සරණ බන්ධන........10 - A Battle of Wits

සුපුනුයි අවන්තියි සමන්තා ලඟට යනකල් සාක්කු දෙකේ අත් දෙකත් දාගෙන බලං හිටපු අරවින්ද හුස්මක් හෙලලා දසුනි දිහා බැලුවා. දසුනි ඒ ලඟ කෙටි බැම්මකට හේත්තු වෙලා අත් දෙකේ නියපොතු දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.

"දසූ."

සද්දයක් නෑ.

"නංගි."

"ඇයි?" දසුනි ඔළුව ඉස්සුවෙවත් නෑ.

"මා එක්ක තරහද?"

"නෑ."

"මගෙ විහිළු ගණන්ං ගන්න එපා. අර දෙන්නගෙ මූඩ් අප් කරන්නයි මම පොඩ්ඩක් විහිළු කළේ. අන්තිමට ඒකෙන් වුනේ ඔයාගෙ මූඩ් එකත් ඩවුන් වෙච්ච එකයි."

දසුනි කතා නෑ.

"ඔයා අවන්ති එක්ක ඉන්න ඩිසයිඩ් කරපු එක ලොකු දෙයක්. මම එවෙලෙ තැන්ක් යූ කිව්වෙ ඇත්තටමයි." ඔළුව හොල්ලන්නෙවත් නැතුව ඇස් දෙකෙන් විතරක් අරවින්ද දිහා බලපු දසුනි ආයෙ නියපොතු අතින් හැඩ කරන්න ගත්තා. "ඔයා හිතුවෙ ඒකත් විහිළුවට කිව්වා කියලා නේද?"

"කියන ඒවයෙ හැටියට ඇත්තට කියන්නෙ මොනවද විහිළුවට කියන්නෙ මොනවද කියලා හිතාගන්නෙ කොහොමද?"

ටික වෙලාවක් නිහඬවම ගෙවිලා ගියා. අරවින්ද ආයෙ වතාවක් සුපුන්ලා දිහා බැලුවා. තුන් දෙනා බර කතාවක. මූණු පේන්නෙ නෑ කාගෙවත්. ඉන් එහා තිබ්බ පුටු පේළියෙ ඉන්නේ සමන්තාගේ අම්මයි බබායි වෙන්න ඇති. අරවින්ද ආයෙ දසුනි දිහා බැලුවා. ඒ ගමන ෆෝන් එක අතට අරගෙන වැඩ.

"ඔයා ඊයෙ හරිම ලස්සනයි," අරවින්ද එකපාරටම කිව්වා. දසුනි ගැස්සිලා උඩ බැලුවත් අරවින්ද අහක බැලුවෙ නෑ. දසුනිගෙ ඇස් දෙක දිහාම බලාගෙන හිටියා. ඒ බලා ඉන්දැද්දිම දසුනිගෙ ලස්සන රත්තරන් පාට මූණ ටිකෙන් ටික රෝස පාට වෙලා ඊලඟට ජම්බු ගෙඩියක් වගේ රතු වුනා. අරවින්දගේ කට කොණේ හිනාවක් නළියන්න ගත්තා. අන්තිමේදි දසුනි අහක බලාගත්ත වෙලාවේ අරවින්දත් එයා ලඟට ඇවිත් කෙටි බැම්මට හේත්තු වුනා. "අන්න ඒකනම් මම කිව්වෙ විහිළුවට තමයි." එයා දසුනිගෙ ෆෝන් එකට එබෙන ගමන් හෙමීට කිව්වා.

ගස්සලා ෆෝන් එක අහකට අරගත්තත් දසුනිගේ කටෙන් පැනපු හිනාව එයාට නවත්තගනන් බැරි වුනා. හරියටම ඊයෙ ලිෆ්ට් එක කෙළවරේ ඉන්දැද්දි ආපු හිනාව වගේ. දසුනි ටිකක් එහාට වෙන්න ඉඳගෙන ආපහු ෆෝන් එක ඔබන්න ගත්තා. "දන්නවද," අරවින්ද ආයෙම කතා කළා. "මල්ලිත් එක්ක ෆෝන් එක මාරු කරගත්තෙ ඇයි කියලා ඔයා ඇහැව්වම මම දුන්නෙ එක හේතුවක් විතරයි." අරවින්ද දසුනිගේ පැත්තෙන් පේන මූණ දිහාම බලං හිටියා. ඒ මූණෙන් කිසි දෙයක් එළි වුනේ නෑ. "ඇත්ත හේතුව තමයි ඒ වෙලාවෙදි සුපුන් කියපු එක."

"මං දන්නවා," දසුනි උත්තර දුන්නේ කිසි ගාණක් නැතුව.

ඒ වෙලාවෙදි එහෙම උත්තරයක් දෙයි කියලා අරවින්ද කොහෙත්ම බලාපොරොත්තු වුනේ නෑ. එයාගෙ මූණෙ ලොකු හිනාවක් ඇඳුනා. "එහෙනං දන්නෙ නෑ වගේ ඇහැව්වෙ?"

"හරියටම දැනගන්න."

අරවින්ද ආයෙමත් දසුනි ලඟට ලං වුනා. "ඔයාට තව මොනවද හරියටම දැනගන්න ඕනේ? ඕනෙ දෙයක් අහන්න."

දසුනි ෆෝන් එක පහළ දැම්මා. "ම්..." එයා කල්පනා කළා. "අහසෙ තරු කීයක් තියෙනවද?"

අරවින්ද හිනාවුණා. "IQ ටෙස්ට් එකට මං වෙන දවසක උත්තර ලියන්නං. මං ඇහැව්වෙ ඔයාට මං ගැන දැනගන්න ඕනෙ මොනවද කියලයි."

"මං මොකටද ඔයා ගැන දැනගන්නෙ?"

අරවින්දගේ හිනාව ටිකක් විතර අඩු වුනා. "ඇයි? ඕනෙ නැද්ද?"

"නෑ." දසුනි ආයෙම ෆෝන් එක අතට ගත්තා.

ටිකක් වෙලා දසුනි දිහා බලන් හිටපු අරවින්ද ආපහු නැගිටලා සුපුන්ලා දිහා බැලුවා. දැන්මම කතාව ඉවර වෙන පාටක් නෑ. මේ ආඩම්බරකාරිගෙ ආඩම්බර බල බල තව කොච්චර වෙලා ඉන්න වෙයිද දන්නෙ නෑ. මෙච්චර හොඳින් කතා කරලත් බලන්ඩ එපායැ ගණන්!

අරවින්ද ඒ ගමන වාඩි වුනේ ටිකක් ඈතින්. ෆෝන් එක අතට අරගත්ත අරවින්දත් එයාගෙ පාඩුවේ ඒකෙ ගේම් එකක් ගහන්න පටන්ගත්තා. අමාරු ගේම් එකක්. පොඩි එකාගෙ ෆෝන් එකත් මරුනෙ. දෙතුන් සැරයක්ම ගේම් ඕවර් වුනත් අරවින්ද වැඩේ අත ඇරියෙ නෑ. තව හොඳට හරි බරි ගැහිලා ඉඳගෙන ආයෙත් පටන්ගත්තා. එකපාරටම ෆෝන් එක එක සැරයක් දෙදරලා නතර වුනා. එස් එම් එස් එකක්. සුපුන්ද දන් නෑ. ගේම් එක නතර කරපු අරවින්ද අළුතෙන් ආපු පණිවිඩේ ඕපන් කළා.

"YOU STUPID SILLY IDIOT!"

මේ බඩ්ඩනෙ මේ. කැපිටල් අකුරෙන්ම ලියලා. අඩි දෙක තුනක් එහායින් ඉඳගෙන හිටපු දසුනි දිහා අරවින්ද ඇස් කොනෙන් බැලුවා. වගේ වගක් නැතුව ෆෝන් එක ඔබ ඔබ ඉන්නවා. ඉඳපං උඹට.

"YES, MY GORGEOUS LITTLE PRINCESS?"

අරවින්ද ආපහු ගේම් එක ගහන්න පටන්ගත්තා. දිනාගන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි ආපහු ෆෝන් එක දෙදරුවා. වීරයා යකාට අහු වුනා. චැහ්! ඒ ගමන මොකද්ද එවලා තියෙන්නෙ? "How did you know about my last week trip to the film hall with my friends?"

"Why do you want to know?" අරවින්ද අහලා යැව්වා.

හැරෙන තැපෑලෙන්ම උත්තර ආවා. "Because, the question is about ME, not about YOU."

"Oh yes! I forgot that. Sorry! Well, I met your cousin sister and my friend on that day and got to know that they had to postpone a trip to the dress maker because you were having classes. And on my way to home, I saw you coming out of Savoy with a bunch of nutty friends. Happy?"

ටික වෙලාවක් යනකල් අරවින්දට පාඩුවේ ගේම් එක ගහගෙන යන්න පුළුවන් වුනා.

"How did you know my age?"

දැන් දැන් අරවින්දට ඉවසීමේ සීමාව පැනගෙන එනවා. අහන්ඩ ඕනෙ එකක් මේ අඩි දෙකක් එහා පැත්තේ ඉඳගෙන අහන්නෙ නැතුව මළ සමයං කරනවා. "I asked from Avanthi. You want to know why? Because I was curious about you and I didn't want to play the damn nonsense of pride and prejudice!"

එක පාරට එහා පැත්තෙන් ඇහුණේ හුස්ම හිර වෙන සද්දයක්. අරවින්ද ඒ දිහා බැලුවා. යවපු වචන සැර වැඩියිද මන්දා. ඒත් ඒ මූණේ තිබ්බේ හිනාවක්. ආඩම්බරකාරි අරවින්ද දිහා බැලුවා. "අයියා ඒ පොත කියවලා තියෙනවද? මමනං ආසම පොතක් ඒක. ඩාර්සියි එලිසබතුයි නියමයි නේද? ඒ ජාතියෙ ක්ලැසික් නවල්ස් වලට මම හරිම ආසයි. අයියගෙ ආසම පොත මොකද්ද?" දසුනි කියවගෙන කියවගෙන ගියා.

අරවින්ද ඒ දිහා බලන් හිටියා. ඊලඟට දෙසැරයක් ඇස් පිල්ලම් ගැහැව්වා. "මොකද්ද ඇහැව්වේ? මම මේ ගෑණු ළමයෙක් එක්ක පොඩි චැට් එකක් දාගෙන හිටියේ."

දසුනි ලස්සනට හිනා වුනා. හරියට ඊයෙ වගේම. "මං දන්නවා ඒ බව. කියන්නකො අයියගෙ ආසම පොත මොකද්ද කියලා."

"ඇයි ඔයාට මං ගැන දැනගන්න ඕනෙ?" අරවින්ද බැට් කරන්න පටන් ගත්තා.

"අයියා ගැන නෙවෙයි මං මේ පොත් ගැන අහන්නේ." හිට් විකට් අවුට්.

"මේ, මම පොත් කියවන්න ආස නෑ. මං ඔය කියපු පොත කියවලවත් නෑ. මං දන්න ඩාර්සියෙකුත් නෑ, එළිසබතෙකුත් නෑ!"

"ඈ?"

"ඇයි මොකද?"

දසුනි ආයෙමත් අර ලස්සන හිනාව දැම්මා. "පොත් කියවන්න ආස නැත්තම් අයියගෙ හොබීස් මොනවද?" තීරණය තෙවැනි විනිසුරු අතේ.

අරවින්ද ආයෙත් ෆෝන් එක දිහා බලාගත්තා. "දැන් ඔය අහන්නෙත් මං ගැන නෙවෙයිද?"

"දැන්නං අහන්නේ ඔය stupid silly idiot ගැන තමයි."

"Well, I gave you the chance and you missed it."

"A second chance please?"

"No second chances."

දසුනි දිව දික් කරලා විරිත්තපු හැටි අරවින්ද ඇස් කොණෙන් දැක්කා. හිනාවෙන්න ඕනෙ වුනත් එයා හිනාව තද කරගෙන හිටියා. සද්දයක් නැතුව ගෙවුණ ටික වෙලාවකට පස්සේ කෙටි බැම්මෙන් නැගිට්ට දසුනි සුපුන්ලා හිටිය පැත්ත බැලුවා. "තාම කතාව ඉවරයක් නෑ වගේ."

අරවින්දත් ඒ පැත්ත බැලුවා. "හ්ම්."

"අයියත් සුපුන් අයියගේ වයසෙමද?"

ඔය එන්නෙ ආයෙමත් පොල් පැලේ දිහාවට. "හ්ම්," අරවින්ද කෙටියෙන් උත්තර දුන්නා.

"එක ඉස්කෝලෙද?"

"හ්ම්."

"ඒයි බකමූණෝ," දසුනි ඇවිත් අරවින්ද අතේ තිබ්බ ෆෝන් එකට එබුණා.

අරවින්ද සුටුස් ගාලා ඒක හංගගත්තා. "ඇයි මොකද?"

දසුනි අරවින්ද ළඟින් ඉඳගත්තා. "අයියා මීට කළින් වෙන ගෑණු ළමයි එක්ක යාළු වෙලා ඉඳලා තියෙනවද?"

අරවින්ද දසුනි දිහා බැලුවේ ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන. "මොකක්?" දසුනි මේ වෙලාවේ එහෙම දෙයක් අහයි කියලා අරවින්ද කීයටවත් හිතුවෙ නෑ.

"නෑ මං ඇහැව්වේ, දැන් බලන්න සුපුන් අයියට වෙලා තියෙන දේ. ඒ වගේ මොනවාහරි අයියටත් කළින් තිබ්බද? මං ඇත්තට අහන්නේ."

අරවින්ද ටිකක් වෙලා දසුනි දිහා බලං හිටියා. "ඇයි ඔයාට දැනගන්න ඕනෙ කියලා මං අහන්න එපාද?"

"එපා."

"හරි එහෙනං." අරවින්ද ලොකු හුස්මක් ගත්තා. "කීප දෙනෙක්ම ඉඳලා තියෙනවා."

දසුනිගෙ මූණ කළු වෙච්ච හැටි අරවින්ද දැක්කා. "කීප දෙනෙක්ම කිව්වෙ? දහයක් පහළවක්?"

අරවින්ද හිනා වුනා. "අපොයි නෑ, එච්චර නෑ. දෙතුන් දෙනෙක් මං කිව්වෙ." දසුනි කල්පනා කරන්න පටන්ගත්තා. "හැබැයි බය වෙන්න එපා, ඔය සුපුන් කරගෙන තියෙන ඒවනං මං මුකුත් කරලා නෑ."

"හ්ම්..." දසුනි ආයෙත් කල්පනා කළා. "ඇයි ඒවා බ්‍රේක් වුනේ?"

අරවින්ද ආයෙමත් ලොකූ හුස්මක් ගත්තා. හිතේ උඩ පැන පැන නළියන හිනාව එළියට පිට නොවී තියාගන්න එයාට සෑහෙන්න මහන්සි වෙන්න වුනා. "පළවෙනියා නිෂාදි. එයාට මාව එපා කියලා මාව අත ඇරලා දැම්මා. මට මේ ලඟදිත් හම්බ වුනා. එයත් ඉන්නෙ ඔසී වල. එහෙ මගෙ යාළුවෙක්වම තමයි බැඳලා ඉන්නේ. සුද්දෙක්ව."

"කොයි කාලෙදිද එයත් එක්ක යාළු වෙලා හිටියේ?" දසුනිගෙ කටහඬ ඇහෙන නෑහෙන ගානයි.

"ගොඩාක් ඉස්සර."

"එතකොට අනිත් දෙන්නා?"

"දෙවෙනියා අනුරාධා. එයාවනං මමමයි එපා කියලා අත ඇරලා දැම්මේ. කච කචේ ඉවරයක් නෑ. අනිත් එක්කෙනා අනුෂ්කා, මේ ලඟක් වෙනකල්ම මට එයාවනං හිතෙන් අහක් කරගන්න බැරුව හිටියේ. හරිම හොඳ ළමයෙක්. ඒත් එයා ඒ දවස් වලම පවුල පිටින්ම රට ගියා. ඊට පස්සෙ අපිට හම්බවෙන්නවත් කතා කරන්නවත් විදිහක් තිබ්බෙ නෑ." අරවින්ද කතා කළේ අහසෙ පාවෙන වළාකුළු දිහා බලාගෙන.

දසුනි ගොඩක් වෙලා යනකල් සද්දයක් නැතුව හිටියා. ඊට පස්සෙ හෙමින් සැරේ කතා කළා. "අයියා මේ කියන්නේ ඇත්තම ඇත්ත නේද? මට බොරු කියනවා නෙවෙයි නේද?"

අරවින්ද දසුනි දිහා බැලුවා. "නෑ නංගි. මං ඒ කියපු හැම වචනයක්ම ඇත්ත."

"අයියට තාමත් ඒගොල්ලන්ව මතක් වෙනවද?"

"නෑ. මං තවත් ඒගොල්ලො ගැන හිතන්නෙ නෑ. මේ ලඟකදි ඉඳං මට හීනෙනුත් පේන වෙන එක්කෙනෙක් ඉන්නවා." අරවින්ද ඒ කිව්වේ දසුනි දිහාම බලාගෙන. ඒ කිව්වෙ කා ගැනද කියලා දසුනි දන්න බව අරවින්ද දන්නවා.

ඉස්සෙල්ලා තරමටම රතු නොවුණත් ලා රෝස පාටක් දසුනිගේ කම්මුල් වලට එකතු වුණා. "ඒත් අයියට එයාවත් එපා වුණොත්?"

අරවින්දට දසුනිගේ අතින් අල්ලගන්න හිතුණා. ඒත් බොහොම අමාරුවෙන් හිත පාලනය කරගෙන අරවින්ද ඔළුව වැනුවා. "එහෙම වෙන්නෙ නෑ දසූ. එයාට මාව එපා වුණොත් මිසක් මට එයාව එපා වෙන්නෙ නෑ." ලා රෝස පාට ආයෙමත් තද රතු ජම්බු ගෙඩියක පාටට හැරුණා. "මට මේ ටික ඔයාට කියන්න බැරි වුනානේ. නිෂාදි එක්ක මම යාළු වුනේ ඉස්කෝලේ තුන වසරෙදී." දසුනිගේ ඇස් දෙක ලොකු වෙන හැටි අරවින්ද දැක්කා. "අපේ ප්‍රයිමරි එක මික්ස්ඩ් එකක්. අනුරාධා එක්ක පහ වසරෙදි. අනුෂ්කාව හම්බ වුනේ අට වසරෙදි මැත්ස් ක්ලාස් යද්දි. සුපුනුත් දන්නවා ඒ තුන් දෙනාවම." දසුනි ඔළුවෙ අත ගහගත්තා. අරවින්ද හිනාවෙන්න පටන්ගත්තා. "ඒ ඇරෙන්න වෙන කවුරුවත්ම හිටියෙ නෑ. ප්‍රොමිස්."

"මෙයත් එක්ක කතා කරන්නනං වෙනම කෝස් එකක් කරලා එන්න වෙයි මට." දසුනිත් හිනා වෙවීම කිව්වා.

"වෙන කෝස් ඕනෙ නෑ, මමම උගන්නන්නං. කැමතිද?"

උත්තරයක් නොදීපු දසුනි කෙටි බැම්මෙන් බැහැලා සුපුන්ලා හිටපු පැත්ත බැලුවා. "අරවින්ද අයියේ! අන්න අරගොල්ලෝ එනවා!"

බැම්මෙන් නැගිට්ට අරවින්ද දසුනි ලඟට ආවා. "කැමතිද?" එයා නැවිලා කනට ලං වෙලා ආයෙමත් ඇහැව්වා.

දසුනි උත්තරයක් නොදීම හෙමීට ඇවිදගෙන අවන්තිලාව හම්බවෙන්න ඉස්සරහට ගියා.

සරණ බන්ධන.....9 - හමුව

වාහනේ කටුනායක ගුවන් තොටුපොළ රථ ගාලේ නතර වුනා. යතුර කරකවලා අරවින්ද වාහනේ එන්ජිම නතර කරන දිහා සුපුන් බලාගෙන හිටියා. සමන්තාව හම්බ වෙලා ඇත්ත දැනගන්න කොයිතරම් උවමනාව තිබ්බත් සුපුන්ට වාහනෙන් බහින්න හිතක් නෑ. එයාගෙ කකුල් හිරි වැටිලා වාගේ. එයා ඇස් දෙක පියාගෙන සීට් එකට ඔළුව හේත්තු කරගත්තා. අරවින්ද උරිස්සට තට්ටුවක් දානවා සුපුන්ට දැනුණා. "බහිමු මචං."

"සුපුන්," ඒ වෙලාවෙදි අවන්ති කතා කළා.

මුළු ගමන පුරාම එක වචනයක්වත් කතා නොකරපු අවන්ති මේ වෙලාවේ කියන්න හදන්නේ දරාගන්න අමාරු තරම් බරපතල දෙයක් බව සුපුන්ට තේරුණා. අවන්තිට කැමති තීරණයක් ගන්න ඉඩ දෙනවා කියලා සුපුන් කියලා තිබ්බත් ඒක කරන්න කොච්චර අමාරුද කියලා සුපුන්ගේ යටි හිත දන්නවා. සුපුන් අවන්තිට ආදරෙයි. ඇත්තටම ආදරෙයි. තමුන් නිසා ඒ අහිංසක කෙල්ලට මේ තරං අඬන්න වෙච්ච එක ගැන සුපුන් හිටියෙ ලොකු දුකකින්. ඒත් සුපුන්ට දැන් රැවුලයි කැඳයි දෙකම ඕනෙ වෙලා ඉන්නේ. අවන්තිත් ඕනේ, තමුන්ගේ දරුවා ගැන දැනගන්නත් ඕනේ. ඒත් ඒ දෙකටම තමන්ගේ ජීවිතේ එක වෙලාවේ ඉඩක් නොලැබෙන බව සුපුන් දන්නවා. ඒ තමුන්ගේ දරුවා වුනත් අවන්තිගෙ දරුවෙක් නෙවෙයිනේ. සුපුන් අමාරුවෙන් හිත හදාගෙන පිටිපස්ස හැරිලා අවන්ති දිහා බැලුවා. ඒ ඇස් වල අළුත් කඳුළු. දසුනි නංගි අවන්තිගේ අත් දෙකෙන්ම අල්ලගෙන. පොඩි කෙල්ල හොඳ වෙලාවට හිටියෙ. නැත්තං මේ වෙලාවේ අවන්තිගේ හිත හදන්න සුපුන්ටවත් බෑ.

