. "ඒකට කමක් නෑ."

"මට ඒකට ඔයාට සොරි කියන්නවත් බැරි උනා අකලංක. සොරි. මට ගොඩක් දුකයි එහෙම දේවල් වෙනවට."

"ඔයා ඒවා හිතලා කරන දේවල් නෙමෙයිනේ බබෝ. ඒකට කමක් නෑ."

"මට ආපහු හැම දේම මතක් වෙන්න ගන්න දවසට මට තියෙන ලොකුම බය ආපහු ඔයාව අමතක වෙන එක. මට ඒක දරාගන්න බෑ අකලංක. ඔයා, මට ආදරේ කරන අනිත් හැමෝම මං හින්දා විඳින දුකත් මට ඒ වෙලාවට මතක් වෙනවා. එතකොට මට හිතෙනවා මට මතකෙ නෑවිදින්ම තියෙනවනං හොඳයි කියලා."
අකලංක වහා ඇගේ මුව අතින් වැසුවේය. "එහෙම කියන්න එපා. ඔයාට දැන් ටික ටික සනීප වෙනවා. දොස්තර ඒ බව කියලා තියෙන්නේ. ඔයා හිත දුර්වල කරගත්තොත් කොහොමද අපි ඔයාව සනීප කරගන්නේ?"

"මට සනීප වෙනකල් තව කොච්චර කාලයක් බලං ඉන්නද අකලංක..." ඇය සිය හිස ඔහුගේ උරහිසට හේත්තු කරගත්තාය. "මාව ආපහු අම්මලාගෙ ගෙදර ඇරලලා ඔයා මාව අමතක කරලා දාලා වෙන කෙනෙක්ව බැඳලා සතුටින් ඉන්න අකලංක."

සුසුමක් හෙලූ ඔහු ඇගේ හිසට සිය හිස හේත්තු කරගත්තේය. "දන්නවද ඔහොම කතා කියන කොට මට ඔයාට බණින්න හිතෙනවා කියලා."

උපමාලි සිනාසුණාය. "ඉතිං බණින්න."

සන්ධ්‍යාවේ තමරු එන විටද උපමාලි යහපත් තත්ත්වයෙන් සිටියාය. අකලංක පසු වූයේ කිව නොහැකි තරම් ප්‍රීතියකිනි. ඒ වනවිට එදින උපමාලිට මතකය ලැබී පැය හතක් පමණ ඉක්ම ගොස් තිබූ අතර එතෙක් එය රඳා පැවති දිගම කාලය එය විය. එයට අමතරව සුමාන ගණනකින් ඔහු හා කතා නොකළ ඔහුගේ මවද දුරකථන ඇමතුමක් දී ඔහුට උපන් දිනයට සුභ පතා තිබුණි.

රාත්‍රී හතට පමණ අකලංකත්, උපමාලිත්, තමරුත් නුවර නගරයේ වූ අවන්හලක් කරා ගියහ. තිදෙනාම ප්‍රීතියෙන් කතා බස් කරමින් අඩ හෝරාවක් පමණ ගෙවා දැමූහ. ඒ වනතුරුත් අකලංකගේත් උපමාලිගේත් කුමන්ත්‍රණය ගැන තමරු කිසිවක් දැන සිටියේ නැත. එබැවින් එක් වරම ඔවුන් සිටි මේසයට පැමිණ අසුන් ගත් අමුත්තා දුටු ඇය පුදුම වූවාය.

"අකලංක, හැපි බර්ත්ඩේ මචං."

"කැළුම්! කිව්ව හැටියට මං හිතුවේ තව පරක්කු වෙයි කියලා." අකලංක මිතුරාගේ සුභ පැතුම් පිළිගනිමින් කීවේය. "මේ ඉන්නේ උපමාලි, මගෙ වයිෆ්. මේ මිස් තමරු."

"හෙලෝ!" කැළුම් ඔවුන් දෙදෙනාටම සිනාසී ආචර කළේය.

"මං දැනං හිටියෙ නෑනේ තවත් අමුත්තෙක් එනවා කියලා." එක එල්ලේ එසේ පැවසීම ආචාරශීලී නොවූවත් තමරුට එසේ නොපවසා හිඳින්නට බැරි විය.

"තමරු, කළිං කියන්න බැරි උනානේ ඔයාට. මේ මගෙ ඉස්කෝලෙ කාලෙ ඉඳලම යාළුවෙක්. කැළුම්. මොරටුවෙ ඉංජිනියරිං ෆැකල්ටි එකේ ලොක්කෙක්. ගිය සුමානෙ නුවර ආවා අපේ කැම්පස් එකේ කට්ටියක් එක්ක රිසර්ච් එකකට. මගේ පරණ යාළුවා හින්දා අද ඉන්වයිට් කළා."

තමරු යන්තම් සිනාසී ඉවත බලාගත්තාය.


තවත් පැයක් පමණ ඔවුහු නොයෙක් දෑ කතා බස් කරමින් එහි රැඳී සිටියෝය. කැළුම් කීප විටක්ම තමරුව කතාවට අල්ලාගැනීමට උත්සාහ කළද ඒ සෑම විටකම ඇය කෙටි පිළිතුරු දී මග හැරියාය. අවසානයේදී රාත්‍රී නවය පසු වී වැඩි වේලාවක් යන්නට පෙරම ඇය ආපසු යාමට යෝජනා කළාය.

"උපාටත් දැන් මහන්සි ඇති අකලංක, අපි ගියොත් හොඳයි නේද?"