"සුපුන්, බහින්න කළින් මං මේක කියන්න ඕනේ." අවන්ති කතා කළේ අමාරුවෙන්. "සමන්තාගේ පුතා ඔයාගෙ බව සමන්තා පිළිගත්තොතින් මම ආයෙ ඔයත් එක්ක එන්නෙ නෑ. ඔයා සමන්තාවයි පුතාවයි බාරගත්තත් නැතත් මට කරන්න දෙයක් නෑ. ඒත් ඇත්ත ඒකනම් මට ඔයත් එක්ක ඉන්න බෑ. මම ආපහු ගෙදර යනවා."

අරවින්දත් හැරිලා අවන්ති දිහා බැලුවා. "ඔයාට සුපුන්ට සමාව දෙන්නම අමාරුද?" එයා ඇහැව්වෙ බොහොම හෙමීට.

අවන්ති ඔළුව දෙපැත්තට වැනුවා. "මේක සමාව දෙන එක ගැන ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි අරවින්ද. සුපුන්ගේ දරුවෙක් එයාගෙ අම්මත් එක්ක තනි වෙලා ඉන්දැද්දි මට හිත හදාගෙන සුපුන් එක්ක ඉන්න බෑ. ඒකයි. ප්ලීස්."

ඔළුව වනපු අරවින්ද අවන්ති කියපු දේ පිළිගත්තා. ගමන අතරමගදි තිබ්බ සැහැල්ලු බව අරවින්ද ලඟත් දැන් නෑ.

"අක්කි," ඒ වෙලාවෙදි දසුනි කතා කළා. "අපි හිතමු හැමදේම හොඳට විසඳුනා කියලා. අපි හිතමු ඒ බබා සුපුන් අයියගෙ නෙවෙයි කියලා. අක්කි එතකොට මොකද කරන්නේ?"

සුපුනුයි අරවින්දයි දෙන්නම ආපහු අවන්ති දිහා බැලුවා. සුපුන් අත දික් කරලා අවන්තිගේ අතක් අල්ලගත්තා. ඒත් අවන්ති හෙමීට ඒ අත අත ඇරියා. ලොකු හුස්මක් අරන් පිට කරපු අවන්ති කතා කළේ ටික වෙලාවක් ගියාට පස්සෙ. "එහෙම වෙන්න තියෙන ඉඩ ගොඩක් අඩුයි. මං බොරු බලාපොරොත්තු තියාගන්න කැමති නෑ."

"නෑ අවන්ති, අපි හිතමු එහෙම වුනොත් කියලා?" අරවින්දත් ආයෙම කතා කළා.

සුපුන්ටනම් මුකුත්ම කතා කරගන්න බෑ. අවන්තිගේ තීරණය ගැන කතා කරන මේ මොහොත, තමුන්ගේ අනාගතය තීරණය වෙන සමන්තාව මුණ ගැහෙන ඊලඟ මොහොත - සුපුන්ගේ හිතේ තිබුණේ ලොකු පීඩනයක්, තිගැස්මක්, බයක්.

"එහෙම වුනොත් - එහෙම වුනොත් - මේ හැම ප්‍රශ්නයක්ම අමතක කරලා දාන්න මං ලෑස්තියි."

සුපුන්ගේ හිතට මහා සැහැල්ලුවක් දැනුණා. හැම දේම හොඳින් විසඳෙන්න පොඩි ඉඩක් තියෙනවා එහෙනං? තමන් අතින් සිද්ද වුන ඒ වැරැද්දට සමාව දෙන්න අවන්ති ලෑස්තියි. අවන්ති පිළිගත්ත සදාචාරයට අනුව ඒක මහා බරපතල වැරැද්දක් වුණත්, ඒ වැරැද්දේ අතුරු ප්‍රතිඵල නැත්තම් ඒ වැරැද්දට සමාව දෙන්න අවන්ති ලෑස්තියි. ඉස්සරහට හැරුණ සුපුන් ආයෙමත් ඇස් පියාගත්තා. වැරැද්දක්? අතුරු ප්‍රතිඵලයක්? දරුවෙක් ගැන එහෙම හිතන්නෙ කොහොමද. බෑ... නෑ... මේ හැමදේම ඇයි හීනයක් වෙන්නෙ නැත්තේ? ඇයි මං? ඇයි මටම මෙහෙම වෙන්නේ? සුපුන් ඉස්සරහා ඩෑෂ් බෝඩ් එකේ ඔළුව ගහගත්තා. මට බෑ... සමන්තාව හම්බ වෙන්න යන්න බෑ මට... ඇයි මං එයාට කතා කළේ? ඇයි අවන්ති ඊයෙ එයාව හම්බ වෙන්න ගියේ? ඇයි එයා අවන්තිට කතා කළේ? ඇයි මං හිතාගෙන හිටියා වාගෙම තනියම ඉන්නෙ නැතුව අවන්තිව බඳින්න කැමති වුනෙ? ඇයි මං සමන්තාට යන්න ඉඩ දුන්නේ? ඇයි මං - ඇයි මං අම්මලාගේ අකමැත්ත ගැන හිතන්නෙ නැතුව සමන්තාව බැන්දෙ නැත්තේ? ඇයි මං සමන්තා එක්ක යාළු වුනේ? ඇයි මං ඉපදුණේ? මොන එහෙකටද මං ඉපදුණේ?

"මචං! ඒයි සුපුන්!" සුපුන්ට අරවින්ද තමුන්ගේ උරිස්සෙන් අල්ලලා හොළවනවා දැනුණා. "ඕක නවත්තපං බං. අර අවන්තිත් ආයෙ අඬනවා." සුපුන් හිතට ගලාගෙන ආපු සිතුවිලි නතර කරගත්තා. ඒ වෙනකල් කොයිම වෙලාවකවත් හයියෙන් අඬපු නැති අවන්ති ඉකි ගගහා අඬන සද්දෙ සුපුන්ට ඇහුණා. සුපුන් ආපහු කෙළින් වුනා. ඉස්සරහා මුකුත් පේන්නෙ නෑ. එයා ඇස් දෙක පිහදැම්මා. තෙතයි. කඳුළු? සුපුන්ට මතක ඇති කාලෙදි මීට කළින් කඳුළු පනිනකල් අඬලා තියෙන්නේ ජීවිතේ එකම එක පාරයි. එදා තමයි එයා ජීවිතේ වැඩියෙන්ම බීපු දවස. සමන්තා ගැන ආපහු සැරයක් අම්මලත් එක්ක රණ්ඩු වෙලා ගෙදරින් තරහා වෙලා ඇවිත් බාර් එකට වෙලා හිටියේ. සමන්තා ඇවිත් එයාව හොයාගන්නකොටත් සුපුන් හිටියේ බාර් එකේ. එදා රෑ සුපුන් ගෙදර ගියෙ නෑ. මේ හැම දේටම මුල් වෙච්ච දේ සිද්ද වුනේ එදා.

අරවින්ද දික් කරපු ටිෂූ එක අතට ගත්ත සුපුන් මූණ පිහිදගත්තා. එයාට අවන්ති දිහා බලන්න හිත හදාගන්න බෑ, එයා තාමත් අඬනවා. දසුනි එයාගේ ඇඬිල්ල නවත්තන්න මොන මොනවදෝ කියනවා.

"බැහැපං." සුපුන්ගේ පිටට තට්ටුවක් දාපු අරවින්ද දොර ඇරගෙන එළියට බැස්සා. ඒ එක්කම සුපුනුත් බැස්සා. ටික වෙලාවකින් අවන්තියි දසුනියිත් බැස්සා. සුපුන් ඒ වෙලාවෙදි අවන්ති දිහා බැලුවා. කඳුළු පිහදාගෙන. ඒත් ඇස් දෙකයි නහයයි හොඳටම රතු වෙලා. සුපුන්ට අවන්ති ගැන කියාගන්න බැරි තරම් දුකයි.

"සමන්තා කොතනද ඉන්නවා කිව්වෙ?" අරවින්ද ඇහැව්වා.

"එළියෙ ඇති. අපි එනකල් චෙක්-ඉන් නොකර ඉන්නම් කිව්වා වෙලාව තියෙන හින්දා."

සුපුනුයි අරවින්දයි ඉස්සරහිනුත් අවන්තියි දසුනියි ඒ පිටිපස්සෙනුත් ඇවිදගෙන ගියා.

"සමන්තා එක්ක තව කවුද ඉන්නේ?" ආයෙමත් අරවින්ද.

සුපුන් දන්නෙ නැති බව කියන්න උරිස් ඇකිළුවා.

අරවින්ද ආපහු හැරිලා අවන්ති දිහා බැලුවා. "ඊයෙ එහෙදිනම් මම දැක්කේ එයාවයි, බබාවයි, අම්මවයි විතරයි. තව කවුරුත් ඒගොල්ලො එක්ක ඉන්නවද කියලා මං දන්නෙ නෑ."

ටික වෙලාවක් එහෙ මෙහෙ ඇවිද්දට පස්සේ සුපුන් ඒගොල්ලන්ව දැක්කා. සමන්තා. ඉස්සර හිටියා වගේමයි. එතන පහුකරගෙන යන්න ගිය අරවින්දව සුපුන් නතර කරගත්තා. අවන්තියි දසුනියිත් ඒ එක්කම නැවතුණා. සමන්තා ඒ වෙනකොටත් ඒගොල්ලෝ දිහා බලාගෙන හිටියේ. ඒ මූණෙ පිරිලා තිබ්බේ මොන වගේ හැඟීම්ද කියලා අඳුරගන්න සුපුන්ට හරියට පෙනුණෙ නෑ, දුර වැඩියි. සමන්තාගෙන් මොහොතකට ඇස් දෙක මුදවගත්ත සුපුන් අවන්ති දිහා බැලුවා. අවන්ති බලාගෙන හිටියේ සමන්තා හිටපු තැනින් පොඩ්ඩක් එහාට වෙන්න සමන්තාගේ අම්මාගේ උකුලේ නිදාගෙන හිටපු පොඩි එකා දිහා. සුපුන්ගේ පපුව නතර වුනා. ඒ මගේ පුතාද? අවන්ති කිව්වා හරි. අවුරුදු හතරක විතර පැටියෙක්. සමන්තා හෙමීට සුපුන්ලා ඉන්න පැත්තට ඇවිදගෙන එන්න පටන්ගත්තා. සුපුන් ආයෙමත් අවන්ති දිහා බැලුවා. කඳුළු හිර කරගෙන තොල් හපාගත්ත අවන්තිත් සුපුන් දිහා බැලුවා. ඒ ඇස් වල තිබුණේ මහා දුකක්. ඒ ඇරෙන්න කිසිම තරහක්, වෛරයක් ඒ ඇස් වල තිබ්බෙ නෑ. "සොරි අවන්ති," සුපුන් අමාරුවෙන් කියාගත්තා. ඊයෙ රෑ එයා ඒ වචන දෙක දහස් වතාවකට වඩා කියන්න ඇති. ඔළුව වනපු අවන්ති ඒ වෙනකොටත් එයාගෙ අත අල්ලගෙනම හිටපු දසුනි නංගි දිහා බැලුවා. "නංගි, ඔයා ඉන්න," එයා කිව්වා.

"අක්කිට ෂුවර්ද?"

යාන්තමට හිනාවෙච්ච අවන්ති ඔළුව වැනුවට පස්සේ දසුනි එයාගෙ අත අත ඇරියා.

අරවින්දගේ සොහෝදරත්වයෙන් පිරිච්ච බර අත ආයෙමත් වතාවක් සුපුන්ට උරිස්ස මතින් දැනුණා.

ලොකු හුස්මක් ගත්ත සුපුන් අවන්ති එක්ක සමන්තා ලඟට යන්න පිටත් වුනා.

සරණ බන්ධන.....8 - ගමන

සමන්තාට කෝල් එක ගත්තෙ සුපුන්, අරවින්දගේ ෆෝන් එකෙන්. එයාම කෝල් එක ගන්න එක හොඳ බව තීරණය කළේ හතර දෙනාම එකතු වෙලා. වෙන කෙනෙක් කතා කළානම් සමන්තා මග අරින්න තියෙන ඉඩ වැඩියි. ෆෝන් එක රිං වෙන සද්දෙට සුපුන් ඇහුම්කන් දීගෙන හිටියේ ඇස් දෙක පියාගෙන. තොල් දෙක හපාගෙන කඳුළු හිර කරගෙන හිටිය අවන්ති අක්කාගේ අතින් අල්ලගෙන දසුනි අරවින්ද අයියා දිහා බැලුවා. එයා කකුලෙන් වැලි පොළොවේ රවුම් අඳිනවා. පොඩි එකෙක් වගේ. දසුනිට හිනා යන්න ආව හින්දා අතින් කට වහගත්තා.

"හෙලෝ! සමන්තා?"
..........
"සුපුන්."
..........
"කොහොමද ඔයාට?" සුපුන් අයියාගේ කටහඬේ වෙනස දසුනිටත් තේරුණා. එයා අවන්ති අක්කා දිහා බැලුවා. එයා මේ මොහොත දරාගෙන ඉන්නේ කොච්චර අමාරුවෙන්ද කියලා දසුනිට තේරුණා.
............
"ඔයා තාමත් ලංකාවේ නේද?"
............
"සමන්තා, මට ඔයාව හම්බවෙන්න ඕනේ."
.............
"No, no, මමයි අවන්තියි දෙන්නම. I know that you met her yesterday."
............
"ප්ලීස් සමන්තා. අපි දෙන්නටම ඔයත් එක්ක කතා කරන්න දෙයක් තියෙනවා."
.............
"Please give us a chance."
.............
"I know how you feel. I understand that very well. I'm really sorry about that. But this is really important Samantha. Please."
............
"Yes, she's here." සුපුන් අයියා අවන්ති අක්කා දිහාවට හැරුණා. ඊලඟට ෆෝන් එක එයාට දුන්නා. අවන්ති අක්කා ෆෝන් එක ගත්තේ වෙව්ලන අතෙන්.

"හෙලෝ!"
..................
"සොරි සමන්තා, මට කියන්න වුනා එයාට."
.................
"ඔයා ඊයෙ මගෙන් හංගපු දෙයක් තිබ්බා නේද? ඔයා මට ඔක්කොම කිව්වයි කිව්වට නොකියපු දෙයක් තිබුණා. සුපුන්ගෙන් ඒ ගැන දැනගත්තා මං." අවන්ති අක්කා ආයෙමත් අඬන්න පටන්ගත්තා.
.................
"Supun wants to meet you. He has something to ask from you. ඔයා හම්බවෙන්න ඉඩ දෙනවනං මමත් එන්නම් එයත් එක්ක. මට ඒ ගැන මුකුත් අහන්න ඕනෙ නෑ. ඒත් ඒකෙන් අපේ අනාගතේ මොන විදියට වෙනස් වෙයිද කියන්න බෑ. So I'm glad if you can give a chance to Supun."
..................
"I know, I know." අවන්ති අක්කා සුපුන් අයියා දිහා බැලුවා. "ඒක මෙහෙම කියන්න බෑ සමන්තා..."
.................
"Thank you so much." අවන්ති අක්කා ෆෝන් එක ආපහු සුපුන් අයියා අතට දුන්නා.

"සමන්තා?"
...............
"අපි දැන්මම එන්නං. Thank you very very much." ෆෝන් එක කට් කරපු සුපුන් අයියා අරවින්ද අයියා දිහාට හැරුණා.

"ඒගොල්ලෝ කටුනායක යන ගමන්. ෆ්ලයිට් එක හවස හතරටලු. හම්බවෙන්න වෙලා තියෙනවා."

අරවින්ද අයියා ඔළුව වැනුවා. ඊලඟට දසුනි දිහා බැලුවා. "දසුනි මොකද කරන්නේ? ඔයාව කැම්පස් එකෙන් බස්සගෙන යන්නද අපි?"

දසුනි අවන්ති අක්කා දිහා බැලුවා. එයාව මෙහෙම ඉන්න කොට තනි කරලා යන්න හිතක් ඇත්තෙම නෑ දසුනිට. පව්. ගිහිල්ලා සමන්තාව හම්බ වෙලා කතා කරලා ඊට පස්සෙ ඒ සුපුන් අයියගේ බබෙක් කියලා ඔප්පු වුනොත්? අවන්ති අක්කා මේ ඉන්න හැටියට ඒක එයාට තනියම දරාගන්න කොහෙත්ම අමාරු වෙයි. දසුනි අවන්ති අක්කා දිහා බැලුවා. "අක්කි, මං ඔයත් එක්ක එන්නද? හැබැයි අපෙ තාත්තට කියන්න වෙනවා ඔයාලත් එක්ක යන්නේ කියලා."

අවන්ති අක්කා කල්පනා කළා. "මාමට කිව්වටනං කමක් නෑ නංගි. මාමා තේරුම් ගනියි. ඒත් අපේ අම්මලාටනං දැනගන්න දෙන්න එපා කියන්න. ඒ නැතත්, ඔයා ක්ලාස් යන්න නංගි. ඒකට කමක් නෑ."

දසුනි ආයෙමත් අවන්ති අක්කාගේ අතින් අල්ල ගත්තා. "මං ඔයා එක්ක හිටියොත් හොඳයි කියලා හිතෙනවා අක්කි. අනික අපිට ක්ලාසුත් නෑ. ස්ටඩී ලීව්. යාළුවො ටික කැම්පස් එකේ ඉඳන් පාඩම් කරනවා."

"ඔයාට ෂුවර්ද?"

"ඔව් අක්කි, මං එන්නං."

"තැන්ක් යූ නංගි."

"තැන්ක් යූ නංගි," සුපුන් අයියත් කිව්වා.

"තැන්ක් යූ නංගි," අරවින්ද අයියත් කියනවා ඇහුණා. දසුනි එයා දිහා හැරිලා බැලුවේ ඔරෝගෙන. එයා එහෙම කිව්වේ ඔලොක්කුවට කියලා දසුනි දන්නවා. තාත්තාගේ මොබයිල් එකට කෝල් එකක් අරන් නොකියාම බැරි විස්තර ටික විතරක් කියලා දසුනි අවසර ගත්තා. එයාගෙ තාත්තා සාමාන්‍යයෙන් ඕනෙම කාරණාවක් ගැන විවෘතව හිතන කෙනෙක්. දසුනිට වගේම අවන්තිටත් ඒ ගැන විශ්වාසයි.

අරවින්ද ඩ්‍රයිවිං සීට් එකෙත්, සුපුන් එහාපැත්තෙත්, අවන්තියි දසුනියි පිටිපස්සෙත් වාඩි වුනා. ටික දුරක් යනකල් කවුරුවත් කතා කළේ නෑ. කටුනායකට යනකල් මෙහෙම යන්නෙ කොහොමද? දසුනි කතා කරන්න හිතුවා. මේ තියෙන ප්‍රශ්න කටුනායකට යනකල්වත් අමතක වෙන විදිහට මොනවද කතා කරන්න පුළුවන්.

"අරවින්ද අයියා මොකද අපේ මල්ලිත් එක්ක ෆෝන් මාරු කරගත්තේ?"

අරවින්ද ඉස්සරහා කණ්ණාඩියෙන් එයා දිහා බලනවා දසුනි දැක්කා. "ඇයි මොකද හොඳ නැද්ද?"

"නෑ මං ඇහැව්වේ ඇයි කියලා."

"එහෙම මාරු කරගත්තෙ නැත්තං මං කොහොමද ඔයාගෙ නම්බර් එක හොයාගන්නෙ? එහෙම හොයාගන්න බැරි වුනානං මං කොහොමද ඔයාව අද ගෙන්න ගන්නෙ? එහෙම ගෙන්නගන්න බැරි වුනානං කවුද අද අවන්තිගෙ තනියට ඉන්නෙ?"

"ඔය නංගි මේකා ඔයාගෙ නම්බර් එක ගන්න ඕනවටම කරපු වැඩක්," සුපුන් අයියාත් කතාවට එකතු වුනා. දසුනිව රතු වෙලා ගියා.

"ආන්න හරි. ඔය කිව්වෙ. හරිනෙ දැං, උත්තරේ හම්බ වුනානේ?" තාලෙට ඇදලා පැදලා එහෙම කියපු අරවින්ද අයියා ආයෙම කණ්ණාඩියෙන් පිටිපස්ස බැලුවා. "අනේ මේ, මට මොකටද මෙයාගෙ නොම්බර?"

"එහෙනම් මොකටද ෆෝන් මාරු කරගත්තේ?" දසුනි ඇහැව්වෙ කේන්තියෙන්.

"පොඩි එකා ආසාවෙන් මගෙ ෆෝන් එක බල බල හිටියා. මට ඉතිං අළුත් එකක් ගන්න බැරියැ. මගෙ එක එයාට දීලා එයාගෙ එක මං ඉල්ලගත්තා."

දසුනි කට පියාගත්තා. අපරාදෙ, ඒ ගැන අහන් නැතුව ඉන්න තිබ්බේ. එහෙනං මේ ඇත්ත දැනගත්තම හිතට දැනෙන දුක දැනෙන්නෙ නෑනේ. අරවින්ද අයියා ආපහු සැරයක් කණ්ණාඩියෙන් එයා දිහා බලාගෙන ඉන්නවා දැකපු දසුනි ඉක්මණට අහක බලාගත්තා. ඒ මෝඩයත් එක්ක කතා කරන එක නවත්තලා අවන්ති අක්කා එක්ක කතා කරන්න ඕනේ. ඒත් මොනවද කතා කරන්නේ? දසුනිට හිතාගන්න බෑ. වෙඩින් එක ගැන, හෝම් කමින් එක ගැන මුකුත් කතා කරන්න බෑ. වෙන මොනවද? පොතක් ගැන? ෆිල්ම් එකක් ගැන? අවන්ති අක්කා ඒවා ගැන කතා කරන්න පුළුවන් මූඩ් එකකද ඉන්නේ?

"ඇයි අර අනිත් එක මං දැනගත්තෙ කොහොමද කියලා අහන්නෙ නැද්ද?" ඒ ගමන ආයෙමත් අරවින්ද අයියා. එයා ආපහු කණ්ණාඩියෙන් පිටිපස්ස බලාගෙන.

"මේ, පාර දිහා බලාගෙන වාහනේ එළවනවද?" දසුනි කෑ ගැහැව්වා.

"ඇයි මං ඔයා දිහා බලං හිටියා කියලද හිතුවේ. මං අර පිටිපස්සෙන් එන වාහනේ ඕවර් ටේක් කරන්න හදනවද කියලයි බැලුවේ."

දසුනි දත්මිටි කාගෙන ආයෙමත් අහක බලාගත්තා.

"අවන්ති, ඔයාගෙ මේ නංගි පොඩ්ඩ ගිය සතියේ ක්ලාස් කැන්සල් වෙච්ච දවසක ගෙදර නොගිහින් යාළුවොත් එක්ක හොරෙන්ම ෆිල්ම් බලන්න ගිහිල්ලනේ. ඉන්නෙනං දෙකට ගණින්න බෑ වගේ."

දසුනි කණ්ණාඩියට එරෙව්වා. ඒ වුනාට අරවින්ද අයියා ඒකෙන් බලං හිටියේ අවන්ති අක්කා දිහා. අවන්ති අක්කට දසුනිලාගෙ කතා මුකුත් ඇහිලා නෑ. වෙන කොහෙද ලෝකෙක අතරමං වෙලා ජනේලෙන් එළිය බලාගෙන ඉන්නවා. දසුනි එයාගේ අතින් අල්ලගත්තා. "අක්කී..." අවන්ති ගැස්සිලා දසුනි දිහා බැලුවා. "වැඩිය හිතන්න එපා. හැමදේම හොඳින් විසඳෙයි."

යාන්තමට හිනාවුණ අවන්ති ආයෙමත් ජනේලෙන් එළිය බලාගත්තා.

සුපුන් අයියත් පිටිපස්ස හැරිලා අවන්ති අක්කා දිහා බැලුවා. "අවන්ති ඔයාට බඩගිනිද?" අවන්ති අක්කා නෑ කියන්න ඔළුව වැනුවා. "ඊයෙ රෑ කෑවෙත් නෑ, අද උදෙත් හරියට කෑවෙ නෑනේ?" අවන්ති අක්කා සද්ද නැතුව හිටියා.

දසුනි එයාගෙ බෑග් එක අවුස්සන්න ගත්තා. "ඉන්න, මගෙ ගාව බිස්කට් ඇති."

"ඔය ළමයා දවල්ට කන්නෙ බිස්කට්ද?" ආයෙමත් අර මෝඩයා.

"ඔව්! ඇයි මොකද?" දසුනි බෑග් එකට ඔළුව ඔබාගෙනම ඇහැව්වා.

"අනෙ අම්මේ, ඔය බිස්කට් එකක් හොයාගන්න ඔච්චර අමාරුද ඔය මල්ලෙන්? ඕක අස්සෙ ගැරඬි පොළොංගු එහෙමත් ඉන්නවද දන් නෑ?"

වැඩේ නතර කරපු දසුනි හොඳට කෙළින් වෙලා කෙළින්ම අරවින්ද දිහා බැලුවා. වාහනේ එළෝ එළෝ හිටියෙ නැත්තං දනී බෙල්ල මිරිකන හැටි! සුපුන් අයියාගෙ පිටිපස්සෙන් වාඩි වෙලා හිටපු දසුනිගේ ඒ ගිනි පිටවෙන රැවිල්ලට ඒ මෝඩ කටකාරයාව අළු වෙලා යනවනං කියලා දසුනිට හිතුණා. "හාපෝ!" මෝඩයා වම් අතෙන් මූණෙ වම් පැත්ත වහගත්තා. "දවල්ට බිස්කට් කන නෝනා උදේට කාලා ඇවිත් තියෙන්නේ කොච්චි මිරිස්ද කොහෙද? ඒ මචං, ඒ සී එක පොඩ්ඩක් වැඩි කරන්නද?"

සුපුන් අයියටනං ඒ වෙලාවෙදි පොඩි හිනාවක් ගියා. "පව් බං පොඩි කෙල්ල. ඕක නවත්තලා දාපං."

ඒත් අවන්ති අක්කගේ මූණටනං හිනා රැල්ලක්වත් ආවෙ නෑ. එයා තාමත් ලොකු කල්පනාවක. බිස්කට් පැකට් එක එළියට ගත්ත දසුනි බිස්කට් දෙකක් එළියට අරගෙන බලෙන්ම අවන්ති අක්කගෙ අතේ තිබ්බා. ඊලඟට සුපුන් අයියටත් ඇල්ලුවා. "සුපුන් අයියෙ ආ." මෝඩයාගෙ පැත්තටවත් අල්ලන්නෙ නැතුව බිස්කට් පැකට් එක ආපහු ගත්ත දසුනි එයාගෙ අතටත් බිස්කට් දෙකක් ගත්තා.

"කෝ මට නෑ?"

දසුනි ඒත් උත්තරයක් දුන්නෙ නෑ. බයිට් වෙනවයි කියලා ඔහොමත් බයිට් වෙන්න පුළුවනැයි. ඕනෙම දේක සීමාවක් තියෙන්න එපැයි. එයාගෙ විහිළු ඕනෙවට වැඩියි. සද්ද නැතුව තව බිස්කට් තුනක් අතට ගත්ත දසුනි පැකට් එක පිටින්ම ඉතිරි ටික ඉස්සරහා සීට් දෙක අතරින් තිබ්බා. අවන්ති අක්කා ජනේලෙන් එළිය බලාගෙනම බිස්කට් එක හෙමින් හෙමින් කන හැටි බලන් හිටපු දසුනි ආයෙමත් ඔළුව ඉස්සරහට හරවපු වෙලාවේ නොහිතාම ඉස්සරහා කණ්ණාඩිය දිහා බැලුවා. ආයෙමත් එයා දිහා බලාගෙන. දසුනිගෙ ඇස් ඒ ඇස් වල ගැටුණ ගමන්ම ඒ එක ඇහැක් ඉඟි මැරුවා. දසුනි අහක බලාගත්තා. අවන්ති අක්කා අහන් හිටියත් නැතත් කමක් නෑ කියලා හිතලා එයා ගිය සතියේ යාළුවොත් එක්ක බලපු ෆිල්ම් එක ගැන එයාට හෙමින් සැරේ කියන්න පටන්ගත්තා.

සරණ බන්ධන.........7 - මෙහෙයුම

දසුනි උදේ පාන්දර දනිපනි ගාලා ලෑස්ති වුනේ යාළුවො එක්ක පාඩම් කරන්න කැම්පස් එකට යන්න. විභාගෙ ලබන මාසේ. කොණ්ඩෙ පීරන අතරෙදි රිංග් වෙච්ච ෆෝන් එක එයා ආන්සර් කළේ කෝල් එක කාගෙන්ද කියලවත් බලන්නෙ නැතුව. තමාලි වෙන්න ඇති නොවැරදීම. "හෙලෝ තමාලි! අනේ මං එනවා හොඳේ. ඔහොම ඉන්න. ඊයෙ අපෙ අක්කිගෙ වෙඩිං එකට ගිහින් ඇවිත් මහන්සියට නින්ද ගියා අනේ..." දසුනි කියාගෙන ගියේ තමාලි බණින්න පටන්ගන්න කළිං. ඒත් ඒ පැත්තෙන් සද්දයක් නෑ. "හෙලෝ! තමාලි!" දසුනි ෆෝන් එක කනෙන් ඈත් කරගත්තේ වොලියුම් වැඩි කරගන්න. එතකොට තමයි එයා ඩිස්ප්ලේ එක දිහා බැලුවේ. මළ කෙළියයි! මේ තමාලි නෙවෙයිනේ. වෙන මොකද්ද දන්නෙ නැති නම්බර් එකක්! දසුනිගෙ කටේ කෙළත් හිඳුනා. දසුනි පාට් ටයිම් ජොබ් එකකට ඇප්ලයි කළේ මේ ගිය සතියෙ. එතනින්ද දන්නෙත් නෑ. හාපෝ! විනාසයි! ෆෝන් එක ආපහු කනේ තියාගත්ත දසුනි සාන්ත දාන්ත විනීත කටහඬකින් කතා කළා. "හෙලෝ!"

"දසුනි?"

"යස්, ස්පීකිං?"

"නංගි, මම අරවින්ද." දසුනිගෙ හුස්ම හිර වුනා. එයා දන්න එකම එක අරවින්ද කෙනයි ඉන්නේ. කටහඬත් ඒ කටහඬම තමයි. ඒත් ඒ අරවින්දට දසුනිගේ නම්බර් එක ලැබුණේ කොහොමද? අවන්ති අක්කගෙන් ඉල්ලගත්තද දන්නෙ නෑ. හිත යටින් කැමැත්තක් තියෙන කෙනෙක්ගෙන් නොහිතපු වෙලාවක කෝල් එකක් ආවාම දැනෙන විදිහටම දසුනිගේ මූණ රතු වෙලා බෙල්ල දිගට සීතලක් ඇදිලා ගියා. පපුව ගැහෙන සද්දෙ එළියටත් ඇහෙන තරං.

"අරවින්ද අයියා?" දසුනි අමාරුවෙන් කටට පණ දුන්නා. ඒත් කෙළ හිඳිච්ච කටෙන් කතා කරගන්නත් අමාරුයි.

"නංගි ලොකු උදව්වක් ඕනේ."

මෙයාට මොකද්ද මගෙන් ඕන උදව්ව. අනික එයාට කොහෙන්ද මගෙ නම්බර් එක? මම දුන්නෙ නෑනේ. ඒක කොහෙන්ද ලැබුණෙ කියලවත් කියන්නෙ නැතුව මේ මොනවද කියන්නේ? මම ඇහුවොත් මොකද.

"මට නෙවෙයි, සුපුන්ටයි අවන්තිටයි." අරවින්ද ආයෙමත් කතා කළා.

"මගෙ නම්බර් එක අයියට දුන්නේ අවන්ති අක්කද?" දසුනිට එහෙම නාහා ඉන්න බැරි වුනා. ඒත් ඉන් පස්සේ ගෙවුණ නිහඬ තත්පර ගාණ ඇතුළතදි දසුනිට හිතුණේ එහෙම ඇහැව්වේ අපරාදේ කියලයි. ඒක නපුරු ප්‍රශ්නයක් වාගෙ දැනුණද දන්නෙ නෑ.

"ඔයාගෙ මල්ලිගෙ ෆෝන් එක මං ගාව. ඒකෙ තිබ්බේ." දසුනි හිතුවා හරි. කටහඬ පොඩ්ඩක් වෙනස් වෙලා. එයා කියපු දේ ගැන දසුනිගේ හිත යොමු වුනේ ඊට පස්සෙ. මල්ලිගෙ ෆෝන් එක? එහෙනං ඒක තමයි මේ. ඊයෙ රෑ තිස්සේ හංගගෙන ඔබ ඔබ ඉන්නේ මොකද්ද කියලා දසුනි කොච්චර හොයාගන්න හැදුවත් මල්ලිගෙන් ඒකට ඉඩක් ලැබුණෙ නෑ.

"අයියගෙ ෆෝන් එක මල්ලිට දුන්නද?"

"ඔව්."

"ඇයි ඒ?"

"දසුනි, අවන්තියි සුපුනුයි ලොකු අවුලක ඉන්නේ. ඒ දෙන්නට උදව් කරන්න මට ඔයාගෙ උදව් ඕනේ."

දසුනි අහපු ප්‍රශ්නෙට උත්තරයක් ලැබුණෙ නැතත් අරවින්ද අයියා කතා කරන්නේ බරපතල දෙයක් ගැන කියන එක දසුනිට තේරුණා. ඊයේ වෙඩින් එක වෙලාවේ වෙච්ච කලබලේ ඉවරයි කියලා දසුනි හිතං හිටියට එහෙමම වෙලා නැති පාටයි. "ඇයි අයියේ, මොකද වෙලා තියෙන්නේ?"

"ඒක මෙහෙම කියන්න බෑ. මට ඔයාව හම්බවෙන්න පුළුවන්ද?"

ටික ටික සැහැල්ලු වේගෙන එමින් තිබ්බ දසුනිගේ පපුව ආයෙම කෝච්චි එන්ජිමක් වගේ දුවන්න පටන් ගත්තා. අරවින්ද අයියගේ හිතේ තමුන් ගැන මොනවා හරි දෙයක් තියෙන බව දසුනිට ඊයේ පැහැදිලිවම තේරුණා. දසුනිගේ හිතේ තියෙන දේත් එයාට ඒ වගේ තේරිලා ඇත්ද? මේ හදන්නේ බොරුවක් කියලා ඇවිදින්න එක්ක යන්නද? එයාගෙන් යාළු වෙන්න අහන්නද? නැත්තං ඇයි මේ දසුනිටම අඬගහන්නේ? රතු වෙලා තිබ්බ මූණ තවත් රතු වෙනවා දසුනිට කණ්ණාඩියෙන් පෙනුණා.

"ඊයෙ වෙච්ච දේ ඒ දෙන්නා ඇරුණාම දන්නෙ ඔයයි මමයි විතරයි. ඒකයි මට ඔයාගෙ උදව් ඕනේ. ඒ ගැන තවත් කාටවත් කියන්න බෑ."

දසුනි පා වෙවී හිටිය වළාකුළෙන් බිමට ඇදගෙන වැටුණා. ඔව්නේ. මේ ඇත්තටම අවන්ති අක්කලාගේ වැඩකටම වෙන්න ඇති. ඊයෙ වෙච්ච දේ ගැන වෙන කාටවත් කියන්න බෑනේ. මටත් හිතෙන ඒවා. හිතට දැනුණ සැහැල්ලුවත් එක්ක මූණේ තිබ්බ රතු පාට ටික ටික අඩු වේගෙන යද්දි දසුනිට පොඩි දුකකුත් නොදැනුණාම නෙවෙයි. එයා මොකටද මගෙන් යාළු වෙන්න අහන්නේ. එයාට ඔසී වලදි හම්බවෙන්න ඇති ඕන තරං ලස්සන කෙල්ලෝ.

"ඔයාට උදේ වැඩද?" අරවින්දගේ වෙනස් වෙලා තිබ්බ කටහඬට තවත් මොකද්දෝ පසුබාපු ගතියකුත් එකතු වෙලා.

"යාළුවොත් එක්ක පාඩම් කරන්න යන්න කියලා හැදුවේ අයියේ."

"එහෙමද." සද්දයක් නැතුව තව ටික වෙලාවක් ගෙවුණා. "සුපුන්ගේ පරණ අෆෙයාර් එකක් ගැන අවන්ති ඊයෙ දැනගෙන. ඊයෙ අවන්ති හදිසියෙම ගිහින් තියෙන්නේ ඒ ගර්ල්ව හම්බවෙන්න. එයා හොඳටම අවුලෙන් ඉන්නේ. ඊයෙ මහ රෑ සුපුන් මට කතා කළා. පාන්දර දෙකහමාරට තුනට විතර. මට ඔයාට මෙහෙම කියන්න බැරි ප්‍රශ්නෙකුත් එතන තියෙනවා. මම සුපුන්ට ඊයෙ කිව්වා අද උදේ එන්නං කියලා. ඒත් මට සුපුන් එක්ක තනියම කතා කරන්න ඕනේ. ඒ වෙලාවෙදි අවන්ති එක්ක ඔයාට පොඩ්ඩක් ඉන්න පුළුවන්ද කියලා අහන්නයි මම කතා කළේ." නංගි, දසුනි, ආමන්ත්‍රණ මුකුත් නෑ. තරහෙන් කතා කරනවා වාගේ කතා කරන්නේ මෙයා. මම මොන වැරැද්දක් කළාටද? "කමක් නෑ, ඔයා පාඩම් කරන්න යන්න." උත්තරයක් නොදී දසුනි කල්පනා කරන අතරෙදි අරවින්ද ආපහු කිව්වා.

"අවන්ති අක්කලා කොහෙද ඉන්නේ?"

"මං ඊයෙ කිව්වේ මං ඒගොල්ලෝ නතර වෙලා ඉන්න ගෙස්ට් හවුස් එකට එන්නං කියලා. ඒත් ඔයා එනවනං මං කියන්නං ඒ දෙන්නට බෝධිරාජ පන්සලට එන්න කියලා. ඔයාටත් එන්න ලේසියිනේ එතනට?" ඒ ගමනනං යාන්තං පණක් ඇවිල්ලා කටහඬට.

දසුනි තොල් දෙක මාරුවෙන් මාරුවට හප හප කල්පනා කළා. "මට ගෙදරට බොරු කියලා එන්න වෙන්නෙ අයියේ..."

ඒ ගමන ඇහුණේ සමච්චල් හිනාවක්. "අනේ බබා! මීට කළින් බොරුවක් කියලම නැතුව ඇති ගෙදරට!"

දසුනිට ඒ වතාවෙදිනං හොඳටම තරහා ගියා. මෙයා මං කවුරු කියලද හිතාගෙන ඉන්නේ? "නෑ තමයි!!!"

"හා! එතකොට අර ගිය සුමානේ ක්ලාස් කැන්සල් වෙච්ච වෙලාවේ යාළුවොත් එක්ක ෆිල්ම් බලන්න ගියේ ගෙදරට කියලද?" දසුනිගෙ ඇස් දෙක පීරිසි දෙකක් වගේ ලොකු වුනා. මෙයා කොහොමද ඒ ගැන දන්නේ? "අපිට ඕවා ආරංචි වෙනවා නංගි, හරි???"

"මං ගිහින් ඇවිත් අම්මලාට කිව්වනේ..."

"හරි හරි, ඒවයෙන් වැඩක් නෑ. දැන් ඔයා එනවද?" ආපහු සීරියස් කටහඬ.

බෝධිරාජ පන්සලට යන එකනම් මහ දෙයක් නෙවෙයි. තමාලිනං පොඩ්ඩක් බණියි. ඒකට මොකද. ඒ වුනාට මෙයාගෙ ආඩම්බර බලාපල්ලකෝ. එන්න බෑ කියලා කියන්න ඕනේ. ඒත් පව් අවන්ති අක්කා. ඊයෙත් එයා හොඳටම අප්සෙට් එකෙන් හිටියේ. සුපුන් අයියගෙ පරණ අෆෙයාර් එකක්? හ්ම්... මේ යාළුවටත් පරණ අෆෙයාර් තිබ්බද දන්නෙ නෑ. මොකද්ද මේ මෙහෙම කියන්න බැරි ප්‍රශ්නෙ?

"දසූ..." තව ටිකෙන් දසුනිගෙ අතෙන් ෆෝන් එකත් අත ඇරෙනවා. දසූ? "ප්ලීස්. ඔයාගෙ අක්කටයි, මගේ යාළුවටයි මේ වෙලාවේ අපේ උදව් ඕනේ. අපි දෙන්නා ඇර වෙන කවුරුවත් ඊයෙ වෙච්ච දේ දන්නෙ නෑ, එහෙම දැනගත්තොත් ඒක ඒ දෙන්නට හොඳ නෑ. ප්ලීස් නංගි?"

අන්න එහෙම එන්නකො අයියා. දසුනිට හිනාවක් ගියා. "හරි මං එන්නං පන්සලට. කීයටද?"

"නවයට?"

"අක්කලාව හම්බ වෙලා කතා කළාට පස්සෙ මට ආපහු කැම්පස් එකට යන්න පුළුවන් නේද?"

"ඔව්, බලමු."

"හරි එහෙනං. මම යාළුවට කතා කරලා කියන්න ඕනේ උදේ එන්නෙ නෑ කියලා. නවයට එන්නං පන්සලට. බායි." දසුනිත් ආමන්ත්‍රණ මුකුත් නැතුව කතා කළා. එයාට විතරයැ එහෙම පුළුවන්?

"ඕකේ දසූ. සී යූ."

ඒ කෝල් එක ඉවර වෙලා අනිත් අතට තමාලිට කෝල් එකක් ගත්ත දසුනි පාඩම් කරන්න එන්න පරක්කු වෙන බව කියලා, බැණුමකුත් අහලා, කැම්පස් යන විදිහටම අම්මටයි තාත්තටයි කියලා පාරට බැස්සා. වෙනදා යන බස් හෝල්ට් එකටම ගිහින් කැම්පස් යන බස් එක මග ඇරලා බෝධිරාජ පන්සල පැත්තට යන බස් එකේ නැග්ගා. කවුරුත් දකියිද? කමක් නෑ, මං වැරදි වැඩකට යන්නෙ නෑනේ. අක්කලාගෙ ප්‍රශ්නෙ විසඳගත්තට පස්සේ ඕනනං හෙමින්සැරේ අම්මලාට කියන්න බැරියැ.