නමුත් අකලංක ඒ වනවිටද මඳක් බීමත්ව සිටියේය. වෙරි වන තරමටම නොවූවද, නිතර මධුවිත පානය කරන්නෙකු නොවූ ඔහුට එයද මඳක් වැඩි වී ඇති බව පෙනෙන්නට තිබුණි. මත්පැන් ඇණවුම් කරන්නට පෙර එයට කමක් නැත්දැයි උපමාලිගෙන් පමණක් ඇසූ ඔහු තමරුගේ දෙනෙතේ රැඳුණු රැවුම දුටුවේ නැත. නමුත් එය දුටු කැළුම් වීදුරු බාගයකට වඩා පානය කළේ නැත.

අවසානයේ ඔවුන් තිදෙනාව අකලංකගේ රථයෙන් නිවෙසට ගෙනැවිත් ඇරලූ කැළුම් එම රථයෙන්ම යළි අවන් හල අසළ වූ සිය නවාතැන්පළ බලා ගියේය.

තමරු පසු වූයේ කේන්තියෙන් පිපිරෙමිනි. "මොකද්ද අකලංක ඔයා ඒ කරපු වැඩේ?" ඇය නිවෙසට පා තැබූ සැණින් ආපසු හැරී කෝපයෙන් විමසුවාය.

"ඇයි, මොකද්ද මං කළේ?" උපමාලිගේ අතින් අල්ලාගෙන පියගැට පෙළ නගිමින් සිටි ඔහු ඇසුවේය.

"මේ, මට කපුකං කරන්න ලෑස්ති වෙන්න විතරක් එපා, තේරුණාද?"

"ඈ? උපා, මේ බලන්නකො මෙයා කියන කතා."

උපමාලි සිනාසෙමින් කාමරය වෙත ගියාය. "මට මහන්සියි අනේ, මාව ඕවට අල්ලගන්න එපා."

"මේ අකලංක, මට මනමාලයෙක් හොයාගන්න ඕනනං මට පුළුවං ඒක කරගන්න. ඒ නැත්තං මගෙ අම්මා අප්පච්චි ඉන්නවා මට ඒ දේවල් කරලා දෙන්න. ඔයා නිකං මහන්සි වෙන්න ඕනෙ නෑනේ." 

"දැං මොකද ඔය හැටි කෑ ගහන්නෙ?"

"මොකටද අර තව මනුස්සයෙක්ට එන්න කිව්වෙ? දන්නවනං මං මේ ගමන කීයටවත් අද යන්නෙ නෑ."

"ඇයි අප්පා මං කිව්වෙ, ඒ මගේ පොඩි කාලෙ ඉඳංම හොඳ යාළුවෙක්. මේ ගොඩ කාලෙකට පස්සෙ අපි දෙන්නා හම්බුණේ ගිය සුමානේ. තව සුමාන තුනයි ඒකා මෙහෙ ඉන්නෙ. ඉතිං අද මේ ස්පෙෂල් දවසේ ඌටත් මං එන්න කිව්වා අපේ සතුට බෙදාගන්න."

"ඉතිං මට ඒ ගැන කළිං කිව්වෙ නැත්තෙ?"

"කිව්වනං ඔයා එන්නෙ නෑනේ."

"ඒක තමයි මං කියන්නෙ මේක කුමන්ත්‍රණයක් කියලා. උපා," තමරුද කාමරය දෙසට ගියාය. "ඔයත් මේ ගැන දැනං හිටියද?"

"අනේ මං කිව්වනේ, මාව ඕවට අල්ලගන්න එපා. මට නිදිමතයි."

තමරු සිය කෝපය වහා අමතක කර දැමුවාය. "හා හා, ඉන්න, දැම්ම නිදාගන්න එපා. බෙහෙත් බොන්න එපැයි." ඇයද කාමරය තුළට ගියාය. 

සියලු කටයුතු අවසානයේ නිදන්නට සූදානම්ව තමරු හිස පීරන මොහොතේ උපමාලි කල්පනාකාරී හඬින් කතා කළාය. "තමරු."

තමරු ඈ දෙස හැරී බැලුවාය. "උපා, මං හිතුවෙ ඔයා නිදි ඇති කියලා."

"මට අද දවසෙම මතකෙ හොඳින් තිබුණා." උපමාලි සිවිලිම දෙස බලාගෙන කතා කළාය.

"ඔව් උපා. ඒ ගැන හරිම සතුටුයි. හෙටම ඒ ගැන දොස්තරට කියන්න ඕනෙ. ඔයාට ඉක්මණට සනීප වෙයි උපා," තමරු කාරුණික හඬින් කීවාය.

"මං හෙට නැගිටින කොට මට මේ හැමදේම ආපහු අමතක වෙලා තිබුණොත්?"

එයට පිළිතුරක් ගලපාගැනීමට තමරුට මඳ වේලාවක් ගත විය. "එහෙම වෙන එකක් නෑ උපා. අපි හැම වෙලාවෙම හොඳම දේ බලාපොරොත්තු වෙමුකො හොඳේ. අපි හිතමු හදිසියෙවත් එහෙම උනා කියලා. ඒත් කමක් නෑ, ඔයාට ආයෙත් මතකය එයි. අද දවසම මෙහෙම හිටියා කියන්නේ ඊලඟ වතාවෙදි මීටත් වැඩි වෙලාවක් ඔයාගෙ මතකය තියෙයි. එහෙම ගිහින් අන්තිමේදී ආයෙත් දවසක් එයි ඔයාගෙ මතකය හැමදාටම ඔයා ලඟම තියෙන."