විනාඩි විස්සක විතර ගමනකින් පස්සේ දසුනි බස් එකෙන් බැස්සා. අක්කලා ඇවිත් ඇත්ද දන්නෙ නෑ. මේ වෙලාවේ අක්කට කෝල් එකක් දුන්නොත් මොකද? එක්කො ඕන නෑ. එයාලා එනකල් මං පන්සල ඇතුළට වෙලා ඉන්නවා. පන්සලට යන්න පාර මාරු වෙන්න ඕනේ. හෝල්ට් එක ලඟින් ආපස්සට ටිකක් දුර ඇවිදගෙන ගිය දසුනි කහ ඉර ලඟට ඇවිත් පාරෙන් අනිත් පැත්ත බැලුවා. ආපහු සැරයක් උදේ වගේ මූණ රතු වෙනවා දසුනිට දැනුණා. මෙච්චර කාලෙකට තිබ්බෙ නැති ලෙඩක්. ඊයෙන් පස්සෙ තමයි මේ ඔක්කොම. ඒ ලෙඩේට හේතු වෙච්ච කෙනා අර ඉන්නේ පාරෙන් අනිත් පැත්තේ විරිත්තගෙන. ඒ මූණ දැකපු දසුනිටත් හිනා නොවී ඉන්න බැරි වුනා. වාහනයක් යනකල් බලා හිටපු දසුනි අනිත් වාහනේ එන්න කළින් අත දික් කරලා කහ ඉර උඩින් දුවගෙන ගියා. පාර දෙකට මැදින් වෙන් වෙච්ච පටු තීරුව උඩට ගොඩ වෙලා ආපහු ඉස්සරහා බලපු දසුනි දැක්කේ හිනාව අතුරුදහන් වෙලා ඔරෝගෙන ඉන්න මූණක්. අත් දෙකත් ඉණේ. ඒ මොකද කියලා දසුනිට තේරුණා. පාරේ ඉතුරු ටික එයා පැන්නේ බොහොම පරිස්සමෙන්, ඔක්කොම වාහන ටික යනකල් විනාඩි දෙකක් විතර බලා ඉඳලා. පොඩි ඉඩක් හම්බ වුණත් පැන්නෙ නෑ. අන්තිමේදී පාරෙන් අනිත් පැත්තට පැනපු වෙලාවෙත් අර මූණේ වෙනසක් නෑ.

"කෝ අක්කලා ආවද?" දසුනි දැක්කේ නෑ වගේ ඇහැව්වා.

"ඔහොමද පාර පනින්නේ?" එයත් ඒක ඇහුන් නෑ වගේ ඇහැව්වා.

"නැත්තං වෙන කොහොමද?" 

"ඇති අවුරුදු විසි දෙකක් පණ රැකගෙන හිටියා."

හහ්, වයසත් හොයාගෙන. "ඉතිං මං මේ ඉතුරු ටික පරිස්සමෙන් පැන්නේ?"

"ඒ ටික පනින්න මොකටද එච්චර වෙලාව ගත්තේ?"

ඒ ගමන දසුනිත් අත් දෙක ඉනේ තියාගත්තා. "දැන් මට එන්න කිව්වෙ මෙතන ඉඳං රණ්ඩු වෙන්නද?"

තව තත්පර දෙකක් ඔරෝගෙනම හිටපු අරවින්ද ආපහු හැරිලා පන්සල පැත්තට යන්න පිටත් වුනා.

දසුනිත් අඩි දෙකක් විතර පිටිපස්සෙන් ඇවිදගෙන ගියා. මහා ආඩම්බරකාරයෙක්, හුහ්! පන්සල ඇතුළට යනකල් දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්වත් කතා කළේ නෑ. එක අයිනක සුපුන් අයියගේ වාහනේ නවත්තලා තියෙනවා දසුනි දැක්කා. "අක්කලා ආවද," අන්තිමේදි දසුනි ඇහැව්වා.

"ඔව්. මං ගිහින් එක්කං ආවා. බෝධිය ලඟ ඇති. මං වාහනේ හෙවණෙන් දාලා එන්නං. අතන අව්වයි. බෑග් එක වාහනෙන් දාන්න ඕනෙනං දෙන්න." දසුනි දීපු බෑග් එකත් අරගෙන අරවින්ද වාහනේ දිහාවට ඇවිදගෙන ගියා. දසුනි හෙමින් හෙමින් බෝධිය පැත්තට ගියා. සමහර දවස් වලට සෙනග පිරිලා ඉන්න පන්සලක් වුනත් ඒ වෙලාවේ එච්චර සෙනග හිටියෙ නෑ. අවන්ති අක්කා බෝධිය ලඟ බිම ඉඳගෙන ඇස් පියාගෙන වැඳගෙන ඉන්නවා දසුනි ඈතදිම දැක්කා. ඊට එහා පැත්තෙ සුපුන් අයියා පහන් වැට ගාව හිටියේ පහන් පත්තු කර කර. දසුනිව දැකලා ඔළුව උස්සලා බලපු සුපුන් අයියා ආයෙ බිම බලාගත්තා. එයාගෙ මූණෙ තිබ්බේ ලොකූ වැරැද්දක් කරපු කෙනෙකුගේ පෙනුමක්. දසුනිට එයා එක්ක කේන්ති ගියා. එයාට බැරි වුනාද වෙඩිං එකට කළින් අවන්ති අක්කට මේ දේවල් ගැන කියලා තියන්න. එහෙම වුනානං මේ කිසි ප්‍රශ්නයක් නෑනේ. පව් අවන්ති අක්කා, එයා කොච්චර අහිංසකයිද.
 
දසුනි හෙමින් හෙමින් අවන්ති ලඟට ගියා. අවන්ති ඇස් ඇරියා. දසුනිව දැක්ක වෙලාවේ එයාගේ ඉදිමිලා තිබ්බ ඇස් දෙකේ ආයෙමත් කඳුළු පිරෙන්න පටන්ගත්තා. ඉක්මණටම අවන්ති අක්කා ලඟින් බිම වාඩි වෙච්ච දසුනි එයාගෙ අත් දෙකෙන් අල්ලගත්තා. "අනේ ඔහොම අඬන්න එපා අක්කි."

අවන්ති තොල් දෙක තද කරගෙන ඇස් පියාගෙන ඇඬිල්ල නවත්තගන්න හැදුවත් ඒක කරගන්න බැරි වුනා. දසුනිගේ උගුරෙත් මොනවදෝ හිර වෙලා වගේ එයාට දැනුණා. "සුපුන් මාව රැවැට්ටුවා නංගි... එයා මට බොරු කළා..."

"අක්කි අඬන්නෙ නැතුව ඉන්නකෝ. මම හරියටම ඔක්කොම විස්තර දන්නෙ නෑ. උදේ අරවින්ද අයියා කෝල් කරලා කිව්වා ඔය දෙන්නාට ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා කියලා, එයා සුපුන් අයියා එක්ක කතා කරනකල් ඔයත් එක්ක ටිකක් වෙලා ඉන්න මට එන්න කියලා... මොකද්ද අක්කි වුනේ?"

"සුපුන්ගෙ පරණ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්ව මට ඊයෙ හම්බ වුනා නංගි. ඒ අෆෙයාර් එක අවුරුදු හතරකට විතර කළින් බ්‍රේක් වෙච්ච එකක්. සුපුන් මට කළින් ඒ ගැන කියලා තිබ්බෙ. ඒකෙ ප්‍රශ්නයක් නෑ, එයා ඒ ගැන අමතක කරලා හිටියෙ. මට එහෙම කිව්වා. සුපුන්ගේ ගෙදරින් කැමති වෙලා නෑ එයාට. ඒකයි. ඒ ගර්ල් රට ඉඳලා නිවාඩුවකට ඇවිත් ඊයේ අපේ වෙඩිං එක තිබ්බ හොටේල් එකේ නතර වෙලා ඉඳලා තියෙන්නේ. ඒ සුපුන්ගේ වෙඩිං එක කියලා එයා අහම්බෙන් දැකලා මට කතා කළා විශ් කරන්න. මම දවල් හදිසියෙම ගියෙ එයාව හම්බවෙන්න. මට ඕනෙ වුනා හැම දේම දැනගන්න. එයාට පුතෙක් ඉන්නවා නංගි." අන්තිම ටික කියද්දී අවන්තිගේ ඇඬිල්ල ආයෙමත් වැඩි වුනා.

ඊයේ හදිසියේම එහෙම එළියට ගිහින් ආවට පස්සේ අවන්ති අක්කා හිටපු විදිහ දසුනිට මතක් වුනා. ඇත්ත, ඔහොම දෙයක් දැනගත්තට පස්සේ කාටද අඬන්නෙ නැතුව ඉන්න පුළුවන්. එයා පහන් වැට දිහාව හැරිලා බැලුවා. සුපුන් අයියා එතන නෑ. ඉන් ටිකක් එහා ඝණ්ඨාර කුළුණ ලඟ පඩියක් උඩ එයයි අරවින්ද අයියයි ඉඳගෙන හිටියා. දෙන්නගෙම මූණු කළු වෙලා. එකපාරටම අරවින්ද ඔළුව උස්සලා බලපු වෙලාවේ දසුනි ඒ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා දැක්කා. දසුනි ඉක්මණටම ආපහු අවන්ති අක්කා දිහාවට හැරුණා.

"සුපුන් අයියා මොකද කියන්නේ ඉතින්?"

"ඒ බබා සුපුන් වාගෙමයි නංගි. එයාගෙ ඇස් දෙකමයි තියෙන්නේ. ඒකයි මට ඉවසගන්න බැරි වුනේ. ඒත් මගේ හිතේ පොඩි බලාපොරොත්තුවක් තිබ්බා සුපුන් වැරැද්දක් කරලා නැතුව ඇති කියලා. ඒ වෙන බබෙක් වෙන්න ඇති කියලා. මං ඊයෙ රෑ එයත් එක්ක කතා කළා මේ ගැන. මං සමන්තාව හම්බ වෙච්ච බවයි, අපි කතා කරපු දේවලුයි, පුතා ගැනයි ඒ ඔක්කොම කිව්වා. ඊට පස්සෙ එයාගෙන් මං ඇහැව්වා මොකද්ද ඇත්ත කියලා. එයා වැරැද්ද පිළිගත්තා නංගි. එයා... සමන්තා එක්ක..." ඊලඟට අවන්ති ඔළුව හයියෙන් දෙපැත්තට වැනුවා. "ඔයා තාම පොඩියි නංගි, ඔයාට මේවා තේරෙන්නෙ නෑ."

දසුනි මොනවා කියන්නද කියලා හිතාගන්න බැරුව බලාගෙන හිටියා. ඒත් එයාට අවන්ති අක්කා කියපු දේවල් තේරුණේ නැත්තෙ නෑ. "ඒ කියන්නේ ඒ බබා සුපුන් අයියගෙද?"

අවන්ති ආයෙමත් ඔළුව දෙපැත්තට වැනුවා. "දන්නෙ නෑ. සුපුන් දන්නෙත් නෑ. ඒ ගැන සමන්තා මුකුත් කිව්වෙත් නෑ. මම ඇහැව්වෙත් නෑ. සුපුන් දැනගෙන ඉඳලත් නෑ සමන්තාට බබෙක් ඉන්න බව. ඒත් නංගි-" අවන්ති ලොකු හුස්මක් ගත්තා. "ඒ බබා සුපුන් වාගේ. වයස අවුරුදු හතරක් විතර වගේ. ඉතිං එතකොට? ඒක වෙන්න බැරි නෑනේ?"

ලොකු හුස්මක් හෙලපු දසුනි ටිකක් වෙලා කල්පනා කළා. "ඉතින් අක්කි මොකද කරන්න හිතුවේ දැන්?"

"මං දන් නෑ නංගි. මට මුකුත් හිතෙන්නෙ නෑ. මට හැමදේම එපා වුනා. පව් මගෙ අම්මයි තාත්තයි."

දසුනි අවන්ති අක්කාගේ අත මිරිකුවා. එයාගෙ හිත හැදෙන විදිහට කියන්න පුළුවන් මොනවගේ දෙයක්ද කියලා දසුනිට හිතාගන්න බෑ. "අක්කිට මොනවද කරන්න ඕනේ?"

"මං දන් නෑ."

"සුපුන් අයියට සමාව දෙන්න අක්කිට බැරි වෙයිද?"

අවන්ති ඔළුව උස්සලා දසුනි දිහා බැලුවා. ඊලඟට ආයෙත් බිම බලාගත්තා. "පුළුවන්නම් මම එහෙම කරනවා. ඒත් සුපුන් හින්දා ඉපදිච්ච දරුවෙක් මේ ලෝකෙ ඉන්දැද්දි, ඒ දරුවා එක්ක ඒ අම්මා තනියම ඉන්දැද්දි මම කොහොමද නංගි සුපුන් එක්ක සතුටෙන් ඉන්නෙ?"

"ඉතින් අපි හරියටම දන්නෙ නෑනේ ඒ බබා සුපුන් අයියගෙමද කියලා?"

"එහෙම නොවෙන්න හේතුවක් නෑ. සමන්තා තාමත් ආදරේ සුපුන්ට. අනික ඒ අවුරුදු හතරකට කළින් ඉපදිච්ච බබෙක්. ඒ වෙන කාගෙවත් බබෙක් වෙන්න බෑ. අනික ඒ දෙන්නා අතර එහෙම දෙයක් වෙච්ච බව සුපුන්ම පිළිගත්තනේ." අවන්ති අක්කා කතා කළෙත් ඔළුව දෙපැත්තට වන වන.

දසුනි ආයෙමත් කතා කරන්න කට ඇරියත් ඒ වෙලාවේදී එතනට සුපුනුයි අරවින්දයි ආවා. "අවන්ති," අරවින්ද අයියා කතා කළා.

අවන්ති අක්කා ඒ දෙන්නා දිහා බැලුවෙවත් නෑ. "යාළුවාගෙ වැඩ ගැන ඔයාවත් දැනගෙන හිටියෙ නැද්ද අරවින්ද? ඇයි එයාට මේ විදිහට මාව රවට්ටන්න දුන්නෙ?"

අරවින්ද අයියා ඒ ගැන මුකුත් දැනගෙන හිටියෙ නෑනේ, දසුනි හිතුවේ එයා ඒ ගැන කියයි කියලා. ඒත් ඒ වෙනුවට එයා දුන්නේ දසුනිට කේන්ති යන විදිහේ උත්තරයක්: "සුපුන් හිතා මතා ඔයාව රැවැට්ටුවේ නෑනේ අවන්ති. එයා ඒ ගැන සම්පූර්ණයෙන්ම අමතක කරලා දාලා හිටියේ. ඔයානෙ ඊයෙ ගිහින් සමන්තාව හම්බ වෙලා මේ ඔක්කොම අළුත් කරගත්තේ."

දසුනි අරවින්ද දිහා බැලුවේ ඔරවලා. මෙච්චර දුකෙන් ඉන්න අවන්ති අක්කට එයා කොහොමද එහෙම කතා කරන්නේ? "මචං, අවන්තිට සමන්තානේ මුළින් කතා කළේ," සුපුන් අයියත් කතා කළා. "ඒකනේ එයා හම්බවෙන්න ගියේ. ඔහොම කතා කරන්න එපා."

"එයා මට කතා කළත් නැතත්, මං එයාව හම්බවෙන්න ගියත් නැතත් සුපුන් හින්දා එයාට ඉපදිච්ච ළමයෙක් ඉන්නවා කියන එක වෙනසක් වෙන්නෙ නෑනේ?" අවන්ති අක්කා කතා කළේ බිම බලාගෙනම. ඒත් එයාගේ හිතේ තිබ්බ දුකයි කේන්තියයි ඔක්කොම ඒ වචන වල තිබුණා.

"කොහොමද දන්නේ ඒ සුපුන්ගෙම පුතා කියලා? සමන්තා එහෙම කිව්වද?" අරවින්ද අයියා ආයෙමත් ඇහැව්වා.

"නෑ," අවන්ති අක්කා ඔළුව වැනුවා. "ඒත් මේ ඇස් දෙක එහෙමම එයාට තිබ්බා." අවන්ති අක්කා පළවෙනි වතාවට ඔළුව උස්සලා සුපුන් අයියා දිහා බලලා ඇඟිල්ලත් එයාගෙ පැත්තට දික් කරලා කිව්වා.

"අවන්ති, ඔයාට බැරිද සුපුන්ට සමාව දෙන්න?" දසුනි අහපු එකම අරවින්ද අයියත් ඇහැව්වා.

"අරවින්ද හිතනවද මට සුපුන් එක්ක සතුටෙන් ඉන්න පුළුවන් වෙයි කියලා? මේ ඔක්කොම ඇත්ත හිතේ තියෙද්දි?"

"අවන්ති, ඔයාට කැමති තීරණයක් ගන්න. මං විරුද්ධ වෙන්නෙ නෑ." සුපුන් අයියා කිව්වා. දසුනිට නැගිටලා එයාගෙ හොම්බට දෙකක් අනින්න හිතුණා.

"මේ ඕයි," අරවින්ද අයියා කතා කළා. "මං හදන්නේ උඹලා දෙන්නව සමාදාන කරන්න. සමන්තාට ආයෙ උඹලා මැද්දට එන්න දෙන්න එපා. එයාගෙත් එහෙම බලාපොරොත්තුවක් නෑ මට තේරෙන විදිහට. එහෙම නේද අවන්ති? සමන්තාට එහෙම ඕන කමක් තිබ්බෙ නෑනේ?"

අවන්ති අක්කා ඔළුව දෙපැත්තට වැනුවා. "මං කතා කරන්න එනවටවත් එයා මුලදි කැමති වුනේ නෑ."

අරවින්ද අයියා ආපහු සුපුන් අයියා දිහාවට හැරුණා. "ඒකනෙ බං. ඒ මිනිස්සුන්ට පාඩුවෙ ඉන්න දීලා උඹලා දෙන්නා හොඳින් ඉඳපං."

සුපුන් අයියා ඇස් දෙකත් තද කරලා පියාගෙන එක අතකින් නළල අල්ලගෙන කල්පනා කළා. "මට ආයෙ සමන්තා ගැන හිතන්න ඕන කමක් නෑ. ඒත් මට දැනගන්න ඕනේ ඒ මගේ පුතාද කියලා. මං උඹට ඊයෙ කිව්වේ. එහෙම කෙනෙක් මේ ලෝකේ ඉන්නවානං ඒ බව අවන්තිට වගේම මටත් අමතක කරලා දාලා ඉන්න බෑ."

අවන්ති අක්කා ආයෙමත් අඬන්න ගත්තා. දසුනි හිටගෙන එයාවත් නැගිට්ටවගත්තා. ආදරේ කරන එක මෙච්චර අමාරුද? කසාද බඳිද්දි මේ තරං ප්‍රශ්න වලට මූණ දෙන්න වෙනවද? එහෙනං මේ ඉන්න විදිහටම ඉන්න එක හොඳයි.

"ඉතිං උඹ මෙච්චර කල් හිටියේ?" අරවින්ද අයියා ආපහු ඇහැව්වා.

"ඒ එහෙම දෙයක් මම දැනගෙන හිටපු නැති නිසා."

අරවින්ද අයියා ඔළුව දෙපැත්තට වන වන කල්පනා කළා. "ඒත් දැන් කොහොමද ඒක හරියට දැනගන්නේ?" ඊලඟට එයා අවන්තියි දසුනියි දිහාවට හැරුණා. "අපි දෙන්නා කතා කළා හොටේල් එකට. ඒගොල්ලෝ ඊයෙ රෑ එහෙන් පිටත් වෙලා. එයාගෙ කන්ටැක්ට් නම්බර් එකක්වත් හොටේල් එකෙන් දුන්නෙ නෑ."

අවන්ති අක්කා ලොකූ හුස්මක් හෙලුවා. "මං ගාව තියෙනවා," එයා බොහොම උදාසීන කටහඬකින් අහක බලාගෙන කිව්වා.

අරවින්දයි සුපුනුයි මූණට මූණ බලාගත්තා.

සරණ බන්ධන.......6 - ඇමතුම

නිදාගෙන හිටපු අරවින්දගේ ඇස් පියවිලා තියෙද්දිම එක සැරයක් උඩට ගියා. ඊලඟට ඇකිළුනා. ඊටත් තත්පර දෙකකට විතර පස්සේ යාන්තමට ඇරුණා. කට්ට කළුවරයි. ඇඳ ගාව මේසේ උඩ තිබ්බ ෆෝන් එක ඉවරයක් නැතුව දෙදරනවා. ඒ සද්දෙට තමයි නින්ද කැඩිලා තියෙන්නේ. මොන කෙහෙල්මලක්ද මේ... මහ රෑ තිස්සෙ... නිදාගන්නවත් නෑ... මේසේ උඩට අත දික් කරලා ෆෝන් එක දිහා බලන්නෙවත් නැතුව කට් කරලා දාපු අරවින්ද මුණින් අතට හැරිලා හොඳට හරිබරි ගැහිලා කොට්ටෙන් ඔළුව තියාගත්තා. චිඃ! කොහෙ නිදාගන්නද? ආපහු සැරයක් බර්..ර්..ර්.. බර්..ර්..ර්.. ගගා දෙදරන්න ගත්තා. දන්න කුණුහරප ඔක්කොම මතක් කරගෙන අත දික් කරලා ෆෝන් එක අරගත්ත අරවින්ද ඇස් දෙක පියාගෙනම කෝල් එක ආන්සර් කරලා කනේ තියාගත්තා. හෙලෝ කියන්නවත් බැරි තරමට එයාට නිදිමතයි. "මචං." එහාපැත්තෙන් කටහඬක් ඇහුණා. ඒත් ඒ කවුද කියලා අඳුනගන්න බාගෙට ඇහැරිලා හිටපු අරවින්දට බෑ. "මොකාද යකෝ?" එයා හීනෙංම ඇහැව්වා. "මචං මම සුපුන්." සුපුන්... ඇයි යකෝ කසාද බැඳලා ගිය එකා නේද මේ අද? මේ රෑ තිස්සෙ වෙන වැඩක් නැතුවද ඌට... තත්පර ගාණක් යනකල් අරවින්ද සුපුන්ට හීනෙන්ම බැන්නා. දසුනි... එයාගෙ ලස්සන අද! ඔසරියට කෙල්ලො හැඩයි කියන්නේ ඇත්ත තමයි... අපේ වෙඩිං එකටත් දසුනිට ඔසරියම අඳින්න කියන්න ඕනේ... සුපුන්ට හීනෙන් බණින අතරේ අරවින්දට දසුනිවත් මතක් වෙනවා. මාල හත දාලා, තැල්ල තියලා... එතකොට මං? හප්පා අර නිළමෙ ඇඳුමනං ආයෙ අඳින්න බෑ... හදිසියකට මොකවත් කරගන්න බෑ...

"අරවින්ද උඹ නිදිද බං? නැගිටපංකෝ..."

අරවින්ද ඇහැරුණා. අතෙන් ලිස්සලා යන්න ඔන්න මෙන්න තිබ්බ ෆෝන් එක හරියට අල්ලගෙන අරවින්ද උඩ අතට හැරුණා. "අඩේ සොරි බං. මොකෝ මේ හදිසියෙ? අවන්ති ආයෙ අන්තරස්දාන වුනාද?"

"එයා ඉන්නවා. කොහෙවත් ගියෙ නෑ."

ඊලඟට දෙපැත්තෙන්ම සද්දයක් නැතුව තත්පර ගාණක් ගෙවිලා ගියා. හීනෙන් හිතට ආපු දසුනි තාමත් අරවින්දගේ හිතේ හොල්මන් කරනවා. අඳුනගත්ත දවසෙ ඉඳලම වෙනසක් හිතට දැනුණත් දසුනි එක්ක කොහොමහරි යාළු වෙන්න ඕනෙමයි කියලා අරවින්ද තීරණය කළේ එදා දවල්. ලිෆ්ට් එකේ මුල්ලක හිර වෙලා බිම බලාගෙන හිටපු දසුනි කට කොණට ඇවිත් තිබුණ හිනාව හංගගන්න හදන හැටි දැකපු වෙලාවේ.

"සොරි බං මේ රෑ කරදර කරනවට."

අරවින්දගේ පියවීගෙන ආපු ඇස් දෙක ආයෙ ඇරුණා. "ඇපොලොජි ඇක්සෙප්ටඩ්. කියපං දැං මොකද වෙලා තියෙන්නේ? අවන්ති උඹට තහනං නියෝග දැම්මද?" කටට ආපු නෝණ්ඩි හිනාව අරවින්දට නවත්තගන්නම බැරි වුනා. "උඹට උපදෙසක් ගන්න ඕනෙනං බැඳපු එකෙක්ගෙන් අහපං, මට කතා කරලා වැඩක් තියේයැ? අනික-"

"විකාර නැතුව මේ අහපං අරවින්ද."

සුපුන්ගේ කටහඬේ වෙනස අරවින්දට දැනුණේ ඒ වෙලාවෙයි. එයා කට පියාගත්තා. නිදි මත එහෙම පිටින්ම එලවලා දැම්මා. "කියපං."

"සමන්තා..." සුපුන්ගේ කටහඬ ඇහෙන නෑහෙන ගාණට ඇහුනේ. "සමන්තාට පුතෙක් ඉන්නවා බං..."

සමන්තා? ඒ කවුද? අරවින්දට මතකයක් නෑ. "කවුද බං සමන්තා කියන්නේ?" එහා පැත්තෙන් ඇහුණේ සුපුන්ගේ බර හුස්මක හඬ විතරයි. ඒ වෙලාවේ අරවින්දට මතක් වුනා. සුපුන්ගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය. ඒ සම්බන්ධෙ පටන්ගත්තේ අරවින්ද රට යන්න කිට්ටුව. ඉන් පස්සේ වැඩි ආරංචියක් නැතුව ගෙවිලා ගිය අවුරුදු දෙකහමාරකට පස්සේ අරවින්දට ආරංචි වුනේ ඒ සම්බන්ධය නතර වෙච්ච බව. ඒ මීට අවුරුදු හතරකට කළිං. "එයා මෙහෙන් යන්න ගියා බං. අපේ ගෙදරිනුත් ඒකට කැමති නෑ." සුපුන් ඒ ගැන කිව්වෙ එච්චරයි. ඉන් පස්සේ එහෙම ගෑණු ළමයෙක් ගැන සුපුන් ආයෙ කතා කළෙත් නෑ, අරවින්ද අහන්න ගියෙත් නෑ. මේ වෙනකල්ම. මේ කියන්නේ ඒ සමන්තා ගැනමද? "උඹ ඒ දවස් වල යාළු වෙලා හිටියෙ?"

"ඔව් බං එයා තමයි. එයාට පුතෙක් ඉන්නවලු," සුපුන් ආයෙමත් කිව්වා.

සුපුන් ඉන්නේ ලොකු කම්පනයක බව ඒ කටහඬෙන් අරවින්දට තේරුණා. ඒත් වෙන් වෙලා අවුරුදු හතරකට පස්සේ, මේ කසාද බැඳපු දා රෑ තිස්සේ මේ තරං ලොකු කම්පනයකින් මේකා ඒ ගැන කතා කරන්නේ මොන එහෙකටද? "ඉතිං ඒ ළමයා බඳින්න ඇති. දැං ඔය උඹත් බැන්දේ? අනික මේ හදිසියෙ මොන කෙහෙල්මකටද උඹ ඔය ගැන කතා කරන්නේ? ඊටත් මේ අද? මේ වෙලාවේ?"

"නෑ බං, එයා බැඳලා නෑ..." ආයෙමත් සුපුන් හීල්ලුවා.

"උඹ කොහොමද දන්නේ?"

තත්පරයක්... දෙකක්... තුනක්... සද්දයක් නැතුව ගෙවිලා ගියා. "අවන්තිට එයාව හම්බවෙලා. අද දවල් අවන්ති ගිහින් තියෙන්නේ එයාව හම්බවෙන්න. සමන්තා ඉඳලා තියෙන්නේ අපේ වෙඩිං එක තිබ්බ හොටේල් එකේමයි." සුපුන් කියාගෙන ගියා.

"නෑ? ඒ කියන්නේ එයා ආපහු ලංකාවට ඇවිල්ලද?"

"නිවාඩුවකට ඇවිත්. මගේ වෙඩිං එක කියලා අහම්බෙන් දැනගෙන තියෙන්නේ. දවල් අර උඹ දැක්කයි කිව්වේ අවන්තිට කෝල් එකක් ආවා කියලා මං සින්දු කියන වෙලාවේ. ඒ සමන්තා."

"එයා මොන එහෙකටද අවන්තිට කතා කරලා තියෙන්නේ?" අරවින්දට කේන්ති ගියා. මේ ගෑණි හදන්නේ මේ කසාදේ කඩලා දාන්නද.

"විශ් කරන්න. පස්සෙ අවන්ති එයාව හම්බවෙන්නත් ගිහිල්ලා. එතකොට තමයි බං දැකලා තියෙන්නේ..." සුපුන් කතා කළේ නහයෙන් අඬනවා වාගේ.

"මොකද්ද?"

"පුතාව."

අරවින්දගේ හිතට එච්චර වෙලා හිතුණේම නැති හිතුවිල්ලක් ඇතුළු වුනා. එයා ඇඳ උඩ කෙළින් වෙලා ඉඳගත්තා. "සු-පු-න්..." එයා සුපුන්ගේ නම කිව්වේ බොහොම අවධාරණාත්මක හඬකින්. ඊලඟට එයා පොල්ලෙන් ගහන්නා වාගේ හිතට ආපු ප්‍රශ්නෙ ඇහැව්වා. "සමන්තාගේ පුතා උඹෙද?"

සුපුන් කතා කළේ සෑහෙන වෙලාවක් ගියාට පස්සේ. "මං හරියට දන්නෙ නෑ බං. එයාට බබෙක් හම්බ වෙන්න ඉන්නවා කියලා එයා මට කිව්වෙ නෑ යන්න කළින්."

"හැබැයි ඒ උඹේ ළමයා වෙන්න ඉඩ තියෙනවා? එහෙමද?"

සුපුන්ගේ කටහඬ ඇහුණේ ඇහෙන නෑහෙන ගාණට. "ඔව්..." ඊලඟට ආයෙමත් ලොකු හුස්මක්.

අරවින්දටත් මොනවා කියන්නද කියලා එකපාරට හිතාගන්න බැරි වුනා. මේක ෆෝන් එකෙන් කතා කරලා හරි යන්නෙ නෑ. මෙච්චර දේවල් වෙලා මූ මට නිකංවත් කිව්වෙ නෑනේ. "අවන්ති මොකද කියන්නේ? එයා දැක්කේ සමන්තාගෙම පුතාව කියලා එයාට ෂුවර්ද?"

"ඔව් බං. අම්මා කියලා සමන්තාට කතා කරලා තියෙන්නේ. අවුරුදු හතරක් විතර පොඩි එකෙක්ලු. ඔක්කොටෝම වඩා අවන්තිට අවුල් ගිහින් තියෙන්නේ-" ආයෙමත් සුපුන් ලොකු හුස්මක් හෙලනවා ඇහුණා, "-ඒ පොඩි එකාගේ ඇස් දෙක දැකලා."

"ඒ මොකද?"

"ඒ ඇස් මගෙ වගේලු බං."

සුපුන්ට තිබුණේ කෙල්ලෝ වහ වැටෙන ජාතියේ ඇස් දෙකක්, ඒ බව අරවින්ද දන්නවා. පොඩි එකාගේ වයසත් එක්ක, සුපුන්ගේ පාපොච්ඡාරණය ගැලපුවාම ඒ සුපුන්ගේ පුතා වෙන්න හොඳටම ඉඩ තියෙනවා. "උඹ අවන්තිට ඇත්ත කිව්වද?"

"එයා ඒ ඔක්කොම කියලා මගෙං ඇත්ත මොකද්ද කියලා ඇහැව්වට පස්සේ මං කොහොමද බං බොරු කියන්නේ?"

"මෝඩයා. දැම්ම නොකියා ඉන්නයි තිබුණේ. පව්නේ බං. ඒ කෙල්ලගේ මගුල් දවස අද."

"එයාට ඇත්තම දැනගන්න ඕනේ කිව්වා අරවින්ද. අද මගුල් දවස හින්දම." අරවින්ද යාළුවාට ඇහුම් කන් දීගෙන හිටියේ ඔළුව දෙපැත්තට වන වන. "ඇත්ත කිව්වට පස්සේ එයා උඹ කිව්වා වගේම මට තහනං නියෝග දැම්මා."

අරවින්ද ලොකු හුස්මක් අරන් පිට කළා. ප්‍රශ්නේ සෑහෙන්න බැරෑරුම්. "දැන් කෝ අවන්ති?"

"කාමරේ නිදි. රෑට කෑවෙත් නෑ."

"උඹ කොහෙද ඉන්නෙ?"

"බැල්කනියෙ."

අරවින්ද ටිකක් වෙලා කල්පනා කළා. "උඹලා කඩුවෙල ගෙස්ට් හවුස් එකේ නේද ඉන්නේ? හෙටනේ කැන්ඩි යනවා කිව්වේ?"

"ඔව්. මං දන් නෑ හෙට මොනවයින් මොනවා වෙයිද කියලා බං. කැන්ඩි යන්න බෑ කියයි අවන්ති ෂුවර් එකටම. කසාදෙ එපා කියලා ගෙදර යයිද මන්දා බං."

"හරි. උඹ ඕවා හිතන්න එපා මේ වෙලාවේ. මං හෙට උදෙන්ම එන්නං. අපි හෙට කතා කරමු. හරිද?"

"මචං..." සුපුන්ගේ කටහඬේ පිරිලා තිබ්බේ කණ්ණලව්වක්. "මට සමන්තාව හම්බවෙන්න ඕනේ..."

අරවින්දට කේන්ති ගියා. "ඒ මොන එහෙකටද? උඹ කසාද බැන්දේ අවන්තිව!"

"ඒ වුනාට බං ඒ මගේ පුතානං?"

"එහෙමයි කියලා උඹ ආයෙ අවන්තිව අත ඇරලා සමන්තාව බැඳගන්නද?"

"මට අඩුගානේ ඒගොල්ලෝ ගැන හොයලා බලන්නවත්-"

"සුපුන් මේ! උඹ හදන්නේ පවුල් දෙකක් නඩත්තු කරන්නද?"

"තේරුම් ගණිං බං මාව පොඩ්ඩක්. මෙච්චර කල් මම දැනගෙන හිටියෙ නෑ සමන්තාට පුතෙක් ඉන්නවා කියලා. එහෙම දෙයක් දැනගෙන හිටියනං මං එයාව එහෙම තනි කරන්නෙ නෑ..."

අරවින්ද ඇස් දෙක පියාගෙන නළලත් රැළි කරගත්තා. "උඹ මට කිව්වේ එයා උඹව දාලා ගියා කියලනේ?"

"ඒ මං එයාව මග අරින්න ගත්ත හින්දා වෙන්න ඇති බං. එයාට මාව එපා වෙන විදිහට මං වැඩ කරපු හින්දා වෙන්න ඇති. අපේ අම්මලා සමන්තාට කැමති වුනේම නෑ අරවින්ද. මට ඒ කාලේ ජීවිතෙත් එක්ක තිත්ත වෙලා තිබ්බේ. මං උඹට ඔය මොකවත් කිව්වෙ නෑ. මට අම්මලත් එපා වෙලා, එයාවත් එපා වෙලා මාවත් එපා වෙලා හිටියෙ. මං ඒ කාලේ බිව්ව තරම උඹ දැකලා නෑ. එහෙම බීලා හිටිය දවසක තමයි බං ඒකත් සිද්ද වුනේ."

අරවින්දට සුපුන් ගැන කේන්තියක් එක්ක දුකකුත් දැනුණා. "උඹට මොනවද දැන් කරන්න ඕනේ?"

"මට - මට - දැනගන්න ඕනේ ඒ මගේ පුතාද කියලා."

"දැනගෙන?"

"ඒ මගේ දරුවනං මට එයා ගැන හොයලා බලන්න, එයා වෙනුවෙන් මොනවා හරි කරන්න ඕනේ."

"උඹට හිතෙන්නෙ නැද්ද ඊට වඩා ඒගොල්ලන්ට ඒ ගොල්ලන්ගෙ පාඩුවේ ඉන්න දුන්නනං හොඳයි කියලා. දැං අවුරුදු හතරක් විතර සමන්තා තනියම එයාව හදාගෙන තියෙනවනේ. ඊටත් එතකොට අවන්ති?"

"අවන්තිටත් මාව එපානං මං එයාට ගෙදර යන්න දෙනවා. ඒක මොකක් වුනත් මට මේ ගැන දැනගන්නම ඕනෙ බං. මට සමන්තා එක්ක කතා කරන්න ඕනේ."

"සමන්තා තාම හොටේල් එකේ ඇති නේද? මං උඹලව හම්බවෙන්න කළිං උදේට ගිහිං එයාව හම්බවෙලා එන්නං?"

"නෑ බං. අවන්ති කිව්වා ඒගොල්ලෝ ඊයෙ හවස ආපහු යනවා කිව්වා කියලා."

"ඉතිං මොකද කරන්නේ?"

"මං දන්නෙ නෑ බං..."

කොණ්ඩෙත් අවුල් කරගෙන පිස්සෙක් වගේ බැල්කනියේ පුටුවක් උඩට වෙලා ඉන්න සුපුන්ව අරවින්දට හිතේ මැවිලා පෙනුණා. "මං කියන්නද? උඹ දැන් නිදාගනිං. කාමරේ බැරිනං ඔතන පුටුවක් උඩ හරි නිදාගනිං. මං උදේම එන්නං. සමහරවිට උදේ වෙද්දි අවන්තිගේ හිත හැදිලා තියෙන්නත් පුළුවං."

"එතකොට මචං මගෙ කොල්ලා..."

"හරි බං. අපි උදේට කතා කරමු. මෙහෙම කතා කළා කියලා අපිට විසඳුමක් හොයාගන්න බෑනේ."

"උඹ හෙට උදෙන්ම එනවද?"

"ඔව්. නවය වෙද්දි ඔතන."

"ෂුවර්නෙ?"

"ෂුවර්."

"තැන්ක් යූ සෝ මච් මචං."

"නෝ ප්‍රොබ්ලම්." අරවින්ද ෆෝන් එක කනෙන් ඈත් කරලා වෙලාව බැලුවා. "යකෝ, පාන්දර හතරත් වෙලා. මේ, ඉතිරි පැය දෙක තුන හරි මට නිදාගන්න දියං." සුපුන්ට තව මොනවත් කියන්න ඉඩක් ලැබෙන්න කළින්ම අරවින්ද ෆෝන් එක කට් කළා. ඊලඟට ලොකු හුස්මක් අරගෙන ඇස් දෙක පියාගෙන කොට්ටෙ උඩට කඩන් වැටුණා.

සරණ බන්ධන..........5 - අනෝරා වැසි

අවන්ති එක්ක කතා කළාට පස්සේ සමන්තාගේ හිතට බලාපොරොත්තු නොවිච්ච විදිහේ සැනසීමක් ලැබුණා. අවන්ති සමන්තා හිතාගෙන හිටියා වගේ කෙනෙක් නෙවෙයි. සුපුන් කවදාවත් අවන්ති වගේ කෙනෙකුට කැමති වෙයි කියලා සමන්තා හිතුවේ නෑ. 

සමන්තා දැනගෙන හිටපු සුපුන් දඟකාර, සැහැල්ලුවෙන් ජීවත් වෙන්න කැමති සමන්තාටයි ආදරේ කළේ. ඒත් ඒ මීට අවුරුදු ගාණකට ඉස්සර. සමන්තා ගැන සුපුන්ගේ ගෙදරින් දැනගත්තට පස්සේ, හරියටම කිව්වොත් සමන්තාගේ පවුලේ විස්තර සුපුන්ගේ ගෙදරින් දැනගත්තට පස්සේ ඒ දෙන්නගේ ආදරේට තහංචි වැටුනා. මුලදී සුපුන් ඒ තහංචි ගණන් නොගෙන හිටියත් ටිකෙන් ටික සුපුන්ගේ සැහැල්ලු ගතිපැවතුම් වෙනස් වේගෙන එන හැටි සමන්තාට දැනුණා. සමන්තාත් තමන්ගේ අම්මා තාත්තාත් අතර සුපුන් ලොකු පීඩනයකට මැදි වෙලා ඉන්න බව සමන්තාට ටිකෙන් ටික තේරුණා. කළින් ඉඳ හිටලා විතරක් බීපු සුපුන් හැමදාම මහ රෑ වෙනකල් බාර් එකේ කාලේ ගත කරන්න පටන්ගත්තා. කතා කරලා විසඳගන්න පුළුවන් මට්ටමටත් වඩා ඒ පීඩනය හුඟක් දරදඬු වුනා. අන්තිමට සමන්තා තීරණයක් ගත්තා. ඒ සුපුන්ගේම හොඳට. සමන්තා ලංකාවෙන් පිට වෙලා අම්මා ලඟට ගියා, නෙදර්ලන්තෙට. සමන්තා සුපුන්ගෙන් ඈත් වෙච්ච බව අහලා අම්මා ගොඩාක් වෙලා එයා දිහා බලාගෙන හිටියා. ඊලඟට ඇස් දෙකේ කඳුළු පුරෝගෙන අම්මා එච්චර කල් සමන්තාගෙන් රහසක් විදිහට හංගගෙන හිටිය කතාව සමන්තාට කිව්වා. 

දෛවයේ සරදම් ගැන කතා කොයිතරම් අහලා කියවලා තිබ්බත් තමන්ගේ කතාවත් ඒ වගේ එකක් වෙයි කියලා සමන්තාට කවදාවත් හිතුණේ නෑ. ඒත්, අවුරුදු ගාණකට කළින් සමන්තාගේ අම්මාටත් ඒ වාගේම තීරණයක් ගන්න සිද්ද වුනු බව දැනගත්තට පස්සේ සමන්තාට මුළු ලෝකේ ගැනම මහා කළකිරීමක් දැනුණා. සමන්තා අම්මා ලඟට ඇවිත් බව අම්මා දැනගෙන තියෙන්නෙත් ඒ තීරණය අරගෙන සති කීපයක් ගත වුනාට පස්සේ. ඒත් එතකොට ආපහු හැරෙන්න පරක්කු වැඩියි. එයාගෙ අම්මා එයාට වඩා දස දහස් ගුණයක වේදනාවක් විඳින්න ඇති බව සමන්තා තේරුම් ගත්තා. වෙන කෙනෙක් වෙනුවෙන් ඒ වගේ කැප කිරීමක් කරන්න ඇත්තටම හරිම උදාර හදවතක් තියෙන්න ඕනේ. ඒත් කොයි තරම් උදාර හදවතකට වුනත් දැනෙන වේදනාව දරාගන්න හුඟක් අමාරුයි. සමන්තා ඒ වේදනාවෙන් මාස ගානක් දුක් වින්දා. ආයෙමත් සුපුන්ව හොයාගෙන යන්න එයාට හිතුණ වාර අනන්තයි. ඒත් සමන්තා හිත තද කරගෙන හිටියා. 

අවුරුදු ගාණකට පස්සේ ලංකාවට ඇවිත් නතර වුණු හෝටලේ පල්ලෙහා රිසෙප්ෂන් හෝල් එක ලඟින් මොකද්දෝ වැඩකට යන අතරෙදි හෝල් එකෙන් ඇරුන දොරකින් එළියට ගලාගෙන ආපු සුපුන්ගේ කටහඬින් ගැයුන ආදර ගීතය කන නොවැකෙන්න, හෝල් එකේ දොර ලඟ තිබුණ පුවරුවේ 'Supun Wickramanayeka' කියන නම නොදකින්න ඒ තද කරගත්ත හිත තාමත් ඒ විදිහටම තියෙන්න තිබ්බා. 

ඒත්, ඒ දොර ලඟට යන්න හිතුණ සිතුවිල්ලට අවනත වෙච්ච සමන්තා, උත්සවයට ආපු අමුත්තන් එහා මෙහා යන වෙලාවක ආයෙමත් ඇරුණු දොර අතරින් ස්ටේජ් එක උඩ ඉඳන් සින්දු කියන සුපුන්ව දැක්කට පස්සේ එච්චර කාලයක් හිතේ පොදි ගැහිච්ච හැඟීම්, සිතුවිලි එකතු කරලා බැඳලා දාලා තිබ්බ බැමි හැම එකක්ම සුණු විසුණු වෙලා ගියා. නිළමේ ඇඳුමක් ඇඳගෙන හිටියත් ඒ ඉන්නේ සුපුන් බව අඳුරගන්න සමන්තාට අමාරු වුනේ නෑ. දොර ඇරිලා වැහුන තත්පර විස්සක තිහක කාලය ඇතුළත සමන්තා දස දහස් වාරයක් එතනම මැරි මැරී ඉපදුනා. ඉස්සර මූදු වෙරළේ ඔරුවක් උඩ ඉඳගෙන සමන්තාගේ කරට අතක් දාගෙන තුරුළු කරගෙන සුපුන් මේ සින්දුව මුමුණනවා සමන්තාට ඇහෙන්න. ඒක තමයි සමන්තාගේ ආසම සින්දුව. ඉස්සර. සුපුන්ගෙන් ඈත් වෙන්න තීරණය කළාට පස්සේ සමන්තා ඒ සින්දුව බැරි වෙලාවත් ඇහෙන්න කන් දෙකට ඉඩක් දුන්නෙ නෑ. සමන්තාගේ ඇස් ආයෙමත් දොර ලඟ තිබ්බ පුවරුව වෙත ගියා. 'Avanthi Deraniyagala'. සුපුන්ගේ නමත් එක්ක තිබ්බ අනිත් නම. සමන්තාට ඒ නමේ අයිතිකාරිවත් දැකගන්න ඕන වුනා. සුපුන්ගේ අම්මලා සුපුන්ව සමන්තාගෙන් හොරකම් කරගෙන බාර දුන්නේ කාටද කියලා දැනගන්න සමන්තාට ඕන වුනා. ඉක්මණින්ම ආයෙමත් දොර ඇරුනත් මනමාලි ඉන්න තැන එතනට පෙනුනේ නෑ. ටිකක් වෙලා කල්පනා කරපු සමන්තා ඒ ලඟම තිබ්බ රිසෙප්ෂන් එකට ගියා. මේ විවාහය තමන්ගේ මිතුරු දෙපලකගේ බවත්, දිගු කාලයක් විදෙස්ගතව සිටි නිසා ඒ මිතුදම දුරස් වුන බවත්, තමා ඔවුනට සුභ පතන්නට කැමති බවත්, හැඳ සිටින ඇඳුමින් ශාලාව තුළට යන්නට බැරි බවත් සමන්තා පිළිගැනීමේ නිලධාරිනියට කිව්වා. විදෙස් සංචාරකයින්ට හැකි උපරිමයෙන් සේවය කිරීමට සැදී පැහැදී සිටින හෝටල් කාර්ය මණ්ඩලයෙන් සමන්තාට ඉක්මණින්ම විසඳුමක් ලැබුණා. රිසෙප්ෂන් එකේ දුරකතනයකට සම්බන්ධ වෙච්ච අභ්‍යන්තර ජංගම දුරකථනයක් අරගෙන කාර්ය මණ්ඩලයේ කෙනෙක් හෝල් එක ඇතුලට ගියා. සමන්තා රිසීවර් එක කනේ තියාගෙන හිටියේ පපුව ඩග් ඩග් ගාලා ගැහෙද්දි. ඒත් අවන්ති එක්ක මොනවා කතා කරන්නද කියලා එයා ඒ වෙද්දිත් දැනං හිටියේ නෑ.

"හෙලෝ?" 

සමන්තාට එක පාරටම ෆෝන් එක තියන්න හිතුණා. කටහඬ ලස්සනයි. එයත් ලස්සන ඇති.

"හෙලෝ?"

කතා කරන්න ඕනේ කියලා සමන්තා හිතුවා. "හෙලෝ, අවන්ති?"

"යස්, ස්පීකින්ග්?"

"මම සමන්තා..." එයා සමන්තා ගැන දන්නවා ඇතිද? සුපුන් එයාට සමන්තා ගැන කියලා ඇතිද?

"ඔහ්!" ඒ ප්‍රතිචාරය අනුව සමන්තාට කළින් හිතට ආපු ප්‍රශ්න වලට උත්තර ලැබුණා.

"කන්ග්‍රැජුලේෂන්ස්!" හදවත යට කරගෙන කෝච්චියක් ඇදීගෙන යද්දි සමන්තා කිව්වා.

"තැ-තැන්ක් යූ." අවන්තිගේ කටහඬ ඇහුණේ යාන්තමින්. දුරකතනය අතරිනුත් ගලාගෙන ආවේ සුපුන්ගේ ගායන හඬ. තවත් සින්දුවක්.

"මං අහම්බෙන් දැක්කෙ අද ඔයාලගෙ වෙඩිං එක කියලා. මං මෙහෙ නතර වෙලා ඉන්නේ." එච්චර විස්තර මොකටද සමන්තා අවන්තිට කියන්නේ? සමන්තා දන්නෙත් නෑ ඒකට හේතුව.

"මේ හොටේල් එකේ?"

"ඔව්."

ටිකක් වෙලා දෙපැත්තෙන්ම සද්දයක් නැතුව ගත වුනා. සමන්තාට ෆෝන් එක තියන්න කළින් තව එක දෙයක් කියන්න ඉතුරු වෙලා තිබුණා. සුපුන්ව පරිස්සමෙන් බලාගන්න කියලා. ඒත් ඒ වෙනුවට සමන්තාගේ කටින් පිට වුනේ වෙන දෙයක්. 

"සුපුන් ලස්සනට සිං කරනවා නේද?"

"ම්හ්?"

සමන්තා මේ කතා කරන දේවල් අවන්තිට දරාගන්න අමාරු ඇති බව - මේ මගුල් දවසේ කිසිම පෙර දැනුම්දීමක් නැතුව මනමාලයාගේ හිටපු ආදරවන්තිය මනමාලිට කතා කරනකොට ඇති වෙන්න පුළුවන් හැඟීම් දරාගන්න අමාරු ඇති බව - සමන්තාට නොතේරුණා නෙවෙයි. ඒත් එයාටත් නොදැනීම එයාගේ යටි හිත අවන්තිව අපහසුවට පත් කරලා සියුම් සතුටක් ලබනවදෝ කියලා සමන්තාට හිතුණා. ඒක නතර කරගන්න පුළුවන් හොඳම විදිහ මේ කතාව ඉක්මණට ඉවර කරලා ෆෝන් එක තියන එක. ඒත් -

"ඔයා ඇයි එයත් එක්ක සිං කරන්නෙ නැත්තේ? එයා මං සිං කරනවා අහන්නනං හරිම ආසයි." කියන්න හිතකවත් තිබ්බේ නැති වචන පේළියක් කටින් පිටවුනාට පස්සේ සමන්තා අතින් කට වහගත්තා.

සුපුන්ව දැක්කාට පස්සේ බැමි කැඩිලා විසිරිලා ගිහින් තිබ්බ යටි හිත එයාව පාලනය කරන්න හදන බව සමන්තාට තේරුණා. ඉක්මණටම ෆෝන් එක තියන්න ඕන බව සමන්තා තීරණය කළා. ඒත් එයා ඒ ගැන කියන්න කළින් අවන්ති කතා කළා.

"ඔයා සුපුන් ගැන ඔහොම කතා කරන්නේ ඇයි? එයා ඔයාව අමතක කරලා ඉන්නේ." අවන්තිගෙ කටහඬ හැඬුම්බරයි. ඒත් ඒ වචන, කොච්චර ඇත්ත බව දැනන් හිටියා වුණත්, ඒ වචන අවන්තිගේ කටින් ඇහෙද්දි, සුපුන්ව සමන්තාගෙන් හොරකම් කරපු අවන්තිගේ කටින් ඇහෙද්දි සමන්තාට කේන්ති ගියා.

"ඒ ඔයා හිතං ඉන්න හැටි!" ඒක කිව්වේ සමන්තාගේ යටි හිතයි උඩු හිතයි දෙකම එකතු වෙලා. ඇත්තටම සුපුන් සමන්තාව අමතක කරලාද? සමන්තා දන්නෙ නෑ ඒකට උත්තරේ. "ඔයාට මං ගැන සුපුන් කියලා ඇත්තේ බාගෙට!"

ආයෙමත් තත්පර කීපයක නිහැඬියාවක්. 

"සමන්තා, මට ඔයාව හම්බවෙන්න ඕනෙ." 

අවන්ති එකපාරටම කරපු ඒ ඉල්ලීම සමන්තා කොහොමටවත් බලාපොරොත්තු වෙච්ච දෙයක් නෙවෙයි. "ඒක කරන්න බෑ."

"ප්ලීස් සමන්තා, මට ඔයා ඉන්න තැන කියන්න, මං එන්නං."

"බෑ." සමන්තා ඇත්තටම කලබල වුනා. අවන්තිව මුණගැහිලා කතා කළොත් තමන්ගේ කටින් තවත් එයාගෙ හිත රිදෙන දේවල් කියවෙන්න පුළුවන් බව සමන්තාට හිතුණා. "මං ෆෝන් එක තියනවා. සුපුන්ව-"

"අනේ සමන්තා, ප්ලීස්. මට ඔයාව හම්බවෙන්න ඉඩ දෙන්න. සුපුන් මට ඔයා ගැන කිව්වේ බාගෙට තමයි. සමන්තා කියලා කෙනෙක් එක්ක එයා යාළු වෙලා හිටියා කියලා විතරයි මම දන්නේ. මට ඉතුරු ටික ඔයාගෙන්වත් දැනගන්න ඕනේ. අනේ සමන්තා, ප්ලීස්!"

මේ කෙල්ලට පිස්සුද මන්දා, සමන්තාට හිතුණා. මේ අද එයාගෙ වෙඩින් එක දවසේ මේ මොනවද කරන්න හදන්නේ.

ඒත්, සුපුන්ගෙ ආදරේ කියන්නේ කෙල්ලෙක්ව පිස්සු වට්ටන්න පුළුවන් දෙයක් කියලා සමන්තා දන්නවා. එයා කතා කරපු දේවල් නිසාත් අවන්ති තව අවුල් වෙන්න ඇති. ඒවා විසඳගන්න සමන්තා උදව් කළේ නැත්තන් අවන්තිගේ හිතට සැනසීමක් ලැබෙන එකක් නැති වෙයි. අවන්ති දැන් සුපුන්ගෙ වයිෆ්. අවන්ති සතුටින් හිටියෙ නැත්තං සුපුන්ටත් සතුටක් නැති වෙයි.

"ඕකේ දෙන්, පස් වෙනි තට්ටුවෙ ලොබී එකට එන්න. ඇවිත් 07xxxxxxxx නම්බර් එකට කෝල් එකක් දෙන්න." සමන්තා තව මුකුත්ම කියන්නෙ නැතුව ෆෝන් එක තිබ්බා. ඊටපස්සේ රිසෙප්ෂන් ටේබල් එකේ ස්ටාෆ් එකට තෑන්ක්ස් කරලා කෙලින්ම ගියේ පස් වෙනි තට්ටුවට. 

අවන්ති කිව්වා වගේම සමන්තාව හම්බවෙන්න ආවා. අවන්ති ලස්සනයි. මනමාලියෙක් විදිහට ඇඳලා ඉන්න හින්දා තවත් ලස්සනයි. හීන්දෑරියි. පුදුමයි, සුපුන් කැමති ටිකක් මහත ගෑණු ළමයින්ට. සමන්තා වගේ. ඒත් ඒ මීට අවුරුදු කීපයකට ඉස්සර. අවන්තිට ඉඳගන්න පුටුවක් පෙන්නපු සමන්තාත් තව පුටුවකින් වාඩි වුනා. "ඉතිං ඇයි මාව හම්බවෙන්න ඕනෙ කිව්වෙ?" සමන්තා කෙළින්ම අවන්ති දිහා බලාගෙන ඇහැව්වා.

"මට කියන්න, ඔයයි සුපුනුයි ගැන." අවන්ති හෙමීට වචන ගලපමින් කිව්වා.

"සුපුන් මොනවද අපි දෙන්නා ගැන කියලා තියෙන්නේ ඔයාට?"

"ඔයා එක්ක යාළු වෙලා හිටපු බව විතරයි."

සමන්තාට එක පාරටම හිතුණේ අවන්තිගේ හිත බිඳිලා යන විදිහේ කතාන්දර ගොඩාක් කියන්න. එයාට සුපුන්ව එපා වෙන විදිහේ කතන්දර හදලා හරි කියන්න. ඒත් සමන්තා තමන්ගේ හිතටම තරවටු කරගත්තා. එහෙම කළොත් සුපුන් වෙනුවෙන් තමන් කරපු කැපකිරීමේ තේරුම මොකද්ද.

සමන්තා බොහොම පරිස්සමෙන් කතා කළා. එයයි සුපුනුයි අඳුරගත්ත හැටි ඉඳන්, සුපුන්ගේ ගෙදරින් ආපු බලපෑම් මත දෙන්නා අතර ඇති වෙච්ච දුරස් බව ගැනත්, අන්තිමේදී වෙන් වෙච්ච මොහොත වෙනකල්ම සමන්තා කිව්වා. එයා කිසිම බොරුවක් කිව්වෙ නෑ. ඒත් එක දෙයක් - එකම එක දෙයක් එයා වසන් කළා. ඒ ගැන කියනවාද නැද්ද කියන එක තීරණය කරන්න එයා අන්තිම මොහොත වෙනකල්ම කල් දැම්මා.

ඒ දේ ඇර, අනිත් හැමදේම කියලා ඉවර වුනාට පස්සේ සමන්තා අවන්තිගේ මූණ දිහා ටිකක් වෙලා බලං හිටියා. ඒ මූණේ තිබුණේ සැනසිල්ලක්. ඒ සැනසිල්ල නැති කරන්න ඕන නෑ කියලා අන්තිමේදී සමන්තා තීරණය කළා. "ඔන්න මං ඔයාට ඔක්කොම කිව්වා, දැන් සතුටුද?" සමන්තා ඇහැව්වේ නිවිච්ච හඬින්.

අවන්ති යාන්තමට හිනාවුනා. ඒත් ඒ අවංක හිනාවක් බව සමන්තාට තේරුණා. "ඔයා ආයෙ මැරි කළේ නැද්ද?"

අවන්තිගේ ප්‍රශ්නෙට සමන්තාගේ ඇස් දෙක බිමට බර වුනා. එයා නෑ කියන්න ඔළුව දෙපැත්තට වැනුවා.

"තනියම ඉන්න එපා, ඔයත් මැරි කරන්න. හොඳ කෙනෙක් හම්බවෙයි ඉක්මණටම."

සමන්තා හිනා වෙලා පුටුවෙන් නැගිට්ටා. "ඔයාට උත්තර දැනගන්න ඕන ප්‍රශ්න වලට මං උත්තර දුන්නනේ. දැන් ඔයා යන්න. වෙඩින් එකේ මනමාලි නැතුව හරි කලබලයක් වෙයි නැත්තං."

අවන්ති පුටුවෙන් නැගිටලා ඇවිත් සමන්තාගේ අත් දෙක අල්ලගත්තා. "තැන්ක් යූ වෙරි මච් සමන්තා. ඔයා ගොඩාක් හොඳ කෙනෙක්. ඔයාට වරදින්නෙ නෑ." 

අවන්ති ඒක කිව්වේ හදවතින්ම බව සමන්තාට තේරුණා. ඒත් ඒක එයාගෙ හිතට ගෙනාවේ උදාසීන හැඟීමක් විතරයි.

"සුපුන්ව පරිස්සමෙන් බලාගන්න." ඒ වචන ටික කටින් පිට කරද්දි තමන්ගේ ඇස් දෙකේ කඳුළු පිරෙන බව සමන්තාට දැනුණා. "මේ දේවල් මං ඔයාට කිව්ව බව එයාට කියන්න එපා."

අවන්ති ඔළුව වැනුවා. "මං එහෙනං යන්නං. තැන්ක් යූ සෝ මච් අගේන් සමන්තා." 

"අම්මා!!!" 

ආපහු යන්න ලෑස්ති වෙච්ච අවන්ති එහෙමම නතර වුනේ එවේලේ එතනට දුවගෙන ආපු කෙවින් නිසා. කෙවින්ට තාම අවුරුදු හතරයි. උදේ ඉඳං සමන්තාගෙ අම්මත් එක්ක ෂොපින් ගිහිල්ලා දැන් තමයි ආපහු ඇවිත් තියෙන්නේ. කෙවින්ව වඩාගෙන හාදුවක් දීපු සමන්තා ආපහු හැරුණේ අවන්තිට එයාව අඳුන්නලා දෙන්න.

ඒත් අවන්ති ඒ වෙද්දි යන්න ගිහින්.

සරණ බන්ධන..........4 - ගිගිරුම්

සුපුන්! අවන්ති හිතුවා වගේම සුපුන් කාමරේ හිටියා. දොරේ හැන්ඩ්ල් එක අල්ලගෙනම අවන්ති සුපුන් දිහා බලාගෙන හිටියේ හරියට කවදාවත් දැකලා නැති කෙනෙක් දිහා බලාගෙන ඉන්නවා වගේ. ඇත්ත. මේ සුපුන්ව අවන්ති මීට කළින් කවදාවත් දැකලා නෑ. මේ එයා දැනගෙන හිටිය සුපුන් නෙවෙයි. කවුදෝ අතින් අල්ලනවා දැනිලා තිගැස්සුන අවන්ති ඔළුව හරවලා බැලුවා. දසුනි කාමරේ ඉන්නවා අවන්ති දැක්කේ එතකොටයි. සුපුන් එයා ලඟට ඇවිදගෙන එනවා අවන්ති දැක්කා. සුපුන්ගේ මූණේ තියෙන්නේ තරහක්ද, දුකක්ද, බයක්ද... මොකක් වුනත් අවන්තිට මොකද. එයාගෙ හිත ඇතුලේ තියෙන දේවල් ඒ හැම දේකටම වඩා වැඩියි. අවන්ති ලඟට ආපු සුපුන් මුලින්ම කළේ අවන්තිගෙ අත දොරේ හැන්ඩ්ල් එකෙන් අයින් කරලා දොර වහලා දාපු එක. ඊලඟට අවන්ති ඉස්සරහා හිටගත්තා. සුපුන් අවන්තිට වඩා හරියටම අඟල් හතරක් උසයි. වෙනදටනම් සුපුන් මෙහෙම ඉන්නකොට ඔළුව උස්සලා සුපුන්ගෙ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන ඉන්න අවන්ති හරි ආසයි. තද අළු පාට ඒ ලස්සන ඇස්. ඒත් මේ වෙලාවෙදි අවන්ති හිටියේ බිම බලාගෙන - ඇත්තටම ඔළුව බිමට බර වෙලා තිබ්බත් අවන්තිගේ ඇස් දෙක තිබුණේ එදා උදේ පෝරුව උඩදි සුපුන් එයාගේ වම් අතේ වෙදැඟිල්ලේ පලන්දාපු රත්තරන් මුද්දේ. 

"කොහෙද ගියේ?" සුපුන් අහනවා අවන්තිට ඇහුනා. ඒක ආදරෙන් පිරිච්ච හඬක් නෙවෙයි. සාදරණයි. මෙහෙම වෙලාවක මොන මනමාළයාටද ආදරෙන් කතා කරන්න හිතෙන්නේ. 

"යාළුවෙක් හම්බවෙන්න." අවන්ති වචන ගැටගහගත්තෙ බොහොම අමාරුවෙන්. උගුරෙ හිරකරගෙන ඉන්න ඉකිය හින්දා උගුර නොසෑහෙන්න රිදුම් දුන්නා.

"වෙඩින් එකට ආපු නැති කෙනෙක්?"

"ඔව්."

"මං සින්දු කියන වෙලාවෙ කෝල් කළෙත් එයාද?"
 
අවන්ති යාන්තමට ඔළුව ඉස්සුවත් සුපුන්ගෙ ඇස් දෙක දිහා බැලුවෙ නෑ. 
"ඔව්," එයා ආයෙමත් හෙමීට කිව්වා.
 
"ඉතිං ඇයි තනියම ගියේ?"
 
"මට දසුනිව හොයාගන්න බැරි වුනා." අවන්ති ඒ කිව්වෙ ඇත්තම ඇත්ත. එයා හෝල් එකෙන් යන්න දසුනිව හෙව්වා. මාමාගෙ දුව වුනත් දසුනි තමන්ගෙම නංගියෙක් තරමට අවන්තිට එකතුයි. ඒ වෙලාවෙදි දසුනිත් ලඟ හිටියනම් ඇත්තටම මේ දේවල් දරාගන්න අවන්තිට මීට වඩා හිතට හයියක් ලැබෙන්න ඉඩ තිබ්බා.
 
සුපුන් ටිකක් වෙලා සද්ද නැතුව බලාගෙන හිටියේ අවන්ති කියන්නේ ඇත්තමද කියලා දැනගන්න වෙන්න ඇති. එයා ඒවා බොරු කියලා හිතුවත් අවන්තිට මොකද. සුපුන් මොනවා හිතුවත් අවන්තිට වැඩක් නැහැ. අවන්තිගෙ හිතේ ඊට වඩා ගොඩක් දේවල් තියෙනවා.
 
"ඇයි එයා ඔයාගෙ ෆෝන් එකට කතා නොකර හොටේල් කමියුනිකේෂන් එකට කතා කළේ?"
 
මේ මොන උසාවියක්ද! හරිනං සුපුන්ගෙන් උසාවියක වගේ ප්‍රශ්න අහන්න ඕන අවන්තියි!
 
"ඇයි එයා හෝල් එකට ඇවිත් ඔයාට කතා කළේ නැත්තේ?"
 
අවන්ති තාමත් බිම බලාගෙන. සුපුන්ගේ කටහඬට නුහුරු කේන්තියක් එකතුවෙලා. එයාද ඇත්තටම කේන්ති ගන්න ඕන, අවන්තිට තේරෙන්නෙ නෑ. ඇත්තටම වෙලා තියෙන ගොඩක් දේවල් අවන්තිට තේරෙන්නෙ නෑ. දසුනි ආයෙමත් අවන්තිගෙ අතින් අල්ලගන්නවා දැනුනා.
 
"මොන එහෙකටද ඔයා අපි කාටවත් නොකියා එහෙම ගියේ? මෙතන අපි කොච්චර බය වුනාද? ඔයාගෙ ෆෝන් එකට මොකද වුනේ? ඇයි ඒක ඕෆ්-"
 
"මචං නවත්තපං. ඔය ඇති."
 
ඒ කවුද? අවන්ති ඔළුව ඉස්සුවා. අරවින්ද. එයත් ඒ ලඟම ඉන්නවා අවන්ති දැක්කෙ එතකොටයි. සුපුන්ගෙ හොඳම යාළුවා. අම්මා තාත්තවත් දන්නෙ නැති එකේ සුපුන්ගෙ වැඩ ගැන මෙයාවත් දන්නවද දන්නෙ නෑ. එක්කෝ දැන දැනම හැමෝම අපෙන් ඒ දේවල් හැංගුවද...

"මොකද ඔය අඬලා?" මෙච්චර වෙලා මූණ බිමට හරවගෙන හිටපු නිසා අවන්තිගෙ ඇස් වල තිබ්බ කඳුළු සුපුන්ට පේන්න ඇත්තේ දැන් වෙන්න ඇති. අවන්ති හෙමීට කඳුළු පිහදගත්තා. කඳුළු එක්ක දිය වෙච්ච නෙත් අඳුන් අවන්තිගේ ඇඟිලි වල කළු පාටට පැල්ලම් ඉතිරි කළා. අවන්ති ඒ දිහා බලාගෙන හිටියා. "පරණ කොල්ලව හම්බවෙන්නද ගියේ???"

ඒ ගමනනම් අවන්ති කෙළින්ම සුපුන් දිහා බැලුවා. ඒ තද අළු පාට ලස්සන ඇස්. මෙච්චර වෙලා අවන්තිගේ ඇස් කෙවෙනි වල රැඳිලා තිබ්බ කඳුළු සට සට ගාලා කඩා වැටෙන්න ගත්තා.

දසුනි අවන්තිව බදාගත්තා. "අවන්ති අක්කට එහෙම කෙනෙක් හිටියෙ නෑ," දසුනි කිව්වේ කේන්තියෙන්.

"සුපුන්, උඹට පිස්සුද බං?" අරවින්ද සුපුන්ව හයියෙන් අල්ලගන්නවා අවන්ති දැක්කා. සුපුන් අවන්තිට ගහන්න ලෑස්ති වෙයි කියලා හිතලා වෙන්නැති. ගහන්න ඕනෙනං ගහපුදෙන්. ඒ මොනවා කළත් සුපුන් නිවැරදිකාරයෙක් වෙන්නෙ නෑ.

"පිස්සුද කියලා අහපං මගෙන් නෙවෙයි මෙන්න මෙයාගෙන්!" සුපුන් කෙළින්ම අවන්ති දිහාට ඇඟිල්ල උරුක් කරලා කිව්වා.

"මේ, ප්‍රශ්නයක් තියෙනවනං කතා කරලා විසඳගනිං, බොරුවට කෑ නොගහා. අද උදේ උඹලා දෙන්නා කසාද බැන්දේ. දැං උඹලා දෙන්නා ගෑණියි මිනිහයි. මොළේ කල්පනා කරලා වැඩ කරපල්ලා රට්ටු හිනස්සන්නෙ නැතුව!" අරවින්ද ලොකු දේශනාවක් කළා.

අද උදේ උඹලා දෙන්නා කසාද බැන්දේ, අරවින්දගේ වචන අවන්තිගේ හිත ඇතුලේ දෝංකාර දුන්නා. අපරාදෙ. අවන්තිට ඇත්තටම එක මොහොතකට එහෙම හිතුණා. ඒ එක්කම තව වචන පේළියක් දෝංකාර දෙන්න ගත්තා - රට්ටු හිනස්සන්නෙ නැතුව! රට්ටු හිනාවෙන්නෙ කාටද? සුපුන්ටද අවන්තිටද? ඒ දෙන්නටම වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒ එක්කම තවත් කට්ටියකට ඒ හිනාවට ලක් වෙන්න වෙනවා. අවන්තිගෙ අම්මටයි තාත්තටයි. කිසිම දෙයක් නිසා අවන්ති සිද්ද වෙන්න ඉඩ තියන්නෙ නෑ ඒ දේනම්. අවන්ති එයාගෙ අම්මටයි තාත්තටයි හුඟක් ආදරෙයි. ඒ දෙන්නට අවන්ති ඇරුණාම වෙන කවුරුවත් නෑ. එයාලට නෑදෑයෝ ඉස්සරහා අසරණ වෙන්න ඉඩ දෙන්න බෑ අවන්තිට. ඒ දෙන්නා වෙනුවෙන් අවන්ති හැමදේම දරාගන්න තීරණය කළා. අමාරුවෙන් වුනත්.

"සොරි සුපුන්," අවන්ති ආයෙත් අමාරුවෙන් වචන ගැලපුවා. "මං හැමදේම කියන්නං. ඒත් දැන් බෑ."

"අක්කි අපි යන්නං?" දසුනි ඉක්මණට ඇහැව්වා.

"නෑ නෑ නංගි, ඔයාලා දෙන්නා ඉන්න හින්දා නෙවෙයි." අවන්ති හෙමීට ඇඳ ලඟට ඇවිදගෙන ගිහිල්ලා ඉඳගත්තා. "මට දැම්මම ඒ ගැන කතා කරන්න බෑ." 

සුපුනුත් අවන්ති ලඟින් ඇවිල්ලා ඉඳගත්තා. "අවන්ති." සුපුන් කතා කළේ බොහොම හෙමීට, පරිස්සමෙන්. කළින් තිබ්බ කේන්තිය නෑ ඒ කටහඬේ. ඒ සුපුන්ගේ හැටි, අවන්ති ඒක දන්නවා - සුපුන්ට කේන්ති යන්නේ බොහොම කලාතුරකින්, ඒත් කේන්ති ගියොත් හොඳටම කේන්ති යනවා, ඒ එක්කම ආයෙ ඉක්මණින්ම නිවිලා යනවා. එකම දේ, සුපුන් මීට කළින් කවදාවත් අවන්ති එක්ක මේ තරම් කේන්ති අරගෙන නෑ. "ඔයාට මේ කසාදෙ ඕන නැද්ද?"

අවන්තිගෙ පපුව හෝස් ගාලා ගියා. සුපුන්ගේ මේ කටහඬ එයාගෙ කේන්තියෙන් පිරුණ කටහඬට වඩා දරාගන්න අමාරුයි. අවන්ති කාමරේට එද්දි හිටියේ සුපුන් එක්ක කේන්තියෙන්, කළකිරීමෙන් තමයි. මේ කසාදේ සිද්ද වුනේ අපරාදේ කියලා දැන් මොහොතකට කළින් හිතුණා තමයි. ඒත් සුපුන් ඒ ගැන එහෙම ඇහැව්වාම ඒ හැමදේම අනිත් පැත්තට පෙරලුනා. හිත ඇතුලේ එකකට එකක් පරස්පරව නැගෙන සිතුවිලි දරාගන්න අවන්තිට අමාරු වුනා. එයා අත් දෙකේ මූණ ඔබාගෙන මහ හයියෙන් අඬන්න පටන්ගත්තා. ඒ වෙලාවෙදි අඬන අවන්තිව තුරුළු කරගත්තේ දසුනි නංගි නෙවෙයි සුපුන්මයි. ටික වෙලාවක් යනකල් කාමරේ ඇහුනේ අවන්ති ඉකිගහන සද්දෙ විතරයි. 

"මචං අපි යන්නං එහෙනං?" අරවින්දගේ කටහඬ ඇහුනා.

"හරි මචං. තෑන්ක්ස්." සුපුන් උත්තර දෙනවා ඇහුනා.
 
"අක්කි, අපි යන්නං?" දසුනි හෙමීට අවන්තිගේ අතින් අල්ලගෙන ඇහැව්වා. අවන්ති ඔළුව උස්සලා යාන්තමට හිනා වෙලා ඔළුව වැනුවා.  
"තව ටිකකින් සැලෝන් එකෙන් එයි නේද අක්කි, ගොයින් අවේ ඩ්‍රෙස් කරන්න?"
 
"ඒක කැන්සල් කරමු." අවන්ති ඒ කියපු දේට සුපුන්, දසුනි විතරක් නෙවෙයි දොර ලඟට ගිහින් හිටිය අරවින්දත් ගැස්සිලා අවන්ති දිහා බැලුවා.
 
"අවන්ති!" සුපුන් එයාගෙ නම කියාගත්තෙ ගොඩක් අමාරුවෙන් බව අවන්තිට දැනුණා.
 
"මං කිව්වෙ ගොයින් අවේ චේන්ජ් කරන්න ඕන නෑ, මෙහෙමම යමු." අවන්ති දිගටම කතා කළේ බිම බලාගෙන.
 
"ආ, එහෙනං එච්චරයි," අරවින්ද කියනවා ඇහුනා.
 
"ඇයි මේ?" සුපුන් ඇහැව්වා. "ඔයා කොච්චර ආසාවෙන්ද ඇඳුම් ලෑස්ති කරගෙන මේකට ප්ලෑන් කළේ?"
 
"අක්කි, දැන් පල්ලෙහා ඔයාලා නැති වෙලාවේ කවුරුහරි ඇහැව්වොත් නිපුනිට කියන්න කියලත් අපි කිව්වෙ ඔයාලා ගොයින් අවේ එකට චේන්ජ් කරන්න උඩට ආවා කියලයි."
 
"ඔව්, ඒකනං එහෙම තමයි," අරවින්දත් ආයෙ කල්පනාවකට වැටුනා. 

"දැන් ඔය දෙන්නා ආයෙ ඔහොමම පල්ලෙහාට ගියොත් කට්ටිය බලයි මොකද කියලා."
 
"ඔව් අවන්ති, අනික අපෙ අම්මලත් අහයි ඇයි එහෙම තීරණය කළේ කියලා හිටි ගමන්ම."

අවන්ති ලොකූ හුස්මක් හෙලුවා. ඒත් එයාගේ හිතේ තිබ්බ බරනං ඒකෙන් හෑල්ලු වුනේ නෑ. එයාට වැඩ කරන්න වෙලා තියෙන්නේ අනිත් අයව සතුටු කරන්න, අනිත් අයගෙ ප්‍රශ්න කිරීම් වලට ලක් නොවෙන්න. මේ තරම් හිතේ පීඩනයක් අවන්තිට මතක ඇති කාලෙකට දැනිලා නෑ. "එහෙනං ඉතින් එන්න කියන්න," අවන්ති කිව්වේ බිම බලාගෙනම.
දසුනියි අරවින්දයි කාමරෙන් පිට වෙලා යනවා ඇහුණත් අවන්ති ඔළුව ඉස්සුවේ නෑ. සුපුන් ලඟින්ම වාඩි වෙලා එයා දිහාම බලාගෙන ඉන්න බව අවන්තිට දැනුණත් අවන්ති ඔළුව ඉස්සුවේ නෑ.
 
එයාගෙ හිත ඇතුළේ සුළි කුණාටුවක් වගේ කරකැවිකැවී තිබ්බ එකකට එකක් ගැලපෙන්නේ නැති හිතුවිලි ගොන්න අතරින් සැරෙන් සැරේට උඩට මතු වෙන එක කාරණයක් නිසා අවන්තිට ඔළුව උස්සලා සුපුන් දිහා බලන්න හිත හදාගන්න බෑ. ඒ ගැන දැම්මම සුපුන් එක්ක කතා කරනවද? ඒත් මොනවා කියලද ඒ ගැන අහන්නේ? ඒ කාරණාව හිත ඇතුළේ තියෙද්දි මේ තරම් වේදනාවක් ගේනවනම් ඒක වචන වලට පෙරලගන්නවත් අවන්තිට පුළුවන් වෙයිද? මේ වෙලාවේ මේ කාරණාව ගැන කතා කරලා හිත නිදහස් කරගත්තේ නැත්තම් මේ යන ගමන සතුටින් යන්න පුළුවන් වෙයිද? සුපුන් එක්ක ඉදිරි ජීවිතේ සතුටින් ගත කරන්න පුළුවන් වෙයිද? අඩුම තරමේ සතුට කියන දේට ආයෙ කවදාවත් අවන්තිට උරුමකම් කියන්න පුළුවන් වෙයිද?
 
"සුපුන්."
 
ඒ දේ දැම්ම කතා කරනවද නැද්ද, කොතනින් පටන්ගන්නද කියලාවත් නිනව්වක් නැතුව අවන්ති කතා කරන්න පටන්ගත්තා.
 
"මම ගියෙ..." අවන්ති වචන අතර අතරමං වුනා. ඇයි එයා ගියෙ, කොහෙද ගියෙ, කාවද හම්බ වුනේ, මොනවද කතා කළේ, ඒ හැමදේම අවන්තිට මොහොතකට අමතක වුනා. එයා දිහාම බලාගෙන හිටපු සුපුන්ගේ ඒ තද අළුපාට ලස්සන ඇස් දෙක දිහා අවන්ති මෝහනය වෙලා වගේ බලාගෙන හිටියා. ඒ මෝහනය ඇතුළෙන් අවන්තිට පෙනුනේ එකම දෙයයි...
 
හෝටලේ පස් වෙනි තට්ටුවේ ලොබි එකේ ඉඳන් සමන්තා එක්ක කතා කරලා ඉවර වෙලා ආපහු එන්න ලෑස්ති වෙද්දිම කොරිඩෝ එකක් දිගේ දුවගෙන ඇවිත් අම්මා කියාගෙන සමන්තාගේ ඇඟේ එල්ලිච්ච පුංචි පිරිමි ළමයා...

 එයාට තිබුණෙත් තද අළු පාට ලස්සන ඇස්...
 
සුපුන්ගේ වාගෙම තද අළු පාට ලස්සන ඇස්...

එක පාරටම ඇහුනු දොරට තට්ටු කරන හඬින් අවන්ති මෝහනයෙන් මිදුණා. "අක්කි, සැලෝන් එකෙන් ඇවිල්ලා," කියාගෙන දසුනි රූම් එකේ දොරෙන් එබුනා.

සරණ බන්ධන..........3 - අකුණු

අරවින්දව එක්ක එන්න කියලා දසුනියි නිපුනියි රූම් එකෙන් ගියාට පස්සේ ඇඳ උඩ ඉඳගත්ත සුපුන්ට දන්නෙම නැතුව හීල්ලුනා. මේ මොකද්ද සිද්ද වෙලා තියෙන්නේ. අවන්තියි සුපුනුයි පෝරුව උඩදි මුදු මාරු කලේ මේ එදා උදේ නේද? ඒ වෙලාවෙදි අවන්තිගෙ මූණේ තිබ්බ බලාපොරොත්තු වලින් පිරිච්ච අහිංසක හිනාව සුපුන්ට තාමත් මතකයි. ඒ හිනාවට තමයි සුපුන් වැඩියෙන්ම ආදරේ කළේ. ඒ දෙන්නා අඳුරගත්තෙ විවාහ යෝජනාවකින් වුනත් එදා ඉඳන් අද දවාලේ රෙජිස්ට්‍රාර් ඉස්සරහා පොතේ අත්සන් කරලා නීතියෙන් විවාහ වෙනකල් ගෙවිච්ච අවුරුදු එකහමාරක කාලය පුරාම සිද්ද වුනේ ඒ ඇඳුනුම්කම හිතවත්කමකටත් එතනින් ආදරේකටත් පෙරලෙන්න හේතු වෙච්ච දේවල් විතරමයි. සුපුන් අවන්තිට ආදරේ කළා. ඇත්තටම ආදරේ කළා. එයාගෙ අහිංසක කමට, හැදිච්ච කමට ආදරේ කළා. අවන්ති සුපුන්ගේ පළවෙනි ආදරේ නොවුනත්. 

සමන්තා.

සුපුන්ගේ හිතේ ඉඳ හිට තාමත් මතු වෙන අකුණු සැරයක් ඇතිවෙලා නැතිවෙලා ගියා.

අවන්තිව අඳුරගෙන ආදරේ කරන්න පටන්ගත්තට පස්සේ සුපුන් සමන්තාගේ මතකයට උඩට එන්න වැඩිය ඉඩක් දුන්නෙ නෑ. ඒත් එයාටත් හොරෙන් මේ වගේ අකුණු ඉඳහිට මතුවෙන එකනම් එයාට නවත්තගන්න බැරි වුනා. ඒත් මේ වෙලාවෙදි කොහොමටවත් සමන්තා ගැන හිතන්න සුපුන්ට ඕන වුනේ නෑ. සුපුන් දැන් හිතන්න ඕන අවන්ති ගැන. 

වොෂ් රූම් එකට යන්න දසුනි එක්ක රූම් එකට යනවයි කියලා අවන්ති හෝල් එකෙන් යන වෙලාවේ සුපුන් හිටියේ කාලෙකින් හම්බ වෙච්ච ගජ යාළුවෝ ටිකක් වට කරගෙන. ඒ නිසා අවන්ති ඇත්තටම දසුනි එක්ක ගියාද කියලා සුපුන් ඒ වෙලාවෙදි දැක්කෙ නෑ. කොහොමහරි අවන්ති හෝල් එකෙන් එළියට ගිහින් තියෙන්නේ දසුනි එක්ක නෙවෙයි කියලා සුපුන් දැනගත්තේ විනාඩි දහයකට විතර පස්සේ. දසුනිලාත් සුපුන්ලාගේ ගොයින්-අවේ කාර් එකේ ඩෙකරේෂන්ස් බලන්න එළියට ගිහින් එවෙලෙ තමයි ආපහු හෝල් එකට ඇවිත් තියෙන්නේ. තුන්දෙනාත් එක්කම ඉක්මණටම රූම් එකට ගියේ දසුනිව හොයාගන්න බැරුව අවන්ති තනියම රූම් එකට යන්න ඇති කියලා හිතාගෙනයි.

ඒත් රූම් එකේ කවුරුවත්ම හිටියෙ නෑ.

සුපුන්ට ආයෙමත් හීල්ලුනා. අවන්තිට මොනවා වෙන්න ඇතිද? තනියම ඇවිත් පාර වැරදුණාද? නැත්තං කරදරයක් වුනාද? නැත්තං - නැත්තං - වෙන්න පුළුවන් ඊලඟ දේ ගැන හිතාන්න ඕන කමක් සුපුන්ට තිබ්බෙ නෑ. ඊටත් එහෙම දෙයක් කරනවනං අවන්ති මුදු මාරු කරලා පොතේ ලියලා කසාද බඳිනකල්ම ඉන්න ඕනෙ නෑනේ. කොහොමත් අවන්ති එහෙම කරන්නෙ නෑ - සුපුන් තදින්ම ඒ ගැන විශ්වාස කළා. හිත සනසගන්න සුපුන්ට උදව්වට හිටියේ ඒ විශ්වාසය විතරයි. මේ ගැන වැඩිහිටියෙක් එක්ක කතා කරලා උපදෙසක් ගන්න තරම් සුපුන්ට හිතට හයියක් තිබ්බෙ නෑ. මේ ගැන කතා කරන්න හොඳම කෙනා විදිහට සුපුන්ට කල්පනා වුනේ අරවින්දව. පුංචි කාලේ ඉඳං දුකට සැපට එකටම හිටිය යාළුවා. ඒකයි අරවින්දව එක්ක එන්න කියලා සුපුන් දසුනිලාව යැව්වේ. නිළමේ ඇඳුම ඇඳන් ඉන්න හින්දා අරවින්ද ගාව ෆෝන් එකක් නැති බව සුපුන් දන්නවා.

ඒත් අවන්තිගෙ ෆෝන් එක මේ වෙලාවේ අවන්ති ලඟ තියෙන්නෙ කියලා සුපුන් දන්නවා. එයා හෝල් එකෙන් යන්න කළින් එයාගෙ තාත්තා ලඟට ගිහින් තාත්තගෙ සාක්කුවේ තිබ්බ එයාගේ ෆෝන් එක ඉල්ලගන්නවා සුපුන් දැක්කා. එයා තවත් වතාවක් - තිස් වෙනි වතාවද, හතළිස් වෙනි වතාවද? දන්නෙ නෑ, කොහොමටත් තිහට අඩු වෙන්න බෑ - අවන්තිගෙ නම්බර් එක ඩයල් කළා. 'ඔබ ඇමතූ දුරකතනයෙන්-' සුපුන් කෝල් එක කට් කරලා ෆෝන් එක ඇඳ උඩට දමලා ගැහැව්වා. සමහරවිට බැට්‍රි බැහැලා ඇති, සුපුන් හිතුවා. සුපුන් හොඳම දේ ගැන බලාපොරොත්තු තියාගෙන නරකම දේට සූදානම් වෙන්න පුරුදු වෙච්ච කෙනෙක්. ඒක එයා ඉගෙනගත්තෙ...

සමන්තා.

ආයෙමත් අකුණක්.

ඒ ගමනනං අකුණෙන් පස්සේ ගොරවන සද්දෙකුත් ඇහුනා. සුපුන් ගැස්සුනා. කාමරේ ඇතුළට කඩාගෙන ආවේ අරවින්ද. දසුනිත් ඒ පස්සෙන් ආවා. "මොකද මචං කේස් එක?"

සුපුන්ට එකපාරටම මතක් වුනේ ඉස්කෝලේ එක වසරෙ පන්තිය. 'ඇයි මොකද වෙලා තියෙන්නේ' කියලා අහගෙන එදත් ආවේ මේ අරවින්දමයි. "අවන්ති නෑ බං."

"ඇයි කොහෙ ගිහිල්ලද?"

"දන්නෙ නෑ. ෆෝන් එක වැඩ කරන්නෙත් නෑ."

"උඹට මොනා කියලද ආවේ?"

"වොෂ් රූම් යන්න ඕනෙ කියලා දසුනිත් එක්ක උඩට එනවා කිව්වා. ගොයින් අවේ එකට චේන්ජ් කරන්නත් වෙලාව ලඟ නිසා එහෙමම මෙතන ඉන්නවා කිව්වා. ඒත් පස්සෙ මං දසුනිව දැකලා අහද්දි එයා අවන්තිව දැකලත් නෑ. පස්සෙ අපි මෙහෙට ඇවිත් බැලුවා. අවන්ති මෙහෙත් නෑ." සුපුන් කිව්වේ දසුනි දිහාත් බලලා. දසුනිත් ඔළුව වැනුවා.

"මාර වැඩක්නෙ මේක!" අරවින්ද කණ්ණාඩි මේසේ ලඟ තිබ්බ ස්ටූල් එක ඇදලා අරං වාඩි වුනා. "උඹලා දෙන්නා රණ්ඩු උනාද?"

"පිස්සුද බං! මේ මගුල් දවසෙ?"

"මීට කළිං හරි?"

"නෑ." සුපුන් කිව්වෙ හෙමීට, කල්පනා කර කර, ඔළුවත් දෙපැත්තට වන වන. ඇත්තටම සුපුනුයි අවන්තියි අතර කවදාවත් ලොකු රණ්ඩු තිබිලා නෑ, ඉඳහිට ඇතිවෙච්ච නොහොඳ නෝක්කාඩු මිසක. ඒවත් පැයෙන් දෙකෙන් දවසෙන් දෙකෙන් ඉවරයි. ඉස්සර සමන්තා එක්කනම් එහෙම නෑ.

ආයෙමත්.

අවුරුදු හතරකට එහා මතකයකින් - අමතක කරලා දාන්න හදන ඒත් තවමත් අමතක කරගන්න බැරි වෙච්ච මතකයකින් - දැනෙන මේ අකුණු පාර බොහොම සැරයි.

අවන්ති දවස් ගාණක්ම කතා නොකර හිටියේ සුපුන් ඒ අකුණේ අයිතිකාරි ගැන කියන්න ගිහිල්ලා. ඒ අවන්තිව අඳුරගෙන මාස තුනකින් විතර. ඒ සුපුන් අවන්තිට කළින් වෙන කෙනෙකුට ආදරේ කළ නිසා නෙවෙයි. සුපුන් සමන්තා ගැන මුළු කතාවම කියනවා කියලා පටන්ගත්තත් වාක්‍ය හතරකට පහකට වඩා එයාට ඒ ගැන කියාගන්න බැරි වෙච්ච හින්දයි. සුපුන් එදා ගොළු වුනා. ඒ මතකය ඊට කළින් කවදාවත් වචනෙට පෙරලන්න උත්සාහයක් දරලා නැති සුපුන්ට ඒක කොච්චර අමාරු දෙයක්ද කියලා එදා තේරුණා. එයා එතනින් එහාට එක වචනයක්වත් සමන්තා ගැන කතා කරන්න කැමති වුනේ නෑ. අවන්ති කරදර කර කර ඇහැව්වෙත් නෑ. ඒත් එදයින් පස්සේ දවස් කීපයක් යනකල් ෆෝන් එක ආන්ස කළෙත් නෑ, මෙසේජ් වලට රිප්ලයි කළෙත් නෑ. දවස් තුන හතරක් බලා ඉඳලා සුපුන් අවන්තිගේ ගෙදර ගියා. එදා එයා අවන්තිට කිව්වා සමන්තා එයාගේ මුල්ම ආදරේ වුනත් දැන් ඒක මතකයක් විතරයි, ආයෙ සමන්තා ගැන කතා කරන්නෙවත් නෑ කියලා. එයා දැන් ඇත්තටම ආදරේ කරන්නේ අවන්තිටයි කියලා. විවාහ යෝජනාවකින් සම්මත වෙච්ච ඇඳුනුම්කම ඇත්තම ආදරේකට පෙරලුනේ එදායි, එහෙමත් නැත්තම් ඒ ගැන මුළින්ම එළිපිටම කතා කළේ එදායි. 

සුපුන් අවන්තිට ඇත්තටම ආදරෙයි.

"මචං සුපුන්," අරවින්ද එකපාරටම කතා කළා. "මට දැන් මතක් වුනේ. අර උඹ සින්දු කියපු වෙලාවේ අවන්තිට කෝල් එකක් ආවනේ."

ඇත්ත නේන්නං! සුපුන්ටත් මතක් වුනා. සුපුන් කියන්නේ යාළු මිත්‍රයෝ අතර නම් දරාපු ගායකයෙක්. වෙන යාළුවන්ගෙ නෑදෑයන්ගෙ මගුල් ගෙවල් වලදි ඕන තරම් සින්දු කියලා තිබ්බත් තමන්ගෙ මගුල් ගේ දවසේ සින්දු කියන්න නිකම් මහ මොකද්දෝ වගේ දැනුනේ සුපුන්ට. ඒත් බේරෙන්නම බැරි වුනා යාළුවන්ගෙන්. මේ ඉන්න අරවින්දයා තමයි සුපුන්ව බලෙන්ම ඇදගෙන යන්න හැදුවේ ස්ටේජ් එක ලඟට. අන්තිමට අවන්තිත් සුපුන්ගේ සින්දුවක් අහන්න ආසයි කිව්වහම තමයි අන්තිමට සුපුන් නැගිටලා ගියේ. සින්දු තුන හතරක්ම කියලා ඉවර වෙනකල් සුපුන්ට බහින්න හම්බවුනේ නෑ. ඒ අතරෙදී අවන්ති කා එක්කදෝ ෆෝන් එකකින් කතා කරනවා සුපුනුත් දැක්කා. එන්න බැරි වෙච්ච යාළුවෙක් විෂ් කරන්න කතා කරන්න ඇති, සුපුන්ට එවෙලේනම් හිතුණේ එහෙම.

ඒත් දැන්...

කවුද ඒ කෝල් කරන්න ඇත්තේ? දසුනි එක්ක රූම් එකට යනවා කියලා අවන්ති සුපුන්ට ඇත්තමද කියන්න ඇත්තේ? අවන්තිගේ මූණ අමුතු වෙලා තිබ්බේ ඒ කෝල් එක නිසාද? සුපුන් කළින් හිතුවේ මහන්සියට වෙන්න ඇති කියලා. 

"අනික අවන්තිගෙ ෆෝන් එකටත් නෙවෙයි කෝල් එක ඇවිත් තිබුණේ," අරවින්ද ඇවිලෙන ගින්නට පිදුරු දැම්මා. "මං දැක්කා කෝල් එක ඉවර වෙලා ස්ටුවර්ඩ් කෙනෙක් අතට ෆෝන් එක දෙනවා. එයාගෙ ෆෝන් එක තිබ්බේ අංකල් ගාවනේ?" 

"ඔව්," සුපුන් ඔළුව වැනුවේ බොහොම හෙමීට. "රූම් එකට එනවා කියලා එතනින් එන්න කළින් තමයි තාත්තා ලඟට ගිහින් ෆෝන් එක ඉල්ලගත්තේ."

ඊලඟට ටිකක් වෙලා යනකල් කවුරුවත්ම කතා කළේ නෑ. ටිකකින් හීන් හඬින් කතා කරනවා ඇහුනේ දසුනි, "සුපුන් අයියේ, මම පහළට යන්නද?"

සුපුන්ට කළින් ඒ පැත්ත බැලුවේ අරවින්ද. "ඔයා කොහොමද තනියම පල්ලෙහාට යන්නේ? අතරමං වෙයි."

"නෑ මට පුළුවන්." 

දසුනි ඉන්නේ අඬන්න ඔන්න මෙන්න කියලා සුපුන්ට තේරුණා. සුපුනුයි අරවින්දයි දෙන්නත් එක්ක අවන්තිව වැරදිකාරි කරන්න ලෑස්ති වෙනවද කියලා දසුනිට හිතෙන්න ඇති, සුපුන් හිතුවා. අනික මේ පිට කොල්ලෝ දෙන්නෙක් එක්ක තනියම ඉන්න බයත් ඇති පොඩි කෙල්ලට. සුපුන් අරවින්ද දිහාවට හැරුණේ දසුනිව ආපහු පල්ලෙහාට ඇරලලා එන්න කියන්න. ඒත්-

රූම් එකේ දොරේ හැන්ඩ්ල් එක කරකැවෙන සද්දෙ ඇහිලා තුන්දෙනාම එකපාරට ඒ පැත්තට හැරුණා. හෙමින්සැරේ දොර ඇරගෙන කාමරේට ඇතුල් වුනේ-

අවන්ති!

සරණ බන්ධන ..... 2 Born and Raised in a Summer Haze

බ්ලොග් කියවන යාලුවන්ටයි -  අන්දර මල්දම එක්ක මුල ඉඳලම රැඳිල හිටපු, අපව දිරිගන්වපු ඔයාලා ඔක්කෝටම බොහොම ස්තූතියි.තනි පුද්ගලයෙක් ලියන කතාවක් වගෙ නෙවෙයි කණ්ඩායමක් එකතුවෙලා ලියන සාමූහික කතාවක් උනහම ඔයාල දන්නව අපහසුකම් මතුවෙනව කතාව ඉස්සරහට ගෙනියද්දි. 

ඒ කොහොම හරි පළවෙනි කතා 5 අපි සාර්ථකව ලියල ඉවර කලා.ඒ වගේම ඔයාල කියෙව්වා.. ප්‍රතිචාර දැක්වූවා. අපේ හයවෙනි කතාව සරණ බන්ධන පළවෙනි කොටස ඔයාල කියෙව්වෙ මීට අවුරුදු දෙකකට වගෙ ඉස්සර. ඊට පස්සෙ ඉතිං නොයෙක් බාධක දුෂ්කරතා සහ  අතපසුවීම් නිසා සරණ බන්ධන ඉස්සරහට ගියේ නෑ. ඔයාලගෙන් අපි සමාව ඉල්ලනව ඒ වෙනුවෙන්.
හරි ඒ නිධාන කථාව සහ පොඩි පැහැදිලිකිරීමක්...ඉතින් කියවන්නකො සරණ බන්ධන ඉස්සරහට...ස්තූතියි!

*******************************************************************************************************************

"සොරි. මගේ ෆ්ලයිට් එකට දැන් වෙලාව ළඟයි...ඉක්මනට පිටත් වෙන්ඩ ඕන..."
"අනේ සමන්තා මාව තේරුම් ගන්න. මට ඔයාව එක විනාඩියකට හම්බෙන්න ඕන...ප්ලීස්....."

අන්තිමට එහා පැත්තේ යුවතිය කරපු ඉල්ලීමට ඉඩ දෙන්න සමන්තා එකඟ උණා. ඒ එතන තමුන් හිටිය නම්, තමුනුත් ඔය ඉල්ලීම කරාවි කියල එයාට හිතුනු නිසා.

ඕනෙවට වඩා අනිත් මිනිස්සු ගැන හිතන්න ගිහින් නැති කරදර පටලගන්නවා කියල ඉස්සර දවසක් සුපුන් දොස් කිව්ව හැටි මතක් උණු සමන්තා ට හීනි හිනාවක් ගියා.

සුපුන්...
ගෙවුණු අවුරුදු තුනේදී සුපුන්ව අමතක කරන්න සමන්තා කවදාවත් උත්සාහ නොගත්තේ ඒක කවදාවත් කරන්න බැරි විත්තිය එයා හොඳින්ම දැනගෙන හිටි නිසා.
ඇත්තටම මම සුපුන්ට ආදරේ කරාද?
සමන්තා දහස් වෙනි වාරෙටත් තමන්ගෙන් ප්‍රශ්න කරේ ඒ ප්‍රශ්නෙට උත්තරයක් ලෑස්ති කර ගන්න ඕනි නිසා.
අවුරුදු තුනකට කලින් අවසාන වතාවට සුපුන්ව හම්බුණු දවසේ... සමන්තා එයාව හම්බුවෙන්න ආයේ එන්නේ නැති බව එයාට කිව්ව වෙලේ...එයා ගේ මුණේ තිබුණු අසරණ බැල්ම සමන්තාට ආයෙත් මතක් උණා. 
සුපුන් මට ඇත්තටම ආදරේ කරා.
ඔව්. සමන්තා ඒක දැනගෙන හිටියා.
ඒ උනත්...ආදරේ විතරක් ජීවිතේට මදි. ඒක සමන්තා ඉගෙන ගත්තේ ගොඩක් පොඩි කාලේදී.

අවුරුදු විසි පහකට එහාට සමන්තා ගේ හිත ඉගිල්ලුනා...

එදා පුංචි ගේ මගුල් දවස... ලස්සන සුදු ගවුමක් ඇඳන් දිග වේල් එකක් දාපු පුංචිව සමන්තා ට පෙනුනේ පල්ලියේ පියතුමා කියා දීපු කතාවල ඉන්න දේව දුතියක්‌ වාගේ. ඒත් පුංචි නම් කීවේ ක්‍රීම් පාට දිග ගවුම් පොඩියක් එක්ක පුංචි රෝස පොහොට්ටු මල් ඉත්තකුත් හිසේ පළන්දන් මල් කුමාරිට හිටි, සමන්තා තමයි දේව දුතිය කියලා.

පුංචි අම්මගේ කපාපු පලුව වාගේ. සමන්තා අම්මගේ කපාපු පළුව වාගේ. තුන් දෙනා එකට ඉන්න කොට සමනලියෝ දෙන්නයි පුංචි සමනලී යි වාගේ. එහෙම කීවේ සීය පප්පා. මම්මා ආච්චි ගේ සුද යි, ඕඩ්රි හෙප්බර්න් ගේ වාගේ වක් වෙච්චි ඇහි බැම යි එක්කල සීය පප්පා ගේ කැරලි කොන්ඩේ ඇවිත් තිබුනා මේ තුන් දෙනාටම. සමන්තා ඉපදෙන කොට මම්මා ආච්චි දෙවියන් වහන්සේ ළඟට ගිහින්. ඒ හන්දා මම්මා ආච්චිගේ ලස්සන බලන්න ඉතුරු වෙලා තිබුනේ ෆොටෝ ටිකක් විතරයි. ඒ උණත් හැමෝම කිව්වේ අම්මයි පුංචියි දෙන්නටම වඩා සමන්තා ට මම්මා ආච්චිගේ හැඩ රුව ඇවිත් කියලා. 
එදා මගුල් ගෙදර දී සමන්තා හිතුවේ තමුන් සුරංගනා ලෝකෙකට ගිහින් කියලා. පල්ලියේ හැම තැනම මල් ගහලා සරසලා තිබුනා. හැමෝම හරි ලස්සනට ඇඳන් ඇවිත්. පුංචි සීය පප්පා එක්කල අල්තාරේ ළඟට යනකොට ඊටත් ඉස්සරහින් පොරි ඉහින්නත් තිබුණා සමන්තාට. ඒ රාජකාරිය නිසා ටිකක් ආඩම්බරයකුත් දැනුණා.


සමන්තා ගේ සුරංගනා ලෝකේ ඉරි තලන්න පටන් ගත්තේ හෝටලේ දවල් කෑම ඇරිය වෙලේදී. 
මගුල් ගෙදර අනිත් මල් කුමාරි එච්චර වෙලා හිටියේ සමන්තා එක්ක සෙල්ලම් කර කර. ලොකු අය බත් කන්න පටන් ගන්නවා දැක්ක සමන්තා ටත් පුංචි බඩගින්නක් ඇවිත්.
"අපි බයි කමු?" සමන්තා අනිත් මල් කුමාරිගෙන් ඇහුවා.
"හා. මට අද තාත්ති කවනවා කිව්වා...ඔයාට කවන්නේ කවුද?"

සමන්තාට කල්පනා කරන්න කරුණු කාරණා දෙකක් තිබුණා. එක - මතක ඇති කාලෙක සමන්තාට "තාත්ති" කෙනෙක් උන්නෙ නැහැ. දෙක - ගෙදරදී අම්ම බත් කවන්න හැදුවත් සමන්තා කැමති උනේ තනියම කන්න. 

අනිත් මල් කුමාරිගේ තාත්ති ඇවිත් එයාව වඩා ගත්තේ බයි කන්න යමු නෝනේ කියාගෙන. එයා ගොඩක් උස සීය පප්පා වගේ රැවුල වවපු එක්කෙනෙක්. ඒත් සීය පප්පගේ පුළුන් කැටි වගේ සුදු රැවුල වගේ නෙවෙයි එයාට තිබුනේ කළුම කළු හීනි රැවුලක්. එහෙම අය හිටියා සමන්තාගේ කතන්දර පොත්වල රූප වල. ගොඩ වෙලාවට අස්සයෙක් පිට නැගල ආඩම්බර තාලෙට. නැත්නම් කඩුවක් අතින් අරං මකරෙක් එක්ක ඔට්ටු වෙවී. 

* * *

මල් පෙති වරුසා මැද්දේ පුංචි, මාමි කෙනෙක් එක්ක ලස්සන මල් ගැහුව කාර් එහෙක නැගල යන්න ගියා...

මගුල් ගෙදර වැඩ ඉවර වෙලා, ගෙදර ගිහින් අම්ම සමන්තා එක්කල කාමරේ ඇඳෙන් වාඩි උනේ ඇඳුම් මාරු කරන ගමන් මහන්සි අරින්න. උදේ සමන්තා ගේ ඔලුවේ ගහපු මල් පරවීගෙන යන්න අරන්.. සාරි පොටෙන් පවන් ගහන ගමන් අම්මා සමන්තගේ ඔලුවේ කටු ගලවන්න ගත්තා.

"අම්මා...තාත්තිලා ඉන්නේ කොහෙද?"  සමන්තා ඇහුවේ නළල රැළි කරන්.

ඒ ප්‍රශ්නෙන් අම්මා මොහොතක් ගල් ගැහුණා. 
"ඒ මොකෝ සුදු දූ එහෙම ඇහුවේ?"

"ටානිය ට නම් තාත්ති කෙනෙක් ඉන්නව අම්මා. එයා තමා ටානියට බයි කැව්වෙත්..." සමන්තා කිව්වේ අනික් මල් කුමාරි ගැන කියල අම්මට තේරුණා.


"හ්ම්..." අම්මා ඇහුණා නෑහුනා ගානට කටු ගලවනවා.

"අම්මා..." 
"හ්ම්...?"

"අනේ අම්මා...තාත්තියෙක් අරන් දෙන්න කෝ මටත්..." සමන්තා කිව්වා.

හුස්මක් හෙළුව අම්ම කටු ගලවන වැඩේ නැවැත්තුව. එතකොට තමා සමන්තා දැක්කේ අම්මගේ ඇස් වල ලොකු කඳුළු ගුලි දෙකක් දිලිසෙනවා. 

"පොඩියක් එන්නකෝ දූ මෙහෙට" 
සමන්තාගේ මුණ ඉම්බ අම්ම එයාව උකුළට අරං තුරුළු කර ගත්තා.

"දූ ... හැම බබෙක්ටම ජේසු බබා තාත්ති කෙනෙක් දීල තියෙන්නේ .. හොඳද... ඒ උනාට සමහර බබාලට එයාලගේ තාත්ති ලව හම්බෙන්නේ එයාල ටිකක් ලොකු උනාම...දූගේ තාත්ති ත් ඒවි දූව බලන්න තව ටිකක් කල් ගිහාම...සුදු දූ ටිකක් උස ගිහින්...ලොකු ඉස්කෝලෙට යද්දී...හොඳද දු...."

"ඇයි අම්මා තාත්ති මං ලොකු උනාම එන්නේ?" සමන්තා ඇස් ලොකු කරන් ඇහුවා.

" එයා ඉන්නේ ගොඩක් දුර නේ දූ... ඒකයි... "
"පිට රට ද?" ඒ දවස්වල සමන්තා හිතන් හිටියේ 'පිටරට' කියන්නේ ලෝකේ දුරම තැන කියල.


"ඔව් දුව...පිට රට තමයි...ඉතින් එයා දූ ට තෑගි අරං එන්න තමා එහෙ ගියේ...තෑගි ගොඩාක් අරං, එයා ඒවි දූ ව බලන්න..." 

* * * 

එදා එහෙම කිව්වත්, ටිකෙන් ටික ලොකු වෙනකොට, කරුණු කාරණා තේරුම් යනකොට, තමන්ගේ 'තාත්ති' තෑගි අරං එන දවස ගැන තිබුණ බලාපොරොත්තුව සමන්තා දිය කරලා ඇරියා...

"ට්‍රීං!"
ජංගම දුරකතනය ට කෙටි පණිවිඩයක් ඇවිත්.

"I'm on my way. See you soon. Pls don't tell Supun. Avanthi"                                          

You know how the time flies
Only yesterday was the time of our lives
We were born and raised in a summer haze
Bound by the surprise of our glory days

Never mind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you, too
Don't forget me, I beg, I remember you said
Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead
Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead